มือบริสุทธิ์ (เลือดสีขาว 16)

มือบริสุทธิ์
          "ไอ้ภูขี้โรคๆ ..."เพื่อนๆ ตะโกนล้อเมื่อตอนที่เด็กชายภูพิพรรธทานอาหารกลางวัน ไอ้เจ๋งเพื่อนที่นั่งโต๊ะติดกันเป็นหัวโจก เขารู้ว่าเป็นการล้อเล่นระหว่างพักกลางวันเท่านั้น พักเที่ยงไม่มีอะไรทำมากไปกว่าการเข้าห้องสมุด แอร์เย็นฉ่ำ แต่คับแคบ รองรับจำนวนนักเรียนทั้งโรงเรียนไม่ไหว

              เด็กนักเรียนบางคนวิ่งเล่นกันอยู่หน้าห้องเรียน บางคนนั่งเล่นอยู่แถวโรงอาหาร รอเวลาสัญญาณเข้าเรียนภาคบ่ายดัง เด็กชายภูพิพรรธรู้จักไอ้เจ๋งตั้งแต่วันแรกที่ก้าวเท้าเข้ามาในโรงเรียนแล้ว วันนั้นระหว่างที่แม่จูงมือเขาไปรายงานตัวกับครู ไอ้เจ๋งจ้องมองเขาและแม่ตาแทบไม่กะพริบ ราวเขากับแม่เป็นตัวประหลาด คงเป็นเพราะเด็กชายภูพิพรรธเป็นคนแปลกหน้าและเป็นนักเรียนใหม่ที่ตัวเล็กกว่าเด็กวัยเดียวกัน เด็กชายเจ๋งจึงจ้องเอาๆ แล้วก็เป็นเด็กชายเจ๋งอีกนั่นแหละที่ชวนให้เด็กชายภูพิพรรธเข้าไปนั่งโต๊ะตัวติดกับเด็กชายเจ๋ง เขากับเจ๋งจึงเป็นเพื่อนกันมานับแต่นั้น

                แม่โทรศัพท์ลาครูเพื่อนำเด็กชายภูพิพรรธไปพบแพทย์ตามนัด ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติธรรมดา ทว่าในความหมายของไอ้เจ๋งมันไม่ธรรมดาเสียแล้ว เพียงแค่ครั้งที่สองที่เด็กชายภูพิพรรธไปหาหมอก็โดนเพื่อนเจ๋งล้อเลียน แรกๆ เขาก็นึกว่าล้อเล่นตามประสาเพื่อน ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงไอ้เจ๋งและเพื่อนอีกสองสามคนก็ยังไม่ยอมหยุด เด็กชายภูพิพรรธแค่ผลักอกไอ้เจ๋งเบาๆ ครั้งเดียวเท่านั้นทุกคนก็เงียบกริบ ไอ้เจ๋งหงายผลึ่ง เด็กชายภูพิพรรธโดนครูลงโทษและลงบันทึกในสมุดพฤติกรรม เดือดร้อนแม่ที่ต้องกระหืดกระหอบมาโรงเรียนด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง

               เย็นวันนั้น หลังจากทานข้าวเย็นเสร็จแล้ว เด็กชายภูพิพรรธมีสีหน้าเหงาหงอย ผู้เป็นพ่อเห็นผิดปกติจึงถาม

              "เป็นอะไรลูก"

               "ผมจะหายใช่มั้ยพ่อ ที่ไปโรงพยาบาลน่ะ ผมจะหายมั้ย "

              พ่อขยี้ผมเด็กชาย "ลูกหายแล้ว ไปโรงพยาบาลก็แค่ตรวจ" เด็กชายโผเข้ากอดพ่ออย่างแนบแน่น ขณะที่ผู้เป็นแม่นั่งมองพ่อลูกนิ่งงัน