เดินยังไง? ไม่ให้ล้ม

การเดิน

ถ้าแหงนหน้ามากไป

ก็จะทำให้ไม่เห็นทาง

แต่ถ้าหากก้มหน้า

ก็จะทำให้เห็นทาง

เพียงระยะสั้น

จงเงยหน้าและมองตรง

จะทำให้เดินได้

อย่างสบายและปลอดภัย

เราแต่ละคน... มีเป้าหมายในการดำเนินชีวิตที่แตกต่างกัน

เราแต่ละคน... มีวิธีการในการดำเนินชีวิตที่แตกต่างกัน เพื่อให้ไปสู่เป้าหมายนั้นให้ได้

เราแต่ละคน... มีประสบการณ์ที่นำมาใช้ในการดำเนินชีวิตที่แตกต่างกัน เพื่อให้ไปสู่เป้าหมายนั้นได้

เราแต่ละคน... มีทักษะการแก้ปัญหา ตัดสินใจในการดำเนินชีวิตที่แตกต่างกัน เพื่อให้ไปสู่เป้าหมายนั้นได้

เราแต่ละคน... มีต้นทุนของชีวิตที่จะนำมาใช้ในการดำเนินชีวิตที่แตกต่างกัน เพื่อให้ไปสู่เป้าหมายนั้นได้

หากเปรียบเทียบการไปสู่เป้าหมายของชีวิตกับการเดิน  โดยมีเส้นชัยเป็นเป้าหมายรอเราอยู่ข้างหน้า  เราจะหาวิธีอย่างไร เพื่อเดินไปให้ถึงเส้นชัยนั้นได้อย่างสบาย รวดเร็ว ปลอดภัย ไร้อุปสรรค หรือมีอุปสรรคให้น้อยที่สุด

หากเราเดินแหงนหน้ามากไป 

***เราก็จะเดินชนคนที่เดินอยู่ข้างหน้าเรา

***เราจะเดินสะดุดก้อนหินที่โผล่พ้นทางเดินนั้น

***เราจะมองไม่เห็นเพื่อนร่วมทาง ที่เขาอยากคอยแบ่งปันน้ำดื่มให้เรายามหิวกระหาย  หรือบางคนพร้อมจะคอยเป็นหลักให้เราได้พักพิงยามเราสะดุดล้มหรือเดินชนคนที่อยู่ข้างหน้า

***เราจะมองไม่เห็นเพื่อนร่วมทางที่สะดุดหกล้ม ยื่นมือมาร้องขอความช่วยเหลือ แต่เรากลับเหยียบย่ำเขาเหล่านั้นเพื่อไปให้ถึงเส้นชัย ไม่ว่าจะโดยตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจก็ตาม

หากเราเดินก้มหน้ามากไป

***เราก็จะกะระยะไม่ถูกว่าอีกไกลเท่าไรจะถึงเส้นชัย

***เราก็จะมองไม่เห็นอันตรายข้างทาง  เพื่อจะได้หลบหลีกอุปสรรคนั้น และไปให้ถึงเส้นชัย

***เราก็จะมองไม่เห็นคนที่เดินอยู่ข้างหน้าเรา ที่เขาต้องการความช่วยเหลือเพียงเพื่อไม่ให้ล้มและถูกเหยียบย่ำจากคนอื่นก่อนถึงเส้นชัย

***เราก็จะมองไม่เห็นว่า ช่วงจังหวะใดเราควรแซงหน้าบางคนไป เพื่อให้ไปถึงเส้นชัย หรืออาจต้องเดินให้ช้าลงสักหน่อย  เพื่อเปิดโอกาสให้คนที่เดินได้เร็วกว่าได้ไปถึงเส้นชัยของเขาบ้าง

ผู้เขียนว่า  การเดินให้สบายและปลอดภัย กับการดำเนินชีวิตให้ไปสู่เป้าหมายที่เราคาดหวังไว้ ไม่แตกต่างกันค่ะ

        ระหว่างการเดินทางของชีวิตเพื่อไปสู่เป้าหมายของเรานั้น 

***เราก็มีเพื่อนร่วมเดินทางที่ต้องการไปสู่เป้าหมายของเขา  ไม่ว่าเป้าหมายของเขากับเราจะเหมือนหรือแตกต่างกันก็ตาม

***เราก็มีอุปสรรค ขวากหนามระหว่างการดำเนินชีวิตด้วยกันทั้งนั้น

ผู้เขียนว่านะคะ  การที่เราเอาแต่มุ่งหน้าดำเนินชีวิตไปสู่เป้าหมายที่เราตั้งไว้ อาจไม่มีคุณค่ามากพอสำหรับการมีชีวิตอยู่ เท่ากับเราได้มีเพื่อนร่วมทางดีๆ สักคน สองคน  แบ่งปันกัน เอื้ออาทรซึ่งกันและกัน เพื่อให้เราได้มีมิตรเพิ่มขึ้น  หากเราเร่งรีบเพื่อไปให้ถึงเป้าหมายชีวิต มุ่งสู่ชัยชนะมากเกินไป  โดยต้องเหยียบย่ำเพื่อนร่วมทาง  มิตรที่ดีอาจกลับกลายเป็นศัตรูที่จะกลับมาแก้แค้นเราในเป้าหมายต่อไป 

เราไม่จำเป็นต้องแข่งกับใคร  แซงหน้าใคร เหยียบย่ำใครเพื่อไปให้ถึงเป้าหมาย  ไม่ว่าจะเป็นชีวิตการทำงาน  ชีวิตครอบครัว  ชีวิตส่วนตัว  หากแต่เราควรแข่งขันกับตัวเราเอง   ผู้เขียนมีคติประจำใจอยู่ค่ะว่า 

อย่างน้อยที่สุด....   ทำชีวิตวันนี้ให้ดีที่สุด 

ถ้าจะให้ดีกว่านั้น.... ทำชีวิตให้ดีขึ้นในทุกๆ วัน

***ทำงานที่เรารับผิดชอบอยู่ให้ดีขึ้นในทุกๆ วัน

***สร้างครอบครัวให้มีความสัมพันธ์ที่ดีขึ้นในทุกๆ วัน

***ใช้ชีวิตส่วนตัวให้มีความสุขมากขึ้นในทุกๆ วัน

ก็แค่เงยหน้า มองตรงไปข้างหน้าอย่างมั่นใจที่จะไปสู่เป้าหมาย  โดยไม่เหยียบย่ำใคร   ช่วยเหลือเพื่อนร่วมทางตามสมควร  แล้วเพื่อนร่วมทางเหล่านั้น ก็จะหยิบยื่นความความช่วยเหลือให้เรา เพื่อไปสู่เป้าหมายชีวิตของเราได้เช่นกัน

เพื่อนๆ ที่ชื่นชอบ ใช้ชีวิต...อย่างไร? ให้ไปต่อได้....  หากเห็นว่าบทความนี้มีประโยชน์ ฝากแชร์ให้กับผู้ที่ต้องการแรงบันดาลใจ กำลังใจด้วยนะคะ    โดยติดตามและมีส่วนร่วมกับผู้เขียนตามลิ้งค์บอร์ดนี้ได้เลยค่ะ

https://board.postjung.com/board-4306