เล็กลีบ (เลือดสีขาว 10)

เล็กลีบ

             “ฮือ..ฮือ ...ปวด..ปวดขา”  เด็กชายภูพิพรรธร้องครางกลางดึก  ลักขณาพลิกกายแล้วบีบนวดขาให้ลูกชายเบาๆ อาการปวดขาเริ่มปรากฏให้เห็นมากขึ้นทุกวัน  ขาของลูกชายเล็กลีบผิดกับเนื้อตัวที่อวบอ้วน  ถึงน้ำหนักจะเพิ่มขึ้นหรือลดลงอย่างไร  ขาของลูกชายก็ยังลีบเล็กอยู่เช่นเดิม

           ลักขณาถอนหายใจอย่างหนักอก  ตั้งแต่วันแรกที่ลูกชายเจ็บป่วย   อาการของลูกยังไม่มีทีท่าว่าจะดีขึ้นอย่างไรเลย อายุมากขึ้น  แต่พัฒนาการด้านร่างกายและสมองยังไม่พัฒนาเหมือนเด็กวัยเดียวกัน  การพูดจายังไม่เป็นประโยค มีเพียงการร้องไห้ยามเจ็บปวด  หรือหัวเราะยามถูกอกถูกใจอะไรสักอย่าง

          หมอผู้ทำการรักษาไม่เคยบอกตรงๆ ว่าโรคของลูกชายจะหายขาดหรือไม่  หมอบางคนเพียงบอกเป็นนัยๆ ว่ารักษาตั้งแต่เด็กมีโอกาสหายถึงเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์  ลักขณาและสามีใจชื้นและมีความหวังมากขึ้น  แม้บางครั้งเห็นลูกร้องครางด้วยความเจ็บปวดคนเป็นพ่อเป็นแม่จะเจ็บปวดไปด้วยก็ตามที

         แม้ค่ารักษาพยาบาลจะเบิกได้  แต่ค่ากินค่าใช้จ่ายยามต้องมานอนเฝ้าลูกที่โรงพยาบาลก็ทำให้ครอบครัวเล็กๆ นี้ ต้องทยอยขายทรัพย์สินที่มีอยู่ไม่มาก  คราวแรกขายรถจักรยานยนต์  ล่าสุดขายรถยนต์เสียแล้ว  นี่หากไม่ได้พักอาศัยอยู่บ้านพักของทางราชการ  ครอบครัวของหล่อนคงมีสภาพไม่ต่างจากคนไร้ถิ่นฐานที่เดินอยู่ข้างถนนนัก

             ด้วยความที่สามีที่สามีรับราชการอยู่ต่างจังหวัด  สามีของหล่อนจึงทำเบิกจ่ายตรงตามสิทธิการรักษาพยาบาลข้าราชการไว้ให้ลูกที่โรงพยาบาลสามแห่ง  ในกรุงเทพฯ โรงพยาบาลประจำหนึ่งแห่ง โรงพยาบาลต่างจังหวัดอีกสองแห่ง  หากฉุกเฉินใกล้ที่ไหนก็เข้าที่นั่น 

             โรคของลูกชายเอาแน่เอานอนไม่ค่อยได้  ผักสดของสดกินไม่ได้  ถ้าเป็นไข้ต้องพบแพทย์และตรวจเลือดที่โรงพยาบาลทันที  เกล็ดเลือดจะลดลงและทำให้ร่างกายทรุดโทรมลงทันตาเห็น  จะซื้อหยูกยาตามร้านค้าทั่วไปให้ลูกกินก็ไม่แน่ใจว่าจะส่งผลต่อเลือดหรือไม่  ต้องมีการตรวจเลือดทุกครั้งที่เป็นไข้  หากลูกเป็นไข้ลักขณาต้องเตรียมกระเป๋าเสื้อผ้าไว้สำหรับนอนค้างคืนที่โรงพยาบาลอย่างน้อยก็สามวัน

             ลูกชายคงหายปวดและหลับไปแล้ว  ลักขณาพยายามข่มตาหลับ  หล่อนจะต้องหลับเพื่อตื่นในวันพรุ่งนี้  ครอบครัวน้อยๆ นี้จะขาดใครคนใดคนหนึ่งในเวลานี้ไม่ได้เด็ดขาด