[นิยาย] Chapter 2.1 : ต่างโลกหรรษา กับยัยผมม้าจอมซึน
ต่างโลกหรรษา กับยัยผมม้าจอมซึน
นามปากกา : Neptheduck
Chapter 2.1
เปิดโลก 🔞
"อืม.."
แสงแดดที่วูบวาบผ่านม่านตาที่ปิดแน่น ทำให้ไอยาเนะค่อยๆ รู้สึกตัวลืมตาขึ้นมากวาดมองยอดไม้สูงหนาครึ้ม ที่โยกไหวตามแรงลมจนแทบจะบดบังท้องฟ้าเกือบมิด
"ที่นี่มัน...ที่ไหนกัน?"
ร่างบอบบางในชุดนักเรียนสีขาว กระโปรงจีบรอบตัวสีน้ำเงินลายสก็อต ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนและกวาดมองสถานที่แปลกตาด้วยความทุลักลุเล รวมไปถึงร่างของรองหัวหน้าห้องที่ชื่อว่าคิริว ซึ่งบัดนี้ได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย
และถึงกับหน้าซีดเผือด เมื่อหวนนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ขึ้นมาได้
"ฉันอยู่ในงานจบการศึกษา แล้วก็...ตกลงมาจากดาดฟ้า"
.
.
"งั้นตอนนี้ฉันก็ตายไปแล้วน่ะสิ!!?"
ไอยาเนะรีบคลำเนื้อตัวด้วยความตื่นตระหนก ขณะที่กำลังเดินอย่างไร้ทิศทางอยู่ภายในป่าลึก ที่เธอไม่คุ้นตาและมั่นใจมากว่าไม่เคยเห็นพืชหน้าตาแปลก และชวนให้ขนลุกแบบนี้มาก่อนในชีวิต
วืด
ขวับ ขวับ!!
"ว๊ายยย!! อะไรเนี่ย!!?"
ร่างบอบบางสะดุ้งเมื่อถูกเถาวัลย์มีขนปุกปุยตวัดรัดขา จนเกือบหน้าคะมำจึงใช้ขาขวากระทืบอย่างแรง ทำให้มันยอมคลายแรงรัดที่ขาของเธอออก
แซ่ก แซ่ก!!
โดยตลอดทางท่าไอยาเนะวิ่งลุยหญ้าที่อ่อนนุ่มและเป็นเมือกลื่นที่พลิ้วไสวราวกับสาหร่าย ก็มีใบไม้ทรงโพดำ ที่มีดวงตาเบิกกว้างอยู่ตรงกลาง คอยหันมองตามเธอไปตลอดทางดูน่าขนลุก
"ใครก็ได้ ช่วยพาฉันออกไปจากที่นี่ที!!!"
พรืดดด!!
"มะ...ไม่นะ!!"
เพราะความลื่นจากหญ้าบนพื้นเหล่านั้น ทำให้ไอยาเนะพุ่งเข้าชนกับก้อนบางอย่าง ที่กำลังคลืบคลานออกมาจากพงหญ้าข้างทาง
ดึ๋ง-ดั๋งง~
ความนุ่มหยุ่นที่ร่างบอบบางปะทะ ทำให้เธอแทบจะจมหายลงไปในก้อนที่นุ่มนิ่มราวกับตุ๊กตายัดนุ่น
"ตะ...ตัวอะไรอีกเนี่ย!?"
ไอยาเนะที่งัดตัวเองออกมาจากก้อนปริศนา ตัวสีฟ้าน้ำเงินราวกับสีของอัญมณี ที่มีขนาดใหญ่เท่ารถเข็นในห้างได้ ก็ถึงกับทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างอ่อนแรง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นพินิจพิเคราะห์วัตถุประหลาดนานอึดใจ
จนก้อนนั้นเริ่มขยับอีกครั้ง และหันหน้ากลมแป้นมามองเธอช้าๆ และนึกได้ทันทีว่ารูปร่างของมันเหมือนกับอะไร
"หนอนยักษ์!!!?"
"เจ้าเป็นใครกัน เหตุใดจึงได้มีรูปร่างเหมือนเอลฟ์แต่หูสั้นกลมแบบนั้น?"
"กรี๊ดดดดดดด!!!!"
หญิงสาวหวีดร้องด้วยความตื่นตระหนก เมื่อถูกหนวดยาวเท่าข้อมือที่หุ้มด้วยเมือกเหนียวรัดเอวไว้แน่น เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะวิ่งหนีไป
"ก็ดินแดนนี้สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์ได้ถูกกวาดล้าง และล้มตายไปจนหมดด้วยน้ำมือของราชาปีศาจหมดแล้วนี่นา?"
"ฮะ!!!?"
"ถ้าเจ้าไม่ใช่นางฟ้าตกจากสวรรค์ ก็คงเป็นมนุษย์หญิงคนเดียวที่เหลือรอดกระมัง"
ขณะที่เสียงทุ้มนุ่มกำลังเอ่ยงึมงำลำพังด้วยใบหน้าครุ่นคิด แต่ไอยาเนะกลับตกใจจนตัวสั่นแทบสติแตกไปแล้ว
"หนอน พะ...พูดภาษาคนได้ด้วย!!?"
"ก็แน่ล่ะสิ แล้วเจ้าเป็นใครและเข้ามาทำอะไรในป่าลึกแบบนี้กันล่ะ?"
"ฉะ...ฉันไม่รู้! ฉันหลงทาง!!!"
"หลงทาง?"
"ช่วยบอกทางออกไปจากที่นี่ที!!"
เจ้าหนอนยักษ์ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ พร้อมทั้งกวาดสายตามองไปยังเรียวขาเนียน ที่กำลังนั่งพับเพียบอยู่บนพื้นหญ้าชื้นๆ จนกระโปรงสั้นเลิกขึ้นสูงเห็นไปถึงไหนต่อไหน
"มันก็...พอจะมีวิธีอยู่บ้าง"
"ก็รีบบอกมาสิ!!"
เสียงเร่งเร้าของไอยาเนะและการดิ้นรนขัดขืนของเธอ ส่งผลให้หนวดที่รัดกายบอบบางยิ่งกระชับแน่นขึ้น ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงต่ำที่แหบพร่า
"ร่วมรักกับข้าสิ แล้วเจ้าจะได้ออกไปจากป่าแห่งนี้"
"ไม่!! พูดบ้าๆ อย่ามายุ่งกับฉันนะเจ้าหนอนลามก!!!"
"นี่ไม่ใช่คำขอ...แต่เป็นการบังคับ"
"กรี๊ดดดด!!!!?"
โปรดติดตามตอนต่อไป...