หายนะ

หายนะ

โดย : อักษราลัย 

          "ฉิบหายละกู ทีนี้จะทำยังไงกันดีล่ะเนี่ย"  

          ผมนั่งทึ้งผมตัวเองอยู่ริมคันดินห่างบ้านมาไม่มาก เหลียวมองอย่างหวาด ๆ ไปยังบ้านน้อยโกโรโกโสริมสวน คลำหาเงินในกระเป๋าอย่างพยายามนึก ขืนกลับเข้าบ้านไปในสภาพนี้อีน้อยมันคงเอาผมตาย 

          เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อเช้านี้เอง เนื่องจากวันนี้เป็นวันหวยออก จึงถือเป็นวันหยุดของผมไปในตัว เพราะอีน้อยเมียผมมันมักจะหยุดขายข้าวตามสั่งวันหวยออก มันว่าขายไปก็เงียบ สู้หยุดลุ้นหวยดีกว่า ผมเลยพลอยได้หยุดไปกับมันด้วย 

          ผมเลยเดินเอื่อย ๆ ออกจากบ้านพร้อมเงินค่าซื้อของเข้าร้านในวันพรุ่งนี้ สองพันในกระเป๋าเสื้อทำเอาผมตัวพองไปเหมือนกัน แม้จะรู้ว่านี่คือทุนในการทำมาหากิน แต่คนไม่เคยได้พกเงินแบบผม มีเงินในกระเป๋าแบบนี้ก็ลำพองใจกันบ้างละ แม้จะแค่ประเดี๋ยวประด๋าวก็ยังดี 

          ขณะกำลังจะเดินผ่านร้านตาชุมที่ตั้งใจมาแวะจิบกาแฟ ผมก็ดันไปเจอเข้ากับไอ้ไม้ และนั่นแหละเรื่องจึงเกิด

          "ไอ้ไก่ จะรีบไปไหนวะแต่เช้า"

          "ก็มากินกาแฟ แล้วเดี๋ยวจะไปซื้อของเข้าร้านให้อีน้อยมันน่ะ จะได้จัดเตรียมไว้แต่วัน ๆ"

          "จะรีบไปไหนวะ ไปบ้านกูก่อน"

          ไอ้ไม้เอ่ยชวน และเป็นที่รู้กันว่าบ้านของไอ้ไม้นั้นเป็นบ่อนย่อม ๆ มันมีทุกอย่างทั้งไฮโล น้ำเต้าปูปลา และทีเด็ดคือตีไก่ และนั่นคือของชอบของผมเสียด้วย ได้ยินดังนั้นตาผมก็วาวจนแทบจะเรืองแสงได้

          "จะดีเหรอวะ เดี๋ยวอีน้อยมันรู้เข้า มันแหกอกกูตายห่า"

          "วันหวยออกแบบนี้มันไม่สนใจมึงหรอก ไปเถอะน่า ผ่อนคลายซะบ้าง เอาแต่ทำงาน หัวเหอหงอกหมดแล้วนะมึง"

          ผมเอามือคลำหัวตัวเองทันทีโดยอัตโนมัติ มิน่าพักนี้คันคะเยอแทบทุกวัน คงจะหงอกแบบมันว่าจริง ๆ นั่นแหละ 

          และผมก็เหมือนโดนผีเข้าสิงเดินตามไอ้ไม้ไปอย่างไม่รู้ตัว ผมเพลินกับการตีไก่อยู่ที่บ้านไอ้ไม้จากเช้าจนย่างเข้าสี่โมงเย็น แดดทอแสงอ่อนลง พระอาทิตย์ทอดตัวลงกระทบปลายต้นไม้ใหญ่ แสงวิบวับนั้นแลดูไม่ต่างอะไรกับตาปีศาจที่กำลังเยาะเย้ยผมอยู่ในตอนนี้ เงินในกระเป๋าสำหรับซื้อของเข้าร้านเหลืออยู่ไม่ถึงห้าร้อย จะพอซื้ออะไรได้ ผมนึกไปถึงหน้าตาขมึงทึงของเมียรักที่คงไม่ต่างกับนางยักษ์รอขย้ำผม มืออันอวบอูมของมันคงจะตะปบเข้ามาที่ใบหน้าด้านซ้ายตามด้วยขวา ก่อนที่ขาอันใหญ่ยักษ์ของมันที่มักจะถีบเข้ามาที่ช่องท้องจนผมจุกล้มลงไปนอนลงกับพื้น ก่อนที่มันจะหยิบของใกล้มือมาประเคนใส่บนร่างกายของผมโดยไม่ยั้ง จนกว่ามันจะเหนื่อยนั่นแหละ ผมถึงจะรอด แต่กว่ามันจะเหนื่อย สภาพของผมก็สะบักสะบอมดุจผ้าขี้ริ้วเน่า ๆ ที่เละจนไม่อยากจะนึกสภาพ ครั้งที่แล้วนั้นหัวแตก คิ้วแตก แขนเดาะ ไปเป็นเดือน และอย่านึกนะว่ามันจะปราณี ผมยังต้องทำงานช่วยมันขายของเหมือนเดิมโดยไม่มีการหยุดพัก แม้ว่าไข้จะขึ้นตัวร้อน คล้ายจะเป็นลม แต่แค่มันยกมีดเงื้อขึ้นเหนือหัว ผมก็ลนลานจนแทบจะหายไข้ในบัดดล 

          ผมเผลอยกมือขึ้นคลำไปตามหัวและคิ้ว รอยแผลเป็นยังมีให้สัมผัสอยู่จาง ๆ และก่อนที่ผมจะทันได้ทำอะไรเสียงดังสะท้านปานฟ้าผ่าก็ดังขึ้น

          "ไอ้ไก่ มึงไปนั่งทำอะไรอยู่ตรงนั้น มานี่เร็ว"

          สิ้นเสียงมันผมรีบเดินเข้าไปหามันอย่างรับสภาพ พยายามคิดหาคำแก้ตัวต่าง ๆ นานา แต่สมองมันไม่ยอมร่วมมือกับผมเลยสักนิด ผมเดินเข้าไปหามันอย่างคนรับสภาพและยอมจำนน

          เมื่อผมประจันหน้ากับมันในระยะเอื้อมมือถึง ผมหลับตาปี๋ อย่างลุ้นระทึก ปากสั่น หน้าซีด เหงื่อออกมาเต็มมือ 

          "เป็นอะไรของมึง ทำหน้าซีดตัวสั่นไปได้ ไป ๆๆๆ ไปกินหมูกระทะกันดีกว่า กูถูกหวยโว้ย ได้ตั้งสามหมื่น พรุ่งนี้หยุดขายของเว้ย"