เรื่องสั้น เกิด สัปเหร่อขี้เมา

 

ผลงานของอักษราลัย ใน อ่านอิ่มรายสัปดาห์ ฉบับที่ 008 ประจำวันจันทร์ที่ 9 มิถุนายน 2568

 

          สัปเหร่อตกอับ ที่เลือกทำบางสิ่งเพื่อชีวิตที่ดีขึ้น แต่นี่คือทางรอด และความสุขอย่างที่คาดหวังไว้แน่หรือ หาคำตอบได้จาก เกิด สัปเหร่อขี้เมา #อ่านอิ่ม

 

เกิด สัปเหร่อขี้เมา

 

เกิดเดินโซเซขึ้นบันไดห้องแถว สายลมพัดกลิ่นเหม็นจากน้ำคลองแทรกมา ปนกับกลิ่นขยะเน่าที่ใครบางคนโยนทิ้งไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ มือคลำหาลูกบิดประตู เมื่อไหร่จะมีแสงสว่างในชีวิตบ้างเนี่ย ข้างในมืดสนิท ไฟไม่มีมาสามวันแล้ว เพราะหนี้ค่าไฟ

“เฮ้ย เกิด จ่ายค่าไฟซะ จะตายอยู่ในนั้นหรือไง” เสียงตะโกนจากบ้านข้าง ๆ ของคนรู้จัก น้ำเสียงนั้นเฉยชา คนจะใส่ใจคนอื่นได้ขนาดไหน ถ้าไม่เห็นเงิน

เขาไม่ตอบ ล้วงกระเป๋าหาเหล้าขาว เหลือแค่อึกสุดท้าย ซดมันก่อนเอาขวดปาใส่มุมห้อง เสียงแปร๊บ ชิ้นแก้วกระจายเหมือนชีวิตเขาที่แตกเป็นเสี่ยง ๆ

ลูกชายวัยสิบปีนั่งอยู่บนเตียงเก่า เสื้อโรงเรียนขาดตรงไหล่ ซ่อมด้วยด้ายสีเหลืองเก่า ซ่อมแล้วปะอีก ไม่เคยบ่น ไม่เคยร้องให้ซื้อใหม่ บางทีการไม่ต้องการอะไรก็เป็นการต้องการอย่างหนึ่ง

“พ่อ เขาให้เก็บเงินค่าหนังสือ พรุ่งนี้”

“เท่าไร”

“สามพัน”

เกิดหัวเราะแห้ง ๆ เสียงแหบเหมือนใบไม้แก่ที่ร่วงลงพื้น “กูมีแค่ยี่สิบเจ็ดบาท มึงเห็นกูเป็นเศรษฐีหรือ”

ลูกหน้าเศร้า ตาแดงน้ำตาคลอ “ผมไปขอยืมป้าดีไหม”

“อย่าไปทำให้กูเสียหน้า” เกิดส่ายหน้า “คนเราต้องมีศักดิ์ศรี”

ศักดิ์ศรี คำนี้ออกมาจากปากคนที่ยืนอยู่ในห้องมืดสนิท ไม่มีไฟฟ้า ไม่มีเงิน ไม่รู้จะกินข้าวเย็นจากไหน

คนที่ไม่มีที่ไป ไม่มีจุดหมาย 

“พ่อ... ผมอยากมีบ้านเหมือนเพื่อนคนอื่น บ้านที่มีไฟฟ้า มีน้ำ มีห้องครัว ไม่ต้องกลัวว่าจะโดนไล่ออก”

เกิดมองหน้าลูกในความมืด แสงไฟจากรถที่วิ่งผ่านส่องเข้ามาแวบเดียว ทำให้เห็นดวงตานั้นวาววับ ตาที่ยังมีความหวัง ยังเชื่อว่าพ่อสามารถทำอะไรได้

ความรู้สึกบางอย่างบีบหัวใจอย่างแปลก ๆ ความผิด ความอาย ความโกรธตัวเอง ทำไมชีวิตถึงได้มาเป็นแบบนี้ ทำไมเขาถึงให้ลูกต้องมาอดอยาก อับอาย แร้นแค้น ไม่แปลกเลยที่แม่มันจะหนีไปมีผัวใหม่ ทิ้งลูกไว้ตั้งแต่อายุยังไม่เข้าเรียน

“กูจะหาทางนะ” เขาพูดเบา ๆ “ขอเวลาหน่อย”

แต่เวลาจะหาได้จากไหน ในเมื่อแต่ละวันผ่านไปด้วยความหิวโหย

 --------------

 

รุ่งขึ้น เกิดเดินไปตามบ้านคนรู้จัก หางานที่ถนัด กระทั่งไปจนจะถึงวัด เสียงเรียกดังขึ้น

“พี่เกิด ยายแก้วตายแล้วเมื่อคืน หลับไปอย่างสงบ” หนุ่มข้างวัดบอก หน้าเศร้า “ญาติอยากได้สัปเหร่อดี ๆ งานใหญ่เลย พิธีครบ”

“ค่าแรงเท่าไร”

“สองพัน”

สองพัน ไม่พอซื้อหนังสือ ไม่พอจ่ายค่าไฟ ไม่พอทำอะไรเลย แต่ก็ดีกว่าไม่มี เกิดพยักหน้า แต่ใจคิดอย่างอื่น มือลูบกระเป๋าเสื้อโดยไม่รู้ตัว เหมือนกำลังเตรียมใจ เตรียมมือ สำหรับสิ่งที่ยังไม่เกิด

บ้านยายแก้วหลังใหญ่ คนมีเงิน รั้วสีเขียวหยก มีสวนหย่อม มีรถยนต์จอดอยู่สามคัน ญาติแยกกันนั่งเป็นกลุ่ม ๆ คุยเรื่องมรดก เสียงดังขึ้น เรื่องที่ดิน เรื่องเงินในธนาคาร เรื่องทองคำที่ยายเก็บไว้

“หนึ่งแสนสี่” เสียงใครคนหนึ่งพูด

“ไม่ใช่ สองแสนกว่า”

“ทองคำก็ยังไม่นับ”

เกิดฟัง ใจคิดว่า เงินพวกนี้พอซื้อบ้านได้กี่หลัง พอให้ลูกเรียนหนังสือไปได้กี่ปี

เขาเข้าไปในห้องไว้ศพ ยายแก้วนอน สีหน้าเรียบเฉย เหมือนตุ๊กตา บนอกมีธนบัตรหลายใบ เรียงเป็นรูปพัด คนใส่มาคงไม่นับ ใครจะมานั่งนับเงินในงานศพ ทุกคนยุ่งกับการร้องไห้ การคิดถึง เงินพวกนี้จะตามยายไปไหน ยายจะเอาไปซื้ออะไรในโลกหน้า แต่เขาอยู่ในโลกนี้ และต้องการเงิน

มือสั่น ชะโงกไปดูข้างนอก พวกญาติยังคุยกัน เรื่องใครจะได้อะไร ใครจะแบ่งยังไง

“ยาย... กูต้องการจริง ๆ ยายอยู่บนสวรรค์แล้ว ไม่ต้องการเงินแล้ว” เขาพึมพำ เหมือนกำลังขออนุญาต มือคล้ำเก็บธนบัตรสองใบ ห้าร้อย กับ หนึ่งพัน รวมแล้วพันห้าร้อย ไม่มากเท่าไหร่ ในเมื่อยายมีเงินเหลือเฟือ เอาใส่กระเป๋ากางเกง ใจเต้นเป็นจังหวะแปลก ๆ รู้สึกผิด แต่ก็รู้สึกโล่งใจด้วย เหมือนได้ลมหายใจครั้งแรกหลังจากจมน้ำมานาน คนที่ไม่มีอะไรจะเสีย มักไม่กลัวอะไร

กลับจากงาน เกิดไปที่คลองหลังตลาด เงินพันห้าร้อยบาทยัดอยู่ในกระเป๋า มือยังสั่น "กูต้องทำให้มันสะอาด" เขาพึมพำ เขาเอาเงินออกมาแช่ไปในน้ำคลอง เหมือนจะเอากลิ่นยาดองศพออกไป เงินก็ยังเป็นเงิน ไม่ว่าจะล้างยังไง เขาเอาเงินขึ้นมาเช็ดด้วยเสื้อ แล้วใส่กลับเข้ากระเป๋า รู้สึกเหมือนมันสะอาดขึ้น

 --------------

 

เดือนต่อมา ป้าแสง คนขายลอตเตอรี่หน้าตลาด เสียชีวิตด้วยโรคหัวใจ งานเล็ก ญาติน้อย แต่มีเงินในปากศพ เกิดเก็บไปสามร้อยบาท เดือนต่อจากนั้น ลุงเฉียบ คนขับสามล้อ ตายจากอุบัติเหตุ งานใหญ่หน่อย เงินในปากศพเยอะ เกิดเก็บไปแปดร้อยบาท

เขาเริ่มคิดว่า นี่อาจเป็นโอกาสของเขา เป็นวิธีที่ชีวิตบอกให้เขาหาเงิน เงินที่คนตายไม่ต้องการแล้ว แต่คนเป็นยังต้องการ

งานศพมีบ่อยขึ้น คนแก่ในย่านนี้ตายทีละคน เหมือนใบไม้ร่วงในฤดูแล้ง เกิดเป็นสัปเหร่อที่ทุกคนชอบ ละเอียด ทำงานดี แต่ละงาน เขาจะดูก่อนว่าเงินในปากศพมีเท่าไร แล้วเก็บให้พอ ไม่เก็บหมด ถ้าเก็บหมด คนอื่นจะสงสัย ไม่เก็บน้อยเกินไป เพราะเขาก็ต้องการเงิน เขาเรียนรู้ศิลปะแห่งการเอาเท่าที่จำเป็น

“พี่เกิด ทำไมเปลี่ยนไป” สาวร้านซักรีดผิดสังเกต “เมื่อก่อนซักอย่างเดียว ตีนเปล่า เดี๋ยวนี้ซักรีด เปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ด้วย”

“ได้เงินดีขึ้น” เกิดยิ้ม ยิ้มที่มีความลับซ่อนอยู่

“โอ้โฮ งานสัปเหร่อดีขนาดนี้เหรอ ลูกค้าให้ทิปล่ะสิ”

“ประมาณนั้น” เขาไม่ตอบ เอาเงินออกมาจ่าย แบงค์ใหม่กริบ 

กลับเข้าบ้าน ลูกชายนั่งทำการบ้านใต้แสงไฟที่ติดแล้ว ค่าไฟจ่ายแล้ว มีข้าวกิน มีเงินซื้อหนังสือ

“พ่อ เพื่อนถามว่าทำไมพ่อมีเงินซื้อของดี ๆ ให้ผมกะทันหัน เมื่อก่อนเราไม่มีไฟฟ้าด้วยซ้ำ”

เกิดหยุดคิด ลูกเริ่มสงสัยแล้ว เขาไม่ได้โง่ เขารู้ว่าเงินมันมาไม่ปกติ

“กูทำงานหามา”

“แต่งานสัปเหร่อได้เงินขนาดนี้เหรอครับ”

“เคล็ดลับของพ่อ” เกิดยิ้มบิดเบือน “มึงอย่าไปสนใจเรื่องของคนอื่น เรียนหนังสือก็พอ เดี๋ยวกูจะหาเงินให้เรียนต่อจนมหาวิทยาลัย”

ลูกชายมองพ่อครู่หนึ่ง สายตาเริ่มมีข้อสงสัย ก่อนก้มหน้าลงต่อ

 --------------

 

เวลาผ่านไป ตอนนี้เกิดมีเงินเก็บมากแล้ว เขาเริ่มมองหาที่ดินเพื่อปลูกบ้าน เขาฝันว่าจะมีบ้านเป็นของตัวเอง บ้านที่ไม่ต้องกลัวถูกไล่ออก บ้านที่หลังคาไม่รั่ว

“อยากได้บ้านเป็นของตัวเองมั้ย” เขาถามลูกชาย

ตาลูกเป็นประกาย “จริงเหรอ พ่อมีเงินแล้ว”

“พ่อหาเงินมาเกือบพอแล้ว อีกนิดเดียว เราจะได้ออกจากห้องแถวโทรมนี้”

ลูกยิ้ม ยิ้มแบบเด็กที่เชื่อในความหวัง เชื่อว่าพ่อเป็นฮีโร่ที่สามารถเปลี่ยนทุกอย่างได้

คืนนั้น เกิดนอนไม่หลับ นึกถึงบ้านหลังใหม่ มีสวนเล็ก ๆ ลูกชายจะได้ชวนเพื่อนมาเล่น ไม่ต้องอายใครอีกแล้ว ไม่ต้องหลบหน้า ไม่ต้องอธิบายว่าทำไมอยู่ในห้องแถว

แต่พอหลับตานอน เขาเห็นหน้าคนตายทุกคน ยายแก้ว ลุงเฉียบ ป้าแสง หน้าซีดเผือด ตาจ้องมาที่เขา มือยื่นออกมา เหมือนจะขอเงินคืน ตื่นขึ้นมาเหงื่อออก นี่คือฝันหรือความรู้สึกผิด ที่เริ่มสะสมอยู่ในจิตใจ

 --------------

 

งานศพลุงบุญชู คนขายของชำใกล้ตลาด งานใหญ่สุดที่เกิดเคยทำ ลุงบุญชูเป็นคนดี ขายของไม่เคยโกง เด็กซื้อขนม ถ้าไม่มีเงินก็ยกให้ คนแก่ซื้อข้าว ถ้าขาดอีกนิดก็บอกให้เอาไปก่อน

คนดีงานศพใหญ่ คนมาร่วมงานเยอะ ในปากศพมีเงินมากกว่าที่เขาเคยเห็น คงร่วมสามหมื่นกว่าบาท ญาติใส่กันเยอะ เพราะต้องการให้ลุงบุญชูไปดี มีเงินใช้ในโลกหน้า

เกิดนั่งข้างศพ มองเงินพวกนั้น ใจสู้กัน สามหมื่นบาท เงินจำนวนนี้เขาต้องทำงานเป็นสัปเหร่อนานแค่ไหน กี่ปี กี่งาน

หากเอาไปหมด เขาจะซื้อที่ดินได้แล้ว บ้านในฝันจะกลายเป็นจริง หากไม่เอา เขาต้องทำงานอีกนาน อีกหลายศพ บ้านในฝันจะมีเมื่อไหร่

“ลุง... กูต้องการจริง ๆ ลุงเป็นคนดี ลุงต้องเข้าใจแน่” เขาพึมพำ แล้วเก็บเงินใส่กระเป๋าอย่างที่เคยทำ

แต่คราวนี้เก็บหมด ทุกใบ ทุกแบงค์ ในใจมีเสียงเตือน แต่เสียงของความอยากได้ดังกว่า เขาไม่รู้ว่า ความโลภเป็นเหมือนสีที่ย้อมไม่ออก ยิ่งทำมากยิ่งเข้มขึ้น

 --------------

 

สี่เดือนต่อมา บ้านหลังเล็ก ๆ สร้างเสร็จ หนึ่งห้องนอน หนึ่งห้องน้ำ ห้องรับแขกเล็ก ๆ มีระเบียงหน้าบ้าน มีประตูรั้วสีน้ำเงิน มีเลขบ้าน 47/1 เลขที่เป็นของบ้านเขา เกิดยืนดูบ้านของตัวเอง แสงแดดส่องผ่านหน้าต่าง กิ้งก่าเล็ก ๆ วิ่งบนกำแพงอิฐ เสียงนกร้องบนต้นมะม่วงข้างบ้าน ทุกอย่างดูสงบ ดูปกติ ดูเหมือนบ้านของคนทั่วไป

“สวยดีนะพ่อ” ลูกชายยืนข้าง ๆ แต่เสียงไม่ค่อยมีความสุขเท่าที่ควร น้ำเสียงมีอะไรบางอย่างแทรก

“ทำไม หน้าเศร้า พ่อสร้างบ้านให้แล้ว ไม่ดีใจหรือ”

“ไม่ได้เศร้า... แต่”

“แต่อะไร”

ลูกเงียบไป มองบ้านหลังใหม่ แล้วมองพ่อ “ไม่มีอะไรครับ พ่อ”

เขารู้ว่าลูกกำลังปิดบัง แต่เขาก็ไม่อยากรู้ บางครั้งความจริงมันเจ็บเกินไป คืนแรกในบ้านใหม่ เกิดนอนบนเตียงใหม่ ห้องไม่มีเสียงรบกวน ไม่มีกลิ่นเหม็น ไม่มีเพื่อนบ้านเมาแล้วมาเคาะประตู ไม่มีเสียงคนทะเลาะกัน ไม่มีเสียงเด็กร้องไห้เพราะหิว ทุกอย่างเงียบสงบ เหมือนสวรรค์บนดิน แต่เขานอนไม่หลับ ในหัวคิดถึงหน้าคนตายทุกคน ยายแก้ว ลุงเฉียบ ป้าแสง ลุงบุญชู หน้าซีดเผือด 

เขาเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ รู้สึกเหมือนตัวเองไม่สมควรได้นอนในบ้านหลังนี้ เหมือนทุกอย่างที่เขาได้มาไม่ใช่ของเขา ความผิดเริ่มกัดกินจากข้างใน 

 --------------

 

ลูกชายเริ่มแปลกไป ไม่ค่อยคุยกับพ่อ กลับบ้านก็เข้าห้องทันที ไม่ออกมากินข้าวด้วย ไม่ดูทีวีด้วย เหมือนหลบหน้า

“มึงเป็นอะไร”

“ไม่เป็นอะไร”

“บ้านใหม่ ไม่ชอบหรือ มีห้องของมึงเองแล้ว ไม่ต้องนอนรวมกับกู”

ลูกมองหน้าพ่อนาน “ชอบ... แต่”

“แต่อะไรวะ พูดออกมาซิ”

“เพื่อนผมเล่าให้ฟังว่า เขาเห็นพ่อทำอะไรในงานศพ”

หัวใจเกิดแทบหยุดเต้น “เห็นอะไร”

“เขาบอกว่า เห็นพ่อเก็บเงินจากปากศพ ตอนไปส่งดอกไม้ให้ยาย เขาแอบเห็น”

เกิดเงียบ เสียงจิ้งหรีดร้องข้างนอก แมวร้องเหมียวห่าง ๆ และเสียงใจเขาเต้นดังปังปัง

“มึงเชื่อมั้ย เชื่อเพื่อนมากกว่ากูหรือ”

ลูกชายก้มหน้า “ผมไม่อยากเชื่อ อยากเชื่อว่าพ่อหาเงินมาด้วยความสุจริต”

“ใช่แล้วล่ะ เพื่อนมึงมันนินทา”

“แต่เงินของพ่อมีมากเกินไป พ่อเองก็รู้ จากที่ไม่มีอะไร กลายเป็นมีเงินซื้อบ้านได้”

เกิดไม่รู้จะตอบยังไง เพราะลูกพูดถูก เงินมันมากเกินไป เร็วเกินไป ผิดปกติเกินไป

“กูทำงานหนัก”

“พ่อ...” เสียงลูกเศร้า “ผมรู้จักพ่อ พ่อไม่ใช่คนโกหก แต่เดี๋ยวนี้พ่อโกหก”

นั่นแหละ จุดที่เจ็บที่สุด ลูกไม่โกรธที่พ่อขโมย เจ็บที่พ่อโกหก

“ผมอยู่ไม่ได้ครับ” เขาพูดเบา “ผมจะไปอยู่กับป้า”

 --------------

 

สองสัปดาห์ต่อมา ลูกชายเก็บของใส่กระเป๋า เสื้อผ้าไม่กี่ตัว หนังสือเรียน ตุ๊กตาหมีเก่า ๆ ที่เขามีมาตั้งแต่เด็ก

“จะไปไหน”

“ไปอยู่กับป้าครับ”

“ทำไม บ้านกูไม่ดีหรือ บ้านใหม่ สะอาด มีทุกอย่าง”

เขาหยุดเก็บของ หันมามองพ่อ “ดี... แต่ผมอยู่ไม่ได้”

“เพราะอะไร เพราะเรื่องที่เพื่อนมึงพูดหรือ”

“เพราะผมรู้แล้วว่า เงินที่สร้างบ้านนี้มาจากไหน”

เกิดหน้าซีด “กูทำงานหามา”

“พ่อ ผมไปดูเอง เวลาพ่อทำงาน ผมแอบตามไป ผมเห็นพ่อเก็บเงินจากปากศพทุกงาน ทุกครั้ง ไม่ใช่แค่งานเดียว”

“มึง...”

“ผมไม่อยากอยู่ในบ้านที่สร้างด้วยเงินของคนตาย พ่อ...เงินพวกนั้นเป็นของคนตาย ญาติเขาใส่ให้ เพื่อให้เขาไปซื้อของในโลกหน้า ใช้ในโลกหน้า พ่อเอามาใช้ในโลกนี้”

น้ำตาลูกไหล “ผมกลัวครับ กลัวจะมีเคราะห์กรรมตามมา ป้าบอกว่า เงินของคนที่เขาไม่เต็มใจให้ มันไม่ดี”

เกิดเงียบ ไม่รู้จะพูดอะไร เพราะในใจลึก ๆ เขารู้ว่าลูกพูดถูก

“ผมไปนะ”

เสียงรองเท้าผ้าใบเดินออกจากบ้าน เสียงประตูปิด เกิดความเงียบที่หนักอึ้ง เกิดนั่งคนเดียวในบ้านที่เงียบเหงา บ้านที่เขาใฝ่ฝัน แต่กลายเป็นบ้านที่ทำให้เขาสูญเสียสิ่งสำคัญที่สุด

 --------------

 

คืนต่อมา เกิดนั่งกินเหล้าขาวในห้องรับแขก แสงไฟส่องเงาของเขาบนผนัง เงาที่ดูเหงา ดูเศร้า ดูเหมือนคนที่สูญเสีย 

“กูเป็นขโมย” เขาพูดกับตัวเอง “กูขโมยเงินของคนตาย”

เขานั่งดื่มเหล้า นั่งคิด นั่งรู้สึกผิด 

“กูต้องคืน” เขาพึมพำ “กูต้องคืนให้ทุกคน”

 รุ่งขึ้นเพื่อนบ้านเห็นเกิดนั่งอยู่หน้าบ้าน ตาแดง ๆ หน้าซูบซีด 

“เป็นอะไรหรือ พี่เกิด หน้าตาแย่จัง”

เกิดมองหน้าคนถาม “กูจะขายบ้าน”

“ขายทำไม เพิ่งสร้างเสร็จ เพิ่งย้ายมา”

“กูอยู่ไม่ได้”

เขาลุกขึ้น เดินกลับเข้าบ้าน ในบ้าน เกิดมองไปรอบ ๆ บ้านที่เขาใฝ่ฝัน บ้านที่สร้างด้วยเงินที่ไม่ยินยอม ทุกสิ่งทุกอย่างในนี้ ผนัง หลังคา หน้าต่าง ประตู ล้วนสร้างด้วยเงินของคนตาย

เขารู้แล้วว่าต้องทำอะไร

 --------------

 

สามเดือนต่อมา เกิดขายบ้านได้ เขาเอาเงินที่ได้ไปทำบุญให้วัด ไปแจกให้คนจน 

“ยายแก้ว ลุงเฉียบ ป้าแสง ลุงบุญชู...” เขาเรียกชื่อทุกคนที่เคยเอาเงินมา “ขอทำบุญแทนพวกเขา ส่งกุศลให้พวกเขาที”

พระอาจารย์ที่วัดฟังแล้วพยักหน้า “เข้าใจแล้ว การกระทำของอุบาสกเป็นการไถ่บาป”

“กรรมจะหายไปมั้ยครับ”

“กรรมไม่หายไป แต่การทำความดีจะลดทอนกรรมลง ความจริงใจในการสำนึกผิด จะช่วยให้จิตใจสงบได้”

เกิดกลับมาอยู่ห้องเช่าเดิม ห้องเก่า แต่คราวนี้เขามีเงินจ่ายค่าไฟได้ มีเงินซื้อข้าวกิน เขาประหยัด เก็บเงินไว้ทำบุญ เพื่อชดใช้สิ่งที่เขาเอามา คืนนั้น เขานอนหลับได้ ไม่มีอะไรกวนใจ 

 --------------

 

เดือนต่อมา ลูกชายมาหา 

“พ่อครับ”

เกิดนั่งอยู่หน้าห้อง ซ่อมรองเท้าคู่เก่า เย็บตรงด้ายที่ขาด 

“ป้าให้มาดูพ่อ บอกว่าพ่อผอมลง”

“กูไม่เป็นไร” เกิดยิ้มเศร้า “กูกินน้อยลง ประหยัดเงิน”

ลูกชายนั่งลงข้างๆ “พ่อขายบ้านแล้วเหรอ”

“ขายแล้ว”

“ทำไมครับ บ้านสวย บ้านใหม่”

เกิดหยุดซ่อมรองเท้า “เพราะมันไม่ใช่ของกู”

“แล้วเงิน”

“คืนให้เจ้าของแล้ว ไปทำบุญให้คนตาย ให้คนที่กูเอาเงินเขามา”

ทั้งคู่เงียบ เสียงเด็กเล่นกันข้างนอกดังมา เสียงเด็กหัวเราะ เสียงของความบริสุทธิ์

“พ่อครับ... ผมขอโทษ”

เกิดมองลูก “ขอโทษเรื่องอะไร”

“ที่ไม่อยู่กับพ่อ ที่ทิ้งพ่อไว้คนเดียว”

“มึงทำถูกแล้ว” เกิดยิ้ม “กูทำผิด มึงไม่ต้องมาแบกบาปกรรมของกู เด็กต้องบริสุทธิ์ ต้องเริ่มต้นใหม่”

“พ่อยากให้ผมกลับมาไหม”

เกิดคิดสักครู่ ใจหนึ่งอยาก ใจหนึ่งกลัว กลัวว่าความผิดของเขาจะส่งผลต่อลูก

“กูอยากนะ แต่กูไม่มีอะไรให้มึงแล้ว ไม่มีบ้าน ไม่มีเงิน ไม่มีอนาคต”

“ไม่เป็นไรครับ เราสร้างชีวิตใหม่กัน สร้างด้วยความซื่อสัตย์ สร้างด้วยเงินที่หามาอย่างสุจริต”

เกิดพยักหน้า น้ำตาเอ่อท่วม “แต่คราวนี้ไม่มีเงินซื้อบ้านแล้วนะ อาจต้องรออีกนาน”

“ไม่เป็นไรครับ พ่อ บ้านมันแค่ที่อยู่ แต่ครอบครัวคือบ้านที่แท้จริง การมีกันและกันคือความร่ำรวยที่แท้จริง”

คืนนั้น พ่อลูกนอนด้วยกันในห้องเช่าเก่า เตียงเหล็กเก่า ๆ ที่เสียงดังทุกครั้งที่ขยับตัว

“พ่อ” ลูกพูดขึ้นในความมืด

“อะไร”

“ผมภูมิใจในตัวพ่อ”

“ภูมิใจอะไร กูทำผิด กูขโมย”

“แต่พ่อยอมรับผิด พ่อสำนึกผิด พ่อคืนเงิน พ่อทำความดี นั่นแหละความกล้าหาญ”

เกิดเงียบ ในใจรู้สึกบางอย่างที่เขาไม่เคยรู้สึกมานาน ความสงบ ความสะอาด

“พ่อครับ เราอาจจะไม่ร่ำรวยด้วยเงิน แต่เราร่ำรวยด้วยใจ”

เป็นครั้งแรกที่เกิดรู้สึกว่าตัวเองร่ำรวยจริง ๆ ร่ำรวยด้วยการได้

 

มีลูกชาย ร่ำรวยด้วยการได้รับการยกโทษ ร่ำรวยด้วยการมีโอกาสเริ่มต้นใหม่ ร่ำรวยด้วยการรู้ว่า บางครั้งการสูญเสียทุกอย่าง กลับเป็นการได้ทุกอย่างที่แท้จริง

 .......... จบ ..........