ข้าวเม่า(เลือดสีขาว 17)

ข้าวเม่า

            เด็กชายภูพิพรรธหอบกล่องพัสดุซึ่งจ่าหน้าซองถึงสาธิตเข้ามาในบ้าน  เด็กชายยื่นให้ผู้เป็นพ่อ  สาธิตเปิดกล่องออก  สิ่งที่บรรจุอยู่ภายในเป็นห่อใบตอง  เขาคลี่เปิดใบตองออก็เห็นข้าวเม่าฝีมือของแม่  สาธิตถึงกับน้ำตาซึม  ความทรงจำครั้งเก่าก่อนฟื้นตื่นอีกครั้ง

            ก่อนออกพรรษาแม่จะทำข้าวเม่า  เริ่มตั้งแต่แช่ข้าวเหนียว  คั่วข้าวตอก ข้าวพอง  คลุกเคล้าผสมจนเป็นข้าวเม่า  รอวันนำไปทำบุญที่วัด  ส่วนที่เหลือจะนำไปให้ญาติพี่น้องบ้านใกล้เรือนเคียง  สาธิตและพี่ๆ น้องๆ นั่งช่วยแม่คั่วข้าวตอกข้าวพองจนเสร็จ  เขาชอบข้าวพองที่แม่คั่วมาก  มันจะมันกรอบจนติดลิ้น  กินต่อเนื่องไม่เบื่อหน่าย  หลายครั้งคราวที่มีการเปิดศึกระหว่างพี่น้องแย่งจานข้าวตอกกัน

              ข้าวเม่าของแม่จะไม่เหมือนของชาวบ้านหรือกระยาสารทที่วางขายตามตลาดทั่วไป  แม่ใส่น้ำตาลไม่มาก  เมื่อคลุกเคล้าแล้วข้าวตอกข้าวพอง ถั่วงา  จะไม่ติดกันเป็นแพเหนียวหนืด        ฉะนั้น  ข้าวเม่าของแม่จึงไม่หวานจนเอียน  ซึ่งสาธิตชอบและสามารถกินได้เรื่อยๆ 

               “อะไรฮะพ่อ” 

            “ย่าส่งข้าวเม่ามาให้”

            “ทำไมพ่อต้องร้องไห้ด้วยล่ะฮะ”

            “คิดถึงย่าน่ะลูก”