คุณยายขี้เหงา (เลือดสีขาว 14)
คุณยายขี้เหงา
เด็กชายภูพิพรรธชะเง้อมองถนนหน้าบ้าน ถนนหน้าบ้านยายรถราวิ่งสวนกันไปมา เป็นถนนสายรองที่เชื่อมไปถึงสถานที่ท่องเที่ยวที่รู้จักกันในชื่อ “ไทรงาม”
พ่อย้ายไปทำงานจังหวัดอื่นได้สองสามปีแล้ว เด็กชายภูพิพรรธอาศัยอยู่บ้านยาย ฝั่งตรงข้ามเป็นโรงเรียนที่เด็กชายเรียนอยู่ แค่ข้ามถนนไปก็ถึงโรงเรียนแล้ว ก่อนแม่จะไปทำงานที่ กศน.แม่จะแวะส่งเด็กชายภูพิพรรธที่โรงเรียน ตอนเลิกเรียนลุงแดงจะมารับ
เมื่อสองเดือนที่แล้วแม่ย้ายไปอยู่กับพ่อ โดยทิ้งให้เด็กชายภูพิพรรธอยู่กับยาย หัวใจของเด็กน้อยปวดร้าวร้องไห้จนไม่มีน้ำตาจะไหล หลังเลิกเรียนเด็กชายจะหงอยเหงา เหม่อลอย แม้ลุงแดงกับป้าจิ๋มจะดูแลหาข้าวปลาเลี้ยงดูอย่างดี แต่เด็กชายก็รู้สึกว่าเขาไม่มีความสุขเหมือนอยู่กับพ่อแม่
ยายจะเตรียมอาหารเช้าให้ก่อนไปโรงเรียน คงเป็นเพราะยายอายุมากแล้ว เดินเหินไม่สะดวก จึงช่วยเด็กชายภูพิพรรธได้ไม่มากนัก
“พ่อจะมารับภูวันไหน” ทุกเย็นหลังเลิกเรียนพ่อจะโทรศัพท์มาหา บางวันเด็กชายเห็นผิดเวลาก็โทรศัพท์ไปเอง คำถามซ้ำซากก็จะตามมา
“คอยดูก่อนนะลูก ให้ลูกปิดเทอมก่อน” พ่อจะตอบมาแบบนี้
“พ่อกับแม่ไม่รักภู” เด็กชายพูดไปตามสายด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ
สองวันก่อนพ่อบอกว่าจะมารับเด็กชายภูพิพรรธไปอยู่ด้วย เด็กชายตื่นเต้นดีใจจนนอนไม่หลับ บอกยายบอกป้าจิ๋ม และลุงแดงว่าพ่อจะมารับไปอยู่และเรียนหนังสือที่จังหวัดที่พ่อทำงาน
รถเก๋งสีบรอนซ์ทองคลานมาจอดที่ถนนหน้าปากซอย เด็กชายถึงกับถลาไปที่รถทันที แม่ลงมาก่อน ตามด้วยพ่อ พ่อย่อตัวกอดเด็กชายก่อนที่จะจูงมือเข้าไปในบ้านยาย
เย็นนั้นพ่อแม่ช่วยกันเก็บเสื้อผ้าและของใช้ของเด็กน้อย ระหว่างนั้นยายและเด็กชายนั่งดูรายการเกมโชว์ทางจอทีวี
“อย่าลืมกลับมาเยี่ยมยายบ้างนะลูก ยายเหงา” เด็กชายคลานเข้าไปกอดยายไว้ก่อนตอบว่า
“ครับ”