นักเปียโน บทที่ 4 เปียโนหลังเก่า

บทที่ 4 เปียโนหลังเก่า

บ่ายวันหนึ่งในฤดูร้อน โทนี จอห์น และ ไปป์ กำลังดายหญ้าในฟาร์ม ความร้อนของดวงอาทิตย์ ทำให้ทั้งสามคนรู้สึกเหน็ดเหนื่อย ในขณะนั้น มิสเตอร์วูดเดินตรงมายังพวกเขาทั้งสาม

“เอาละ เด็กๆ ฉันมีงานให้พวกเธอทำ” มิสเตอร์วูดพูด

“เค้ามีงานให้พวกเราทำเสมอ” ไปป์พูดขึ้นมาทันที เด็กคนอื่นๆ ต่างก็ยิ้มและมองหน้ากันมิสเตอร์วูดชอบให้เด็กๆ มีงานทำ

หลังจากนั้น พวกเขาก็เดินตามมิสเตอร์วูดไปยังตึกไม้หลังเก่าใกล้ๆกับฟาร์ม

“รถคันใหม่ของฉันจะมาถึงสัปดาห์หน้า ฉันต้องการให้ตึกไม้นี้เป็นโรงจอดรถ ดังนั้น ฉันต้องการให้พวกเธอทำความสะอาดให้เรียบร้อย ฉันต้องการจอดรถคันใหม่ของฉันไว้ด้านใน” มิสเตอร์วูดอธิบาย

“แล้วพวกเราจะจัดการกับขยะข้างในยังไงล่ะครับ” ไปป์ถามขึ้นมาทันที

“เธอก็หาทางทำมันให้สะอาด ก็แค่นั้นแหละ ไม่ต้องถามอะไรมากแล้ว หนุ่มไปป์ วันนี้ฉันยุ่งมากเลย” มิสเตอร์วูดพูดจบก็เดินจากไป

หนุ่มน้อยทั้งสามก็เดินตรงไปยังประตูทางเข้า พอเปิดประตูเข้าไป เท่านั้นแหละ พวกเขาเห็นกองขยะอยู่กระจัดกระจายไปทั่วพื้น และ พวกเขาก็หันมาสบตากัน เหมือนบอกเป็นนัยว่า งานเข้าแล้วล่ะ เพื่อนเอ๋ย

“น่าจะต้องใช้เวลานานหน่อยนะ” โทนีพูดขึ้น และ เดินเข้าไปสุดทางเดิน เขาเห็นอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ด้านหลังกล่องที่ตั้งอยู่มากมาย มันใหญ่มากๆ

“มันคืออะไรล่ะเนี่ย” โทนีถามขึ้นมาลอยๆ

“ตู้ใส่ของเหรอเปล่า” ไปป์ถามกลับ

จอห์นเดินมาทางโทนี พร้อมกับช่วยเขายกกล่องออก “มันไม่ใช่ตู้ใส่ของ มันคือเปียโนเก่า” จอห์นพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

เปียโนหลังนั้นทำจากไม้สวยงามสีน้ำตาลเข้ม แล้วโทนีก็ถอดเสื้อออก ใช้เสื้อของเขาเช็ดทำความสะอาดมัน บนตัวเปียโน มีลวดลาย นก ดอกไม้ และ ใบไม้ ที่ช่างได้ออกแบบมาอย่างสวยงาม ดูมันช่างส่องแสงสว่างไสวอยู่ภายในตึกไม้เก่าๆนี้

โทนีเปิดฝาครอบเปียโนออก เค้ามองดูแป้นคีย์บนเปียโน

“เราทิ้งเปียโนหลังนี้ไม่ได้ เราทำไม่ได้จริงๆ” โทนีพูด และ หันมองไปรอบๆ เขาเห็นเก้าอี้เก่าๆ และ หักอยู่ตัวหนึ่ง แต่เขาก็ลากมันมานั่ง

ข้างหน้าเปียโน นิ้วมือของเขาสัมผัสลงบนแป้นคีย์บอร์ด หลับตาลง เพลงที่ถูกลืมไปแล้วครึ่งหนึ่งผ่านเข้ามาในใจของเขา และแล้วนิ้วมือของเขาก็เริ่มบรรเลงเพลง เคลื่อนไหวไปตามจังหวะขึ้นลง ท่วงทำนองเพลงเก่าก็ดังขึ้น ทันใดนั้น ในใจของโทนีก็มีความสุข

 

“ฉันเล่นเปียโนได้ ไม่มีใครสอนฉัน แต่ฉันฟังเสียงในใจบอกให้นิ้วของฉันไล่ไปตามคีย์บอร์ด และ มันก็ออกมาเป็นเพลงได้”

เพื่อนๆ ต่างก็ฟังเพลงที่โทนีเล่น

“เพราะมากเลยโทนี เพลงอะไรนะ” จอห์นถาม

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน” โทนีตอบ

ทันใดนั้น พวกเขาทั้งสามคนก็ได้ยินเสียงดังมาจากด้านหลัง จึงหันกลับไปดู แล้วพวกเขาก็เห็น ลินดา วูด ยืนอยู่ตรงประตู เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่มีรูปร่างสูงผอม มีผมยาวนุ่มสีน้ำตาล เธอไม่ใช่เด็กที่มีหน้าตาสวย แต่เธอมีดวงตากลมโตสีน้ำตาล ที่เป็นมิตร พร้อมกับมีรอยยิ้มที่สวยงาม ตอนนี้เธอก็ยังคงยิ้มอยู่ และก็ฮัมเพลงไปด้วย

 

เมื่อโทนีเห็นเธอ เขาก็หยุดเล่นเปียโน เขายืนขึ้น พร้อมกับใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีแดง ด้วยความเขินอาย และรู้สึกประหม่าเล็กน้อย

“เล่นต่อไปสิ โทนี” ลินดาพูดขึ้น

“ฉันเล่นจบแล้ว” โทนีตอบเพียงสั้นๆ และ ก็ปิดฝาครอบเปียโนทันที

ลินดาเดินเข้ามาใกล้พวกเขา พร้อมกับพูดว่า “แม่ฉันให้เอาเค้กมาให้พวกเธอ และก็มีนมด้วยนะ”

มิสซิสวูดทำอาหารอร่อยมาก เค้กยังร้อนๆ เหมือนเพิ่งออกมาจากเตา พวกเขากินหมดภายในชั่วพริบตา

ลินดาหันมามองที่เปียโน พร้อมกับถามโทนีว่า “ใครสอนให้เธอเล่นเปียโนเหรอโทนี” โทนีก้มมองมาที่ร้องเท้าเก่าๆ ของตนเอง และ ตอบลินดาว่า “ฉันเล่นเปียโนไม่เป็นหรอก”

“เป็นสิ เมื่อกี้ฉันยังได้ยินเพลงที่เธอเล่นอยู่เลย ฉันเคยเรียนเปียโนที่โรงเรียนนะ แต่ฉันเล่นไม่เก่งเท่าเธอ ฉันชอบเพลงที่เธอเล่น เพลงนั้นก็คือ ‘ทุ่งหญ้าสีเขียว’ ฉันมีโน้ตเพลงด้วย แต่ฉันเล่นไม่เป็น มันยากสำหรับฉัน เธออยากจะลองดูมั้ยล่ะ” ลินดาพูดด้วยความตื่นเต้น

“ฉันอ่านตัวโน้ตไม่เป็นหรอก ฉันไม่เคยเรียนเปียโนที่โรงเรียนด้วยซ้ำ” ใบหน้าของโทนีเศร้าลงทันที แต่เขาก็นึกขึ้นได้ว่า ทุกๆเช้าวันอังคาร มิสเตอร์ลาร์คจะเล่นเปียโนให้พวกเด็กๆที่โรงเรียนฟัง และ เขายังจำได้อีกว่า เคยเห็นชายคนหนึ่งกับลิงของเขา เข็นเปียโนและเล่นเพลงตามท้องถนนเพื่อแลกเศษเงินจากคนสัญจรไปมาในเมือง

ทันใดนั้น โทนีก็ลุกขึ้น และ พูดว่า “ฉันจะไปขอเปียโนกับมิสเตอร์วูด”

เมื่อถึงเวลาหนึ่งทุ่ม โทนีก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่เรียบร้อย พวกเขาทั้งสามเดินเข้าไปที่ห้องครัว นั่งลงตรงโต๊ะกินข้าวขนาดใหญ่ มิสซิสวูดก็นำอาหารมาเสริฟให้กับพวกเขาทั้งสามคน เสร็จแล้วเธอจึงไปรับประทานอาหารมื้อเย็นกับครอบครัวของเธอด้านใน

หลังจากโทนีกินอาหารและมันฝรั่งของเค้าเสร็จแล้ว ก็ต่อด้วย ชาร้อนๆ สองแก้ว เค้กชิ้นเล็กๆ สามชิ้น สุดท้ายก็แอปเปิ้ลหนึ่งลูก โทนีใช้แรงงานหนัก จึงทำให้เขาหิวและกินเก่งอยู่เสมอ หลังจากนั้น เขาก็ไปล้างจาน ล้างแก้วของเขาเอง และ เก็บให้เรียบร้อย

“ตอนนี้หละ” โทนีพูดขึ้นและเดินไปที่ประตู

“จะไปไหนหน่ะโทนี” จอห์นสงสัย

“ฉันจะไปขอเปียโนกับมิสเตอร์วูด เปียโนราคาแพงมาก ฉันเสียดายที่จะทิ้งมัน ฉันอยากจะได้เปียโนหลังนั้น แต่ฉันจำเป็นที่จะต้องไปขออนุญาติกับมิสเตอร์วูดเสียก่อน” พูดจบ โทนีก็เดินตรงไปยังห้องนั่งเล่นทันที

โทนีเคาะประตูเพื่อเป็นการขออนุญาติ ก่อนจะเข้าไป

“เข้ามาสิ” มิสเตอร์วูดบอก เขากำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์รายสัปดาห์เกี่ยวกับชาวนา ส่วนมิสซิสวูด กำลังปะชุนกระโปรงที่ขาดเป็นรูของลินดา อย่างเงียบๆ ลินดาเองก็กำลังทำการบ้านอยู่บนโต๊ะ ตรงมุมห้อง

“มิสเตอร์วูด ผมเห็นเปียโนหลังเก่าอยู่ในตึกไม้วันนี้” โทนีเปิดบทสนทนา

“ฉันไม่ต้องการรับรู้อะไรทั้งนั้นโทนี” มิสเตอร์วูดตอบแบบอารมณ์ไม่ดี

“แต่ผมอยากจะแจ้งให้ทราบให้คุณทราบก่อน เปียโนไม่ใช่ขยะเลย”

“มันคือขยะ ช่วยจัดการเอาไปทิ้งเสีย ฉันต้องการใช้ตึกนั้นเป็นโรงจอดรถ ตอนนี้ก็ไปได้แล้ว โทนี ฉันเหนื่อยมาก ฉันยุ่งมาทั้งวัน และ ตอนนี้ฉันต้องการจะพักผ่อน” มิสเตอร์วูดตอบทันที

“แต่…….” โทนียังคงอ้อนวอน

“ออกไปได้แล้วโทนี ฉันไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น” มิสเตอร์วูดเกรี้ยวกราดขึ้นมา ด้วยความโมโห

“ครับ มิสเตอร์วูด” โทนีเดินออกมาพร้อมกับปิดประตู เขาเดินกลับมายังห้องที่เขากินข้าวกับเพื่อนๆ

“ฟังนะ ฉันต้องการความช่วยเหลือจากพวกเธอ” โทนีถามทั้งจอห์นและไปป์ “มิสเตอร์วูดไม่ต้องการเปียโนหลังนั้น เค้าบอกให้ฉันเอาไปได้ เค้าต้องการตึกนั้นเป็นโรงจอดรถ ฉันอยากได้มันมาก แต่ไม่รู้ว่า จะเอามันไปเก็บไว้ที่ไหน” โทนีถามความคิดเห็นกับเพื่อนๆ ของเขา

“ง่ายมากเลย เราก็เอาไปใส่ไว้บนรถบรรทุกของมิสเตอร์วูดสิ แล้วเราก็เอาไปส่งที่บ้านเธอเอง ครอบครัวเธอต้องชอบแน่ๆ” ไปป์ออกความคิดเห็น

“เธอไม่เคยเห็นบ้านฉันด้วยซ้ำ มันหลังเล็กนิดเดียว มีคนอยู่ตั้งเจ็ดคน มันไม่มีที่พอสำหรับวางเปียโนหรอก” โทนีตอบแบบเศร้าๆ

“ถ้างั้นก็ขายมันซะ เอาเงินไปซื้อของอย่างอื่นที่ดีกว่า” จอห์นออกความคิดเห็นบ้าง

“ฉันไม่ได้ต้องการเงิน ฉันอยากได้เปียโนมากกว่า” โทนีตอบจอห์น

“ฉันจะอธิบายให้พวกเธอเข้าใจยังไงดีล่ะ ทั้งความรู้สึกของฉัน เวลาที่ฉันได้สัมผัสนิ้วลงบนแป้นคีย์บอร์ด” โทนีพูดพลางยกมือของเขาขึ้นมามอง พร้อมกับทำท่างดีดเปียโนบนอากาศ ใช่แล้ว เขาอยากสัมผัสมันอีกครั้ง อยากจะบรรเลงเพลงที่ออกมาจากในใจของเขา เกิดอะไรขึ้นกับเขากันนะ โทนีคิด

ในขณะที่ไปป์ชำเลืองมองนาฬิกาที่ติดอยู่บนผนังห้อง

“นี่ก็ดึกมากแล้ว และ ฉันก็เหนื่อยด้วย เราค่อยปรึกษากันใหม่ว่าจะทำอย่างไรกับเปียโนในวันพรุ่งนี้แล้วกันนะ” ไปป์พูดสรุปทิ้งท้าย ก่อนที่เขาจะเดินเข้าห้องนอน