ผู้พลัดหลง(เรื่องสั้น-สั้น)
ผู้พลัดหลง
ในยามที่ความป่วยไข้รุมเร้าฉันคิดฟุ้งซ่านเรื่อยเปื่อย ทำไมหนอชีวิตจึงมีแต่ความเลวร้าย ระทมทุกข์ ฉันต้องนอนเดียวดายรอวันตายอยู่ในห้องเช่าซอมซ่อ จะฝืนกายลุกเข้าห้องน้ำ กินข้าว ก็ยากเต็มที คำถามต่างๆ ประเดประดังจับต้นชนปลายไม่ถูก ฉันมานอนอยู่ในห้องนี้ได้อย่างไร แม่และลูกชายจะเป็นอย่างไรบ้าง เพื่อนพ้องน้องพี่ไปอยู่ที่ไหนกันหมดในยามที่ฉันต้องนอนซมติดที่นอนอย่างนี้ ทำไมชีวิตฉันต้องเป็นอย่างนี้ด้วยนะ มีคนรักก็ถูกทิ้งขว้างราวกับถุงขยะเน่าเหม็นใบหนึ่ง ทำไมไม่มีใครรักฉันจริงๆ สักคน สักคนเดียวเท่านั้น เหนื่อยเหลือเกิน อายุเพียงสามสิบต้นๆ แต่ดูเหมือนเส้นทางแสนมืดมน งานการทำไปวันๆ ได้มื้อกินมื้อ หยิบยืมเงินเพื่อนฝูงใช้จนไม่มีใครอยากเจอหน้าอีกแล้ว ทำไมฉันต้องมาจมปลักอยู่กลางใจเมืองที่พลุกพล่านด้วยผู้คนและยวดยาน หากแต่ร้างไร้ซึ่งน้ำใจเอื้อเฟื้อ ฉันคิดถึงทุ่งนาป่าเขา คิดถึงกุ้งหอยปูปลาชายทุ่ง คิดถึงสายลมกลิ่นรวงข้าว คิดถึงปลาร้า ข้าวเหนียว ส้มตำ ฝีมือผู้ช่ำชองแห่งพื้นที่ราบสูง นี่ฉันพลัดหลงเข้ามาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไรกันนะ ตอนอายุสิบสี่สิบห้า หรืออายุเท่าไรกันแน่ เสียงส่งข้อความทางไลน์ทำให้ฉันนึกโมโหอยู่เหมือนกัน แต่จะทำอย่างไรได้ มันเป็นการสื่อสารที่ทันสมัยในยุคนี้ เผื่อแม่หรือลูกส่งข้อความมาจะได้ตอบว่าฉันสบายดี ไม่เจ็บไม่ไข้ ฉันเอื้อมมือไปเลื่อนจอโทรศัพท์ ข้อความล่างสุดมาจากผู้ชายที่รู้จักกันทางเฟซบุ๊กไม่กี่วันมานี้ "ที่รัก ทำอะไรอยู่" ฉันวางโทรศัพท์ลงอย่างอ่อนล้า ตามมาด้วยการไออย่างไม่มีท่าว่าจะหยุด