ลั่นไกใส่สมิง

ลั่นไกใส่สมิง

หลายสิบปีก่อนตอนเข้าแคมป์กลางป่า จำได้ว่าภาพสุดเท่ห์ของพรานรุ่นพี่คนหนึ่งที่กำลังคาบบุหรี่หลวมๆ หยิบดุ้นฟืนจากกองไฟจ่อเข้าปลายอย่างเหมาะเหม็ง แล้วอัดควันเข้าปอดก่อนจะเล่าเรื่องราวลึกลับที่ถูกถ่ายทอดจากรุ่นสู่รุ่นให้ฟังอย่างตื่นเต้น ภาพลักษณ์แบบนั้นชวนให้คิดถึงพระเอกนิยายดังไม่ต่างรพินทร์ ไพรวัลย์ขึ้นมาตะหงิดๆ ดูแล้วบุคลิกให้เหลือหลาย แต่เรื่องที่ผ่านปากเขาออกมานั้นยังตราตรึง

“เรามักคิดว่าเรื่องราวของเสือสมิงนั้นเป็นผลิตผลจากทางฟากเขมรเป็นหลัก ที่จริงก็ไม่ใช่เรื่องผิดแปลกอะไรที่คิดกันแบบนั้น เพราะสาขาวิชาเสือสมิงนั้นมันมีหลายแนว หลายอาจารย์ หลายกลุ่ม หากไปตกอยู่ในกลุ่มสังคมแบบใดก็มีผลลัพธ์แบบที่พวกเขาอยากให้เป็น แต่เอาเข้าจริงแล้วเรื่องสมิงสมัยที่ประเทศไทยยังใช้นามว่าสยามอยู่นั้นมันเข้มข้นเสียยิ่งกว่าที่รับรู้มาจากเขมรเสียอีก”พรานรุ่นพี่เอ่ยหนักแน่น

“ย้อนอดีตไป เรื่องของสมิงถูกบรรจุอยู่ในบทนิยาย คำประพันธ์ โบราณนานกาเล และชนสยามก็รู้เรื่องพวกนี้ไม่ต่างจากการที่ต้องฆ่าช้างเอางา ล่าแรด ยิงกระซู่ ดูกูปรี หรือโดนผีพรายเล่นงานเอาตามบึงในป่าสารพัด รวมไปถึงเรื่องจระเข้จ้าว หรือเมืองลับแล ว่ากันว่ามันเป็นเรื่องเก่าแสนเก่า กระทั่งมีคำกล่าวของผู้ใหญ่ที่ขู่ให้เด็กกลัวในเรื่องของ “ผี-สาง-แม่นางโกง” กันมานานแล้ว... ไอ้คำว่า “สาง”นั่นแหละที่เป็นอีกหนึ่งหน่วยคำของสมิง เพียงแต่ สมิงนั้นเป็นคำกล่าวทั่วๆไปของเสือร้ายที่แปลงร่างเป็นอะไรก็ได้ตามต้องการ แต่สางนั้นแก่วัดกว่า ประสบการณ์มากกว่าและฤทธีร้ายแรงกว่ามากนัก” เขาอัดควันบุหรี่เข้าปอดลึกแล้วพ่นออกมาขณะเล่าเนิบๆ

“ถ้ายังมีกระสุนติดตัวอยู่ กรณีไม่ได้ปัดกระสุนตกลงไป ก็ยังใช้กระสุนอาคมยิงใส่ปราบเสือได้ บางทีกระสุนไม่ผ่านการลงอาคมมาก็ยังใช้พวงประคำหลวงพ่อประกบกับปากกระบอกปืนแล้วยิงใส่มันก็ได้ผลดี หรือบางกรณีจวนตัวขนาดหนัก ทั้งปืน ทั้งมีด และอาวุธอื่นใดกระเด็นหายหมดเพราะแรงปะทะกันบนที่ราบ หากยังมีชานหมากหลวงพ่อติดตัวอยู่ก็เอามาขว้างใส่มันจนแดดิ้นได้ บางหนนำชานหมากหลวงพ่อไปรูดไม้เล็กๆก็จะทำให้มีฤทธิ์แรงราวฟาดเสือด้วยเสาต้นตะเคียนขนาดใหญ่ถึงขั้นทำให้สมิงหลักหัก” แกเล่าเรื่อย ๆแต่ดูเท่ห์เหลือเกิน

กว่าไฟจะมอด และปลุกคนผลัดต่อไปมารับช่วงอยู่เวรพี่คนที่เล่าเรื่องก็ขอตัวไปนอน ทิ้งกรุ่นไอแห่งความตื่นเต้นวนเวียนอยู่ในมโนสำนึกของผู้ฟังกระทั่งทุกวันนี้