พ่อมีความฝัน(เลือดสีขาว 22)

พ่อมีความฝัน

                ตะวันตรงหัว แดดเที่ยงราวกับจะแผดเผาให้ท้องถนนและรถราที่ติดหนึบเป็นแถวยาวเหยียดไหม้เกรียม สาธิตจูงมือลูกชายเดินไปตามฟุตบาทอย่างไม่รีบร้อน ลูกชายไม่บ่นถึงความยากลำบากในการเดินทางสักคำเดียว แกมักจะถามพ่ออยู่บ่อยๆว่าวันหยุดนี้จะไปไหนดี วิ่ง เตะบอล หรือกินข้าวนอกบ้านร้านไหน
               สาธิตบอกว่าจะพาไปร้านหนังสือ เด็กชายภูพิพรรธไม่ซักถามอีก แกเคยเห็นสาธิตจมอยู่ที่ร้านหนังสือทั้งวันโดยไม่สนใจอย่างอื่นรอบกาย วันหยุดราชการพ่อของเด็กน้อยจะนั่งที่ประจำตั้งแต่เช้ายันเย็น จะลุกจากที่ก็แต่เฉพาะกินข้าว ดื่มน้ำ หรือเข้าห้องน้ำเท่านั้น บางครั้งก็นึกสงสัยว่าหนังสือที่พ่ออ่านนั้นมันสนุกกว่าดูการ์ตูน เล่นเกมอินเตอร์เน็ต หรือดูเกมโชว์ทางทีวีตรงไหน ยามใดที่พ่อดำดิ่งในดงหนังสือใครอย่าได้เข้าใกล้เชียว พ่อจะอารมณ์เสีย ห้ามปรามทางสายตาเพื่อหยุดยั้งการกระทำที่ทำให้เสียสมาธิ
             สาธิตนำเด็กชายภูพิพรรธเข้าไปในห้างสรรพสินค้าใหญ่ที่สุดในจังหวัด ไม่ได้แวะที่ไหนเป็นพิเศษ เขานำลูกชายตรงดิ่งเข้าไปในร้านหนังสือ
             “พ่อจะเลือกหนังสือไปอ่านสักเล่มสองเล่ม ภูจะเอาสักเล่มมั้ย เลือกดูก่อนก็ได้ โน่นไงลูก การ์ตูนอยู่โน่น” สาธิตชี้มือไปที่ชั้นโชว์หนังสือเด็ก จากนั้นต่างคนต่างแยกย้ายไปตามชั้นโชว์หนังสือของตัวเอง
               ครึ่งชั่วโมงผ่านไปลูกชายก็กลับมาหาสาธิตพร้อมหนังสือการ์ตูนเล่มบางๆ ชื่อ “ครอบครัวตัวหนืด”
              “ผมซื้อเล่มนี้ได้มั้ยฮะ”
              “ได้สิลูก เอาหนังสือมาให้พ่อ จะได้คิดเงินรวมกับหนังสือพ่ออีกสองเล่ม” เด็กชายยิ้มแย้มส่งหนังสือให้
                ออกจากร้านหนังสือสาธิตจูงมือลูกชายไปที่ศูนย์อาหาร ลูกชายสั่งบะหมี่ พ่อสั่งเกี๋ยว

เตี๋ยวแห้ง ได้อาหารตามที่ต้องการสองพ่อลูกก็ก้มหน้าต้มตากับชามของตนเอง
                “เทอมนี้คนเดียวห้าหมื่น รวมคนเล็กด้วยก็เหยียบแสน เขาเรียนทั้งภาษาเกาหลีและภาษาจีน”
               สาธิตเหลียวไปมองก็เห็นผู้หญิงสองคนกำลังสนทนากันอย่างออกรส บนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยถุงใส่สินค้า พวกหล่อนไม่ได้ตั้งใจมาทานข้าว คงมาซื้อของแล้วนั่งพักขาคลายเมื่อย
                “เสาร์นี้ลูกสาวจะไปดูคอนเสิร์ตเกาหลี ค่าตั๋วห้าพันบาท ต้องลำบากฉันที่ต้องขับรถไปส่งและรอรับหลังคอนเสิร์ตจบ มันยุคของเขานี่นะ” ผู้หญิงอีกคนว่า
                  “ตั้งใจจะให้ลูกเข้ามหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงของประเทศ หรือไม่ก็มหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังสักแห่ง ตอนเรียนประถมมัธยมก็ต้องลงทุนกันหน่อย เหนื่อยบ้างก็ไม่เป็นไร”
                    สาธิตกับเด็กชายภูพิพรรธอิ่มเกือบจะพร้อมกัน สองพ่อลูกเดินออกจากศูนย์อาหาร และออกจากห้างมายืนรอรถอยู่ที่ป้ายรถประจำทาง
                    ระหว่างรอรถสาธิตก็คิดไปเรื่อยเปื่อย สำหรับเขาขอแค่ให้ลูกมีชีวิตอยู่รอดปลอดภัยก็พอแล้ว

      สาธิตดึงมือลูกชายขึ้นรถเมล์กลับบ้าน