(นิยาย) It's Just Luv หัวใจนี้มีเพียงเรา ตอนที่ 1

บทนำ

 

         “อย่างกับลูกลิงแน่ะ” เด็กหนุ่มวัย 12 ปีเอ่ยขณะจ้องมองทารกน้อยในอ้อมแขนของหญิงสาวคนหนึ่ง

          “น้องไม่น่ารักเหรอ” หญิงสาวเอ่ยถามเสียงอ่อนโยนระคนขบขัน

          “น่ารักครับ” เขาบอกยิ้มๆ ก่อนจะยื่นนิ้วไปจิ้มแก้มนุ่มนิ่มร่างเล็กที่ขยับตัวยุกยิกจนน่าหมั่นเขี้ยว “น้องชื่ออะไรเหรอครับคุณน้า”

          “เอริส ชื่อน่ารักใช่มั้ยล่ะคาร์ลอส”

          “ครับ ตัวน้องก็น่ารักด้วย” คาร์ลอสยิ้มกว้าง เพราะเขาไม่มีน้องสาวมีแต่น้องชายอันน่ารำคาญสองคน จึงคิดว่าหากได้เธอมาเป็นน้องสาวก็คงดี

          “ชอบน้องมั้ย”

          “ชอบครับ” ตอบเต็มเสียงทันควัน

          “ถ้าอย่างนั้นคาร์ลอสก็เป็นพี่ชาย พี่ต้องปกป้องนะรู้มั้ย”

          “ครับ ผมจะปกป้องเธอเอง” ว่าพลางจิ้มนิ้วไปยังมือเล็กที่แบอยู่ เด็กน้อยกำมือของเขาแน่นราวกับรับรู้ถึงคำมั่นของอีกฝ่าย

          นี่คือจุดเริ่มต้นของการเจอกันระหว่างเด็กทั้งสอง ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนว่า เรื่องราวน่ารักแสนอบอุ่นหัวใจกำลังจะเกิดในไม่ช้า นับจากนี้ไปอีก 18 ปี

 

ขอบอกก่อนว่านิยายเรื่องนี้ฟิลกู้ดอบอุ่นหัวใจ ไม่มีตบตีแย่งชิง นางเอกอ่อนแอ นางเอกขายตัว ข่มขื่นใช้กำลัง ฟิลกู้ดล้วนๆ ไว้เยียวยาหัวใจ ดูพระนางจีบกัน น่ารักๆ และบทวาบหวามบ้างเล็กน้อย ถ้าจะหาแนวพระเอกหล่อรวยใช้กำลัง นางเอกจนติดหนี้ข้ามเรื่องนี้ไปค่ะ ไม่มีค่ะ

 

ตอนที่ 1 ยินดีต้อนรับกลับบ้าน

 

 

         “พรุ่งนี้แล้วสินะ” ชายหนุ่มในชุดสูทสีเทาเอ่ยขณะที่เขากำลังจัดกองเอกสารบนโต๊ะแทนคนตรงหน้าซึ่งเต็มใจที่จะนั่งไขว่ห้างเฉยๆ ราวกับคนว่างงาน “เครื่องน่าจะมาถึงตอน 1 ทุ่ม ถ้าพี่ไม่ว่างให้ผม”พูดยังไม่ทันจบประโยคก็โดนอีกฝ่ายสวนขึ้นทันที

          “ฉันไปเอง” คนสูงวัยกว่าบอก เขาโยนเอกสารที่เซ็นเสร็จเรียบร้อยไปกองรวมกับเอกสารที่ผู้เป็นน้องจัดไว้อย่างเป็นระเบียบก่อนหน้าโดยไม่สนสายตาค้อนประหลกที่ส่งให้แม้แต่น้อย

          “6 ปีผ่านมา ป่านนี้คงจะโตขึ้นมาก ถ้าเธอพาแฟนมาด้วยคงจะตกใจน่าดู”ประโยคพึ่งจบไปหมาดๆ ก็ต้องสะดุ้งโหยงกับแววตาดุของผู้เป็นพี่ที่ส่งมาให้ “ก็แค่สมมติ”

          ซิสค่อนรึไงเนี่ย...แต่ก็ไม่ได้ไปเยี่ยมเยียนเลยตั้ง 6 ปี อีกฝ่ายจะสนใจรึเปล่าหรอก

          “เคลียร์ตารางการประชุมในวันพรุ่งนี้ให้ฉันด้วย”

          “รับทราบ”

 

         ท่าอากาศยานลอนดอนฮีทโธรว์ เวลา 05.00 PM

          ภายในอาคารผู้โดยสารที่เนืองแน่นไปด้วยผู้คนสัญจรไปมา เด็กสาวคนหนึ่งกำลังยืนสอดส่ายสายตามองหาใครบางคน เธอมองเวลาในสมาร์ทโฟนก่อนจะถอนหายใจน้อยๆ

          “ไม่น่าเลื่อนไฟท์บินเลย”

          “คุณหนูเอริสใช่มั้ยครับ” เสียงเข้มเอ่ยเรียกร่างบางจึงหันกลับไปมอง ชายวัยกลางคนในชุดสูทสีดำดูภูมิฐานส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตรขับกับรูปลักษณ์น่าเกรงขามภายนอก

          “คุณโจนาธาน” เด็กสาวโพล่งเรียกด้วยความดีใจ เธอยังจำพ่อบ้านวัยกลางคนได้เป็นอย่างดี “ขอบคุณที่มารับและขอโทษที่ทำให้ลำบากนะคะ”

          “ไม่ลำบากเลยครับคุณหนู ผมดีใจที่ได้เจอคุณหนูอีก คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงก็เช่นเดียวกัน”

          “คิดถึงพวกท่านจัง” เธอว่าเสียงใส

          “เอากระเป๋ามานี่ครับ เดี๋ยวผมลากไปให้” ว่าพลางดึงกระเป๋าล้อลากออกจากมือเด็กสาว “เชิญทางนี้ครับคุณหนู” ชายวัยกลางคนออกเดินนำไปก่อน เด็กสาวกระชับกระเป๋าเป้ใบน้อยแล้วเดินตามหลังเขาไป

          ครั้งสุดท้ายที่เธออาศัยอยู่ลอนดอนก็กว่า 6 ปีมาแล้วก่อนที่จะต้องย้ายตามแม่ของตนกลับไปยังประเทศไทย

เอริส บุศยมาศ หรือ เอริส แพทริสัน (นามสกุลเดิมทางพ่อ) เด็กสาวลูกครึ่งอายุ 17 กำลังจะ 18 ในอีกไม่นาน เธอเป็นเด็กสาวหน้าตาดีเจ้าของเรือนผมยาวสีดำ นัยน์ตาสีฟ้าสุกสกาว ดวงหน้าเรียวรูปไข่ จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อ และผิวขาวอมชมพูนวลเนียน ใครเห็นเป็นต้องเอ็นดูกับความน่ารักนั้น สาวน้อยกลับมาลอนดอนในครั้งนี้เพื่อเรียนปริญญาตรีและพักอาศัยอยู่กับครอบครัวอีกฝั่งที่อังกฤษ เธอคิดถึงทุกคนในบ้านฝั่งนี้ขณะเดียวกันก็แอบน้อยใจอยู่ลึกๆ กับใครบางคน

“คุณหนูจะแวะที่ไหนก่อนมั้ยครับ” พ่อบ้านวัยกลางคนเสนอ สาวน้อยครุ่นคิดเพียงชั่วครู่ก่อนจะสายหัวแล้วพูดขึ้น

“ไม่ดีกว่าค่ะ และก็ขอบคุณที่ไม่ได้บอกพวกพี่ๆ นะคะ หนูอยากจะเซอร์ไพร์สพวกเขา”

“คุณท่านกับคุณผู้หญิงเกือบจะหลุดปากเมื่อเช้า ดีที่ผมไหวตัวทันแกล้งทำจานตกแตก ท่านทั้งสองถึงได้รู้สึกตัว” ว่ากลั้วหัวเราะกับผลงานตนเอง เด็กสาวยิ้มแห้งกับพ่อบ้านผู้ซึ่งมักจะทำเรื่องประหลาดเสมอ “ระหว่างนี้อยากจะฟังการรายงานเรื่องของพวกคุณๆ มั้ยครับ”

“ไม่ล่ะค่ะ พี่ลูคัสเลคเชอร์ให้ฟังหมดแล้วค่ะ” เธอพูดกลั้วหัวเราะ แต่แววตาไม่ได้รู้สึกตามนั้น พ่อบ้านวัยกลางคนไม่พลาดที่จะสังเกตเห็นอากัปกิริยานั้น

“คุณหนูไม่สบายตรงไหนหรือเปล่าครับ”

“ไม่มีอะไรค่ะ” รีบตอบปฏิเสธทันควันแล้วปรับสีหน้าเป็นปกติ “หนูขอหลับสักนิดนะคะ ยังปรับตัวไม่ค่อยได้ ถึงแล้วปลุกด้วยนะคะ” ว่าจบ เด็กสาวก็หลับตาลงปล่อยตัวเองให้จมลงสู่ห้วงนิทราอันแสนสงบสุข

จนกระทั่งเมื่อลีมูซีนคันหรูขับมาจอดเทียบยังบันไดซึ่งทอดสู่คฤหาสน์อันหรูหราใหญ่โต เด็กสาวก็สะดุ้งตื่นจากการเปิดประตูด้านข้างแทบจะทันที

“ขอโทษนะครับ ผมทำให้ตื่นสินะคับ” พ่อบ้านวัยกลางคนมีสีหน้าสำนึกผิด

“ไม่เคยค่ะ” เด็กสาวบอกยิ้มๆ คนตรงหน้ายื่นมือส่งให้ เธอวางมือตอบก่อนจะเคลื่อนกายออกมาจากรถ

“คุณท่านกับคุณนายรออยู่ข้างในครับ”

โดยไม่มีรอให้โจนาธานได้นำทาง เด็กสาวก็ออกเดินนำไปก่อนเพราะเธอรู้ดีว่าคนทั้งสองกำลังรอเธออยู่ที่ไหน ด้วยความที่สถานที่แห่งนี้คือบ้านหลังที่สองของตนในช่วงเวลาซึ่งอาศัยอยู่ในอังกฤษตั้งแต่เกิดจนอายุได้ 11 ปี เพราะแม่ของเธอและคุณผู้หญิงของบ้านเป็นเพื่อนสนิทที่รักกันมาก หลังจากที่ต้องย้ายกลับไปอยู่ประเทศไทยด้วยธุรกิจของผู้เป็นพ่อ เธอก็ร้องไห้กระจองอแงด้วยความที่ไม่อยากจากที่นี่ไป ทว่า...ตอนนี้เธอได้กลับมาเยือนคฤหาสน์แห่งนี้อีกครั้ง

“ยินดีต้อนรับกลับนะเอริส” หญิงสาววัยกลางคนส่งยิ้มกว้างพลางอ้าแขนตอนรับการมาถึงของเด็กสาวโดยมีชายวัยกลางคนยืนทอดสายตามองอย่างอ่อนโยนข้างๆ กัน

“หนูกลับมาแล้วค่ะคุณพ่อคุณแม่” เอริสพุ่งวิ่งเข้าไปกอดทั้งสองอย่างคิดถึง “หนูดีใจเหลือเกินที่ได้กลับมาเจอทุกคนอีก” ดวงตาสีฟ้ารื้นไปด้วยหยาดน้ำตาแห่งความยินดี หญิงวัยกลางคนลูบหัวอย่างปลอบประโลม

ครอบครัวแอนเดอร์สัน ประกอบด้วยสมาชิกทั้งหมด 4 คน ชื่อนาย อดัม แอนเดอร์สันผู้เป็นหัวหน้าครอบครัวและนางไครี่ แอนเดอร์สันผู้เป็นภรรยา พวกเขามีลูกชายสองคนคือคาร์ลอสกับลูคัส ถึงอย่างนั้นเอริสก็เปรียบเสมือนลูกสาวคนสุดท้องที่พวกเขารักและหวนแหนราวกับเป็นลูกในไส้ เพราะทั้งคู่เป็นพ่อแม่ทูนหัวของเธอ

“พ่อกับแม่ก็ดีใจที่ได้เจอลูกอีก” นางไครี่บอกอย่างเอ็นดู สาวน้อยผละออกจากอ้อมกอดแม่ทูนหัวก่อนจะหันไปทางชายวัยกลางคนที่ยืนอ้าแขนรออยู่เช่นกัน

“คิดถึงนะคะ” เธอบอกเขาแล้วสวมกอดอ้อมแขนใหญ่

ใครจะเชื่อล่ะว่าพวกเขาจะไม่ใช่ครอบครัวที่มีสายเลือดเดียวกัน ในเมื่อกลิ่นอายความรักคละคลุ้งเสียขนาดเหล่าคนรับใช้ที่มองอยู่ยังอดไม่ได้ที่จะฉีกยิ้มออกมาอย่างปลื้มใจระคนเอ็นดู

“เดี๋ยวพวกพี่ๆ ก็จะกลับมากันแล้วนะ” ผู้เป็นแม่บอก เด็กสาวยิ้มค้างน้อยๆ

“วันนี้คุณชายคาร์ลอสมีนัดครับ น่าจะกลับค่อนข้างดึก” โจนาธานบอก เขาแทบจะรู้กำหนดการของคุณชายทุกคน

“เจ้านั่น ออกไปกับสาวคนใหม่อีกแล้วสินะ” อดัมบ่นอุบถึงลูกชายคนโตซึ่งเรียกได้ว่าเป็นคาสโนว่าแตกต่างจากลูคัสน้องชายที่แทบจะไม่สนใจผู้หญิงเลย เขาไม่เข้าใจว่าในเมื่อเลี้ยงดูเหมือนๆ กัน แต่ทำไมนิสัยช่างไปกันคนละขั้วจนน่าประหลาดใจ

สาวคนใหม่งั้นเหรอ...มีแฟนแล้วสินะ

“เรื่องนันเอาไว้ก่อน ว่าแต่เอริสหิวหรือยังจ้ะ แม่ให้คนเตรียมมื้อเย้นไว้เรียบร้อยแล้วนะ”

“ไม่เลยค่ะ อาจจะต้องปรับตัวเรื่องเวลาอีกสักเล็กน้อย หนูค่อนข้างที่จะง่วงนิดหน่อย”

“ถ้าแบบนั้นลูกก็ไปพักผ่อนเถอะจ้ะ แม่ให้คนจัดเตรียมห้องไว้เรียบ้รอย ห้องนอนเดิมของลูกนั่นแหละข้างๆ พี่คาร์ลอสเขา”

“ขอบคุณค่ะ ถ้าอย่างนั้นหนูขอตัวก่อนนะคะคุณพ่อคุณแม่” จำบคำพูดพร้อมกับการสวมกอดหลวมๆ คนทั้งคู่อีกครั้ง เอริสก็ปลีกตัวมุ่งตรงไปยังห้องนอนของตนโดยมีโจนาธานเดินตามหลังไป

ปกติเวลาของอังกฤษจะช้ากว่าประเทศไทยราวๆ 5 – 6 ชั่วโมง ซึ่งตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนกว่าแล้วสำหรับประเทศไทย เด็กสาวส่งข้อความหาแม่ของตนทิ้งไว้เพราะคิดว่าอีกฝ่ายคงนอนหลับเรียบร้อย

ห้องนอนของเอริสทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม โทนสีฟ้าอ่อนสบายตา โต๊ะ เตียง ชั้นหนังสือ ทุกอย่างจัดวางไว้แบบเดิมไม่มีการเคลื่อนย้ายไปไหน ไร้ฝุ่นต่างๆ คราบสกปรกทุกอย่างไม่มีให้เห็นเพราะได้รับการใส่ใจดูแลอย่างดีด้วยหวังว่าสักวันเจ้าของห้องนี้จะกลับมาใช้มันอีกครั้ง

สาวน้อยนอนจ้องมองเพดานที่โคฟไหเป็นลายพระจันทร์และดาวทำเอานึกย้อนไปถึงอดีตที่ตัวเองงอแงอยากได้พี่ชายต้องยอมใจอ่อนซื้อให้ แต่พอคิดถึงพี่ชายคนโตเธอก็ต้องหน้ามุ่ยเม้มปากแน่น ช่วงเวลาที่อยู่ไทยเขาไม่เคยโผล่ไปให้เธอเห็นหน้าสักครั้ง ยิ่งโตขึ้นก็ยิ่งเหินห่าง...หรือเพราะเธอไม่ใช่น้องสาวแท้ๆ เขาถึงได้พยายามจะตีตัวจากไป ไม่มีทางหรอกน่ะ!...เขาไม่ใช่คนใจร้ายแบบนั้นแน่นอน

แต่เวลาเปลี่ยนคนเปลี่ยนนะ....

“ขออย่าให้เป็นแบบนั้นเลย” พึมพำกับตนเองเบาๆ ก่อนจะหลับตาลงปล่อยตัวเองเข้าสู่ห้วงความฝันอีกครั้ง (ยังไม่ได้อาบน้ำเลยนาเอริส)