นักเปียโน บทที่ 1 ห้องแต่งตัว

บทที่ 1 ห้องแต่งตัว

            “เซอร์แอนโทนี อีแวน เพลิซ” คือป้ายขนาดใหญ่ที่ถูกติดไว้บนเหนือประตูทางเข้ามิวสิคฮอลล์ นอกจากตัวหนังสือที่อยู่ในป้ายนั้นแล้ว ยังมีรูปขนาดใหญ่ของเซอร์แอนโทนีกำลังเล่นเปียโนอีกด้วย คนดูกลุ่มหนึ่ง ร้อยกว่าคนกำลังรอคอยอยู่ด้านนอกข้างๆ ที่จำหน่ายตั๋ว มันเป็นคอนเสิร์ตครบรอบอายุ 80 ปีของเซอร์แอนโทนี ทำให้แฟนๆ กลุ่มหนึ่ง ต้องการที่จะเข้าชมคอนเสิร์ตในครั้งนี้ ผมได้ตั๋วพิเศษมา 1 ใบ เพราะว่าผมเป็นนักข่าวให้กับหนังสือพิมพ์แห่งหนึ่ง ผมต้องการสัมภาษณ์ นักเปียโนที่มีชื่อเสียงคนนี้ก่อนที่เขาจะขึ้นแสดง ผมแสดงตั๋วให้กับบริกร และ เดินเข้าไปในมิวสิคฮอล์ล แล้วผมก็เดินเข้าไปในห้องแต่งตัวของศิลปิน

            ระหว่างที่ผมเดินขึ้นมา ผมก็คิดถึงนักเปียโนที่มีชื่อเสียงคนนั้น ผมรู้สึกประหม่าเล็กน้อย มันทำให้ผมต้องเลียริมฝีปากที่แห้งผาก มือไม้สั่นไปหมด เมื่อผมเดินมาถึงหน้าห้องแต่งตัว บนประตูมีรูปดาวสีทองขนาดใหญ่ปรากฎให้เห็นอยู่ตรงหน้าผม

            ผมเคาะประตู และ ก็มีชายรูปร่างสูงคนหนึ่งเดินมาเปิดประตู เขาเป็นชายแก่ แต่เขามีตาสีฟ้าและดูสดใสเลยทีเดียว เขาใส่กางเกงสีดำ เสื้อเชิ้ตสีขาว มีผมตรงสีเทา เขาดูเหมือนในรูปที่ถูกแขวนไว้หน้าทางเข้ามิวสิคฮอล์ล และ ผมก็เป็นฝ่ายเริ่มต้นบทสนทนาก่อน

“ผมชื่อ แซลลี่ ฮิว ผม เอ่อ…….”

แต่แล้วชายสูงวัยคนนั้นมองไปยังสมุดเล่มเล็กของผม ที่ผมกำลังถืออยู่ในมือ และ เขาก็ยิ้มให้ พร้อมกับถามว่า

“อย่าบอกนะ ว่าคุณคือนักข่าว สำนักข่าวอะไรล่ะ ที่คุณทำงานอยู่”

“เดอะซันเดย์ไทม์ ครับ”

“เป็นสำนักข่าวที่ดีมากทีเดียว เข้ามานั่งก่อนสิ ถามคำถามได้เลยนะ เราต่างก็เคยเป็นหนุ่มสาวมาก่อน จริงมั้ยลินดา และแน่นอนมันนานมาแล้วล่ะ”

            เขาหันไปคุยกับผู้หญิงรูปร่างสูงคนหนึ่ง ที่ยืนอยู่มุมห้อง เธอยิ้มอย่างเป็นมิตรให้กับผม ‘นี่คงจะเป็น เลดี้อีแวน สินะ เธอช่างมีใบหน้าที่สวยอะไรเช่นนี้ แต่เธอดูคล้ายกับเป็นภรรยาของเกษตรกรอย่างนั้นแหละ’ ผมคิดในใจ

            ผมไม่รู้สึกประหม่าอีกต่อไป นั่งลง และ เปิดสมุดโน้ตขึ้นมา

“ผมขอให้ช่วยเล่าเกี่ยวกับประวัติส่วนตัวของท่านเองได้มั้ยครับ เซอร์แอนโทนี ท่านมาจากครอบครัวนักดนตรีเหรอเปล่า ท่านได้เริ่มเรียนเปียโน เมื่อท่านมีอายุได้ 3 ขวบ เหมือนกับโมซาร์ด ใช่เหรอไม่ครับ”

เซอร์แอนโทนียิ้มและตอบว่า “ไม่เลย ฉันเป็นนักดนตรีคนแรกของครอบครัวต่างหาก และ ฉันเริ่มเล่นเปียโนตอนฉันอายุ 14 ปี”

คำตอบของเซอร์แอนโทนีทำให้ผมประหลาดใจ และ แสดงออกทางสีหน้า ซึ่งเขาก็คงเห็นความประหลาดใจนี้ และ พูดต่อว่า “เรามีเวลาเล็กน้อย ก่อนที่การแสดงของฉันจะเริ่มขึ้น ฉันจะเล่าเรื่องของฉันให้ฟังนะ มันออกจะเป็นเรื่องที่แปลกประหลาดสักหน่อย แต่รับรองได้เลยว่ามันเป็นเรื่องจริง ฉันออกจากโรงเรียนตอนฉันอายุ 13ปี ในเวลานั้น ทุกคนเรียกฉันว่า โทนี ฉันเริ่มทำงานในฟาร์มตั้งแต่ตอนนั้น”

            มันช่างเป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นและเขาก็เล่าได้ดี แรกๆ ผมก็จดทุกคำพูดของเขาลงไปในสมุดโน้ต สักพักผมฟังเพลิน ปากกาก็หล่นลงจากมือผม คราวนี้ผมก็เลยฟังเขาเล่าอย่างเดียว ใจของผมหลงเข้าไปในเรื่องราวที่น่าสนใจของเซอร์แอนโทนี เขาได้เล่าเกี่ยวกับโรงเรียนเก่าที่อยู่ภายใต้กำแพงสูง มีเศษแก้ววางอยู่บนกำแพง สนามของโรงเรียนก็เล็กมากๆ ขณะที่เขาเล่า ภาพก็ปรากฎขึ้นในหัวของผม ผมเห็นเด็กผู้ชายตัวเล็กๆที่ ชื่อ โทนี อีแวน กำลังเล่นฟุตบอลโดยใช้กระป๋องนมแทนลูกบอล