ผู้ต่อสัญญา ตนต่อไป

🍃สายลมพัดผ่าน หอบเอาเศษฝุ่นขึ้นมาจากพื้นบ้านจนฟุ้งกระจายไปทั่ว บ้านไม้สองชั้นหลังเก่าๆ เสียงไม้กระดานที่ดัง "เอี๊ยดดดด" " อ๊าดดดด"!! ทุกครั้งที่ก้าวเดิน ย้ำเตือนให้รู้ว่า บ้านหลังนี้ถูกปล่อยทิ้งไว้ ไม่มีใครอยู่ มานานหลายสิบปี

“เฮ้อ…” น้อย วางกระเป๋าสัมภาระลงบนโต๊ะไม้ที่เต็มไปด้วยรอยขีดข่วน พร้อมกับถอนหายใจออกมา เธอต้องกลับมาอยู่ที่นี่ เพราะพ่อกับแม่ของเธอจากไปแบบกระทันหัน เหลือทิ้งไว้แต่เพียงบ้านไม้เก่าๆโทรมๆ บนที่ดินผืนใหญ่

     น้อย. นั่งอ่านเอกสารมรดกอยู่บนโต๊ะแสงแดดยามเย็นส่องลอดผ่านหน้าต่าง ทำให้เธอเหลือบไปเห็นบางสิ่งบางอย่าง อยู่ด้านหลังบ้าน — !!!ศาลไม้เล็ก ๆ เก่าๆ สีดำคล้ำเพราะคราบแดด คราบฝน ตั้งอยู่ใต้โคนต้นไทรสูงใหญ่ 

ลมพัดผ่านกิ่งไม้เสียดสีกัน เสียงดัง แกรกกก! แกรกกก! น้อย..รู้สึกเย็นวาบจนขนลุก แม้ว่าบรรยากาศโดยรอบจะนิ่งสนิท

น้อย~เดินเข้าไปดูใกล้ๆด้วยความสงสัย??!

ทันทีที่ก้าวข้ามแนวรั้วกั้นไม้เก่า เสียงกระซิบแผ่วเบาก็แว่วเข้ามาในหู — เป็นเสียงผู้หญิง เสียงสั่นๆ เย็นๆเหมือนน้ำแข็ง

 

    " อย่า.....เข้ามา"

 

เธอตกใจจนสะดุ้ง หัวใจของเธอกระตุกเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมา ขนลุกซู่ไปหมดทั้งตัว

พยายามหันซ้ายมองขวา — ก็ ไม่เห็นมีใครอยู่สักคน'?

  ความมืดกลืนกินทุกสิ่ง เหลือเพียงเสียงฝนที่โปรยปรายลงมาเบา ๆ 

ไฟฟ้าส่องสว่างเพียงดวงเดียวที่อยู่กลางห้องครัว ทำให้มองออกไปข้างนอกแทบจะไม่เห็นอะไรเลย ก่อนที่จะกระพริบๆ วูบ แล้วก็ดับลงไปในที่สุด

      หัวใจของน้อย สะดุดโดยอัตโนมัติ เมื่อได้ยินเสียงกระซิบเดิมดังแทรกเข้ามาอีกครั้ง — คราวนี้ชัดเจนขึ้น ราวกับอยู่ข้างหู!!?

 

          “ออกมา…สิ”

**********************************************

 แต่ไม่นานเสียงนั้นก็เปลี่ยนเป็นเสียง ฝีเท้า ที่แผ่วเบา เดินวนอยู่รอบๆบ้าน

 ตามมาด้วยเสียงฝีเท้าหนัก ๆ เดินช้า ๆ เข้ามาทางประตูหลังบ้าน เธอลุกขึ้น เดินไปแอบดูที่หน้าต่าง !! สติเธอเริ่มหลุด ทว่า!!ในความมืดนั้น เธอกลับมองเห็น~เงาดำ ร่างสูงโปร่งยืนพิงศาลไม้อยู่~!!!?

เงานั้นยืนนิ่งไม่ไหวติง แต่กลับรู้สึกเหมือนกับว่ามัน…กำลังมองตรงมาที่เธอ!! สายตาของเธอเริ่มพร่ามัวเหมือนคนตกอยู่ในห้วงของความทรงจำ ภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้าตอนนี้ค่อยๆเลือนลาง แล้วจางหายไปเหลือไว้แต่เพียงความว่างเปล่า?

****แสงแดดอ่อนๆ ของเช้าวันใหม่สาดส่องเข้ามา ลอดผ่านทางร่องฝาไม้กั้นบ้าน

น้อย.. เดินเข้าไปในตลาดเล็ก ๆ ที่อยู่กลางหมู่บ้าน เธอรู้สึกเหมือนกับว่ามีคนจ้องมองอยู่ตลอดเวลา

พอหันไปก็เห็น ยายแก่ๆ คนนึง ผิวเหี่ยวย่น ใส่เสื้อผ้าเก่าๆ ดูซอมซ่อ ยืนอยู่ข้างรั้ว ราวกับว่ากำลังรอเธออยู่~~

“หนู…เป็นลูกสาวบ้านนั้นใช่ไหม” เสียงแหบพร่าถามออกมา

น้อย..พยักหน้าอย่างงง ๆ “ค่ะ…คุณยายรู้จักพ่อแม่หนูเหรอคะ”

หญิงชรานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนหันหน้าแล้วมองไปทางศาลไม้ที่อยู่หลังบ้านของน้อย!

“ศาลนั้น…อย่าไปแตะ อย่าไปยุ่ง”

น้ำเสียงของยายหนักแน่นจนขนลุก “ไม่อย่างนั้น หนูอาจจะไม่ได้ตื่นขึ้นมาในโลกนี้อีกเลย”

     น้อย..รู้สึกกลัว แต่ก็แฝงไปด้วยความสงสัย??;

“มันมีอะไรอยู่ในศาลนั้นเหรอคะ”

หญิงชราเงียบไป อยู่พักใหญ่แล้วก็เอ่ยสั้น ๆ ขึ้นมาว่า

“เคยมี…ศพถูกพบอยู่หน้าศาล ในสภาพที่ไม่มีดวงตา”

คำพูดนั้นฝังอยู่ในหัวของน้อย เธอตัดสินใจสำรวจบ้านอย่างละเอียด

ขณะเดินขึ้นชั้นสอง เธอสังเกตว่ามีแผ่นไม้กระดาน บริเวณพื้นบ้านบางแผ่นยุบตัวลงไป เธอจึงใช้ปลายมีดงัดขึ้นมา ก็พบช่องว่างลึกพอสมควร

ในนั้น…มีกล่องไม้เหมือนในสมัยโบราณ สีน้ำตาลเก่าๆ ถูก ล็อคไว้ด้วยกุญแจที่ขึ้นสนิมหมดแล้ว

น้อย...งัดกุญแจจนขาด

ทันทีที่เปิดฝากล่อง กลิ่นอับชื้นและกลิ่นคาว ก็ลอยตลบอบอวล ขึ้นมาอย่างแรง

ข้างในกล่องมีกองผ้าสีขาวที่ขึ้นรา และใต้ผ้านั้น…ก็มีภาพถ่าย ขาวดำซีดจาง เป็น

ภาพครอบครัวในยุคโบราณ ถ่ายอยู่หน้าศาลไม้หลังเดียวกับที่บ้านของเธอ

แต่สิ่งที่ผิดปกติคือ…ในภาพมีเงาดำสูงใหญ่ยืนอยู่ตรงมุมศาล? |||

นอกจากนั้นยังมีพวกเครื่องรางแปลก ๆ ทำจากไม้แกะสลักเป็นรูปใบหน้าคน แต่ไร้ดวงตา มีรอยเปื้อนสีน้ำตาลเข้ม คล้ายเลือดแห้ง ติดอยู่

 

!!!ทันใดนั้น ''เสียงกระซิบ แหบๆ เย็นยะเยือก ก็ดังเข้ามาในหูเธออีกครั้ง!!

 

“มัน…ของฉัน”

 

..น้อย..เงยหน้าขึ้นดู…มองไปรอบๆ ดวงตาเธอเบิกกว้าง — ศาลไม้เก่านั้นมันไม่เหมือนเดิม !! มันมีขนาดใหญ่ขึ้น มีผ้าขาวมาพาดเอาไว้ และรอบศาลก็มีคนใส่ชุดดำ มีผ้าคลุมหัว กำลังยืนสวดมนต์อยู่ เป็นภาษาที่เธอฟังไม่ออก

เสียงสวดมนต์นั้น ดังก้อง กังวานสะท้อนเข้ามาในหัว จนน้อยสลบไป

 แต่เธอกลับมองเห็นภาพตัวเอง กำลังลอยออกจากร่างที่นอนสลบอยู่

เมื่อมองไปรอบ ๆ ก็พบว่ากำลังยืนอยู่กลางลานหลังบ้าน

..ผู้ชายร่างสูงใหญ่ ก้าวออกมาข้างหน้า อุ้มร่างเด็กหญิงในชุดขาวที่ดิ้นสุดแรง ร้องไห้ไม่หยุด

เขาวางเด็กคนนั้นลงหน้าศาล ก่อนจะหยิบมีดโบราณด้ามยาวออกมา

เลือดสาดกระเซ็นลงบนพื้นดิน รากไทรดูดซับเลือดจนกลายเป็นสีดำคล้ำ

เสียงกรีดร้องดังแหลม…แล่นปรี๊ดเข้ามาในหัว แล้วเงียบลงอย่างน่าสะพรึง!!

น้อย.. พยายามถอยหนี ให้ห่างจากภาพที่อยู่ตรงหน้า แต่เท้ากลับจมลงในดินราวกับมีมือใครมาดึงเอาไว้

เสียงหนึ่งตะโกนดังขึ้นมาชัดเจน—  

“เจ้าต้องชดใช้แทนพวกมัน!”

ทันใดนั้น ผู้คนทั้งหมดที่สวดมนต์อยู่ในพิธีกรรมลึกลับ อันน่าสยดสยองนั้น ก็พร้อมเพรียงกันหันหน้ามาทางที่!น้อย!ยืนอยู่

ทุกใบหน้านั้นว่างเปล่า…ไร้ดวงตา แล้วภาพทุกอย่างก็ตัดไป

~~~~~

..น้อย ..สะดุ้งตื่นขึ้นมา แล้วรู้สึก เหนื่อยหอบหายใจแรง .. เหมือนเพิ่งวิ่งหนีใครมาทั้งคืน

เสื้อผ้าก็เปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ!! แต่ที่น่าขนลุกกว่าก็คือ…เท้าของเธอเลอะโคลนเต็มไปหมด!!??

เธอเดินตัวสั่นคลอนไปที่ห้องน้ำ ล้างหน้า ล้างตาเพื่อตั้งสติ

แต่ในกระจกกลับไม่สะท้อนภาพเธอแค่เพียงคนเดียว —

ด้านหลังเธอ มีร่างผู้หญิงในชุดขาวผมยาวปกหน้า ที่ยืนห่างจากเธอแค่เพียงก้าวเดียว!!!

น้อย...หันหลังกลับ ไปมองในทันที !! แต่....— ไม่มีใครเคย....เขาหายไปแล้ว..??

หัวใจเต้นโครมคราม มือเย็นเฉียบ

 เธอตัดสินใจค้นเอาเอกสารมรดกของ พ่อแม่ ออกมาดูเพื่อหาคำตอบ

เธอค้นเอกสารเก่าๆ ในหีบเหล็กที่ได้รับมาจากพ่อแม่

จนเจอจดหมายฉบับหนึ่ง เขียนด้วยลายมือสั่นๆ มุมกระดาษเปื้อนคราบน้ำตาและบางจุดมีรอยแดงคล้ำๆ คล้ายกับรอยเลือด

.......ข้อความในจดหมายระบุถึง “พันธะเลือด” ที่ตระกูลของเธอทำไว้กับ ผู้เฝ้าศาล

เนื้อหาเล่าว่า "บรรพบุรุษของน้อยเคยเป็นผู้นำของหมู่บ้าน ที่สิ้นหวัง เนื่องจากประสบกับปัญหาภัยแล้งและโรคระบาดอย่างหนัก

เขาได้ทำพิธี "บูชายัญ"เด็กหญิงจากครอบครัวตัวเอง เพื่อแลกกับฝน ความอุดมสมบูรณ์ และการปกป้องหมู่บ้านจากสิ่งชั่วร้าย

แต่ผลที่ตามมาคือ — วิญญาณนั้นไม่เคยไปไหน มันเฝ้ารอทายาทในสายเลือดเพื่อ “ต่อสัญญา” ทุกๆหนึ่งร้อยปี"

..น้อย.. มือสั่นเมื่ออ่านถึงบรรทัดสุดท้าย

“เมื่อถึงเวลา…เลือดจากคนในตระกูลจะต้องไหลรินหน้าศาล เพื่อคงความคุ้มครองมิให้หมู่บ้านพินาศ”

ทันใดนั้น เสียง ก๊อก…ก๊อก…ก๊อก ก็ดังขึ้นจากประตูหลังบ้าน

เธอค่อย ๆ เดินไปเปิด

แต่ด้านนอกกลับว่างเปล่า มีเพียงกล่องไม้เล็กๆวางอยู่?

บนฝากล่อง มีรอยนิ้วมือเปื้อนโคลน…และคราบสีแดงคล้ำ คล้ายคราบเลือดที่ยังไม่แห้งดี

____!!

กล่องไม้ในมือนั้น หนักกว่าที่ควรจะเป็น

..น้อย.. นั่งลงกลางห้องครัว สูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนที่จะค่อย ๆ เปิดฝากล่อง ออก~~

ข้างในมีมีดบูชาสมัยโบราณ ด้ามทำจากไม้ แกะสลักเป็นรูปใบหน้าคนที่ไม่มีดวงตา เหมือนเครื่องรางที่เธอเคยพบ

ปลายมีดมีคราบสนิมและคราบเลือดที่แห้งกรังติดอยู่

ใต้มีดมีแผ่นกระดาษ เขียนด้วยหมึกสีแดงสด —

ตัวอักษรเป็นภาษาที่เธออ่านไม่ออก แต่ตรงมุมกระดาษกลับมีรอยลายมือของพ่อเธอ แปลเป็นภาษาไทยไว้เพียงประโยคเดียว

“"    "เลือดคือคำสัญญา ศาลคือพยาน”

ทันใดนั้น เสียงกระซิบรอบบ้านก็ดังขึ้นพร้อมกัน ราวกับมีคนหลายสิบคนอยู่รอบๆบ้าน

หน้าต่างทุกบานสั่นคลอน ประตูหลังบ้านเปิดอย่างแรงจนกระแทกผนัง เสียงดังลั่น!!

สายลมเย็นๆพัดเข้ามา พร้อมกลิ่นดินโคลนเปียกๆ และกลิ่นคาวของเลือดสด

เสียงหนึ่งดังแทรกขึ้นเหนือเสียงอื่น — ทั้งหนักและเย็นราวกับออกมาจากใต้ดิน

           “เวลาของเจ้ามาถึงแล้ว…เลือดของเจ้า จะคงพันธะนี้ต่อไป”

        ..น้อย..กำมีดไว้แน่น หัวใจเต้นแรงจนเจ็บหน้าอก

ในหัวเธอมีสองทางให้เลือก —คือ??

ทำพิธีต่อสัญญาเพื่อรักษาหมู่บ้าน…หรือจะทำลายศาลทิ้งไปเสีย เพื่อปลดปล่อยทุกสิ่ง ??! แม้จะไม่รู้ว่าหลังจากนั้นจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม??!....

***

คืนเดือนดับ…เสียงฝนกระหน่ำลงมาไม่ขาดสาย

หมู่บ้านเงียบสงัดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

แม้แต่เสียงสัตว์ป่าก็เหมือนถูกกลืนหายไปกับความมืด

..น้อย..หยิบมีดโบราณขึ้นมา เดินเท้าเปล่าไปยังศาลไม้หลังบ้าน

หัวใจเต้นแรงจนแทบหลุดออกจากอก

แต่ความรู้สึกที่แปลกประหลาดกว่าคือความกลัวที่ถูกแทนที่ด้วยความรับผิดชอบ

เมื่อถึงศาล…เสียงสวดมนต์แผ่วเบาดังอยู่รอบตัว

ร่างผู้หญิงชุดขาวโผล่ขึ้นมาท่ามกลางเงามืด ค่อยๆ แสยะยิ้มออกทีละนิด ราวกับรู้ว่าคืนนี้จะมาถึง

**

..น้อย..จับมีดเอาไว้แน่น ด้วยมือที่สั่นระรัว เธอกรีดนิ้วก้อยให้เลือดหยดลงบนศาลไม้เก่า

เสียงกรีดร้องดังแหลม ปนกับ เสียงลมปะทะใบไม้ทำให้เกิดเสียงสะท้อนประหลาด ประหลาด??!

จู่ ๆ ศาลไม้เกิดสั่นสะเทือน ราวกับหัวใจของมันเต้นแรงขึ้น

เสียงกระซิบเปลี่ยนเป็นเสียงตะโกน เข้ามาในหัวของ!น้อย!!!?

 

“ข้ารับคำสาบาน เจ้าคือผู้สืบทอด พันธะนี้!”

ฟ้าผ่าลงใกล้ ๆ ศาล น้ำฝนกระเซ็นใส่หน้า

เงาร่างหญิงชุดขาวก้าวเข้ามาใกล้ ๆ!!น้อย!!เห็นรอยแผลเก่าบนมือเธอ…เหมือนกับของตนเอง

 

หมู่บ้านเริ่มมีเสียงฝีเท้ารัวขึ้นจากที่ไกล ๆ

และความมืดกลับเข้มข้นขึ้นราวกับถูกดูดกลืนเข้าไปในศาลไม้นั้น

เสียงฝีเท้ารัวใกล้เข้ามาทุกที เงามืดของหมู่บ้าน และเสียงสวดมนต์ดังก้องกังวานรอบศาลไม้

..น้อย..!ยืนอยู่ตรงกลาง ถือมีดบูชาไว้ในมือที่ชุ่มไปด้วยเลือดสีแดงสด ทันใดนั้น ศาลไม้สั่นสะเทือนอย่างรุนแรง ราวกับถูกปลุกให้ตื่นจากการหลับใหลหลายสิบปี

เงาในชุดขาวก้าวเข้ามาใกล้ พร้อมกับเสียงกระซิบเย็นยะเยือก

 

           “เจ้าคือเงาสุดท้าย…พันธะนี้จะไม่มีวันสิ้นสุด”

`น้อย`รู้สึกเหมือนเลือดในตัวเธอกลายเป็นน้ำแข็ง

แสงไฟจากตะเกียงรอบ ๆ ศาลกระพริบวูบหนึ่ง ก่อนจะดับลงทั้งหมด เหลือเพียงความมืดล้อมรอบทั่วทั้งบริเวร

ในความมืดนั้น เธอเห็นเงาคนมากมายปรากฏขึ้นรอบศาล

ทุกคน!!ไม่มีดวงตา!!เหมือนผู้หญิงชุดขาว!!

    ..น้อย..พยายามก้าวถอยหลัง แต่เท้ากลับฝังลึกในดิน

เสียงกระซิบแผ่วเบา แว่วเข้ามา แต่ชัดเจนอยู่ในใจ

“นี่คือชะตากรรมของผู้สืบทอด… อย่าหนีจากพันธะเลือดนี้”

~~~~

เลือดหยดสุดท้ายหยดลงบนศาลไม้เก่า ทุกอย่างจึงเงียบสงบลงในทันที

แต่ภายในใจลึก ลึก ของน้อยนั้น ยังคงรู้สึกถึงเงามืดที่คอยจับจ้องอยู่

*******

น้อย~ ผู้สืบทอดพันธะเลือดของตระกูล ต้องเผชิญหน้ากับเงามืดและวิญญาณที่เฝ้าศาลไม้เก่าหลังนี้

แม้เธอจะพยายามหนี แต่พันธะที่ผูกมัดเธอกับศาลนั้นลึกซึ้งเกินกว่าจะตัดขาดได้

ในที่สุด ~น้อย~ตัดสินใจก้มหน้ารับคำสาบานต่อพิธีโบราณ เพื่อรักษาความคุ้มครองให้หมู่บ้านหลุดพ้นจากภัยพิบัติ

แต่ความสงบที่ได้มานั้นแลกมาด้วยการถูกพันธะ และเงามืดติดตามเธอไปตลอดกาล""

ความลับและคำสาบานที่สืบทอดมานับร้อยปี ยังคงวนเวียนเป็นเงาในความมืดของหมู่บ้าน

||~ น้อย'''รู้ว่า… พันธะนั้น ไม่มีวันสิ้นสุด และก็ไม่มีวันปล่อยให้เธอเป็นอิสระ

 

                                          ****จบแล้ว*******

 

(#เรื่องนี้ : ผู้แต่งสมมุติขึ้นมาจากจินตนาการของผู้แต่งเอง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านกันด้วยนะคะ#)

     📸 ภาพ: Photoshop

     🙏ขอบคุณภาพบางส่วนจาก :Shutterstock

                                                             

                                                                 😊