ฝันบนผืนผ้าใบ

 

บางฝันไม่ได้ต้องการเวลา แค่ต้องการความกล้า

แด่คุณ…ผู้ที่ยังลังเล

อย่าปล่อยให้ผืนผ้าใบของชีวิตว่างเปล่า

 

ฝันบนผืนผ้าใบ

โดย นายอิสระ

 

ในห้องทำงานที่ขนาบข้างด้วยชั้นหนังสือสูงจรดเพดาน อาทิตย์นั่งจ้องคำเชิญที่วางอยู่บนโต๊ะ แสงไฟสลัวสาดส่องบนตัวอักษรสีทองที่ประทับอยู่บนกระดาษสีครีม

 

“ขอเชิญเข้าร่วมการประกวดวาดภาพระดับนานาชาติ Golden Brush Award ครั้งที่ 15”

 

อาทิตย์ถอนหายใจยาว นี่เป็นการประกวดที่เขาฝันมาตลอดสิบปีที่ผ่านมา ตั้งแต่เรียนจบศิลปะ การประกวดที่ศิลปินทั่วโลกต่างยอมรับว่าเป็นเวทีที่สามารถเปลี่ยนชีวิตให้กลายเป็นศิลปินระดับโลกได้ภายในชั่วข้ามคืน เขาลูบนิ้วไปตามตัวอักษรที่ระบุวันสุดท้ายของการส่งผลงาน “30 เมษายน 2568” วันนี้ เขามองไปที่ผืนผ้าใบเปล่าขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้อง มันยังคงขาวสะอาด ไร้ร่องรอยของสีแม้แต่น้อย 

 

ตรงแท่นวางนั้นล้อมรอบด้วยสีน้ำมัน พู่กัน และเศษกระดาษร่างภาพมากมาย ความคิดหลายร้อยความคิดที่ไม่เคยถูกถ่ายทอดลงบนผืนผ้าใบจริง

 

“ยังมีเวลา” เขามักบอกตัวเองแบบนั้นเสมอ “เดี๋ยวรอให้แรงบันดาลใจมาก่อน” “อีกสักอาทิตย์ค่อยเริ่ม” “ยังมีเวลาอีกตั้งสามเดือน” ตอนนี้เหลือเพียงสิบสองชั่วโมงสุดท้าย ก่อนทุกอย่างจะสายเกินแก้ ก่อนโอกาสจะหลุดลอยไปอีกหนึ่งปี

 

อาทิตย์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดดูรูปเก่า ๆ ภาพเขากับสมชายเพื่อนสนิทสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ทั้งคู่ยืนยิ้มกว้างข้างกัน ถือใบปริญญาในมือ ดวงตาเปี่ยมด้วยความหวังและความฝัน เขาจำวันนั้นได้ดี วันที่พวกเขาสัญญากันว่าจะไม่ยอมแพ้ให้กับชีวิตประจำวันที่น่าเบื่อ จะไล่ตามความฝันจนสุด

 

“วันหนึ่งฉันจะส่งงานเข้า Golden Brush ให้ได้” อาทิตย์บอกสมชายวันนั้น “ฉันจะเป็นศิลปินที่โลกต้องจำ”

 

“ฉันจะเปิดแกลเลอรี่ของตัวเองและจัดแสดงงานของนายเป็นคนแรก” สมชายตอบกลับมาพร้อมรอยยิ้ม

 

สิบปีผ่านไป สมชายทำตามฝันได้สำเร็จ เขาเปิดแกลเลอรี่เล็ก ๆ ในเชียงใหม่ ค่อย ๆ มีชื่อเสียงในวงการศิลปะ แต่อาทิตย์... เขาเลือกเส้นทางที่ปลอดภัยกว่า ทำงานบริษัทโฆษณา วาดภาพตามโจทย์ลูกค้า เพื่อแลกกับเงินเดือนที่มั่นคง

 

อาทิตย์เลื่อนดูรูปต่อไป ภาพเขากับสมชายที่แกลเลอรี่เมื่อปีที่แล้ว เขาไปร่วมงานเปิดนิทรรศการของศิลปินรุ่นใหม่ที่สมชายดึงตัวมาจากมหาวิทยาลัย

 

“นายควรมีผลงานแสดงที่นี่นะ” สมชายบอกเขาวันนั้น “ฝีมือนายดีกว่าพวกเขาอีก”

 

“วันหนึ่ง...” อาทิตย์ตอบไปแบบนั้น “ตอนนี้งานยุ่งน่ะ แต่ฉันกำลังวางแผนส่งงานเข้า Golden Brush ปีหน้า”

 

และนี่ก็คือ “ปีหน้า” ที่เขาพูดถึงเมื่อปีที่แล้ว และปีก่อนหน้านั้น และปีก่อนหน้านั้นอีก

 

อาทิตย์วางโทรศัพท์ลง สายตากวาดไปยังชั้นหนังสือที่เรียงรายไปด้วยหนังสือศิลปะมากมาย หนังสือที่เขาซื้อมาเพื่อหาแรงบันดาลใจ หนังสือที่เขาอ่านจนเก่า แต่ไม่เคยนำไปสู่การสร้างสรรค์ผลงานจริง ๆ สักชิ้น

 

อาทิตย์มองไปที่ผ้าใบ ด้วยความรู้สึกหนักอึ้งในอก กับแรงกดดันมหาศาล เริ่มตอนนี้จะทันหรือ? จะวาดอะไรดี? จะทำได้ไหม? 

 

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้เป็นข้อความจากสมชาย

 

“ส่งงานวันนี้ใช่ไหม? ขอดูหน่อยได้ไหมก่อนส่ง”

 

อาทิตย์มองข้อความนั้นครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจตอบกลับไป

 

“ฉันคงไม่ได้ส่งอีกแล้วละ ไม่ทันแล้ว”

 

สมชายตอบกลับมาทันที “นายบอกว่าเริ่มทำมาสองเดือนแล้วนี่!”

 

อาทิตย์มองไปที่ผ้าใบขาววะวาบ เขาเคยบอกสมชายแบบนั้น 

 

“มันไม่เป็นอย่างที่คิด ต้องเริ่มใหม่หมด ไม่ทันแล้วละ”

 

คราวนี้ไม่มีข้อความตอบกลับมา อาทิตย์วางโทรศัพท์ลงและทรุดตัวลงบนเก้าอี้ เขารู้สึกเหมือนล้มเหลวอีกครั้ง 

 

ประตูห้องมีเสียงกริ่งดังขึ้น อาทิตย์มองนาฬิกา เกือบเที่ยงคืนแล้ว ใครจะมาหาดึกดื่นขนาดนี้?

 

เมื่อเปิดประตู เขาพบสมชายยืนอยู่พร้อมกระเป๋าใบใหญ่

 

“จะมัวนั่งเสียใจไปทำไม” สมชายพูดพลางเดินเข้ามาในห้อง “ยังเหลือเวลาอีก 12 ชั่วโมง”

 

“ไม่พอหรอก” อาทิตย์ส่ายหน้า “ต้องใช้เวลาวางแผน ร่างภาพ...”

 

“ไม่” สมชายตัดบท พลางเทอุปกรณ์วาดภาพออกมาจากกระเป๋า “นั่นคือสิ่งที่นายทำตลอดสิบปีที่ผ่านมา วางแผน คิด แต่ไม่เคยลงมือทำจริง ๆ”

 

อาทิตย์นิ่งไป

 

“ไม่มีเวลาวางแผนแล้ว” สมชายพูดต่อ “มีแต่เวลาลงมือทำ วาดสิ่งที่อยู่ในใจนายออกมา ตอนนี้ บนผืนผ้าใบนั่น”

 

“แต่ถ้ามันออกมาไม่ดีล่ะ?” อาทิตย์ถาม เสียงสั่นเล็กน้อย

 

“แล้วถ้าไม่ได้ทำล่ะ? จะดีกว่าเหรอ?” สมชายย้อนถาม “อย่างน้อยก็จะได้รู้ว่าเราพยายามแล้ว ดีกว่าปล่อยให้ผ้าใบยังคงว่างเปล่า”

 

อาทิตย์มองเพื่อน แล้วมองไปที่ผ้าใบ เขารู้สึกถึงความกลัวที่คุ้นเคย กลัวล้มเหลว กลัวไม่ดีพอ ความกลัวที่ทำให้เขาผัดวันประกันพรุ่งมาตลอดสิบปี

 

“เรามีเวลาเพียงเท่านี้ในชีวิต” สมชายพูดเบา ๆ “บางโอกาสมันไม่มีครั้งหน้า ไม่มีปีหน้า ถ้าไม่ทำตอนนี้ จะไม่มีโอกาสได้ทำอีก”

 

อาทิตย์สบตาเพื่อน ในดวงตาของสมชายมีทั้งความห่วงใยและความเชื่อมั่น ความเชื่อมั่นที่บางครั้งอาทิตย์ก็ลืมที่จะมีให้ตัวเอง

 

“ฉันจะช่วยนาย” สมชายพูดพลางหยิบพู่กันขึ้นมา “แต่นายต้องเป็นคนลงมือวาด”

 

อาทิตย์มองพู่กันในมือของสมชาย ก่อนจะค่อย ๆ ยื่นมือออกไปรับมันมา

 

“บางทีเราอาจจะทำไม่ทัน...” อาทิตย์ยังลังเล

 

“แล้วถ้าเราไม่ลองล่ะ?” สมชายยักไหล่ “จะไม่มีวันรู้เลย จะมีแต่คำว่า 'ถ้า' ไปตลอดชีวิต”

 

อาทิตย์กำพู่กันแน่น รู้สึกถึงความคุ้นเคยของมันในมือ ความรู้สึกที่เขาคิดถึงโดยไม่รู้ตัว

 

“ฉันไม่อยากให้ปีหน้าเรายืนอยู่ตรงนี้อีก พูดคำเดิม ๆ” สมชายพูดต่อ “บางทีโอกาสนี้อาจเป็นครั้งสุดท้ายจริง ๆ ก็ได้... ชีวิตมันไม่แน่นอน”

 

อาทิตย์พยักหน้าช้า ๆ รู้สึกถึงน้ำหนักของคำพูดนั้น

 

“เอาละ” เขาพูดในที่สุด เสียงมั่นคงขึ้น “เรามีเวลา 12 ชั่วโมง ฉันจะทำให้มันเป็นชั่วโมงที่มีค่าที่สุด”

 

สมชายยิ้มกว้าง “นี่แหละเพื่อนฉัน”

 

อาทิตย์หันไปมองผ้าใบสีขาว ที่ดูเหมือนจะท้าทายเขามาตลอด แต่คราวนี้ เขาไม่เห็นความว่างเปล่าที่น่ากลัวอีกต่อไป แต่เห็นโอกาสครั้งสุดท้ายที่รออยู่ เขาจุ่มพู่กันลงในสีน้ำมัน และเริ่มลากเส้นแรกลงบนผืนผ้าใบด้วยความคิดในใจว่าถ้าเรากล้าพอที่จะลงมือทำในวันนี้ อย่างน้อยเราก็จะไม่ต้องเสียใจกับคำว่า “ถ้า” ไปตลอดชีวิต

 

          □■□■□■□

 

เรื่องสั้นลงเผยแพร่ในเพจ อ่านอิ่ม #อ่านอิ่มรวมเรื่องสั้น ฉบับที่ 1 ประจำวันพฤหัสบดีที่ 15 พฤษภาคม 2568