เกล็ดเลือด(เลือดสีขาว 4)
เกล็ดเลือด
น้ำหนักของเด็กชายภูพิพรรธขึ้นๆ ลงๆ เกล็ดเลือดก็ขึ้นๆ ลงๆ บางครั้งตัวผอมซีด บางครั้งอ้วนจ้ำม่ำ ผมหลุดร่วงทั้งศีรษะ จากการให้ยาเคมีบำบัด กลิ่นยาคละคลุ้งออกมาจากเนื้อตัวของลูกชาย จนสาธิตและภรรยาสัมผัสได้เมื่ออุ้มหรือเล่นกับลูก
ด้วยฤทธิ์ของยาซึ่งทำให้เนื้อหนังของลูกพอกพูนขึ้น ในขณะเดียวกันพยาบาลผู้ทำหน้าที่แทงเข็มเจาะเลือดหรือให้ยาก็หาเส้นเลือดลำบาก จากที่เคยให้เกล็ดเลือดหรือเคมีบำบัดทางแขนก็เปลี่ยนจุดไปเรื่อยๆ โดยเปลี่ยนไปแทงเข็มที่ขาบ้าง ศีรษะบ้าง
คราวใดที่สาธิตมองเห็นเข็มทิ่มแทงลงบนศีรษะลูกชายพร้อมกับสายระโยงระยางคดวงใจของผู้เป็นพ่อแทบสลาย
“หาเส้นเลือดยากขึ้นทุกวัน เห็นทีต้องฝังพล็อทหรือสายยางถ่างเส้นเลือดเสียแล้ว” พยาบาลในชุดขาวสะอ้านว่าในวันหนึ่ง มันเป็นจริงในเดือนต่อมา
เด็กชายภูพิพรรธอายุได้เพียงขวบเศษซึ่งควรเป็นวัยแห่งการเรียนรู้และซุกซน กลับต้องมาอยู่ท่ามกลางกลิ่นยาและเพื่อนผู้ป่วยตัวน้อยตัวนิด
พยาบาลแทงเข็มฉีดยาให้ลูกชาย หลังจากนั้นเด็กน้อยก็สะลึมสะลือ มือยังไขว่คว้าหาผู้เป็นพ่อ พยาบาลเปลี่ยนชุดสีเขียวให้ลูกชายสำหรับเข้าห้องผ่าตัด
“พ่อกับแม่ก็ต้องเปลี่ยนชุดด้วยนะคะ” พยาบาลสำทับ
พนักงานบริการคนไข้เข็นเตียงลูกชายนำสาธิตและลักขณาไปที่ชั้นสาม เขาและภรรยาเปลี่ยนชุดเป็นสีเขียวทั้งตัวแล้วนั่งรอหน้าห้องผ่าตัด ก่อนที่ลูกชายจะถูกหมอสาวจับขายกขึ้นอุ้มแล้วนำตัวเข้าห้องผ่าตัดนั้นลักขณาแอบหอมแก้มลูกชายที่นอนไร้สติหนึ่งฟอด
เวลาผ่านไปชั่วโมงเศษ หมอสาวคนเดิมก็โผล่หน้ามาเรียก สาธิตเข้าไปในห้องพักฟื้น ขณะนี้ลูกชายรู้สึกตัวแล้ว ทันทีที่เห็นใบหน้าสวมแว่นของผู้เป็นพ่อลูกชายก็ยื่นมือมาหา เขาเข้าไปอุ้มลูกชายขึ้นจากเตียงพลางสำรวจร่างกายลูก มีผ้าปิดแผลขนาดกว้างยาวสองเซนติเมตรที่บริเวณหน้าอกด้านซ้าย และมีรอยนูนเด่นเห็นได้ชัด
“มีจี.พี.เอส.ติดตามตัวแล้วลูก” พูดเล่นกับลูกเบาๆ เจ้าตัวน้อยยิ้มเนือยๆ