นั้นคนหรือผี

เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว...เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นที่ต่างจังหวัด ในวันนั้นเป็นวันที่จำได้ดีไม่เคยลืมกับเหตุการณ์ขนหัวลุกครั้งแรกในชีวิต เด็กผู้หญิงสองคนพี่น้องไปโรงเรียนก่อนเวลาเพราะน้องสาวต้องไปเข้าค่ายลูกเสือ พี่สาวคนโตเลยต้องขับรถจักรยานยนต์มาส่งน้องสาวก่อนเวลา และตอนนั้นเป็นเวลาประมาณตี 5 สมัยก่อนท้องฟ้ายังไม่สว่าง รอบข้างมืดสนิท

ไฟฟ้าก็ยังเข้าถึงไม่มาก ด้วยระยะทางที่โรงเรียนและที่ทำงานแม่อยู่ใกล้กันแค่ข้ามถนนคนละซอย พี่สาวเลยคิดว่า...ดีกว่าเราจะรอเวลาให้เช้า ไปจัดร้านรอแม่เลยดีกว่า...ส่วนแม่นั้นขายข้าวราดแกงที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ร้านข้าวเล็กๆ อยู่ข้างโรงครัว ส่วนตรงข้ามร้านนั้นนน!! (เป็นห้องพักศพ) แต่เราสองคนนั้นชินกับการอยู่ตรงนี้มานานแล้วเลยไม่รู้สึกรู้สาอะไร จนมาวันนี้ได้เจอเข้ากับตัวซะแล้ว เรื่องมันก็มีอยู่ว่า...ในขณะที่เราจัดโต๊ะและเก้าอี้เสร็จเรียบร้อย เลยมานั่งบนฟุตบาทหน้าร้านเพื่อที่จะกินหมูปิ้นที่แวะซื้อมาก่อนหน้านั้น เราสองคนกินกำลังอร่อยๆ พี่สาวก็ได้มองข้ามไปเห็นเงาๆ หนึ่ง อยู่ห่างราวๆ 20 เมตร ยืนอยู่ข้างพุ่มไม้ไม่ขยับ เราเองมองไม่ค่อยชัด ใบหน้าก็มองไม่เห็น ทุกอย่างในตัวเขาดูเลือนลางไปหมด รู้สึกและเห็นแค่ว่าใส่เสื้อสีขาว กระโปรงสีฟ้า ซึ่งเสื้อผ้านั้นดูซีดหมองจนมองดูคับคล้ายคับคา ความในใจตอนนั้นเรามีเพียงความสงสัย ว่าผู้หญิงคนนั้นทำไม...ยืนอยู่คนเดียวตั้งนานไม่ไปสักที จนเราหันไปถามน้องสาวว่าเห็นผู้หญิงคนนั้นไหม๊...ซึ่งน้องสาวก็ตอบว่า "เห็น" พี่ว่าเขายืนหมุนหัวอยู่นะดูดีๆ สิ เมื่อน้องสาวสังเกตุดีๆ ก็ตอบว่า "ใช่" เราเองคิดในใจว่าคงไม่ใช่หรอก

และก็ได้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ว่า..."คงไม่ใช่หรอกอย่าคิดมาก รีบกินพี่จะได้ไปส่งที่โรงเรียน" แต่สายตาก็ยังไม่คายความสงสัยเราเองยังมองไปที่ผู้หญิงคนนั้น แต่ทว่า...เห็นมีผู้คนเดินสวนทางไปมา ผ่านหน้าผู้หญิงคนนั้น กลับทำไมไม่มองไปที่ผู้หญิงคนนั้น ผ่านมา 2 - 3 คนเเล้ว น้องเห็นไหม๊...ถ้าเป็นคน คนที่เดินสวนทางไปมาก็ต้องมองผู้หญิงคนนั้นสิ แต่ทำไมไม่หันมองเลย...น้องสาวที่ได้ยินพี่พูดก็หันไปดูต้นตออีกครั้ง ผู้หญิงคนนั้นยืนนานมาก แถมยืนใกล้ถนนที่มีคนเดินด้วย และแล้วใกล้จะสว่างจนท.โรงพยาบาล ได้ปั่นจักยานมาและปิดไฟ ไฟสลัวที่สาดไปถึงผู้หญิงคนนั้นก็ดับไป ส่วนผู้หญิงคนนั้นนน!! ก็ได้หายไปพร้อมกับไฟดับ (ทิ้งความสงสัยไว้ให้อย่างมากมาย) 

ปล. จะมีใครมายืนส่ายหัวข้างพุ่มไม้ ยืนกลางทางลาดเข็นผู้ป่วยนานๆ

และหายไปพร้อมกับเเสงไฟที่สลัวแบบนี้...