แม่ผลักลูกลงจากรถไฟ เรื่องจริงสุดสะเทือนใจจากสงครามโลก ที่เปลี่ยนชีวิตเด็กชายตลอดกาล

รูปจาก เรื่องสยองขวัญกับคดีฆาตกรรม

วันนี้ผมมีเรื่องหนึ่งที่จะพาไปทั้งตื่นเต้น ลุ้นระทึก และซึ้งกินใจจนขนลุก มันเป็นเหตุการณ์จริงในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 เรื่องของเด็กชายวัยเพียง 11 ปี ที่รอดชีวิตจากขบวนรถไฟมรณะได้เพราะ “แม่” ทำสิ่งที่โคตรกล้าหาญที่สุดครั้งหนึ่งในประวัติศาสตร์มนุษย์

รถไฟสู่ความตาย

ปี 1943 ช่วงที่กองทัพนาซีกำลังเหิมเกริม ไซมอน โกรนอฟสกี้ เด็กชายชาวยิววัย 11 ขวบ จากบรัสเซลส์ ถูกจับกุมพร้อมแม่และคนยิวอีกกว่า 1,600 คน ยัดขึ้นรถไฟที่ปลายทางคือ “ค่ายเอาช์วิทซ์” ซึ่งทุกคนรู้ดีว่ามันหมายถึง “ความตาย”

ระหว่างที่รถไฟกำลังแล่นไป แม่ของไซมอนยัดเงิน 100 ฟรังก์ใส่มือ แล้วกอดลูกแน่น ก่อนจะผลักเขาออกจากประตูรถไฟที่เปิดแง้มไว้ในจังหวะเสี่ยงตายที่สุดในชีวิต

ลองนึกภาพสิครับ ถ้าคุณเป็นเด็ก 11 ขวบ ไม่รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง แล้วแม่จู่ ๆ ก็ผลักลงมาจากรถไฟที่กำลังวิ่ง — นั่นไม่ใช่การหักหลัง แต่มันคือ “โอกาสรอดเดียว” ที่แม่ยอมแลกด้วยชีวิต

ปฏิบัติการหยุดรถไฟของวีรบุรุษ 3 คน

ในคืนวันที่ 19 เมษายน 1943 ขบวนรถไฟขบวนเดียวกันนี้ ถูกโจมตีโดยชายชาวเบลเยียมเพียง 3 คน พวกเขามีแค่ปืนพกหนึ่งกระบอก และหัวใจที่ใหญ่กว่าทวีปยุโรป

พวกเขาส่งสัญญาณไฟฉุกเฉินปลอมให้รถไฟหยุด แล้วงัดตู้โดยสารด้วยเครื่องตัดเหล็ก ปลดล็อกประตูให้ผู้โดยสารหนีออกมา หลายคนกระโดดลงขณะที่รถเริ่มเคลื่อนออกไปแล้ว มันทั้งโกลาหล ทั้งเสี่ยงสุด ๆ

จากนักโทษกว่า 1,600 คน มีคนหนีออกมาได้ 231 คน บางคนโชคร้ายถูกจับกลับ แต่ในบรรดาผู้รอดนั้น เด็กชายไซมอนคือ “ผู้ที่อายุน้อยที่สุด”

จุดจบของแม่ และจุดเริ่มต้นของชีวิตใหม่

ไซมอนรอดมาได้เพราะแม่ผลักลงจากรถไฟ แต่แม่เองถูกพาไปเอาช์วิทซ์ และเข้าห้องรมแก๊สในทันทีที่ถึงค่าย

ผมอ่านถึงตรงนี้แล้วบอกตรง ๆ น้ำตาซึม แม่รู้ดีว่าตัวเองไม่มีวันรอด แต่เลือกให้ลูกมีโอกาสเดินต่อ แม้จะไม่ได้เห็นอนาคตนั้นด้วยตาตัวเอง

หลังจากนั้น ไซมอนได้รับความช่วยเหลือจากครอบครัวชาวเบลเยียมหลายครอบครัว ช่วยกันซ่อนตัวจนสงครามสิ้นสุด เขาเติบโตขึ้นมากลายเป็นทั้งทนายความและนักเปียโนแจ๊สที่มีชื่อเสียง

ปัจจุบัน (ปี 2025) เขายังมีชีวิตอยู่ อายุ 94 ปี และยังเล่าเรื่องราวนี้ให้คนรุ่นหลังฟัง เพื่อให้จำไว้ว่า ความรักและความกล้าหาญของคนคนหนึ่ง สามารถเปลี่ยนชะตากรรมของอีกคนได้จริง ๆ

ฝากทิ้งท้าย

เรื่องนี้ไม่ใช่แค่ประวัติศาสตร์ของสงคราม แต่มันคือ “บทเรียนของความเป็นคน”
มันทำให้ผมเชื่อว่า บางครั้งการตัดสินใจที่เจ็บปวดที่สุด อาจเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่เราทำเพื่อคนที่เรารัก

ทุกครั้งที่มีคนถามว่า “ฮีโร่หน้าตาเป็นยังไง” ผมจะนึกถึงภาพแม่ที่กอดลูกแน่นบนรถไฟ แล้วผลักเขาออกไปสู่ความรอด แม้ตัวเองต้องเดินเข้าสู่ความตาย เพื่อน ๆ ลองคิดดูนะครับ ว่าถ้าเป็นเราในสถานการณ์นั้น เราจะกล้าทำแบบนั้นได้ไหม