ปล้น(เรื่องสั้น-สั้น)
ปล้น
เขามีรูปร่างสัดทัด แต่งกายด้วยกางยีนเสื้อยืด เข้ามาก็ยิงปืนขึ้นเพดานดาดฟ้าหนึ่งนัด และบอกให้ทุกคนในกองบรรณาธิการเข้ามารวมกันในห้องรับแขก "เจ้าหน้าที่การเงินเปิดดูที ในรอบปีมานี้มีรายการจ่ายค่าเรื่องให้เจ้าของเรื่องสั้น...เชือด.. นามปากกาคนเขียน ...คม รัศมี..มั้ย" เจ้าหน้าที่การเงินรื้อค้นสมุดบัญชีอย่างร้อนรน ผู้ช่วยอีกคนเปิดคอมพิวเตอร์ตรวจสอบข้อมูลเช่นกัน สักพักทั้งสองก็ส่ายหน้า " บรรณาธิการค้นนิตยสารของคุณฉบับที่ ๑๒๓๕ ปีที่ ๔๘ ไปที่คอลัมน์เรื่องสั้น ดูสิว่ามีเรื่องสั้นที่ผมว่ามั้ย" บรรณาธิการร่างท้วมขยับตัวอย่างยากลำบาก พยักเพยิดให้ผู้ช่วยรื้อค้นนิตยสารอย่างรีบเร่ง ไม่นานก็ได้คำตอบว่ามี "มี..แล้วทำไมผมไม่ได้รับค่าเรื่อง บัญชีของคุณก็ไม่มีรายการจ่ายให้ผม คุณตั้งใจปล้นเรื่องสั้นของผมตั้งแต่แรกแล้วใช่มั้ย คุณบรรณาธิการ เห็นผมเป็นมือใหม่ ไม่มีใครรู้จักอยากจะไม่จ่ายก็ไม่จ่ายใช่มั้ย คุณทำแบบนี้กับนักเขียนใหม่กี่คนแล้ว" เขาส่ายปืนไปมาตรงหน้าบรรณาธิการวัยห้าสิบเศษ บรรณาธิการเหงื่อแตกพลั่ก ยกมือไหว้ปะหลกๆ "ไม่เป็นไรผมจะให้โอกาสนิตยสารของคุณ โดยให้คุณตรวจสอบบัญชีการจ่ายเงินในรอบปีนี้กับนิตยสารที่ออกในรอบปี ว่ามีเจ้าของเรื่องสั้นรายไหนที่ไม่ได้รับเงินบ้าง จากนั้นตีพิมพ์ขอโทษในคอลัมน์เรื่องสั้นเป็นเวลาสิบสองฉบับ ในระหว่างที่ตีพิมพ์คำขอโทษไม่ต้องลงเรื่องสั้นสักเรื่องเดียว หากไม่ทำตามนี้ผมจะกลับมาพร้อมน้ำมันและไฟแช๊คเผาสำนักงานของคุณให้สิ้นซาก" ว่าแล้วเขาก็ผลุบออกประตูไป ทุกคนถอนหายใจอย่างโล่งอก มีแต่บรรณาธิการเท่านั้นที่ยังช็อคไม่หาย