มนตราวายสะ ตอนที่ 2 สัตว์อัปมงคล (3)

ดาวโหลด Ebook คลิ๊กที่ภาพด้านล่างนี้ได้เลยนะคะ

+++++++++<br >
    “จะบ้าเหรอแม่ นกเพิ่งอยู่ป.หกเองนะคะ” แม้จะไม่พอใจเล็ก ๆ ที่คนเป็นแม่คิดว่าเธอเป็นคนแบบนั้น แต่ในใจก็แอบโล่งอกไปบ้างเหมือนกัน ที่ความระแคะระคายไปกันคนละทิศละทางกับความเป็นจริง ทว่ามันก็คงไม่ใช่เรื่องที่จะวางใจได้ เธอคงต้องรีบปล่อยเจ้าไฟ ไปก่อนที่จะโดนจับได้

    “ป.หกแล้วไง กูเห็นเพื่อนมึงบางคนยังกินเหล้าเมายากับผู้ชายเลย อีกหน่อยคงได้ท้องโย้”

    “ช่างเขาสิ นกอิ่มแล้ว”

    “กูก็อิ่มเหมือนกัน เก็บเลย ขอไปนอนดูโทรทัศน์หน่อย” ว่าแล้วนางทิพย์วรรณก็เดินไปเอนหลังที่เก้าอี้ผ้าใบ ดูโทรทัศน์อย่างสบายใจ ครู่หนึ่ง ก็ลุกขึ้นชะเง้อคอมองลูกสาวที่ยกถ้วยจานไปล้าง

    “คิดว่ากูจะเชื่อเหรอ เดี๋ยวไปดูให้เห็นกับตาเอง” นางทิพย์วรรณที่รอจังหวะ รีบเดินขึ้นไปบนห้องนอนของลูกสาวอย่างไว คิดว่าเปิดห้องเข้าไปยังไงต้องเจออะไรสักอย่างแน่ ๆ เพราะตอนขึ้นไปเรียกกินข้าว นางก็ได้ยินเสียงสกุณาพูดคุยกับใครก็ไม่รู้อยู่ในห้อง

    “แม่!” สกุณาที่เพิ่งทำหน้าที่ของตัวเองเสร็จ เปิดประตูเข้ามาอุทานเสียงหลง รู้สึกเสียวสันหลังวาบ เมื่อเห็นคนเป็นแม่ยืนอยู่กลางห้อง พร้อมกับกล่องกระดาษ และฝากระปุกอีกสองฝาที่เธอเอามาทำเป็นที่ใส่อาหารและน้ำให้กับเจ้าไฟถูกวางอยู่แทบเท้าของท่าน

    “นี่มึงแอบเลี้ยงอะไร” นางทิพย์วรรณถามเสียงเข้ม แล้วใช้เท้าเตะกล่องกระดาษกระเด็นไปตกตรงหน้าคนเป็นลูกสาว

    “แม่เอาเจ้าไฟไปไว้ไหนคะ” สกุณาไม่ตอบ แต่ถามถึงสัตว์เลี้ยงของตนอย่างเป็นห่วง

    “กูเห็นแล้วจะถามเหรอ แอบเลี้ยงอะไร”

    เด็กน้อยลอบถอนหายใจ เมื่อได้ยินคนเป็นแม่ถามย้ำอีกครั้ง ก่อนจะกวาดสายตาไปรอบห้อง แล้วก็เห็นหน้าต่าง ไม่รู้เธอลืมปิดหรือคนเป็นแม่เปิด แต่จะยังไงก็ช่าง มันทำให้เจ้าไฟหนีรอดไปได้เธอก็พอใจ แม้จะยังไม่ทันได้ตั้งตัวกับการลาจากในครั้งนี้ก็เถอะ

    “เอ่อ...แมวค่ะ”

    “จะบอกว่าที่กูได้ยินมึงพูดคนเดียวในห้อง นี่คือคุยกับไอ้แมวไฟเนี่ยเหรอ”

    “แปลกตรงไหนคะ คนเขาเลี้ยงสัตว์ เขาก็คุยกับมันทั้งนั้น ถึงมันจะพูดไม่ได้แต่มันก็ฟังเรารู้เรื่องนะคะ”

    “ช่างเถอะ ถ้ามันกลับมาก็เอาไปทิ้งซะ กูไม่ชอบสัตว์ เลี้ยงแค่คนก็จะตายห่ากันอยู่แล้ว” นางทิพย์วรรณโล่งอกไปขั้นหนึ่ง ที่ลูกสาวไม่ได้แอบทำอะไรอย่างที่กังวล แต่ก็ใช่ว่าจะอนุญาตให้เลี้ยงมันได้ ขึ้นชื่อว่าสัตว์นางไม่ชอบทั้งนั้น

    “ค่ะ”

    “อย่าค่ะแต่ปากล่ะ ถ้ายังแอบเลี้ยงนะ อย่าหาว่ากูใจดำ” นางทิพย์วรรณขู่ทิ้งท้าย ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

    “ค่ะ” สกุณาพ่นลมออกจากปากอย่างโล่งใจ ปิดประตูห้อง แล้วเดินไปชะเง้อคอมองที่ริมหน้าต่างอย่างรู้สึกใจหาย และในขณะที่กำลังจะดึงมันปิด เจ้าตัวที่เธอคิดว่าหนีไปแล้วก็บินผ่านหน้าเข้าห้องมาเฉยเลย

    “เจ้าไฟ!” สกุณาจับแล้วเอาแก้มถูไถปีกสีดำขลับของมันอย่างดีใจ “นึกว่าแกจะทิ้งฉันไปแบบไม่ได้บอกลาเสียแล้ว”

    “อยู่ตรงนี้ก่อนนะ เงียบ ๆ ล่ะ” เด็กน้อยวางเจ้าไฟไว้ในกล่อง แล้วเดินไปปิดหน้าต่าง เปิดประตูดูข้างนอกว่าคนเป็นแม่ได้อยู่แถวนี้หรือเปล่า ก่อนจะปิดมันแล้วล็อกกลอนเดินกลับมาหาเจ้าสัตว์ปีกสีดำ

“แกนี่ขนสวยจังเลยนะ แถมเก๋มาก ๆ มีสีขาวแซมอยู่ที่ปีกทั้งสองข้างด้วย ถ้าพ่อกับแม่ไม่รังเกียจพวกแก เราคงได้อยู่ด้วยกันตลอดไป” สกุณาพูดพลางเอานิ้วลูบไล้ขนลื่น ๆ นั้นเล่น แล้วจ้องมองเจ้าไฟที่ตอนนี้ เธอคิดว่ามันเป็นเหมือนเพื่อน เหมือนพี่น้องที่สนิทที่สุดแล้วน้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ “พรุ่งนี้ฉันจะพาแกไปหาเพื่อน ๆ ในฝูงนะ ขืนอยู่ที่นี่ต่อไป แม่จับได้คงไม่พ้นต้องโดนฆ่าแน่ ๆ ฉันรักแกนะ” เด็กน้อยซบหน้าลงบนโต๊ะ มือก็ลูบเจ้าไฟที่คลอเคลียอยู่บริเวณแก้มไม่ห่างอย่างอาลัย อยู่อย่างนั้นจนผล็อยหลับไป

++++++++
 
อ่านล่วงหน้าที่เว็บอื่น ๆ
 
ธัญวลัย : https://bit.ly/3UbaXxJ
 
Readawrite : https://bit.ly/3Vcevkz
 
เด็กดี : https://bit.ly/3gBJtUi