ใจสลาย ไร้ความหวัง บทที่1เธอคือความหวัง
เย็นวันหนึ่งของเดือนมกราคม ที่บ้านของแก้วกำลังมีพิธีหมั้นหมายของแก้วกับชายหนุ่มที่อยู่บ้านใกล้กันด้วยความเห็นดีเห็นงามของผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่าย สำหรับแก้วนั้นเธอรู้สึกดีใจที่ชีวิตของเธอจะได้แต่งงานเป็นฝังเป็นฝาเหมือนเพื่อนคนอื่น
พิธีหมั้นเสร็จสิ้นลงในเวลาค่ำ หลังจากที่ผู้หลักผู้ใหญ่รับประทานอาหารร่วมกันเสร็จก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ทิ้งไว้เพียงพันธะผูกพันให้คนในหมู่บ้านรู้ว่า แก้ว กับ ศักดิ์ เป็นคู่หมั้นกัน คนในครอบครัวเห็นดีเห็นงามกับทั้งสองคนโดยเฉพาะแม่ของแก้วที่อยากให้แก้วแต่งงาน
รุ่งเช้า ที่บ้านของแก้ว "ทำอะไร"ศักดิ์ถามในขณะที่เดินมาถึงตัวแก้วที่กำลังเด็ดใบกระเพา"จะผัดกระเพาปลาดูก มาแต่เช้าเลยนะ"แก้วตอบด้วยกริยาอายๆคู่หมั้นของตัวเอง"บ้านอยู่แค่นี้เองตื่นมาก็ไม่รู้จะทำอะไรเดียวช่วย"ศักดิ์เดินไปหยิบกะทะตั้งบนเตาแก๊สรอ เมื่อกะทะร้อนจึงนำพริกกระเทียมที่ตำไว้ลงกะทะและปลาดูกไม่นานก็สุกตักใส่จาน และมีต้มจืดหมูสับอีกหม้อที่แก้วปรุงเสร็จก่อนที่ศักดิ์จะมา
"แก้วกับศักดิ์กินข้าวก่อนแม่กับพ่อยังไม่กิน "แม่ของแก้วตะโกนออกมาจากกระท่อมน้อยที่สร้างให้พ่อของแก้วที่พิการนอนติดเตียงหลายปี
"แม่กำลังล้างหน้า เช็ดตัวให้พ่อ"แก้วบอกกับศักดิ์ แล้วทั้สองคนก็ตักข้าวไปตามที่แม่บอก
การสร้างกระท่อมน้อยให้พ่ออยู่มันง่ายต่อขับถ่าย การทำความสะอาดล้างตัวของพ่อผู้พิการจากสาเหตุ การขับรถล้มเพราะรีบไปช่วยเหลือบ้านที่กำลังไฟไหม้ ความรีบเกินเหตุทำให้รถมอเตอร์ไซค์แหกโค้งกลายเป็นคนพิการมาจนถึงทุกวันนี้ แม่ของแก้วจึงต้องดูแลป้อนข้าวป้อนน้ำ ล้างหน้าอาบน้ำให้พ่อที่กระท่อมหลังบ้านแห่งนี้
การหมั้นในครั้งนี้จึงเป็นความหวังของแก้วที่จะมีคนมาเป็นหัวหน้าครอบครัวมาช่วยดูแลพ่อแม่ ชีวิตของแก้วจะได้สมบูรณ์เหมือนคนอื่น
"เย็นนี้เรากลับกรุงเทพกันนะ"ศักดิ์บอกแก้วขณะที่นั่งดูอับบั้มรูปเก่าๆของครอบครัวแก้ว หลังจากกินข้าวเสร็จ
"ได้ๆ แต่ทำไมกลับเร็วจัง " แก้วถามในขณะที่มือก็เก็บรูปเรียง"รับงานไว้ ต้องรีบทำให้เสร็จ เดียวกลับบ้านก่อนนะ"ศักดิ์บอกเหตุผลแล้วจึงขอตัวกลับบ้าน
ศักดิ์มีอาชีพรับเหมาก่อสร้าง มีบริษัทเล็กๆที่กรุงเทพ ส่วนแก้วทำงานโรงงานพลาสติกอยู่ที่สมุทรปราการ พวกเขาทั้งสองกำลังจะสร้างอนาคตร่วมกัน
มีต่อ