ทำไมเสือจึงมีลาย ช้างจึงตาเล็ก
ในสมัยที่ป่าไม้ยังอุดมสมบรูณ์เต็มไปด้วยสิงสาราสัตว์นานาชนิด และมนุษย์เป็นสัตว์ที่ฉลาดที่สุด แต่มีเจ้าเสืออวดทนงตัวว่ามันคือ จ้าวป่า ไม่มีมนุษย์หรือสัตว์ใดจะยิ่งใหญ่และเก่งเท่ามันอีกแล้ว วันหนึ่งขณะเสือออกหาอาหารก็ไปพบช้างตัวหนึ่ง มันนึกกระหยิ่มว่า วันนี้ได้เหยื่อชิ้นใหญ่ และทำท่ากระโจนตะครุบเหยื่อ เจ้าช้างหันมาเห็นเข้าจึงรีบร้องว่า "หยุดก่อนเจ้าเสือ เอ็งจะกินข้าไม่ได้ เพราะ ตอนนี้ข้าอยู่ในฐานะเชลยของมนุษย์" เจ้าเสือตอบกลับไป "ตัวเอ็งออกใหญ่โต ทำไมถึงถูกมนุษย์ตัวเล็กจับเป็นเชลยได้ หน๋อย! คิดจะหลอกข้าไม่ให้กินเอ็งละซิ ข้ารู้ทันหรอกน่า" "ไม่เชื่อ! เอ็งดูที่ขาข้าซิ" เจ้าช้างใช้งวงชี้ให้ดูโซ่ที่คล้องขามันอยู่ "เชื่อหรือยังล่ะ ข้าถูกมนุษย์ใช้ปัญญาจับเอาไว้ใช้งาน" เสือทำหน้าสงสัยแล้วเอ่ยถาม "ตัวปัญญาของมนุษย์นี่หน้าตามันเป็นยังไง" "เอ็งช่วยแก้ปลายโซ่ออกจากขาข้าก่อนซิ แล้วข้าจะพาไปดูตัวปัญญาของมนุษย์ ว่าเก่งกาจสักขนาดไหน" ช้างกล่าว ด้วยความอยากรู้อยากเห็นตัวปัญญาของมนุษย์ จึงช่วยแก้โซ่ให้ช้าง เจ้าช้างนึกดีใจที่ไม่ถูกิน และยังได้เป็นอิสระ แล้วจึงรีบเดินนำเจ้าเสือไปยังบ้านนายทองผู้เป็นเจ้านาย พร้อมส่งเสียงร้องเป็นสัญญาณเรียก นายทองครั้งได้ยินก็จำได้ว่า เป็นเสียงช้างของตนที่ผูกไว้ชายทุ่ง แต่ไม่รู้ว่าทำไมจึงมาร้องอยู่แถวบ้าน จึงรีบออกมาดู ฟาบ ฟาบ ตุ้บ! เสียงตะครุบของเจ้าเสือซึ่งขณะนี้ได้ตะครุบคร่อมร่างนายทองไว้อย่างเหนี่ยวแน่น "อะฮ้า เจ้ามนุษย์ตัวเล็ก ไหนช้างเชลยเจ้าบอกว่าเจ้ามีปัญญาเก่งกาจนักหนา แค่ข้ากระโจนครั้งเดียวก็จับตัวได้แล้ว ไม่เห็นปัญญามันได้เรื่องได้ราวอะไรเลย" นายทองจึงตอบไปว่า "เจ้าเสือเอ๋ย เอ็งไม่บอกข้าเสียแต่แรกนี่หว่าว่าอยากเห็นเจ้าตัวปัญญา ข้าจะได้หยิบติดมือมาด้วย" เจ้าเสือจ้องหน้าเขม็ง แล้วเอ่ยว่า "อะไรนะ นี่เอ็งตัวปัญญาเก็บไว้ในบ้านเรอะ ปัดโธ่ ทำไมไม่เอาออกมาด้วยล่ะข้าอยากเห็น"
"งั้นเอ็งปล่อยข้าก่อนซิ เดี๋ยวข้าไปหยิบมาให้ดู อ้อ! แต่ตัวปัญญานี่มันขี้ตกใจยิ่งกว่าข้าอีก หากเห็นเอ็งเข้า
อาจจะวิ่งแจ้นหนี เข้าป่าไปเลยก็ได้ ทางที่ดีให้ข้ามัดเอ็งไว้ก่อนดีกว่า" นายทองต่อรอง ด้วยความอยากเห็นเจ้าตัวปัญญาเต็มแก่ จึงย่อมให้มัดแต่โดยดี นายทองเดินกลับเข้าไปในบ้าน แล้วคว้าหวายเส้นหนึ่งออกมาฟาด ใส่ร่างเจ้าเสือเต็มแรงนับครั้งไม่ถ้วน "โอ๊ย โอ๊ย เจ้ามนุษย์ขี้โกง" เสือร้องลั่น "เอ็งเอาหวายมาเฆี่ยนข้าทำไม" "นี่แหละโวยตัวปัญญา" นายทองกระหน่ำเฆี่ยนเจ้าเสืออย่างไม่ยั้งมือ "เอ็งเข้าใจหรือยัง" เจ้าช้างเห็นเจ้าเสือเสียรู้ปัญญามนุษย์ ก็หัวเราะร่วนไม่หยุด ทั้งขำทั้งสมน้ำหน้า เจ้าช้างหัวเราะติดต่อกันเป็นเวลานานทำให้ดวงตา มันค่อยหรี่เล็กลง จนเหลือเท่าที่เห็นในปัจจุบัน ส่วนเจ้าเสือนั้นมันดิ้นรนด้วยความเจ็บปวดจนเชือกที่มัดไว้ขาด พอเป็นอิสระก็รีบ กระโจนหนีเข้าป่าอย่างไม่คิดชีวิต และตั้งแต่นั้นตัวมันก็มีลายสืบมาจนถึงลูกหลาน