[นิยาย] Chapter 2.1 : ต่างโลกหรรษา กับยัยผมม้าจอมซึน

ต่างโลกหรรษา กับยัยผมม้าจอมซึน

นามปากกา : Neptheduck

Chapter 2.1

เปิดโลก 🔞

        "อืม.."

        แสงแดดที่วูบวาบผ่านม่านตาที่ปิดแน่น  ทำให้ไอยาเนะค่อยๆ รู้สึกตัวลืมตาขึ้นมากวาดมองยอดไม้สูงหนาครึ้ม  ที่โยกไหวตามแรงลมจนแทบจะบดบังท้องฟ้าเกือบมิด

        "ที่นี่มัน...ที่ไหนกัน?"

        ร่างบอบบางในชุดนักเรียนสีขาว  กระโปรงจีบรอบตัวสีน้ำเงินลายสก็อต  ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนและกวาดมองสถานที่แปลกตาด้วยความทุลักลุเล  รวมไปถึงร่างของรองหัวหน้าห้องที่ชื่อว่าคิริว  ซึ่งบัดนี้ได้หายไปอย่างไร้ร่องรอย

        และถึงกับหน้าซีดเผือด  เมื่อหวนนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ขึ้นมาได้

        "ฉันอยู่ในงานจบการศึกษา  แล้วก็...ตกลงมาจากดาดฟ้า"

        .

        .

        "งั้นตอนนี้ฉันก็ตายไปแล้วน่ะสิ!!?"

        ไอยาเนะรีบคลำเนื้อตัวด้วยความตื่นตระหนก  ขณะที่กำลังเดินอย่างไร้ทิศทางอยู่ภายในป่าลึก  ที่เธอไม่คุ้นตาและมั่นใจมากว่าไม่เคยเห็นพืชหน้าตาแปลก  และชวนให้ขนลุกแบบนี้มาก่อนในชีวิต

        วืด

        ขวับ  ขวับ!!

        "ว๊ายยย!!  อะไรเนี่ย!!?"

        ร่างบอบบางสะดุ้งเมื่อถูกเถาวัลย์มีขนปุกปุยตวัดรัดขา  จนเกือบหน้าคะมำจึงใช้ขาขวากระทืบอย่างแรง  ทำให้มันยอมคลายแรงรัดที่ขาของเธอออก

        แซ่ก  แซ่ก!!

        โดยตลอดทางท่าไอยาเนะวิ่งลุยหญ้าที่อ่อนนุ่มและเป็นเมือกลื่นที่พลิ้วไสวราวกับสาหร่าย  ก็มีใบไม้ทรงโพดำ  ที่มีดวงตาเบิกกว้างอยู่ตรงกลาง  คอยหันมองตามเธอไปตลอดทางดูน่าขนลุก

        "ใครก็ได้  ช่วยพาฉันออกไปจากที่นี่ที!!!"

        พรืดดด!!

        "มะ...ไม่นะ!!"

        เพราะความลื่นจากหญ้าบนพื้นเหล่านั้น  ทำให้ไอยาเนะพุ่งเข้าชนกับก้อนบางอย่าง  ที่กำลังคลืบคลานออกมาจากพงหญ้าข้างทาง

        ดึ๋ง-ดั๋งง~

        ความนุ่มหยุ่นที่ร่างบอบบางปะทะ  ทำให้เธอแทบจะจมหายลงไปในก้อนที่นุ่มนิ่มราวกับตุ๊กตายัดนุ่น

        "ตะ...ตัวอะไรอีกเนี่ย!?"

        ไอยาเนะที่งัดตัวเองออกมาจากก้อนปริศนา  ตัวสีฟ้าน้ำเงินราวกับสีของอัญมณี  ที่มีขนาดใหญ่เท่ารถเข็นในห้างได้  ก็ถึงกับทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างอ่อนแรง  ก่อนจะเงยหน้าขึ้นพินิจพิเคราะห์วัตถุประหลาดนานอึดใจ

        จนก้อนนั้นเริ่มขยับอีกครั้ง  และหันหน้ากลมแป้นมามองเธอช้าๆ  และนึกได้ทันทีว่ารูปร่างของมันเหมือนกับอะไร

        "หนอนยักษ์!!!?"

        "เจ้าเป็นใครกัน  เหตุใดจึงได้มีรูปร่างเหมือนเอลฟ์แต่หูสั้นกลมแบบนั้น?"

        "กรี๊ดดดดดดด!!!!"

        หญิงสาวหวีดร้องด้วยความตื่นตระหนก  เมื่อถูกหนวดยาวเท่าข้อมือที่หุ้มด้วยเมือกเหนียวรัดเอวไว้แน่น  เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะวิ่งหนีไป

        "ก็ดินแดนนี้สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์ได้ถูกกวาดล้าง  และล้มตายไปจนหมดด้วยน้ำมือของราชาปีศาจหมดแล้วนี่นา?"

        "ฮะ!!!?"

        "ถ้าเจ้าไม่ใช่นางฟ้าตกจากสวรรค์  ก็คงเป็นมนุษย์หญิงคนเดียวที่เหลือรอดกระมัง"

        ขณะที่เสียงทุ้มนุ่มกำลังเอ่ยงึมงำลำพังด้วยใบหน้าครุ่นคิด  แต่ไอยาเนะกลับตกใจจนตัวสั่นแทบสติแตกไปแล้ว

        "หนอน พะ...พูดภาษาคนได้ด้วย!!?"

        "ก็แน่ล่ะสิ  แล้วเจ้าเป็นใครและเข้ามาทำอะไรในป่าลึกแบบนี้กันล่ะ?"

        "ฉะ...ฉันไม่รู้!  ฉันหลงทาง!!!"

        "หลงทาง?"

        "ช่วยบอกทางออกไปจากที่นี่ที!!"

        เจ้าหนอนยักษ์ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่  พร้อมทั้งกวาดสายตามองไปยังเรียวขาเนียน  ที่กำลังนั่งพับเพียบอยู่บนพื้นหญ้าชื้นๆ  จนกระโปรงสั้นเลิกขึ้นสูงเห็นไปถึงไหนต่อไหน

        "มันก็...พอจะมีวิธีอยู่บ้าง"

        "ก็รีบบอกมาสิ!!"

        เสียงเร่งเร้าของไอยาเนะและการดิ้นรนขัดขืนของเธอ  ส่งผลให้หนวดที่รัดกายบอบบางยิ่งกระชับแน่นขึ้น  ก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงต่ำที่แหบพร่า

        "ร่วมรักกับข้าสิ  แล้วเจ้าจะได้ออกไปจากป่าแห่งนี้"

        "ไม่!!  พูดบ้าๆ อย่ามายุ่งกับฉันนะเจ้าหนอนลามก!!!"

        "นี่ไม่ใช่คำขอ...แต่เป็นการบังคับ"

        "กรี๊ดดดด!!!!?"

โปรดติดตามตอนต่อไป...