แอบรักลุงข้างบ้าน ตอน12

ตอนที่ 12

ฉันหวง...ฉันมาทวงของฉันคืน

 

 

วันนี้เป็นวันหยุด รุ้งขวัญสวมเสื้อยืดกางเกงขาสามส่วนมาช่วยรดน้ำผักและทานข้าวเช้ากับเพื่อนบ้านด้วยกันเหมือนเดิม

จากนั้นก็นั่งอ่านนอนอ่านหนังสือและกินขนมไปด้วยอย่างเพลิดเพลินใจ แล้วก็ผุดลุกขึ้นมาขออนุญาตคุณลุงไปเข้าห้องน้ำในห้อง ลับหลังไปเพียงครู่เดียว โสมวดีก็เข้ามาหา พร้อมกับหอบของกินของฝากติดไม้ติอมือมาด้วย

อดีตหนุ่มเจ้าเสน่ห์ ที่ตอนนี้เสน่ห์ของเขาก็ยังไม่มีทีท่าที่จะจางลงในความคิดของเจ้าหล่อนแสดงอาการลำบากใจเป็นอย่างยิ่งกับการตื้อเก่ง เพราะได้พูดคุยกันไปหลายรอบแล้วว่า ขอให้เธอกับเขาตัดขาดจากกันเสีย ด้วยว่าตนมีอะไรบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิม ไม่สามารถมอบความสุขให้ได้อีกต่อไปแล้ว เนื่องจากถูกสามีของผู้หญิงคนหนึ่งที่เคยมีสัมพันธ์ด้วยลอบทำร้าย

ใช่...เขาบอกเธอไปอย่างนั้น

แต่คุณนายคนนี้ก็ยังเอาใจตัวเองเป็นที่ตั้ง บอกให้อิสระไปอยู่ด้วยกันและจะหาหนทางช่วยเยียวยารักษา เขาถึงกับปวดหัว ส่ายหน้า ไม่เข้าใจว่าตนจะสำคัญอะไรกับหล่อนขนาดนั้นเชียว

หนุ่มรุ่นน้องรำคาญเหลืออดสุดจะทน ยืนหันหลังกอดอกทำเย็นชาใส่ กำลังคิดว่าจะบอกให้หล่อนไปหาเด็กหนุ่มคนใหม่ที่อ่อนกว่าและแข็งแรงกว่าตน ก็ดูว่าจะเป็นการพูดจาแรงเกินไป ขณะที่กำลังลำบากใจอยู่นั้น บานประตูห้องของเขาก็เปิดออก ทำให้นึกขึ้นได้ว่ารุ้งขวัญก็อยู่ที่นี่ด้วย และไม่รู้ว่าจะได้ยินเรื่องระหว่างเขากับโสมวดีมากน้อยแค่ไหน

ชายหนุ่มหันหน้ากลับ เห็นสาวใหญ่ยืนเบิกตากว้างมองตรงไป จึงเลื่อนสายตามองตามและก็ต้องตาค้างเหมือนกัน เมื่อรุ้งขวัญอยู่ในสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิง ตาขีดปรือเหมือนเพิ่งตื่นนอน มีเพียงผ้าขาวม้าของเขาผืนเดียวพันกาย

“ใครมาคะ?”

เธอทำท่างัวเงียเดินลงมาหา คล้องแขนเบียดชิดจนอกนิ่มสัมผัสโดนต้นแขน

เด็กแสบ...ก่นด่าในใจเม้มปากกัดอย่างขึ้งเครียด

“พ่อเทพ นี่มันอะไรกัน?”

โสมวดีหน้าแดงทั้งโกรธทั้งอายแทน หันมาถามเรื่องจากเขา

“อะไรกันคะ?” รุ้งขวัญก็แกล้งเงยหน้าถามเขาเหมือนกัน

ยัยเด็กเปรตทำแผนเขาพังหมด ฮึ่ม!

“พ่อเทพโกหก! หลอกพี่ ที่แท้ก็มีเด็กนี่ซุกข้างกาย ผู้ชายมันก็เหมือนกันหมดเลย”

สาวใหญ่โมโหหนักที่โดนหักหน้า หยิบของฝากฟาดใส่หน้าและปาใส่ตัวเขา ทำให้รุ้งขวัญตกใจมากจึงออกโรงปกป้องคนที่ยืนเฉยแทน

“อะไรกันค่ะป้า จู่ ๆ จะมาทำร้ายร่างกายกันแบบนี้”

“ป้าหรือ! แกเรียกฉันป้าหรือ?”

“ใช่ค่ะ คุณป้า!”

“กรี๊ดดด...นังเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม”

“แล้วไงคะ คุณป้าเหี่ยวค้างคืน”

เธอโต้ตอบไม่ยอมยี่หระ พร้อมโอบกอดรัดคนตัวสูงแน่นจนเขาขนลุกวาบไปทั้งตัว

“ของหนู!”

ประกาศชัดเจน เปิดศึกจ้องหน้าท้าทาย เหมือนเด็กกำลังกลัวโดนแย่งของเล่น ทำให้โสมวดีปรี๊ดหนัก ออกอาการคลั่ง อยากจะกรี๊ดดังกว่านี้และเข้าไปตะบันหน้าเด็กเมื่อวานซืนให้ยับ แต่ก็ทำได้แค่ฮึ่มฮั่มฮึดฮัดในลำคอ มองพ่อเทพบุตรของหล่อน มองวายร้ายหน้าละอ่อน แล้วก็สะบัดตูดลงส้นเท้าหนักเดินจากไป

          รุ้งขวัญปล่อยมือทันที มองหน้าคุณลุงที่บึ้งตึงเต็มที่ จึงรีบแก้ตัวกลัวเขาโกรธและตวาดไล่เธอไปเหมือนครั้งก่อนอีก

“ทำไมคะ? นี่หนูช่วยคุณลุงนะ ก็ยัยป้านั่นพูดไม่รู้เรื่องตามตื๊ออยู่ไม่เลิก”

คนทวงบุญคุณทำเป็นใจแข็งปากเก่งสู้ แต่ข้างในก็อดหวั่นใจลึก ๆ ไม่ได้ เมื่อเห็นเขาหน้าตึงขึงเครียด พยายามเหมือนจะระงับอารมณ์ ซึ่งเธอก็คิดว่าเป็นแค่ความโกรธเพียงอย่างเดียวโดยไม่รู้ว่ามันเป็นอารมณ์พลุ่งพล่านอย่างอื่นเสียมากกว่า

“ไปเปลี่ยนเสื้อซะ ผ้ามันบาง”

 

รุ้งขวัญยืนกุมมือก้มหน้าสำนึกผิด สะดุ้งตกใจเมื่อลุงหนูใช้ไม้เรียวฟาดกระทบกับแคร่ดังลั่นชวนหวาดเสียว

“ทำอะไรไม่รู้จักคิด เรียนสูงเสียเปล่า ไม่กลัวว่าตัวเองจะเสียหายรึไง ผู้หญิงสมัยนี้นี่มันยังไงกันนะ”

ยังด่าไม่หมดคนก่อเรื่องก็โต้สวนกลับขึ้นทันควัน

“ผู้หญิงสมัยไหนก็เหมือนกันนั่นแหละ ขนาดยัยป้านั่นยังแล่นมาหาผู้ชายถึงที่นี่เลย”

“รุ้งขวัญ!” เขาตวาดดังลั่นฟาดไม้เรียวกับแคร่อีกรอบ

“ทำไมล่ะ? เป็นผู้หญิงแล้วมันยังไง ผู้หญิงก็มีหัวใจนะ รักก็ได้ ชอบก็ได้ โกรธก็ได้ หึงหวงก็ยังได้เลย ไม่เข้าใจรึไงตาลุงบ้า!” ตะโกนใส่หน้าเสร็จเธอก็ร้องไห้วิ่งหนีกลับบ้านไป

“รุ้งขวัญ! รุ้งขวัญ ฮึ”

ผู้อาวุโสหงุดหงิดอารมณ์เสีย อยากจะไล่ตามหญิงสาวไปแต่ก็ไม่ตาม กลับล้มตัวลงนอนหงายมือก่ายหน้าผาก นึกหนักใจกับคำพูดนั้น เพราะคิดไม่ถึงว่ารุ้งขวัญจะคิดอะไรเกินเลยกับเขาแบบนั้นจริง ๆ

อุตส่าห์ทำตัวห่างเหินเว้นระยะ ขีดเส้นในใจไว้ชัดเจนว่าต้องเป็นแค่เพื่อนบ้านและลุง-หลานกันเท่านั้น สุดท้ายเมื่อเธอบอกความรู้สึกของตัวเองให้ฟังว่าคิดอย่างไรกับเขา ก็สุดแสนจะดีใจและหนักใจไปพร้อมกัน

ดีใจที่รุ้งขวัญไม่นึกรังเกียจคนแก่ยากจน ด้อยฐานะและการศึกษาอย่างเขา แต่ก็หนักใจที่ไม่รู้ว่าจะตอบสนองความรักของหญิงสาวอย่างไรดี

ควรจะให้โอกาสตัวเองได้ลองมีความสุขกับคนอื่นบ้าง แต่ก็กลัวว่ามันจะเป็นการทำลายโอกาสของรุ้งขวัญด้วยเช่นกัน เพราะเธออายุยังน้อย ควรมีสิทธิ์ได้เลือก ได้ศึกษา ได้พบปะคนมากกว่านี้ และก็ควรได้คบหากับคนที่ดีกว่าตนด้วย มันไม่สมควรเลยที่เขาจะเอาเปรียบคนแสนดีอย่างเธอ เพราะรุ้งขวัญแตกต่างจากผู้หญิงหลายคนที่เคยผ่านมาในชีวิตของเขามาก

รุ้งขวัญกลับมาฟาดงวงฟาดงาใส่ตุ๊กตาบนเตียง ทั้งงอน ทั้งโกรธ ทั้งอายที่ได้หลุดปากสารภาพความรู้สึกในใจของตัวเองออกไป และทีนี้ก็ไม่รู้ว่ามันจะเป็นอย่างไรต่อ เขาจะรับรักเธอไหม หรือทำท่าอึดอัดรำคาญใจอย่างที่ทำกับคุณนายไฮโซนั่น

ถ้าเขาไม่ชอบใจเธอคงไปเหยียบที่นั่นไม่ได้อีกแล้วสินะ จะทำอย่างไรดี

หญิงสาวล้มตัวลงนอนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู บ่นพึมพำงึมงำอยู่คนเดียว โทรมาง้อหนูนะ โทรมาหาหนูสิ คุณลุง...

 

สองวันผ่านไป

รุ้งขวัญไม่ได้ไปที่นั่นและเขาก็ไม่ได้โทรหาเธอตามที่ใจเรียกร้อง

หญิงสาวแสดงอาการหงุดหงิดขุ่นใจ อารมณ์ไม่แช่มชื่นแจ่มใสเหมือนกันกับทุกที ปฏิเสธกับตัวเองว่าไม่ใช่เพราะปัญหาของผู้ชายคนนั้น แต่เป็นเพราะฮอร์โมนของผู้หญิงก่อนมีประจำเดือนต่างหาก ขยับตัวพลิกซ้ายพลิกขวา ลุกจากที่นอนลงมาชั้นล่างด้วยขอบตาดำ ผมยุ่งฟูหน้าตาดูไม่ได้เพราะนอนไม่หลับ และต้องอึ้งงันเมื่อเจอเขายืนรออยู่โถงกลางบ้าน ทำให้เธอก้าวขาขยับไม่ออก เมื่อดวงตาปลาบนั้นจ้องมองมาอย่างไม่วางตา

ทั้งสองยืนมองกันอยู่อย่างนั้นเป็นนาน จนป้าอรเข้ามาคลี่คลายสถานการณ์อึดอัดในใจของรุ้งขวัญ และเธอกลับต้องอึดอัดมากกว่าเดิมเมื่อเขาจะต้องเข้าไปในห้องของเธอ

“อ้าว! คุณหนูมาพอดี กำลังจะไปตาม ท่อน้ำตรงไหนรั่วพาลุงเข้าไปดูสิจ๊ะ ลุงเขาจะช่วยซ่อมให้”

“เอ่อ...แล้วคุณยายล่ะคะ”

“ไปเก็บค่าเช่าที่ตลาดยังไม่กลับหรอกจ้า”

พูดจบก็กลับไปทำงานของตนต่อปล่อยให้หลานเจ้าของบ้านอยู่กับเขาสองต่อสองเพราะเห็นว่าเป็นคนคุ้นเคยกันดี

“เชิญ..”

อิสระพูดเพราะรุ้งขวัญนิ่ง ยืนทำหน้าวางตัวไม่ถูกอยู่นานจนเขาต้องเป็นฝ่ายเอ่ยปากก่อน หญิงสาวจึงจำยอมเดินพานำไปอย่างไม่เต็มใจนัก

หนุ่มใหญ่เข้าไปสำรวจท่อที่รั่วตรงอ่างล้างหน้าในห้องน้ำ แล้วกลับออกไปซื้ออุปกรณ์กับปิดวาล์วน้ำของบ้าน เมื่อกลับขึ้นมาก็เห็นรุ้งขวัญนั่งรออยู่ที่ปลายเตียงในสภาพที่จัดการตัวเองเรียบร้อยแล้ว จากก่อนหน้าที่สวมชุดนอนลายการ์ตูนก็เปลี่ยนเป็นเสื้อยืดกางเกงธรรมดา

เขาเข้าไปจัดการซ่อมแซมท่อด้านในคนเดียว นึกค่อนขอดอยู่ในใจ ปกติอะไรก็หนูช่วยนะคะ หนูทำค่ะ แต่วันนี้ไม่ยักจะเข้ามาใกล้แม้แต่น้อยเลย นั่งซะห่าง ทำหน้ายังกะกินรังแตนมาทั้งยวง เห็นแล้วก็อยากจะปราบพยศเสียจริง ๆ เป็นหลานตัวเองหน่อยไม่ได้ เฮอะ

เมื่อซ่อมเสร็จแล้วจึงแกล้งบอกให้เจ้าตัวลงไปเปิดวาล์วน้ำให้ เธอทำหน้าตั้งคำถามว่าทำไมเขาถึงไม่ลงไปเอง ทำไมต้องใช้เธอด้วย เขาเลยถลึงตาใส่ หญิงสาวจึงยอมลงไปแต่โดยดีและเมื่อกลับเข้ามาในห้องก็ต้องตกใจเพราะลุงหนูกำลังยืนดูแฟ้มส่วนตัวของเธออยู่ ซึ่งในนั้นมันเป็นภาพถ่ายกับข่าวเก่า ๆ ของพระเอกลิเกนามเทพพิทักษ์ ที่ไปตามเสาะแสวงหามาจากร้านหนังสือมือสองและตัดเก็บรวมกันเอาไว้

“นี่อะไร?” เขาถาม

เธอไม่ตอบ เข้าไปแย่งคืนแต่เขาก็ไม่ยอมง่าย ๆ เช่นกัน ทั้งสองจึงยื้อแย่งกันเป็นพัลวันจนหนุ่มใหญ่เบียดตัวเธอชิดติดกับผนังและใช้สองแขนกันไว้ไม่ให้หลบหนีหรือแผลงฤทธิ์ได้อีก จากนั้นก็โน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ช้า ๆ จนแทบชิด พร้อมส่งรังสีบางอย่างที่ชวนใจสั่นระทึกออกมา

“หนูจะร้องเรียกป้าอรนะคะ”

เธอบอกเสียงสั่นด้วยความกลัว เมื่อคุณลุงผู้ใจดีกลายเป็นผู้ชายอันตรายอย่างที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน

“แน่ใจนะ” ถามกลับอย่างไม่หวั่นเกรงคำขู่

หญิงสาวเงียบ หน้าซีดเผือด รู้จักความเกรงกลัวขึ้นมาบ้างแล้ว

“อยากได้มากใช่ไหม? อยากได้มากก็เอา”

พูดจบก็ก้มลงฉกจูบริมฝีปากอย่างรวดเร็ว ทำให้รุ้งขวัญตกตะลึงอึ้งงันช็อกไปกลางอากาศ

เขายึดแฟ้มนั้นไว้ บอกกับเธอว่าถ้าอยากได้ก็ให้ไปเอาคืนเอง แล้วเก็บอุปกรณ์เดินลงไปตามปกติ บอกกับแม่บ้านว่าจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้ว

 

อิสระนั่งดูแฟ้มนั้นที่มีแต่ข่าวเก่า ๆ ของเขา ทั้งเรื่องดีและไม่ดี แต่ส่วนมากจะเป็นเรื่องไม่ดีเสียมากกว่า ไม่นึกว่ารุ้งขวัญจะคลั่งรักตนมากถึงขนาดนี้

สาวน้อยคนนั้นชอบผู้ชายอย่างเขาจริง ๆ หรือ

ชายวัยกลางคนถอนหายใจ คิดไม่ตก ในเมื่อเธอรู้เรื่องแย่ ๆ ของเขาในอดีตแล้วยังจะกล้ารักอีกหรือไง

ทีแรกตัดสินใจว่าจะให้โอกาสรุ้งขวัญได้มีสิทธิ์เลือกคนที่ดีกว่าตน จะไม่เห็นแก่ตัวดึงเธอมาตกต่ำด้วย แต่เมื่อเห็นว่าเธอรักเขามากถึงขั้นนี้จึงเกิดหวั่นไหวขึ้นมาอีกครา คิดว่าควรจะตอบสนองเธอไปดีไหม เพราะส่วนลึกในใจเขาก็ต้องการอย่างนั้นด้วยเช่นกัน

 

รุ้งขวัญกลับมาเหยียบที่นี่อีกอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ

เจ้าของบ้านเปิดประตูห้องออกมายืนมองเข้มขรึม ถือแฟ้มไว้ในมือแน่น เดินลงมา และต่างคนต่างก็จ้องกันอย่างหยั่งเชิง จนหญิงสาวอดรนทนไม่ไหวเป็นฝ่ายเอ่ยปากขึ้นมาก่อน

“หนูขอคืนค่ะ”

“คืนก็ได้ แต่ตอบคำถามมาก่อนสิว่าทำไม”

หญิงสาวหน้าแดงก่ำ เม้มปากแน่นเหลือบตาขึ้นมามองขวาง

“ว่าไง ต้องการอะไรที่ทำแบบนี้”

เขาถามย้ำ แต่ฝ่ายนั้นกลับปิดปากเงียบ ไม่เห็นจะเจื้อยแจ้วอย่างปกติ หรือว่าแค่โดนขโมยจูบไปนิดเดียวจะถึงกับใบ้กินไปเลย

“รุ้งขวัญ จะบอกดี ๆ ไหม?” ขยับตัวเข้าไปใกล้เพิ่มความกดดัน

“ก็...ก็บอกไปแล้วไง”

“บอกอะไรล่ะ?”

“ก็บอกว่าชอบไง”

“ชอบ? ชอบยังไง...ชอบแบบไหน”

“เอ๊! มาถามอะไรอย่างนี้” ทำเสียงสูงกลบเกลื่อนความเขินอาย

“ก็พูดมาสิ”

หญิงสาวเม้มปากไม่ยอมตอบ พยายามยื้อแย่งแฟ้มในมือคืนกลับมา

“เอาคืนมาเลย”

“ไม่! พูดกันก่อน”

“หนูไม่มีอะไรจะพูดแล้ว” ขึ้นเสียงสูงฉุนโกรธที่เขาเอาแต่ใจบังคับเธอ

“แน่ใจนะว่าไม่มีอะไรจะพูด”

คนปากแข็งเชิดหน้าสะบัดจนหันข้าง ยืนกอดอกแน่นอย่างเย่อหยิ่ง

“ดี! ถ้าไม่มีอะไรจะพูดแล้ว ต่อไปนี้ก็ตั้งใจฟังนะ

รุ้งขวัญ”

สืบเท้าเข้าไปใกล้ก้มหน้าชิด เชยคางให้หันมามองสบตาทำท่าว่าจะจูบอีก เธอเลยรีบยกมือปิดปากมองอย่างหวาดกลัว

“รู้ไหมว่าถ้าก้าวข้ามเส้นมาแล้วจะเป็นอย่างไร เป็นอย่างเมื่อเช้าไง จะเปลี่ยนสถานะขึ้นมาเป็นแฟนกันก็ต้องรับได้ทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นฐานะต่างกัน การศึกษาต่างกัน อายุต่างกัน และที่สำคัญ.....”

ขยับกายโน้มตัวเข้าไปใกล้อีกจนหญิงสาวต้องเอียงตัวถอยหลังหนี

“เป็นคนรักกันก็ต้องมีกอด มีหอม มีจูบ มีลูบมีคลำ และมีอะไรกันมากกว่านั้น”

พูดเสียงเบาข้างแก้ม แล้วหายใจดังฟืดฟาดทำท่าหื่นใส่ จนหญิงสาวกลัว ทำตัวหงอขยับกายหนีห่าง

“กลับไปคิดทบทวนให้ดีว่าอยากคบกันสถานะไหน ถ้ายืนยันจะล้ำเส้นกันก็เตรียมตัวเตรียมใจไว้ว่าต้องเจออะไรบ้าง”

ส่งคำขู่ไปพร้อมคืนแฟ้มให้ เธอคว้าหมับทำปากยื่นใส่แล้วรีบวิ่งหนีไปด้วยใจเต้นโครมคราม