ติด “ เเจ่วบอง ” ทำไงดี

        เรื่องของเรื่อง คือเเอดได้มีโอกาสไปเที่ยวอุดรหนองคายมาเมื่อสัปดาห์ที่เเล้ว เเละเเน่นอนว่าอาหารอีสานพวกส้มตำ ลาบ น้้ำตก เป็นเรื่องที่ทุกคนต้องได้ทานกันเป็นประจำอยู่เเล้วทุกที่ ไม่จำเป็นต้องมาอีสานก็ได้ เเละหนึ่งเมนูที่เเอดไม่เคยทานเลย นั่นคือ เเจ่วบอง เพราะกลัวว่ามันจะเป็นปลาร้าที่ไม่สุก หรือไม่ผ่านการต้มมาก่อน (อันนี้เข้าใจเอาเอง) เลยไม่คิดจะเปิดใจลองเลย

        เเต่ตอนนี้เห็นเเจ่วบองมีขายทั่วไป เเละอยู่ในบรรจุภัณฑ์ที่ได้มาตราฐานเเละดูน่าทาน เเต่ก็ยังไม่ได้หาทาน จนไปเที่ยวอีสานครั้งนี้นี่เเหละ ได้มีโอกาสลองทาน ปรากฎว่ามันอร่อยมาก มีความสมุนไพร มีความเค็มนัว ๆ กินกับข้าวเหนียวหมูปิ้ง โครตอร่อย เเต่ก็สัยสัยว่าทำไมเรียกเเจ่วบอง ก็เลยถามป้าคนขาย

        ป้าบอกว่า คำว่าเเจ่ว ใช้เรียกน้ำพริกต่าง ๆ ในภาคอีสาน ส่วนคำว่าบอง เพี้ยนมาจากคำว่า บ้อง ที่หมายถึงบ้องหรือกระบอกไม้ไผ่ เรียกเเจ่วบองเพราะคนสมัยก่อนจะเก็บน้ำพริกไว้ในกระบอกไม้ไผ่นั้นเอง เพราะมันเก็บได้นาน เเละพกพาสะดวกด้วย ก็เลยเป็นที่มาของเเจ่วบอง

        จากการลองจนติดใจเเละซื้อมาตุนไว้ จนตอนนี้ทุกมื้ออาหารของเเอดต้องมีไอเทมนี้ คือ เเจ่วบอง กินกับผักเยอะ ๆ ส่วนตัวเป็นคนดื่มน้ำน้อย เวลาทานเเจ่วบองเยอะ ๆ ก็เหมือนบังคับให้เราต้องกินน้ำให้มากขึ้นด้วย เพราะมันจะทำให้เราบวมน้ำได้ เพราะฉะนั้นต้องกินน้ำไปเยอะ ๆ เพื่อไล่โซเดียม เพื่อน ๆ เป็นกันมั้ยคะ เวลาชอบกินอะไร ก็จะชอบเป็นพักๆ กินอยู่อย่างนั้นได้ทุกวัน กินกันให้เบื่อกันไปข้างเลย 5555