ไดอารี่ ที่รัก
สมัยเราเป็นวัยรุ่น จำได้ว่าตอนนั้นเรามีสมุดไดอารี่ และมักจะเขียนก่อนนอนทุกๆวัน บันทึกจิปาถะแต่ส่วนใหญ่ก็เรื่องเพื่อนที่โรงเรียน เรื่องผู้ชายที่แอบชอบ เรื่องอาชีพในฝัน มองย้อนไปแล้วมันก็ตลกดี ที่ตอนนั้นเราก็คิดว่าเรื่องที่พบเจอมันใหญ่หลวงมาก และหลายเรื่องที่เราไม่กล้าไปพูดกับใคร ไม่เล่าพ่อแม่และคนในครอบครัว ถึงแม้เราจะมีเพื่อนสนิทอยู่คนนึงที่เล่าทุกอย่างให้ฟังได้ ก่อนนอนเราก็ยังชอบเขียนไดอารี่อยู่ดี เราทำแบบนั้นจนมาถึงยุคที่มีhi5 เราก้อเริ่มสร้างโปรไฟล์เราไปพิมพ์ลงในนั้นแทน แต่พอถึงยุคเฟสบุ้ค เราแทบไม่เขียนบันทึกอีกเลย มีแต่ภาพและการบ่นเรื่องนั้นเรื่องนี้สั้นๆ อาจเพราะเป็นช่วงวัยทำงาน ที่มีเรื่องต้องคิดและตัดสินใจมาก เหนื่อยมากด้วย พอถึงเวลาเข้านอนจึงไม่มีแรงเขียนอีกต่อไป
วันนี้เราอายุกลางคนละ เราผ่านอะไรมากมาย เหตุการณ์ต่างๆ มักจะเป็นความทรงจำในรูปภาพเพราะเราอยู่ในยุคที่ถ่ายภาพกันง่ายมาก มีมือถือช่วยจัดการทุกอย่าง มีคอมพิวเตอร์ที่อัดไปด้วยข้อมูลการงาน ในวันนี้ ณ ตอนนี้ที่เรากำลังพิมพ์อยู่ เราคือผู้หญิงวัยกลางคนคนนึง ที่มีโรคหลอดเลือดหัวใจตีบ และต้องกินยาทุกวัน เราสบายดีนะถ้าดูจากภายนอก แต่มันคือสิ่งที่บอกเราอยู่ว่า เวลาเราไม่ได้เยอะเหมือนคนอื่นๆแล้ว เราลาออกจากงาน ออกจากความกดดัน หางานใหม่ที่เหมาะกับสุขภาพจิต อยู่อย่างสมถะ เปลี่ยนแปลงชีวิตไปเยอะเหมือนกัน เรากลับมาอยู่กับครอบครัว ที่มีพ่อแม่พี่น้องและหลานๆ เราเหมือนจะวางแผนมาว่าจะใช้ชีวิตสโลว์ไลฟ์ ง่ายๆ สบายๆ แต่ในความเป็นจริงของทุกวันเราก็ยังต้องเจอและจัดการกับชีวิตเหมือนเดิม แค่ต้องรู้ควบคุมอารมณ์และมีสติมากขึ้น ทุกวันนี้เราก็ต้องออกไปทำงาน จ่ายบิลต่างๆ เพราะชีวิตก็ยังมีหลายค่า ต้องจัดการอารมณ์ของตนเองไม่ให้เศร้า เหงา เครียด มากไป ดูแลสุขภาพมากขึ้นและเลือกทานอาหารมากขึ้น เราก็ไม่รู้เหมือนกันนะว่าหัวใจเราจะทำงานไปได้อีกกี่วัน กี่ปี เราเลยคิดเสมอว่าเราสามารถไปได้ทุกเวลา และถ้าเราเกิดไปกะทันหัน เราก็ไม่ควรสร้างภาระไว้ใครคนข้างหลัง ไม่มีอคติ ไม่ยึดถือ ไม่จมปลักนั่งเศร้า ไม่ทะเลาะและโกรธใครนาน เพราะสุดท้ายแล้ว เราก็จะเป็นแค่ตำนานให้คนอื่น อยู่ที่เลือกจะทำเรื่องดีๆหรือเรื่องขุ่นใจไว้ให้คนจดจำเท่านั้น เราอยากขอโทษเพื่อน คนที่เคยรักเรา และคิดว่าเราเฟดตัวออกจากชีวิตเค้า เราอยากให้ทุกคนจำเราในช่วงเวลาที่ดีที่สุดด้วยกันเถอะ อยู่กับปัจจุบันและออกไปเที่ยวเยอะๆ ไปดูโลก ไปใช้ชีวิตเสียบ้าง เพราะวันนึงเราทุกคนก็ต้องจากโลกนี้ไป จงมีความสุขกับการใช้ชีวิตค่ะ.......