นิทานเรื่อง "เมืองแห่งเสียงหัวเราะ"

ณ เมือง "มิลันโทเปีย" เป็นเมืองที่ทุกคนหัวเราะตลอดเวลา ไม่ว่าฝนจะตกหรือแดดจะออก ทุกคนก็ยังมีรอยยิ้ม เพราะที่นี่มีกฎข้อเดียวคือ "ห้ามเศร้าเกินหนึ่งนาที"

เคลวิน เด็กชายผู้ชอบสำรวจ ได้ย้ายมาอยู่กับคุณปู่ในเมืองนี้ เขาแปลกใจที่ทุกคนดูมีความสุขตลอดเวลา และเขาก็เริ่มสงสัยว่า "ทำไมไม่มีใครเสียใจเลย?"

วันหนึ่งเคลวินทำหมวกสุดรักของเขาหายไป เขาวิ่งไปบอกเพื่อนใหม่ชื่อ ลีน่า ว่าเขาเสียใจมาก ลีน่ากลับหัวเราะและพูดว่า "อย่าคิดมาก! เรามีเวทย์มนตร์ลืมความเศร้า!"

ลีน่าพาเคลวินไปที่ "น้ำพุแห่งเสียงหัวเราะ" ซึ่งเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของเมือง ทุกคนที่มีเรื่องเศร้าจะมานั่งที่นี่ และจู่ๆ พวกเขาจะหัวเราะโดยไม่รู้ตัว!

เคลวินแปลกใจ ทำไมพวกเขาหัวเราะทั้งๆ ที่เพิ่งร้องไห้?

เขาสังเกตว่าทุกคนไม่ได้เผชิญหน้ากับความรู้สึกของตัวเองจริงๆ แต่แค่ "ลืมมันไป" ด้วยเสียงหัวเราะ เคลวินจึงเริ่มตั้งคำถามว่า "ความสุขที่แท้จริงคืออะไร?"

วันต่อมา เคลวินช่วยเด็กหญิงคนหนึ่งชื่อ มิน่า ที่ทำตุ๊กตาหาย แทนที่จะพาเธอไปน้ำพุ เคลวินบอกให้เธอร้องไห้ได้ ไม่เป็นไร "เพราะความรู้สึกเศร้าเป็นสิ่งสำคัญเหมือนกับความสุข"

มิน่าร้องไห้สักพัก แล้วเธอก็ยิ้มได้อีกครั้งโดยไม่ต้องใช้เวทย์มนตร์! ข่าวนี้แพร่ไปทั่วเมือง และผู้คนเริ่มเข้าใจว่า "เราสามารถยิ้มได้อย่างแท้จริง ก็ต่อเมื่อเรายอมรับทุกความรู้สึกของตัวเอง"

ข้อคิดจากนิทาน :

ความสุขที่แท้จริงไม่ใช่การ "ลืม" ความเศร้า แต่เป็นการยอมรับและเรียนรู้จากมัน

การร้องไห้ไม่ใช่เรื่องผิด เพราะมันช่วยให้เราปล่อยความรู้สึกออกมาและก้าวต่อไปได้

บางครั้งการปลอบใจใครสักคน ไม่ใช่แค่การบอกให้เขาหัวเราะ แต่คือการอยู่ข้างๆ เขาในเวลาที่เศร้า