สวัสดีค่ะ หลังจากพักเบรคไปช่วงนึง สำหรับคนที่ยังติดตามอยู่ วันนี้จะมาเพิ่มตอนที่ห้าให้นะคะ ถ้าใครที่เพิ่งเข้ามาอ่านและอยากอ่านย้อนหลัง จขกทแป๊ะลิ้งไว้ตามข้างล่างนี้นะคะ

ตอนที่1 เด็กหญิงสุพัฒตรา

https://board.postjung.com/1510657

 

ตอนที่ 2 มหาลัย...หอพักและเอริก้า

https://board.postjung.com/1510909

 

ตอนที่ 3 หอพักหรรษาและบรรดาเพื่อนร่วมหอ

https://board.postjung.com/1511569

 

ตอนที่ 4 ปีหนึ่ง เพื่อนกัน และวันหัวใจว้าวุ่น

https://board.postjung.com/1511946

 

ตอนใหม่:

ปีหนึ่ง เพื่อนกัน และวันหัวใจว้าวุ่น #2

หลังจากที่ฉันรู้โดยบังเอิญว่า นายวรวุฒิ หรือตั้ม ผู้มีศักดิ์เป็นบัดดี้ของฉันนั้น อยู่ที่ใหน อยู่กับใคร ฉันก็เริ่มปฏิบัติการเทคแคร์แบบลับๆ โดยฉันยอมเผยความลับนี้แก่รูมเมทของฉัน เพราะดูแล้วหล่อนน่าจะช่ำชองเรื่องแบบนี้อยู่ และด้วยที่หล่อนก็แอบพอใจหนุ่มที่เป็นรูมเมทของตั้มอยู่ไม่น้อย แผนแรกที่หล่อนนำเสนอฉันมานั่นก็คือ การโทรสายภายในเข้าไปในห้องพักหนุ่มทั้งสองและทำตัวเป็นคนปริศนา และถ้าคนในคนนึงรับสายก็จะขอข้อมูลของอีกคนเพื่อสานต่อความสัมพันธ์ โดยอ้างว่าตนเองเป็นบัดเดอร์นั่นเอง

ตึ้ดดด ตึ้ดดดด 

ปลายทาง: สวัสดีคร้าบบบ ตั้มพูดสายครับ

มด: สวัสดีค่ะ คืองี้ค่ะ เราอ่ะเป็นบัดเดอร์ของเอ็ม รูมเมทนายอ่ะ เราอยากให้นายช่วยเราหน่อยได้มั้ย

ตั้ม: ช่วยอะไรครับ

มด: คือเราอยากรู้อ่ะว่าเค้าเป็นคนยังงัย ชอบอะไร ไม่ชอบอะไร แต่นายห้ามบอกเค้าได้มั้ยว่ามีคนโทรมาถาม

ตั้ม: อ่อออ อืมม ก็ได้นะ แต่เราก็ไม่ได้รู้ทุกอย่างนะ เพราะเพิ่งเป็นเพื่อนกันที่นี่

มด: ไม่เป็นไร นายก็ถามๆเค้ามาแล้วไว้เราโทรมาใหม่นะ ขอบคุณๆๆๆมากๆๆ

ตั้ม: ครับ สวัสดีครับ

ฉันผู้นั่งฟังอย่างๆ งงๆ ก็ถามมดว่า ฉันจะได้อะไรจากแผนนี้?? หล่อนก็หัวเราะแล้วพูดว่า เธอก็ได้ข้อมูลบัดดี้เธอ ส่วนชั้น ไม่แน่นะ อาจจะได้แฟน แล้วหล่อนก็หัวเราะชอบใจ 

อีกวันนึงเราทั้งสองก็โทรไปที่ห้องนั้นเหมือนเดิม โดยใช้แผนเดิมนั่นก็คือถ้าปลายสายเป็นตั้ม มดก็จะคุยด้วยและขอข้อมูลของเอ็ม แต่ถ้าเกิดปลายสายเป็นเอ็มฉันก็จะคุยด้วยและขอข้อมูลของตั้ม แต่ทว่า เมื่อทำไปหลายๆวัน สิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวฉันก็คือ ทุกครั้งที่โทรไปฉันจะลุ้นมากว่าให้เอ็มเป็นคนรับสาย โดยที่ฉันเริ่มไม่ได้สนใจข้อมูลของตั้มแล้ว 

แต่กระนั้น ฉันก็ยังเก็บอาการเอาไว้ เพราะโดนมดนั่งประกบอยู่นั่นเอง

มด: นี่เราก็พอรู้แล้วนะว่าสองคนนั่นชอบอะไร พรุ่งนี้เราไปซื้อของฝากแล้วแอบเอาไปวางหน้าห้องดีม่ะ

ฉัน: ตลกละ แกจะขึ้นไปหอชายได้ยังงัย เค้าห้ามขึ้นไป

มด: เออว่ะ งั้นเอางี้ม่ะ เราก็ฝากของไปกับรูมเมทเค้าเลย แกก็ไปฝากให้ตั้มไปกับเอ็ม ส่วนฉันก็ไปฝากของให้เอ็มกับตั้มไง แบบนี้แกเองก็ยังไม่ต้องเจอตั้มก่อนถึงวันงานเลี้ยงรับน้อง เค้าก็ไม่สงสัยแกด้วย

ฉัน: อืมมม เข้าท่าว่ะ .......

ว่ากระนั้นแล้ว เราทั้งสองก็ไปหาซื้อของขวัญเล็กๆน้อยๆกัน ซึ่งฉันก็ซื้อขนมที่ตั้มชอบเพื่อจะเอาไปฝากเอ็มโดยนัดแนะให้มารับหน้าหอ แต่ไม่รู้ทำไมฉันต้องรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้เจอและคุยกับเอ็มตัวต่อตัวครั้งแรก

ฉัน: เอ็ม ใช่มั้ย นี่เรานะ ที่โทรหาที่ห้องน่ะ

เอ็ม: อ่อ ครับ ยินดีที่ได้เจอนะ เราจำได้ละ เธอเป็นเพื่อนมาโนชใช่มั้ย เรามาจากจังหวัดเดียวกันนะ 

ฉัน: โอ้วววว นายมาจากโรงเรียนเดียวกันกับมาโนชหรอ โห โลกกลมจัง แหะๆ

ในตอนนั้น ฉันหัวใจเต้นตูมตามไปหมด เพราะด้วยความหน้าตาดี เสียงพูดสุภาพไพเราะ แอบคิดว่า เออยัยมดนี่ตาถึงทีเดียว

จากนั้นฉันก็ยื่นของฝากไปให้ตั้มกับเอ็มไป แล้วก็รีบกลับห้องเพื่อไปเล่าให้มดฟังทุกอย่าง หล่อนก็ดูเป็นปลื้มไม่น้อย แล้วเราก็ทำแบบนี้ไปอีกหลายวัน จนฉันรู้สึกว่าควรจะพอก่อน ไม่งั้นฉันคงไม่มีสมาธิในการเรียน แถมจะลงเอยด้วยแอบรักคนที่มดหลงชอบอีกต่างหาก

และแล้ววันงานรับเลี้ยงน้องใหม่ ก็มาถึงทุกคนแต่งตัวกันสวยหล่อมาก และสดใสทั้งรุ่นพี่รุ่นน้อง แถมสไตล์ผมยืดตรงและแต่งหน้าเข้มๆ เด่นมากเมื่อถ่ายรูป สำหรับฉันมันคืองานที่สนุกมาก และรับรู้ได้ว่าในโลกของฉัน ที่นี่คงเป็นที่แรกที่ฉันได้เจอคนเยอะที่สุด และช่วงเวลาเฉลยบัดดี้บัดเดอร์ก็มาถึง ซึ่งทุกคนต้องเตรียมของขวัญมาให้บัดดี้ตัวเอง สำหรับบัดเดอร์ฉันนั้น เป็นเพื่อนผู้หญิงและชื่อหญิง หล่อนน่ารักมาก หล่อนก็เอาของขวัญน่ารักๆมาให้พร้อมรอยยิ้มหวานๆ ในส่วนบัดดี้ตั้มของฉัน แค่ฉันเดินไปหา เค้าก็ยิ้มร่าและบอกว่ารู้อยู่แล้วว่าฉันคือใคร เพราะสุดท้ายเอ็มก็เป็นคนเฉลยกับเค้าเอง ถึงตอนนี้ฉันก็หน้าแตกแบบเย็บไม่ติดเลยทีเดียว แต่กระนั้นก็ ตั้มเป็นคนน่ารักมาก เข้าขั้นมากเกินความเป็นชายซึ่งก็ผิดจากที่คาดเอาไว้มาก

ในคืนนั้น ฉันไม่เจอทั้งมดทั้งเอ็ม ซึ่งคิดว่าทุกคนอาจจะวุ่นวายถ่ายรูปกันอยู่คนละที่ ฉันเลยกลับหอกับเพื่อนแก็งโซนเดียวกัน และด้วยความเหนื่อย ฉันก็หลับไปอย่างไม่รู้ตัว

ตื่นเช้าขึ้นมา ฉันก็ไม่เจอมด ฉันเลยออกไปเคาะถามเพื่อนโซนเดียวกัน ปรากฎก็ไม่มีใครเจอมด ในตอนนั้นพวกเรายังไม่มีมือถือเลยติดต่อกันไม่ได้ สายๆ มดก็เดินกลับมาที่ห้องด้วยอาการหงอยๆ

ฉัน: เอ้ยย มดไปใหนมา หายไปเลยแก 

มด: ชั้นไปนอนห้องยัยเดียร์มา (เดียร์คือเพื่อนอีกคนที่อยู่โซนกลาง)

ฉัน: แล้วทำไมไม่มานอนห้อง

มด: แกรู้มั้ย เมื่อคืน ชั้นเห็นอะไร

ฉัน:อะไร ผีอีกแล้วหรออ

มด: ชั้นเห็น เอ็มควงผู้หญิงว่ะ ชั้นกำลังจะเข้าไปเฉลยเลยนะเว้ยว่าชั้นเองที่เป็นคนฝากของขวัญไปให้ จะไปเริ่มคุยไรงี้ แต่แม่ง โดนตัดหน้าว่ะ อกหักเลยกรู 

แล้วหล่อนก็ทำท่าจะร้องไห้

ฉัน: โธ่เอ้ยย มดเอ๋ยย ถ้าแกชอบ แกก็เดินไปบอกเลย นี่แค่ปีหนึ่งเองนะ แกยังเจออะไรอีกเยอะป่าว ไม่ต้องเล่นแล้วนะไอ้เกมส์โทรคุยสายอะไรเนี้ยะ เราว่าป่านนี้ตั้มคงบอกเอ็มหมดละ ขนาดเรื่องเราเอ็มยังไปบอกตั้มเลย

มด: เอ้ยยย จริงหรอ ตายละ แล้วจะมองหน้ายังไงอ่ะ

ฉัน: ก็มองๆไปอย่างนั้นแหละ เลิกๆ ไม่เล่นเกมส์อะไรละ ต่อนี้ไปตาต่อตาฟันต่อฟันแก สนุกกว่านะเราว่า

มด: ก็จริงนะ .......แล้วหล่อนก็หัวเราะชอบใจ

หลังจากนั้นหล่อนก็เข้าไปคุยกับเอ็ม แต่เป็นแค่ช่วงนึง ด้วยการเรียนและความแตกต่างทำให้มดถอดใจและยอมรับว่ามันก็แค่ความรู้สึกหลงใหลเพียงชั่วครู่ ส่วนตั้มบัดดี้ฉัน ก็เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงออกมาว่าไม่ได้อยากเป็นผู้ชาย และเราก็เป็นเพื่อนสนิทกันที่เรียกสรรพนามกันว่า บัดดี้และบัดเดอร์

 

เรื่องนี้สอนให้ฉันเรียนรู้ว่า ความรักในจินตนาการและความรู้สึกมันคือมายา แต่ความจริงใจและการได้รู้จักกันจริงๆมันคือมิตรภาพที่แท้จริง....

ไว้ตอนหน้าจะมาเล่าความสนุกในช่วงฝึกงานปีแรกกันค่ะ