สัญญาคืนส่งท้าย

สัญญาคืนส่งท้าย

โดย #อักษราลัย

 

            "พ่อ..." เสียงเบา ๆ ของมะลิเรียกให้วินัยหันขวับไปที่เตียง "หนูฝันแปลก ๆ"

 

            "ฝันว่าอะไรเหรอลูก" วินัยนั่งลงข้างเตียง กุมมือเล็ก ๆ ที่ซีดเผือดไม่ต่างจากผิวที่โผล่ออกมานอกแขนเสื้อ

 

            "หนูฝันเห็นแม่... แม่มากับผู้ชายคนหนึ่ง เขามีแผลเป็นที่คอ แม่บอกว่าพ่อกำลังตกอยู่ในอันตราย" มะลิน้ำตาคลอพูดต่อ "แม่บอกว่า... ถ้าหนูผ่าตัดหัวใจเสร็จ แม่จะพาไปเที่ยวทะเล แต่พ่อต้องระวังตัวด้วย"

 

            วินัยนิ่งไป คำพูดของลูกสาวทำให้หัวใจเต้นแรง ชายที่มีแผลเป็นที่คอ... ภาพความทรงจำห้าปีก่อนแล่นผ่านเข้ามาวูบหนึ่ง

 

            "พ่อก็คิดถึงแม่ของหนูทุกวันเลย" วินัยลูบผมลูกสาวเบา ๆ "ตอนที่แม่จากไป... พ่อรู้สึกผิดมากที่ไม่ได้ขับรถไปส่งแม่เอง ถ้าวันนั้นพ่อไม่ติดงาน..."

 

            "แม่คงไม่อยากให้พ่อคิดแบบนั้นหรอก" มะลิจับมือพ่อแน่น "แม่บอกหนูว่าพ่อเป็นคนดีที่สุด... แต่วันนี้หนูกลัว พ่อต้องระวังตัวนะคะ"

 

            จู่ ๆ มะลิก็จับหน้าอกแน่น หน้าซีดขาว "พ่อ... หนูเจ็บ..."

 

            "หมอ! หมอครับ!" วินัยตะโกนลั่น

 

            หมอตรวจอาการมะลิอย่างเร่งด่วน "คุณพ่อคะ เราต้องผ่าตัดด่วน อาการลูกทรุดลงเร็วกว่าที่คาด ถ้าไม่ผ่าตัดภายในคืนนี้ อาจจะไม่ทัน..."

 

            "แต่ผมยัง..." วินัยกำมือแน่น ‘ยังขาดเงินอีกสองหมื่น’ เขาไม่ได้พูดคำพูดนั้นออกไป เพราะมันจุกอยู่ที่คอจนไม่อาจเปล่งเสียงออกไป

 

            "ตัดสินใจด่วนนะคะ ถ้าเกินเที่ยงคืนคืนนี้ไป หมอคนที่เชี่ยวชาญที่สุดจะไม่อยู่แล้ว ต้องรอถึงอีกสองอาทิตย์" 

 

            19.00 น. คืนส่งท้ายปี วินัยส่งมะลิเข้าห้องเตรียมผ่าตัดด่วน แม้จะยังไม่มีเงินครบตามจำนวนที่ต้องจ่าย แต่เขาต้องเสี่ยง ยายรับปากจะจำนำที่ดินให้ แต่ธนาคารจะเปิดพรุ่งนี้

 

            "พ่อจะกลับมาเยี่ยมหนูก่อนเที่ยงคืนนะ" วินัยกอดลูกแน่น "พ่อต้องไปทำงานอีกนิดหน่อย"

 

            "พ่อคะ..." มะลิกระซิบ "ระวังลุงที่มีแผลเป็นนะคะ"

 

            วินัยขนลุก ความฝันของลูกสาวคงไม่ใช่แค่ความบังเอิญ

 

            20.00 น. หลังจากส่งผู้โดยสารคนสุดท้าย วินัยกำลังจะกลับไปหาลูกที่โรงพยาบาล แต่จู่ ๆ ชายในชุดสูทก็โบกรถที่หน้าซอยทองหล่อ

 

            "ไปสนามบินดอนเมือง" เสียงห้วนแข็ง พร้อมกระเป๋าเอกสารตุง ๆ ดูท่าว่าจะหนัก

 

            วินัยสังเกตในกระจก เห็นรอยแผลเป็นที่คอผู้โดยสาร... เหมือนในความฝันของมะลิ และเหมือนกับที่เขาเคยเห็นในหน่วยข่าวกรอง 5421

 

            ภาพความทรงจำแล่นเข้ามา

 

            ...5 ปีก่อน...

 

            "มีอะไรผิดปกติ" แดง เพื่อนร่วมงานกระซิบ ขณะที่พวกเขายืนเฝ้าประตูโรงไฟฟ้ายามดึก "สองอาทิตย์มานี้ มีคนแปลกหน้าเข้าออกบ่อย ๆ หนึ่งในนั้นมีแผลเป็นที่คอ"

 

            "คงเป็นคนงานซ่อมบำรุงมั้ง" วินัยตอบอย่างไม่ใส่ใจ

 

            "แต่ดูนี่สิ" ต้อย อีกคนยื่นโทรศัพท์มาให้ดู "ฉันแอบถ่ายรูปพวกเขาไว้ได้ เห็นมั้ย พวกนี้ไม่ใช่คนงานธรรมดา"

 

            "พวกนายคิดมากไป" วินัยปัดมือเพื่อน ทั้งที่ในภาพเห็นชัดว่าพวกเขากำลังขนกล่องแปลก ๆ เข้าโรงไฟฟ้า

 

            "นี่" นิดชูเศษกระดาษ "ฉันเจอในห้องพักคนงาน ดูเหมือนแผนผังระเบิดเวลา"

 

            "บ้าน่า แค่แบบงานไฟฟ้า" วินัยหัวเราะ ทั้งที่เริ่มไม่สบายใจ แต่เขาก็ปัดความรู้สึกนั้นทิ้งไป

 

            คืนนั้นเอง เสียงระเบิดดังสนั่น วินัยได้ยินเสียงกรีดร้องของเพื่อน ๆ แต่สายเกินไป... เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง เขาเห็นร่างไร้วิญญาณของเพื่อนทั้งสาม

 

            ที่แย่กว่านั้น... เขาเห็นชายที่มีแผลเป็นที่คอวิ่งหนีออกไป แต่ไม่กล้าไล่ตาม

 

            ...ปัจจุบัน...

 

            "เร็ว ๆ หน่อย" เสียงผู้โดยสารดึงเขากลับสู่ความจริง มือที่กำพวงมาลัยสั่นเทา

 

            วิทยุในรถดังขึ้น "ด่วน! เกิดเหตุบุกรุกที่บริษัทนิวเอนเนอร์จี พบศพยามเสียชีวิตอยู่บริเวณป้อมด้านหน้า คาดว่าผู้ต้องสงสัยชิงเอกสารลับหลบหนี..."

 

            "ปิดวิทยุเดี๋ยวนี้!" ผู้โดยสารตะคอก มือสั่นเทาเช็ดเหงื่อที่ไหลซึมออกมาจากหน้าผากทั้งที่แอร์ในรถเย็นฉ่ำ

 

            วินัยเหลือบมองเห็นรอยเลือดจาง ๆ ที่แขนเสื้อ... โทรศัพท์ของเขาสั่น มีข้อความจากโรงพยาบาล "ด่วน! อาการน้องมะลิทรุดหนัก ต้องเข้าห้องผ่าตัดด่วนภายในชั่วโมงนี้"

 

            รถติดไฟแดงแยกอโศก จู่ ๆ รถสีดำสองคันก็มาจอดขนาบข้าง คนขับคนหนึ่งสบตากับวินัย... นิด! เพื่อนเก่าที่เขาคิดว่าตายไปแล้วในเหตุระเบิด! เขาเบิกตากว้างจากภาพที่เห็น 

 

            นิดยกมือแตะหูเบา ๆ... สัญญาณลับที่คุ้นเคย ก่อนส่งข้อความมาว่า "ฉันแฝงตัวมาห้าปี รอจับหัวหน้าใหญ่ให้ได้ อย่าทำให้เสียแผน"

 

            โทรศัพท์ผู้โดยสารดังขึ้น "ได้แล้ว... มีปัญหานิดหน่อย แต่จัดการเรียบร้อย เที่ยวบิน 22.45... แผนโรงไฟฟ้าแค่เบี่ยงเบนความสนใจ เป้าหมายจริงคือที่อื่น"

 

            ข้อความเด้งเข้ามือถือวินัย "อย่าทำอะไรเสี่ยง - หน่วยต่อต้านการก่อการร้าย"

 

            "พิสูจน์ตัวตน" วินัยพิมพ์ตอบ

 

            "ปฏิบัติการพญาเหยี่ยว 2519 วันที่เราเสียเพื่อนไป... คราวนี้อย่าให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย ระวังคนข้างใน มีสายสืบแฝงตัวในหน่วยของเรา"

 

            วินัยเหงื่อแตก ไม่รู้ว่าจะเชื่อใครดี... นิดที่โผล่มาอีกครั้ง? หน่วยต่อต้านการก่อการร้าย? หรือความฝันประหลาดของลูกสาว?

 

            20.30 น. รถเลี้ยวเข้าถนนวิภาวดี ฝนตกหนัก รถติดหนึบ ไฟถนนสลัวเพราะสายฝน

 

            "มีทางลัดไหม?" ผู้โดยสารถามเสียงเครียด พลางมองนาฬิกา

 

            "มีครับ แต่ต้องผ่านซอยแคบ ๆ"

 

            รถแท็กซี่เลี้ยวเข้าซอยมืด จู่ ๆ ก็มีรถจักรยานยนต์สองคันพุ่งเข้ามาประกบ วินัยเห็นแสงสะท้อนของปืนในกระจก

 

            "หยุดรถ!"

 

            วินัยเหยียบคันเร่ง พุ่งออกจากซอย เสียงปืนดังสนั่น กระจกแตกละเอียด

 

            "มึงรู้มากเกินไป!" ผู้โดยสารควักปืนขึ้นจ่อ

 

            วินัยหักรถกะทันหัน ปืนในมือผู้โดยสารกระเด็น... แต่นั่นทำให้รถเสียหลักพุ่งเข้าตลาดกลางคืน ผู้คนวิ่งหนีกระเจิง!

 

            "ตามมา!" เสียงตะโกนจากรถจักรยานยนต์

 

            วินัยวิ่งหนีผ่านแผงลอย กระโดดข้ามโต๊ะอาหาร มุดเข้าซอกตึก เสียงปืนดังไล่หลังมาเป็นระยะ

 

            "แกหนีไม่รอดหรอก!" เสียงตะโกนดังขึ้น

 

            โทรศัพท์สั่น ข้อความจากโรงพยาบาล: "คุณพ่อคะ น้องมะลิต้องเข้าห้องผ่าตัดแล้ว ถ้าเกิน 22.00 น. คุณหมอผู้เชี่ยวชาญจะไม่อยู่"

 

            "อย่ายิง!" เสียงนิดตะโกนขึ้น "มันเป็นพวกเรา!"

 

            วินัยหันขวับไป เห็นนิดถอดหมวกกันน็อก "ขึ้นรถมาเร็ว! พวกมันหลอกใช้เรา หัวหน้าหน่วยเป็นคนทรยศ!"

 

            "แต่..."

 

            "เชื่อใจฉันสิวะ! เหมือนตอนห้าปีก่อนไง ที่แกไม่เชื่อฉัน... คราวนี้เชื่อฉันสักครั้งเถอะ"

 

            เสียงปืนดังสนั่น! นิดล้มลง เลือดไหลอาบ

 

            "นิด!" 

 

            "วิ่งไป... ในกระเป๋าเอกสารมัน... ไม่ใช่แค่แผนระเบิดโรงไฟฟ้า... มันจะ... วางระเบิด ‘โรงพยาบาลรามวดี’ ... ที่ลูกแกอยู่... ตอนเที่ยงคืน..."

 

            วินัยตาเบิกกว้าง นั่น…โรงพยาบาลที่มะลิกำลังจะเข้าผ่าตัด!

 

            "ไอ้เลว!" เขาพุ่งเข้าชกคนร้ายที่กำลังเล็งปืนมาอีกนัด กระชากกระเป๋าเอกสาร

 

            "มึงคิดว่าจะหนีรอดเหรอ" เสียงหัวเราะเยาะดังขึ้นจากด้านหลัง... หัวหน้าหน่วยต่อต้านการก่อการร้าย "กูรู้นะว่ามึงต้องการเงินผ่าตัดลูก... ร่วมมือกับกู แค่แกล้งทำเป็นไม่เห็นอะไร เหมือนที่มึงไม่รู้ไม่เห็นอะไรเมื่อห้าปีก่อน กูจะให้เงินมึงสองล้าน"

 

            วินัยกำหมัดแน่น นึกถึงใบหน้าลูกสาว นึกถึงเพื่อนที่ตายไปในวันนั้น วันที่เขาพลาด... และนึกถึงคำสัญญากับภรรยา 

 

            "กูไม่มีวันทำแบบนั้น!" 

 

            วินัยพุ่งเข้าชก แต่หัวหน้าหน่วยฯ เบี่ยงตัวหลบ ควักปืนขึ้นเล็ง...

 

            ปัง!

 

            เสียงปืนดังก้อง... แต่ไม่ใช่จากปืนของหัวหน้าหน่วยฯ

 

            "ห้าปีที่รอคอย... ในที่สุดก็ได้แก้แค้น" ต้อย เพื่อนเก่าที่เขาคิดว่าตายไปแล้ว ยืนถือปืนอยู่ "ฉันแฝงตัวมาห้าปีเพื่อรอจับมันให้ได้ ขอโทษนะที่ต้องหลอกแกด้วย"

 

            21.30 น. ตำรวจมาถึง จับกุมผู้ก่อการร้ายได้ทั้งหมด พบแผนวางระเบิดโรงพยาบาลและสถานที่สำคัญอื่น ๆ อีกหลายแห่ง

 

            "นี่..." ต้อยยื่นซองสีน้ำตาลให้ "เงินสองแสนบาท รีบไปหาลูกเถอะ" วินัยมองหน้าเพื่อนไม่กล้าเอื้อมมือไปรับ

 

            “เอาไปเถอะ นี่เป็นเงินรางวัลนำจับ” ต้อยพูดยิ้ม ๆ

 

            21.45 น. วินัยมาถึงโรงพยาบาล

 

            "คุณหมอครับ นี่เงินค่าผ่าตัด" เขายื่นเงินให้พยาบาล

 

            "มาทันเวลาพอดีค่ะ" พยาบาลยิ้ม "หมอกำลังจะเริ่มผ่าตัด"

 

            วินัยนั่งลงข้างเตียงลูกสาว กุมมือเล็ก ๆ ไว้แน่น "หนูฝันถูกนะลูก... แม่มาเตือนเราจริง ๆ"

 

            "พ่อคะ..." มะลิยิ้มทั้งน้ำตา "แม่บอกว่าทุกอย่างจะต้องผ่านไปด้วยดี"

 

            "พ่อสัญญาว่าพอหนูหาย เราจะไปเที่ยวทะเลด้วยกัน" วินัยกอดลูกแน่น "คราวนี้พ่อจะไม่ผิดสัญญาอีกแล้ว"

 

            23.59 น. คืนส่งท้ายปี... 

 

            "ผ่าตัดสำเร็จแล้วค่ะ" หมอยิ้ม "หนูน้อยของคุณเก่งมาก"

 

            วินัยทรุดตัวลงนั่ง น้ำตาไหลอาบแก้ม... คืนที่เขาแทบจะยอมแพ้ กลับกลายเป็นคืนที่ชีวิตเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

 

            เขามองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นดอกไม้ไฟบนท้องฟ้า และเหมือนจะเห็นเงาร่างของภรรยายืนยิ้มให้กำลังใจอยู่ไกล ๆ

 

            บางทีโอกาสครั้งที่สองอาจไม่ได้มาเพื่อลบความผิดพลาดในอดีต แต่มาเพื่อให้เราได้ทำตามสัญญา... ที่ให้ไว้กับคนที่รัก

 

            .......... 💕 ..........