หลงป่า

สวัสดีครับ ผมน้องเปรียวเล่าเรื่องผี เรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ ก่อนอื่นเลยผมขอย้อนเมื่อหลายปีก่อนนะครับ ยายเพียงหรือป้าเพียงที่ชาวบ้านเขาเรียกกันนั้น เป็นหญิงแก่อายุน่าจะราวๆ 65 ปีได้ครับ ยายเพีบงนั้นแกอาศัยอยู่ในจังหวัดจังหวัดหนึ่งในแถวภาคอีสาน ยายเพียงนั้นแกมีผัวอยู่คนหนึ่ง ที่มีชื่อว่าตาคำ สองผัวเมียนี้มีลูกสาวและลูกชายอยู่ด้วยกันสองคน ลูกสาวของพวกแกก็แต่งงานมีผัว แล้วออกเรือนไป ส่วนลูกชายแกก็ไม่ต้องพูดถึง มีพ่อกับแม่หาเงินมาให้ใช้ ส่วนตัวเองก็ขีเกรียจ นอนอยู่บ้านหรือไม่ก็เที่ยวเล่นและหาเสพยากับเพื่อน และในช่วงนั้นตาคำแกนั้นก็มีงานรับจ้างเค้าทำกำแพงบ้าน ดังนั้นในช่วงนั้น ตาคำแกเลยไม่ได้เข้าป่าเพื่อไปหาของป่ากับยายเพียงเลย ส่วนตาคำแกก็ได้แต่ พอเลิกงานมาตอนเย็นก็จะทำอาหารไว้ค่อยยายเพียง ยายเพียงนั้นแกจะชอบเข้าป่าและไปหาของป่าคนเดียว โดยที่แกจะไม่ชวนใครเลย เพราะแกบอกว่า ชวนไปทำไม ให้มันมีส่วนแบ่งเยอะ ยายเพียงแกจะรู้ดีว่า ตรงไหนหน่อไม้ขึ้นเยอะ ตรงไหนเห็ดชนิดอะไรขึ้นเยอะ หรือว่าอื่นๆ หรือว่าบางทีเวลาแกเข้าป่าไป เมื่อแกหาของป่าได้นั้น บางทีแกก็จะขายของป่าที่แกหามาได้นั้น ขายให้คนที่ไปเก็บของป่าเหมือนกัน ตั้งแต่อยู่ในป่าเลย เพราะแกคิดว่า ถ้าเอากลับมาบ้านนั้น แกก็ต้องขายให้พ่อค้าแม่ค้าคนกลาง ในราคาถูกอยู่ดี สู้แกขายตั้งแต่ในป่าเลยไม่ดีกว่าหรอ จะได้ไม่ต้องขนกลับมาบ้านให้เหนื่อยอีก นี่คือสิ่งที่แกพูดให้ฟังอีกหนึ่งอย่างหนึ่งครับ ยายเพียงนั้นแกก็จะเข้าป่าไปทุกวัน และแกก็จะได้ของป่ามาขายทุกวัน โดยที่แกจะมีอาวุธคู่กายของแกนั่นคือ มีดพร้ากับเสียบและกระบุงที่แกชอบจะสพายติดหลังของแกอยู่ตลอด โดยตอนเช้าแกก็จะชอบจกเอาเช้าเหนียวของตาคำผัวของแกที่นึ่งเอาไว้ใส่กระติบข้าวเล็กๆไปกินในป่าด้วย โดยกับข้าวก็ไม่มีอะไรมาก แจ่วกับผักต้มหรือว่าบางวันก็จะมีเนื้อตากแห้งบ้างและน้ำดื่มอีกขวดหนึ่ง ก็แล้วแล้วแต่จะมีอะไรนะ วันหนึ่งยายเพียงแกก็เก็บเห็ดได้เยอะกว่าทุกวัน แกก็เลยคิดว่าจะกลับบ้าน แต่แกเดินไปยังไงก็ออกจากป่าไม่ได้อยู่ดี เหมือนว่ามันเป็นเส้นทางของเขาวงกฎ ยังไงอย่างนั้นแหละ จนตะวันเริ่มจะลาลับขอบฟ้า สัยงจักจั่นเลไรและเสียงแมลงกลางคืนก็เริ่มร้องดังขึ้น ตอนนั้นแกบอกว่า แกเริ่มรู้สึกหวาดหวั่นอยู่บ้างเล็กน้อย แต่ถึงยังไงก็ให้ผ่านคืนนี้ไปก่อนแล้วกัน แล้วพรุ่งนี้เช้าค่อยหาทางออกจากป่านี้และอาจจะหาทางกลับได้ ยายเพียงแกก็ได้แต่นั่งๆนอนๆอยู่ตรงนั้นและครับ ยายเพียงก็ได้แต่ยกมือไหว้ขอเทวดาเจ้าป่าเจ้าเขาว่า คืนนี้ขอให้ตนนั้นปลอดภัยจากภัยอันตรายจากสัตว์มีพิษต่างๆนาๆด้วยเถอะ ตอนนั้นแกก็ได้นั่งอยู่ในใต้ต้นต้นไม่ใหญ่พร้อมกับกองไฟที่แกได้จุดขึ้นมาและซึ่งตอนนั้นก็เป็นเวลาประมาณทุ่มกว่า จู่ๆแกก็ได้ยินเสียง กรอบแกรบ เสียงของเท้าที่เดินย้ำฝ่าใบไม้ แห้งเข้ามาตรงที่ๆแกอยู่ พอซักพักแกก็ได้เห็นเจ้าของเสียงนั้นว่า เป็นแก่คนหนึ่ง ซึ่งอายุน่าจะรุ่นลาวคราวเดียวกับแก ยายเพียงแกเลยเปิดฉากถามกับยายแก่คนนั้นว่า อ้าวยายหลงป่าเหมือนกันหรอ แต่เมื่อยายแก่คนนั้นเดินมาถึง ยายแก่คนนั้นก็ได้นั่งลงและก็ไม่พูดอะไรต่อ ยายเพียงเลยคิดว่ายายแก่คนนั้นแกคงเหนื่ยมากมั้ง แกเลยไม่พูดอะไรเลย แต่แสงไฟจากกองไฟนั้น ก็ทำให้เห็นหน้าของยายแก่คนนั้นว่า ใบหน้าของแกนั้นก็เหี่ยวๆย้นๆเหมือนใบหน้าของคนแก่ทั่วไป ยายแก่คนนั้นเลยพูดขึ้นกับยายเพียงว่า นี่ยาย แกมีหมากกับใบพลูไหม ขอข้ากินซักคำหน่อยสิ อ้าวได้เลย นี่ๆ เสียงของยายเพียงตอบยายแก่คนนั้นไป ยายแก่คนนั้นก็เลยขึ้นมาว่า ขอบใจนะที่แบ่งหมากให้ แม้ นานแล้วที่ไม่ได้กิน แล้วยายแก่คนนั้นเลยหัวเราะดังขึ้น หึอหึอ ดังขึ้น ยายเพียงเลยถามยายแก่คนนั้นไปอีกว่า แล้วนี่ยายอาศัยอยู่ที่ไหนล่ะ ถึงได้มาหลงป่าเนี่ย ยายแก่คนนั้นเลยตอบยายเพียงมาว่า ข้าก็อาศัยอยู่แถวนี้แหละ ไม่ค่อยออกมาให้ใครเห็นหรอก แต่คืนนี้โชคดี มียายมานั่งเป็นเพื่อน  ยายแก่คนนั้นพูดขึ้นกับยายเพียงอย่างคนอารมณ์ดี ยายเพียงแกเลยได้แต่เหลียวมองไปรอบ เพราะว่ายายแก่คนนั้นไม่เหมือนชาวบ้านที่หลงป่าเลย เนื้อตัวแกดูสะอาดสะอ้านมาก และแกยังไม่มีเสียบหรือตะกร้าเลย แต่ยายเพียงก็ไม่ได้คิดอะไรมากต่อ เพราะแกคิดแค่ว่า ป่านนี้ตาคำที่อยู่ที่บ้านคงเป็นแกมากแล้ว ตอนนั้นแกเริ่มรู้สึกหิวขึ้นมา แล้วท้องของแกก็ร้องดังขึ้นแบบดื้อๆ ยายแก่คนนั้นเลยพูดดังขึ้นว่า อ้าวนี่หิวละสิ ใช่จ๊ะ ท้องบ้านี่ก็ร้องไม่อายคนเลย เสียงยายเพียงตอบยายแก่คนนั้นไป นี่เดี๋ยวข้าจะไปเอาผลไม้มาให้กินนะ เสียงยายแก่คนนั้นพูดขึ้น ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะยายเดี๋ยวฉันก็นอนแล้ว เสียงของยายเพียงตอบ ยายแก่คนนั้นก็ตอบกับยายเพียงไปว่า ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันเอามาให้ ให้ยายกินรองท้องไว้ก่อน เดี๋ยวจะไม่สบายเอา นี่ก็ต้องอยู่อีกหลายวันนี่นา เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันก็จะหาทางออกแล้ว เสียงของยายเพียงพูดขึ้น อยู่เป็นเพื่อนคุยกันอีก 2-3 วันน่า พอยายแก่คนนั้นพูดจบ ยายแก่คนนั้นก็ถือกิ่งไม้เล็กๆ เดินฝ่าความมืดออกไป ส่วนยายเพียงก็เลยได้แต่มองตามร่างยายแก่คนนั้นที่หายไปในความมืด แล้วยายเพียงแกก็เลยหันกลับมาคิดอะไรเพลินๆคนเดี๋ยว และในเวลาอีกไม่นาน ยายเพียงถึงกับต้องสะดุ้งเฮือก เพราะยายเพียงได้เห็นร่างของยายแก่คนนั้นยื้นกล้วยให้ 1 หวี ที่กำลังห่ามๆพอดีกิน ยายเพียงเลยพูดกับยายแก่คนนั้นว่า อ้าวยาย กลับมาตอนไหนเนี่ย ทำไมไม่เห็นเลย ยายแก่คนนั้นก็ได้แต่ยิ้ม แล้วบอกให้ยายเพียงให้รีบๆกินกล้วยแก้หิว แล้วยายเพียงจึงกล่าวขอบคุณยายแก่คนนั้นไป แล้วยายเพียงจึงพูดกับยายแก่คนนั้นว่า  นี่ยาย มืดๆอย่างนี้   ยายไปเอากล้วยมาจากไหนหรอ ยายแก่คนนั้นก็ได้แต่ยิ้ม ฟันแก่นี่ขาวมากเลย ขนาดในความมืดยังเห็นชัดเลย แล้วแกจึงพูดกับยายเพียงว่า เอานะ รีบๆกินกล้วยไปเถอะ อย่าสงสัยอะไรมากเลย อีกหลายวันถึงจะออกจากป่าไปได้ ทำไมยายพูดอย่างนี้ละ เดี๋ยวพรุ้งนี้ฉันก็จะหาทางออกไปแล้ว เพราะป่านนี้ผัวที่บ้านฉันคงจะเป็นห่วงแย่แล้ว เอานะ นี่ยายก็อยู่เป็นเพื่อนข้าอีกซักวันสองวันก่อนเถอะแล้วค่อยกลับ เสียงของยายแก่คนนั้นพูด แล้วยายเพียงเลยพูดต่อว่า อ้าวแล้วนี่ยายไม่อยากกลับบ้านหรอ คนที่บ้านไม่เป็นห่วงแย่หรอ ยายแก่คนนั้นก็เลยตอบยายเพียงไปว่า ไม่หรอก ข้าอยู่ตัวคนเดียวมานานแล้ว ข้าเห็นว่ายายหลงทางมาและเป็นคนดีด้วย ข้าเลยอยากคุยด้วย เดี๋ยวเอาไว้วันหลังเราค่อยนัดเจอกันอีกก็ได้ ข้าก็เต็มใจที่จะคุยกับยายเหมือนกัน เสียงของยายเพียงตอบยายแก่คนนั้นไป เมื่อยายแก่คนนั้นได้ฟังยายเพียงพูด แก่ก็ยิ้มแล้วแกก็นั่งพิงต้นไม้ แล้วทั้งสองก็นั่งคุยกันอยู่นาน จนเวลาล่วงเลยผ่านไป จนยายเพียงเผลอหลับไป จนเช้า ยายเพียงจึงถือเอาของสัมภาระของตนที่มีอยู่ เดินลัดเลาะหาทางออก โดยคิดว่ายายแก่คนนั้นคงจะเดินมุ่งหน้าไปก่อนแล้ว แต่ยายเพียงเดินไปหาทางออกยังไงก็ออกจากป่านี้ไม่ได้อยู่ดี จนยายเพียงได้ยินเสียงของชาวบ้านที่มาตามหาแกนั้น ร้องเรียกชื่อของแก ยายเพียงแกเลยวิ่งไปที่เสียงๆนั้น แล้วยายเพียงจึงได้พบกับตาคำที่เป็นผัวของแกกับชาวบ้านที่มาตามหาแก แกจึงวิ่งเข้าไปกอดตาคำพร้อมกับน้ำตา และยายเพียงจึงเล่าเรื่องทุกอย่างให้ทุกคนฟัง ตาคำที่นั่งอยู่ตรงนั้น จึงเล่าเรท่องหนึ่งให้กับยายเพียงฟังว่า เมื่อสองอาทิตย์ที่ผ่านมา ได้มียายแก่คนหนึ่ง ที่อยู่หมู่บ้านใกล้ๆนั้น แกได้มาหาของป่านี่แหละ แล้วแกจึงได้เป็นลม แต่เมื่อเวลาผ่านไป ได้มีชาวบ้านของหมู่บ้านแห่งนั้นมาเจอ ก็พบว่าแกนั้น สิ้นใจไปแล้ว แล้วยายแกที่ยายเพียงเจอ ก็คงเป็นคนๆเดียวกัน