มหาลัย.. หอพักและเอริก้า

กลับมาต่อจากตอนเดิมที่เด็กหญิงสุพัฒตรา เป็นแค่เด็กบ้านๆคนนึงและคิดว่าตัวเองคือเจ้าหญิงประจำบ้าน ฉันจำได้ดีตอนที่โรงเรียนติดผลประกาศการคัดเลือกเข้ามหาวิทยาลัยตรงบอร์ดกลาง และมีนักเรียนมุงดูกันเต็มไปหมด ฉันแหวกว่ายเข้าไปในฝูงกลุ่มและเพ่งมองรายชื่อที่สอบติดเข้ามหาวิทยาลัย มันมีอันดับที่ 1 แล้วตามด้วยชื่อและนามสกุลฉัน และมันก็ไม่มีอันดับถัดไป มีแค่เส้นประ และระบุว่าจบการรายงาน ทุกคนมองหน้าฉัน ฉันผู้ยื่นนิ่งๆ พึมพำเพียงอย่างเดียวตอนนั้นว่า OH MY GOD!

ฉันเดินออกมาอย่างงงๆ และก็คิดในใจว่า เอ๊ะ ฉันไปบนบานกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์ด้วยอะไรไว้บ้างว่ะ ตายละจำไม่ได้ กับอย่างที่สองคือฉันต้องเจอกับอะไรบ้างนะ แล้วเพื่อนสาวฉันละ นางจะโกรธมั้ย เราเคยพูดกันนี่ว่าจะไปเรียนต่อด้วยกัน! ตอนนั้นคำถามมากมายกึกก้องในหัวฉันเต็มไปหมด ฉันเดินไปหาอาจารย์ที่สนิท แค่อาจารย์เห็นหน้าฉันแกก็แสดงความยินดีมากมาย และบอกว่าฉันต้องไปได้ดีแน่ๆ และแกก็ยื่นเอกสารรายละเอียดของมหาวิทยาลัยและคณะที่ฉันจะไปเรียน ซึ่งฉันพอเข้าใจว่า อ่อ มันไม่ใช่คณะอันดับแรกที่ฉันได้เลือกไว้ เพราะด้วยความเป็นจริงแล้วฉันอยากเรียนคณะพยาบาล หรือเทคโนโลยีอาหาร แต่นี่คืออันดับสุดท้ายที่สุ่มเลือกไปคือคณะบริหารธุรกิจสาขาการจัดการโรงแรมและการท่องเที่ยว ต่อท้ายด้วย หลักสูตรอินเตอร์ ตายละว๋าา พ่อแม่ฉันจะว่ายังงัย พวกเค้าจะไหวมั้ย อาจารย์ท่านก็แนะนำถึงทุนการศึกษาและกองทุนกู้ยืมเพื่อการศึกษา ก็พอเบาใจได้บ้าง แต่กระนั้นก็ขออาจารย์เข้าไปอธิบายกับพ่อแม่ดิฉัน เพื่อให้ฉันได้เรียนที่นี่ด้วย ซึ่งทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดี สองสัปดาห์ต่อมา ฉันจะต้องไปรายงานตัวและพาผู้ปกครองก็คือแม่ไปด้วย เรานั่งรถบัสไปด้วยความว่างเปล่าและไม่รู้เลยจริงๆ ว่าข้างหน้าต้องเจอกับอะไรบ้าง

หลังจากรายงานตัวและการสัมภาษณ์ของคณะอาจารย์ที่มหาวิทยาลัย ก็ยิ่งทำให้ฉันคิดหนักไปกว่าเดิม นั่นก็คือหลักสูตรเป็นภาษาอังกฤษล้วน มีอาจารย์ต่างชาติและที่เจอคือเพื่อนรุ่นเดียวกันคนอื่นพูด ฟัง ภาษาอังกฤษกันได้คล่องแคล่ว ในขณะที่ฉันได้แค่ จิงเกิลเบลๆ เพราะเป็นเพลงที่ฉันต้องร้องทุกปีเมื่อวันคริสมาสต์ที่โรงเรียนเก่า เอางัยละฉันทีนี้ หันไปมองหน้าแม่ แม่เหมือนมองอย่างห่วงๆว่า โอเคมั้ย หันอีกข้างไปเจอเพื่อนผู้หญิงที่น่าจะมาจากสักโรงเรียนนึงเหมือนนั่งร้องไห้ น้ำตาไหลพรากๆ ฉันก็แบบ เอ้าา ผู้ประสบปัญหาอันเดียวกัน แต่ก็เอามือไปลูบหลังเค้าเฉยประหนึ่งว่าเราเข้าใจเธอนะ

สุดท้ายฉันเดินออกมาและตรงดิ่งไปยังตู้โทรศัพท์ ในยุคนั้นแน่นอนฉันไม่มีมือถือ ฉันโทรหาอาจารย์ที่สนิท อาจารย์หนักแน่นมากว่าฉันสมควรเรียน อย่าได้คิดสละสิทธิ์เป็นอันขาด ฉันรวมพลังที่มีอยู่เดินกลับไปแจ้งว่า ยืนยันค่ะ! อาจารย์ที่นั่นก็แจ้งว่าฉันต้องมาเริ่มเรียนเร็วกว่าคนอื่นเพราะฉันต้องลงเรียนวิชาปรับพื้นฐานภาษาอังกฤษ ฉันรับรู้ เข้าใจและพร้อมสู้เต็มที่ และเดินไปบอกเพื่อนสาวคนนั้นว่า เรามาเรียนด้วยกันนะ ซึ่งเค้าก็ตกลงยืนยันเรียนไปด้วย และเค้าคือเพื่อนคนแรกของฉันเลยนะนี่

หนึ่งเดือนต่อมา ฉันพร้อมมากที่จะย้ายไปอยู่จังหวัดภูเก็ตถึงสี่ปีข้างหน้า ฉันบอกที่บ้านไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะเขียนจดหมายมาบ่อยๆ พี่ชายก็เปิ่ดกะโหลกและพูดว่า โอ้ย... จะไหวป่ะเนี้ยะ โทรศัพท์หอพักก็น่าจะมีนะ ฉันก็ว่า เออ จริงแหะ

วันแรกที่ฉันเดินเข้าหอพักนักศึกษา อารมณ์บรรยากาศมันก็ช่างเหมือนเดินเข้าบ้านทรายทอง แถมมีชะลอมแม่มาอีก ผิดแต่มหาวิทยาลัยอินเตอร์ของฉันไม่ได้ตระหร่านขนาดนั้น เราต้องเดินผ่านสนามฟุตบอลที่มีวัวล่ามอยู่ด้วยซ้ำ ยามและเจ้าหน้าที่หอ หรือผู้คุมไม่แน่ใจ หน้าดุมากกก และบรรยากาศล้อมด้วยเขา มันเงียบและวังเวงมาก อาจเพราะฉันเป็นกลุ่มแรกที่เข้ามาอยู่หอ เหตุเพราะต้องเริ่มเรียนปรับพื้นฐานภาษาอังกฤษนี่เอง แม่และพี่ชายถามฉันว่าไหวมั้ย ฉันบอก สบายมาก ถ้าไม่นับเรื่องผี เรื่องอื่นก็ทำอะไรฉันไม่ได้ อ่าๆ และ พวกเขาก็กลับบ้านไป ฉันเดินขึ้นไปห้องนอนระหว่างนั้นก้อไม่พบเจอนักเรียนคนอื่นเลย ตอนนั้นเจ้าหน้าแจ้งว่ารูมเมทฉันยังไม่เข้ามา เพราะเค้าไม่ได้ลงเรียนวิชาปรับพื้นฐาน ฉันก้อ อืมๆ เข้าใจ ไอ้เรามันเด็กบ้านๆ ต้องสู้ๆ

ฉันตื่นเช้ามาด้วยต้องไปเรียนคลาสแรก ซึ่งตั้งแต่เมื่อวานจนวันนี้ฉันยังไม่พบเจอผู้ใดยกเว้นเจ้าหน้าที่หอ และยาม ฉันเดินออกไป และถามเจ้าหน้าที่ว่า มีคนอื่นพักกี่คนค่ะนี่ นางก็บอกมีค่ะ ไม่กี่คนแต่มีค่ะ เราก็อืมและถามเส้นทางไปห้องเรียนกับเค้าและเดินเท้าออกไป

ฉันเดินมาถึงห้องเรียน เปิดประตูเข้าไปก็มีการชะงักหน่อยๆ ด้วยเพราะมีคนอื่นนั่งอยู่หลายคนแล้วและสายตาอาจารย์ต่างชาติที่สดใสพร้อมทั้ง Good morning! ฉันแบบเอาละเว้ย ขอตั้งสติไม่ได้รึงัยยยย จำได้ตอนนั้นฉันยิ้มสยามเป็นอย่างเดียวและบอกชื่ออาจารย์ท่านไป ฉันเดินไปนั่งข้างเพื่อนผู้หญิงคนนึงและพูดว่า สวัสดี เราชื่อซู เธอชื่ออะไร นางหันขวับมาและถามว่า ซูใหนหรอ ซูที่แปลว่าสวนสัตว์นะหรอ แล้วก็หัวเราะกับเพื่อนอีกคน ฉันก็แบบอ้าาาววว ใช้ได้นี่  ก็เลยบอกว่า ซูที่ย่อมาจากซูซี่ อ่ะค่ะ รู้จักมั้ย ซูซี่ที่เป็นนางเอกหนังฝรั่งอ่ะค่ะ ประหนึ่งเราดูทีวีมาตั้งแต่เล็กนะ อย่ามาหยาม อ่าๆ เค้าก็แบบ หู้.....ซูซี่ และก็บอกว่าตัวเองชื่อเอ ซึ่งเราก็สวนกลับไปว่า โห ชื่อเหมือนเด็กผู้ชายเลยอ่ะ เราขอเรียก เอริก้า ละกันนะ มันอินเตอร์ดี  สรุปวันนั้นเรามีเพื่อนใหม่ชื่อเอริก้า และอีกหลายคนในห้องเรียน ถึงแม้เราจะฟังอาจารย์ที่สอนไม่ค่อยเข้าใจ แต่เราก็ดีใจมากที่ได้มาอยู่จุดนี้ และเราพร้อมมากที่จะเจอผู้คนเยอะๆขึ้นไป และมีความรู้สึกลึกๆว่า เพื่อนเหล่านี้ต้องมาจากสังคมเมืองและต่างจากเราเป็นแน่แท้....

ระยะเวลาหนึ่งเดือนสำหรับวิชาปรับพื้นฐาน ฉันแถบไม่ได้สุงสิงกับเพื่อนในห้องเรียนจริงจัง ซึ่งก็มีแต่เอริก้าเท่านั้นที่สนิทด้วยเพราะจริงๆแล้วเราอยู่ห้องตรงข้ามกันนั่นเองในหอพัก แต่เอริก้าก็ไม่ได้ซ่า

อย่างที่เราเข้าใจตั้งแต่แรก ในทางกลับกัน พอเลิกเรียนหล่อนก็ดิ่งตรงกลับห้องและไม่ออกมาอีกเลย แถมมีครั้งนึงฉันต้องการไปซื้อของใช้ที่โลตัสเลยไปไปเคาะประตูชวนหล่อนไปด้วย และหล่อนก็พูดว่า อืมๆๆ แล้วเราสองคนก็เดินออกจากหอพักไปตรงหน้าถนนใหญ่ซึ่งฉันเข้าใจว่า อ๋อ รอรถประจำทางแหละ แต่แล้วสิ่งที่เอริก้าทำก็คือ ท่าโบกรถที่ผ่านไปมาและถามเค้าว่า ผ่านโลตัสมั้ยคะ ขอติดไปด้วยค่ะ ฉันอึ้งมาก แบบทำแบบนี้ได้ด้วยหรอ ซึ่งมันก็มีคนโบกมือไม่ๆอยู่หลายคัน และมีรถกะบะคันนึงยอมให้เราไปด้วย ฉันก็ถามเอริก้าไปรู้วิธีแบบนี้มาจากใหน หล่อนก็บอก อ๋อ ฉันอ่านนิยายมา เราถึงได้เข้าใจ อ่อ หล่อนสายนิยายน่ะเอง ส่วนเราสายละครทีวี 

และแล้วก็ถึงวันที่กำหนดทุกคนมาเริ่มเรียนพร้อมกัน และด้วยกฎของนักศึกษาใหม่ นักเรียนปีหนึ่งต้องอยู่หอพักนักศึกษาเท่านั้น ซึ่งสังเกตุได้ว่าจะเริ่มมีคนทยอยเข้าพักเรื่อยๆ และฉันก็ยังรอคอยรูมเมทอยู่เหมือนกัน....

เด่วเรามาต่อกันใหม่สำหรับเรื่องรูมเมท รับน้อง และความรักวัยใสกันนะคะ ............