เป้าหมายในชีวิต ส่วนตัว

     ในตอนเด็กๆ ฉันอยากจะเป็นโน่นเป็นนี่ ทั้งนางพยาบาล ทั้งคุณหมอ ตำรวจ ทนายความ ซึ่งเป็นอาชีพหลักๆที่ฉันเคยคิดว่าตัวเองอยากจะทำในอนาคต และระหว่างทางฉันต้องเจอกับอะไรบ้าง ฉันถูกส่งไปเรียนต่างจังหวัดตั้งแต่เด็กๆ อยู่โดยไม่มีพ่อกับแม่ข้างๆ จนเรียนฉันจบ ป.6 และย้ายไปเรียนมัธยมที่โรงเรียนอื่น ฉันคิดว่าตัวเองจะไปสู้กับคนอื่นยังไงดี ทั้งความรู้พื้นฐานที่ไม่แน่นพอ ทั้งปัญหาด้านการเงิน จนในโรงเรียนได้มีการเปิดชมรมกีฬาซอฟท์บอลขึ้นมา ซึ่งฉันเป็นคนที่ชอบเล่นอยู่แล้วเลยไปเข้าชมรมกีฬาด้วย และฉันก็เจอหนทางแห่งความสำเร็จ เพราะว่าถ้าเราเล่นกีฬามันจะสามารถใช้เป็นโปรไฟล์ในการเข้ามหาวิทยาลัยได้ โดยไม่ต้องไปแข่งกับเด็กเรียนเก่งๆ ซึ่งฉันคิดว่าทางนี้นี่แหละใช่เลยสำหรับฉัน ฉันได้มาเล่นกีฬากับเพื่อนๆ เราซ้อมกันหนักมากๆ ฉันเคยซ้อมไม่ดีจนตัวเองถึงกับร้องไห้ มันมีความกดดันมากมาย คุณครูของฉันคือแบบโหดมากตอนนั้น เราซ้อมกันได้ประมาณ 5 เดือน ก็ไปแข่งแมทช์แรก บอกเลยว่า...เราแพ้หมดทุกทีม หลังจากกลับมาจากการแข่งขัน เรากลับมาซ้อมในสิ่งที่ผิดพลาดกัน 2เดือน ตอนนั้นคือพวกเราแบบดำมากกก 555 และพวกเราก็ไปแข่งแมทช์ที่2 เราเริ่มชนะบ้างแล้วบางทีม แต่มันยังไม่ใช่ที่สุดไง สิ่งเดียวที่จะพัฒนาเราได้ก็คือการซ้อม  เอาจริงๆนะ ตอนแข่งมันกดดันกว่าตอนซ้อมหลายเท่ามากๆ ทั้งจากทีมตรงข้าม ทั้งจากโค้ช ทั้งจากสภาพแวดล้อมต่างๆ พวกเราได้เก็บประสบการณ์การแข่งขันต่างๆ นำกลับมาซ้อม นำกลับมาแก้ไข พวกเราเล่นกีฬามา1ปี จนเข้าปีที่2 และปีนี้เราก็ได้เข้าชิง เราได้เข้าชิงกับทีมชัยภูมิ เราเป็นทีมชลบุรี และในที่สุดพวกเราก็ได้แชมป์แรก มันเป็นความภูมิใจมากๆ สำหรับการซ้อมที่แสนโหดของครูผู้ฝึกสอน และเราก็ค่อยๆเก็บทีละแชมป์ๆ จนตอนนี้พวกเราได้แชมป์เกือบหมดแล้ว เหลือแชมป์เดียวคือ การแข่งขันกีฬาแห่งชาติ ที่เข้าชิงกับกรุงเทพ แต่เราก็แพ้ไป ตอนนั้นโค้ชทีมกรุงเทพเป็นโค้ชทีมชาติเลย บวกกับโค้ชเราเป็นลูกศิษย์โค้ชทีมตรงข้ามด้วย เราเลยแพ้ไป จนตอนนี้ฉันจบมัธยมแล้ว และได้ไปศึกษาต่อที่มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์ ศรีราชา แต่ว่าปีนี้แหละ การแข่งขันกีฬาแห่งชาติ ที่กาญจนบุรี แชมป์ต้องเป็นของเราเท่านั้น 

     ฝากเป็นกำลังใจให้ทีมชลบุรีด้วยนะคะ 

     แข่งขันจบเรียบร้อยแล้ว จะมาเล่าให้ฟังใหม่นะคะ