หลุมฝังศพของอธิบดี(เรื่องสั้น)

หลุมฝังศพของอธิบดี

 

          อดีตอธิบดีคนที่สามสิบจับมือต้อนรับอดีตอธิบดีคนที่สามสิบเอ็ดซึ่งโดนเด้งฟ้าผ่ามาหมาดๆ สองอดีตอธิบดียิ้มให้กันพลางตบหลังตบไหล่ปลอบโยนซึ่งกันและกัน  เมื่อทั้งคู่นั่งลงบนโซฟารับแขกเก่าเก็บในสำนักงานที่คนทั่วไปมักเรียกมันว่ากรุเรียบร้อยแล้ว  อดีตอธิบดีคนที่สามสิบก็ถามอดีตอธิบดีคนที่สามสิบเอ็ด

          “โดนเรื่องอะไรละท่าน”

          อดีตอธิบดีใหม่หมาดยิ้มเยาะโชคชะตาของตนเอง

          “คงเหมือนท่านนั่นแหละ  ไม่เหมาะสม  ไม่สนองนโยบาย”

          อดีตอธิบดีคนที่สามสิบเอนหลังพิงพนักโซฟา

          “ใครกันหนอที่จะเหมาะสมและสนองนโยบายได้ดีกว่าพวกเรา” 

          อดีตอธิบดีคนที่สามเอ็ดเหม่อมองอย่างไร้จุดหมาย

          “คงเป็นอธิบดีหนุ่มไฟแรงคนที่สามสิบสอง  ซึ่งย้ายข้ามห้วยมาจากกระทรวงอื่นกระมัง”

          หลังจากนั้นอดีตอธิบดีทั้งสองก็ลุกขึ้นเดินไปที่ห้องประชุมเล็กซอมซ่อ  ซึ่งมีอดีตปลัดกระทรวง  และอดีตข้าราชการหลายระดับรวมตัวกันอยู่     

          เมื่อมากันพร้อมหน้าอดีตปลัดกระทรวงชื่อดังก็เดินไปหน้าห้องประชุม  ทุกคนในห้องประชุมเล็กเงียบกริบ

          “งานของพวกคุณไม่มีอะไรมาก  ลงชื่อเข้าทำงานตอนเช้าก่อนแปดโมงครึ่ง  ประชุมเรื่องการใช้ชีวิตในกรุ  และเสวนากรณีโดนย้ายเข้ากรุในห้องประชุมนี้ครึ่งชั่วโมง  จากนั้นก็แยกย้ายไปตามห้องต่างๆ  ใครมีโต๊ะทำงานก็นั่ง  ใครมีงานให้ทำก็ทำ  หากไม่มีงานบนโต๊ะจะออกไปตัดหญ้ากลางสนามหรือทำสะอาดห้องน้ำก็ไม่มีใครว่า  ที่นี่ไม่มีคนทำความสะอาด  ไม่มีช่างไฟฟ้า  ประปา  ไม่มีคนขับรถ  จงลืมความสะดวกสบายทุกอย่างที่เคยได้รับ  ที่จอดรถไม่มีให้  ดังนั้น ท่านๆ จะต้องโหนรถเมล์มาทำงาน  หรือจะให้คนที่บ้านขับรถรับ-ส่งก็ได้  ทุกอย่างท่านทั้งหลายต้องทำด้วยตัวเอง  ฝุ่นในห้อง  ขยะในถังจัดการให้เรียบ  อ้อ..อีกอย่างที่นี่ยุงเยอะช่วยกันคนละไม้คนละมือจัดการเสียให้เรียบร้อยในยุคของเรา  อย่าให้เสียชื่อกรุข้าราชการระดับสูงเป็นอันขาด” อดีตปลัดกระทรวงซึ่งรับฐานะเป็นประธานที่ประชุม  และคงเป็นประธานของคณะกรรมการกรุด้วย หยุดพักหายใจและมองกวาดไปรอบๆ ห้องประชุม  “จนถึงเวลาบ่ายสี่โมงครึ่งก็เลิกงานตามเวลาราชการตามปกติ  แยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมัน  ระหว่างที่ทำงานในกรุนี้จะไม่มีการสังสรรค์กันระหว่างพวกเรา  หากผมสืบรู้หรือทางรัฐบาลระแคะระคาย  พวกท่านจะไม่ได้รับการพิจารณากลับไปรับตำแหน่งเดิมหรือตำแหน่งที่ดีกว่าเดิมอีก  สิ้นเดือนพวกท่านก็รับเงินเดือนตามที่เคยได้รับครั้งล่าสุด คนละแสนคนละห้าหมื่นตามที่เคยได้รับก่อนย้ายมาที่นี่  ผลงานของพวกคุณไม่มีอะไรมาก  ไม่ต้องทำผลงานเป็นเล่ม  ไม่ต้องมีรูปภาพประกอบสักใบ  ไม่ต้องใช้เส้นสนกลในใดๆ ทั้งสิ้น  ทุกสามเดือนทางรัฐบาลจะมีคณะกรรมการมาตรวจกรุนี้  ซึ่งประกอบด้วย  อาคารสองอาคาร  ห้องประชุมหนึ่งห้อง  ห้องน้ำสิบห้อง  โต๊ะทำงานพร้อมเก้าอี้สามสิบชุด  พัสดุอุปกรณ์ทุกชิ้นต้องสะอาดเอี่ยมอ่อง  หญ้าที่สนามต้องสั้นเกรียนเหมือนหญ้าในสนามฟุตบอลทีเดียวท่านเอ๋ย หากมีฝุ่นหรือหยากไย่เกาะเพียงนิดเดียว ผมและพวกท่านคงไม่ได้ผุดได้เกิดเป็นแน่  ผมช่วยเหลือใครไม่ได้หรอกครับ  ผมเพียงได้รับมอบหมายจากรัฐบาลให้ทำหน้าที่ประธานและบริหารงานในกรุนี้เท่านั้น  สิทธิประโยชน์เหมือนพวกท่านทุกประการ  ชา กาแฟนำติดตัวมาจากบ้านนะครับ  น้ำร้อนมีให้  ในกรุนี้ไม่มีห้องอาหาร  ไม่มีห้องออกกำลังกาย  คุณต้องเตรียมข้าวกลางวันมาทานเอง  เข้าใจตามนี้นะครับ มีคำถามมั้ย...อ้อ  อย่าลืมตบยุงด้วยนะครับ  ผมพูดจริงๆ ไม่ใช่มุก  เสร็จจากการประชุมขอเชิญอดีตอธิบดีคนที่สามสิบเอ็ดมาพบผมที่ห้องด้วย”

เสียงพึมพำฟังไม่ได้ศัพท์ทั้งห้องประชุม  ก่อนจะแยกย้ายไปตามห้องต่างๆ

อดีตอธิบดีคนที่สามสิบเอ็ดเดินตามอดีตปลัดกระทรวงเข้าไปในห้องซึ่งหน้าห้องเขียนว่า “ประธานคณะกรรมการ” ภายในห้องมีโต๊ะพร้อมเก้าอี้หนึ่งชุด  ไม่มีเครื่องประดับอะไรทั้งสิ้น  เห็นสภาพแล้วท่านอดีตอธิบดีคนที่สามสิบเอ็ดก็รู้สึกสลดหดหู่ใจ  อดีตปลัดกระทรวงผู้ที่อยู่เบื้องหน้าเคยมีประวัติและชื่อเสียงโด่งดังระดับประเทศ  ทั้งการศึกษาทั้งชีวิตการทำงานได้การยอมรับจากคนในสังคมทั่วไปและสื่อมวลชนทุกแขนง  ภาพทางทีวีจะเห็นนักข่าวแห่แหนล้อมหน้าล้อมหลังเป็นภาพชินตาของผู้คนไปแล้ว

อดีตปลัดกระทรวงเดินอ้อมโต๊ะและทรุดกายลงนั่งบนเก้าอี้อย่างสิ้นเรี่ยวแรง  อดีตปลัดกระทรวงพยักเพยิดมาที่อดีตอธิบดีคนที่สามสิบเอ็ด

“ไม่ว่ากันนะถ้าผมจะไม่เชิญให้คุณนั่งท่านอธิบดี” 

“ไม่เป็นไรครับ”

“คุณก็เห็นว่าในห้องนี้ไม่มีเก้าอี้ไว้สำหรับรับแขกหรือรับรองใครสักตัวเดียว  มีแต่ที่ผมนั่งนี่แหละ  ทนยืนสักห้านาทีนะ”

“ครับท่าน”

“ไม่อยากจะพูดว่ายินดีต้อนรับหรอก  ไม่มีใครอยากมาที่นี่  ผมก็เหมือนกัน  ผมต้องประชุมแบบนี้ทุกวัน  ทั้งที่มีคนมาใหม่เพียงวันละคนสองคนเท่านั้น  วันนี้ก็มีท่านเพียงคนเดียวที่ย้ายเข้ามา  แต่ผมพยายามจะย้ำให้ท่านๆ ทั้งหลายที่เข้ามาในนี้รู้สำนึกทุกวันว่าเราโดนอะไรมาบ้าง  และต้องทำอย่างไรถึงจะได้กลับที่เดิม  การย้ายมาที่นี่เหมือนการลงโทษหรือถูกคุมขังทีเดียวนะ  อีกอย่างผมอยากพบเจอพวกท่านทุกคนทุกวัน  และผมก็จะเป็นตาแก่ขี้บ่นทุกวันด้วย”

“ครับ”

 

“อธิบดีเป็นคนดังผมก็รู้  ไม่อยากถามให้ช้ำใจหรอกว่าท่านโดนเด้งเพราะเรื่องอะไร    ผมก็เหมือนคุณนั่นแหล่ะ  พอเปลี่ยนรัฐบาลก็ต้องทำใจ  การย้ายข้าราชการเหมือนเป็นการสร้างผลงานของนักการเมือง  โดยเฉพาะการย้ายหรือเก็บข้าราชการระดับสูงและมีชื่อเสียง  มันเป็นผลงานชิ้นโบว์แดงของพวกเขาทีเดียวนะคุณ  ที่เรียกมาก็ไม่มีอะไรมากนะ  แค่อยากบอกให้รู้ว่าทำใจซะแล้วก็ทำงานอย่างที่ผมย้ำในที่ประชุม  จากนั้นก็รอ  บางคนมาสามเดือน  บางคนหกเดือน  บางคนก็เกษียณที่นี่  ผมนี่เหลืออายุราชการไม่ถึงปี  คงเกษียณหรือตายที่นี่แหละนะ  แต่อย่างไรผมก็ไม่ย่อท้อหรอก  ผมจะสู้มันต่อไปจนกว่าจะถึงวันสุดท้ายของการทำงาน          น่าเสียดายอยู่อย่างหนึ่ง  รัฐบาลเก็บเอาแต่ข้าราชการระดับหัวกระทิทั้งนั้นมาขังไว้ที่นี่  แล้วบ้านเมืองจะเป็นอย่างไรต่อไป  แต่ช่างเถอะ..บ่นพอแล้วล่ะ  มีอะไรหนักใจมั้ยอธิบดี”

“ไม่มีหรอกครับ  เพียงแต่ผมไม่เคยคิดว่าจะเจอท่านที่นี่  เห็นท่านหายไปจากจอทีวีนานหลายเดือน  แต่ข่าวไม่ออกว่าท่านย้ายไปประจำที่ไหน”  อดีตอธิบดีคนที่สามสิบเอ็ดพูดอย่างเกร็งๆ

“ผมก็ไม่เคยคิดว่าจะได้มาที่นี่หรอก  ประธานกรุคนเดิมท่านมีเส้นสายเดียวกันกับรัฐบาลชุดนี้  พอดีตำแหน่งของผมมันน่าพิสมัย  ผมก็โดนย้ายมาแทนท่านประธานกรุคนเดิมอย่างง่ายๆ ไม่มีพิธีรีตองและไม่มีข่าวด้วย  ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น  เอาละ...อธิบดีไปทำงานเถอะนะ  ห้องทำงานก็เดินหาเอา  ห้องไหนว่าง โต๊ะไหนว่างก็เลือกเอา”  ท่านอดีตปลัดกระทรวงโบกไม้โบกมือให้ออกจากห้อง

อดีตอธิบดีคนที่สามสิบเอ็ดเดินออกมาจากห้องอย่างเงื่องหงอย  นับเป็นชะตากรรมและมรสุมครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตข้าราชการเลยทีเดียว  ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะตกอยู่ในสภาพแบบนี้  ราวกับถูกไล่ออกจากราชการ  ในชีวิตราชการไม่เคยทุจริตต่อหน้าที่  ไม่เคยรับสินบาทคาดสินบน  ไม่เคยกลั่นแกล้งลูกน้องผู้ใต้บังคับบัญชา

อดีตอธิบดีคนที่สามสิบเอ็ดเข้ารับราชการครั้งแรกในระดับซีสาม  ซึ่งต้องลำบากตรากตรำอยู่จังหวัดชนบทห่างไกลทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือ  ไต่เต้ามาจนถึงรองอธิบดี  ดำรงตำแหน่งรองอธิบดีได้สี่ปีก็ได้เลื่อนเป็นอธิบดี  ทว่าความแน่นอนคือความไม่แน่นอน  ดำรงตำแหน่งได้เพียงสามเดือนก็มีการเปลี่ยนรัฐบาล  รัฐบาลบริหารราชการแผ่นดินได้เพียงสองเดือนก็ย้ายอดีตอธิบดีออกจากกรม  แล้วย้ายรองอธิบดีจากกระทรวงอื่นเข้ารับตำแหน่งแทน

อธิบดีคนที่สามสิบสองเป็นหนุ่มไฟแรงแห่งยุค  มีชื่อเสียงโด่งดังทางสื่อมวลชน  สังคมรับรู้ทั่วไปว่าอิงอยู่กับพรรคการเมืองซึ่งเป็นรัฐบาลอยู่ขณะนี้  

“เพื่อความเหมาะสม  ไม่สนองนโยบาย”  ยังก้องอยู่ในหัวของอดีตอธิบดีคนที่สามสิบเอ็ด  น่าน้อยเนื้อต่ำใจเหลือเกิน   หากทุจริตคอรัปชั่นหรือทำงานอย่างขอไปทีแล้วโดนย้ายออกมาจะไม่ขอแก้ตัวใดๆ ทั้งสิ้น

 

อดีตอธิบดีคนที่สามสิบเอ็ดเดินรอบๆ อาคารสองอาคาร  มองหาห้องว่างสักห้อง โต๊ะทำงานและเก้าอี้สักชุด  แต่ไม่มีว่างเลย  โต๊ะเก้าอี้มีเจ้าของจับจองหมดแล้ว 

“มานั่งห้องผมก็ได้ท่าน”  อดีตอธิบดีคนที่สามสิบมีน้ำใจเชื้อเชิญ  เมื่อมองสำรวจรอบห้องแล้ว  อดีตอธิบดีคนที่สามสิบเอ็ดก็ส่ายหน้า  ถึงห้องจะสะอาดเอี่ยมตามที่ท่านประธานกรุได้บอกไว้  แต่โต๊ะเก้าอี้มีชุดเดียว  จะทำความอึดอัดให้แก่อดีตอธิบดีทั้งสองโดยเปล่าประโยชน์     อดีตอธิบดีคนที่สามสิบเอ็ดจึงเดินเลี่ยงออกไปที่สนามหญ้าหน้าตึก  ซึ่งมีต้นหูกวางและม้าหินอ่อนตั้งอยู่สองสามชุด อดีตอธิบดีคนที่สามสิบเอ็ดสิงสถิตอยู่ตรงนั้นนับแต่นั้น  และงานประจำของท่านก็คือเก็บขยะและตัดหญ้าด้วยกรรไกร  หากใครไม่สังเกตคงนึกว่าท่านเป็นคนทำสวนแน่นอน

เที่ยงวันหนึ่ง  คนในกรุทั้งอดีตปลัดกระทรวง  อดีตอธิบดี  อดีตรองอธิบดี  และอดีตผู้อำนวยการกองหรือสำนักที่มีชะตากรรมเดียวกัน  ได้ประชุมวงเล็กที่บริเวณม้าหินอ่อนใต้ต้นหูกวาง  บางคนบอกว่าจะทำเรื่องขึ้นไปอุทธรณ์คำสั่ง  บางคนจะนำเรื่องร้องเรียนคณะกรรมการพิทักษ์ระบบคุณธรรม  และบางคนก็จะนำเรื่องขึ้นฟ้องร้องศาลปกครอง

ขณะที่กำลังหน้าดำคร่ำเครียดกันอยู่นั้น  อดีตปลัดกระทรวงในฐานะประธานกรุก็โขยกเขยกตามมาสบทบด้วยสีหน้าไม่ค่อยพอใจนัก  ประชุมวงเล็กหยุดกลางคัน  เหล่าอดีตข้าราชการเงียบกริบ

“พวกคุณกำลังวางแผนอะไรกันอยู่  ไม่ต้องบอกผมก็รู้  ในฐานะผมดูแลกรุและดูแลพวกคุณทุกคน  และจากประสบการณ์การทำงานที่ผ่านรัฐบาลมาหลายรัฐบาล  ผมอยากให้พวกคุณเลิกคิดได้แล้ว  คุณจะทำเรื่องอุทธรณ์คำสั่ง  นำเรื่องร้องเรียนคณะกรรมการพิทักษ์ระบบคุณธรรม  หรือจะนำเรื่องฟ้องร้องต่อศาลปกครองก็แล้วแต่  ผลออกมาไม่แตกต่างจากที่เป็นอยู่ทุกวันนี้  มิหนำซ้ำอาจจะโดนข้อกล่าวหาร้ายแรงจนต้องโดนไล่ออกจากราชการ  พวกคุณอยากจะเสี่ยงก็เชิญ  ผมได้แนะนำพวกคุณแล้ว”

“ทำไมต้องกลัวรัฐบาลนี้ด้วยท่านประธาน”  อดีตรองอธิบดีคนหนึ่งโพล่งขึ้น  อดีตปลัดกระทรวงชื่อดังหันไปมองผู้พูดด้วยสายตาเย็นชา  ก่อนจะกล่าวต่อ

“ในคณะกรรมการทุกชุด  แม้แต่ในศาลปกครอง  เป็นคนที่ได้รับการคัดเลือกจากรัฐบาลชุดนี้ทั้งนั้น  คณะกรรมการพวกนี้ได้ย้ายเข้ามาทำหน้าที่พร้อมกับที่พวกเราโดนย้ายออกมามิใช่หรือ  พวกคุณนึกภาพเอาเองก็แล้วกันผลจะออกมาเช่นไร  ถ้าคุณเป็นพวกผมๆ ก็ต้องช่วยเหลือคุณไม่น้อยก็มาก  ถ้าบ้านเมืองไร้ซึ่งระบบคุณธรรมน่ะ”

“แล้วเราจะงอมืองอเท้าไม่ทำอะไรเลยหรือครับ”  อดีตอธิบดีคนหนึ่งสวนขึ้นบ้าง

“ในฐานะที่ผมอาวุโสสูงสุดในที่นี้  ผมบอกพวกคุณได้เลยว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงทางการเมืองเร็วๆ นี้  จะด้วยวิธีไหนผมไม่รู้ ตอนนี้เป็นช่วงขาลงของรัฐบาล ซึ่งมันก็เป็นวัฏจักร     ที่มีขึ้นมีลง  รัฐมนตรีทะเลาะกัน  ส.ส.ในพรรครัฐบาลแบ่งเป็นกลุ่มก๊วน  ดังนั้น  ผมขอให้ทุก

 

ท่านอดทนและรอ  อีกไม่นานหรอก...อีกไม่นาน” ว่าแล้วท่านอดีตปลัดกระทรวงในฐานะประธานกรุก็โขยกกลับไป  ที่ประชุมวงเล็กจึงแยกย้ายกันเข้าประจำที่ทำงาน

การปฏิวัติรัฐประหารปลายปีนั้นก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงทางการเมืองอีกครั้ง  อดีตปลัดกระทรวงซึ่งเป็นประธานกรุเกษียณอายุราชการ  มีปลัดกระทรวงที่โดนย้ายฟ้าผ่ามาทำหน้าที่แทน  คนในกรุบางคนกลับไปดำรงตำแหน่งเดิม  อดีตอธิบดีคนที่สามสิบย้ายออกจากกรุไปรับตำแหน่งอธิบดีกรมอื่น  อดีตอธิบดีคนที่สามสิบเอ็ดยังคงถูกแช่แข็งอยู่ในกรุ  แต่มีห้องทำงานของตัวเองแล้ว

อดีตอธิบดีคนที่สามสิบเอ็ดมีโอกาสต้อนรับอดีตอธิบดีหนุ่มไฟแรงคนที่สามสิบสองในวันหนึ่งปลายฤดูหนาว  อดีตอธิบดีคนที่สามสิบสองยิ้มเศร้าๆ เดินผ่านอดีตอธิบดีคนที่สามสิบเอ็ดไปอย่างคนตกที่นั่งลำบากและรับสภาพการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นไม่ได้

อดีตอธิบดีรุ่นใหม่ไฟแรงเข้ามาอยู่ในกรุอย่างซังกะตาย  ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาอดีตอธิบดีหนุ่มไม่เคยเดินออกจากกรุนี้ไปไหน  ตกเย็นย่ำก็นอนอยู่ในกรุ  อาหารการกินก็ฝากเพื่อนๆ ในกรุซื้อมาให้  เหมือนอยากจะเก็บเนื้อเก็บตัวไม่อยากออกไปเห็นโลกภายนอก  วันๆ เดินอ้อมสนามหญ้ารอบแล้วรอบเล่า  พร้อมกับส่ายหน้า  ยิ้ม  หัวเราะ คนเดียว  ร่างกายซูบผอมลงเรื่อยๆ 

อดีตอธิบดีรุ่นใหม่ไฟแรงไม่ได้โดนเด้งเข้ากรุเพราะ “ไม่เหมาะสมหรือไม่สนองนโยบาย” เหมือนข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ในกรุทั่วไป  อดีตอธิบดีคนที่สามสิบสองโดนข้อหา “ข้ามห้วย  เติบโตเร็วเกินไป และไม่มีวิสัยทัศน์ในการบริหารงานในกรม  ทำให้งานในหน้าที่ไม่ก้าวหน้าอย่างที่คนรุ่นใหม่ควรจะเป็น

อดีตอธิบดีคนที่สามสิบเอ็ดเฝ้ามองพฤติกรรมของอดีตอธิบดีหนุ่มไฟแรงด้วยความเป็นห่วง  ถึงหนุ่มไฟแรงผู้นี้แหละเป็นคนเบียดให้กระเด็นตกเก้าอี้อธิบดีกรม  แต่ด้วยประสบการณ์ที่สูงกว่า  จึงทำให้มีสติและให้อภัย  มันไม่ใช่ความผิดของอดีตอธิบดีหนุ่มเลย  ระบบต่างหากที่ทำลายคนเหล่านี้

สองเดือนแรกเดินรอบสนามหญ้า  ต่อมาอดีตอธิบดีคนที่สามสิบสองก็เปลี่ยนเป็นปีนต้นหูกวางแทน  ปีนขึ้นปีนลงอยู่อย่างนั้น เพื่อนในกรุพยายามห้ามปราม  แต่ก็ไม่เกิดผล  เสื้อผ้าสกปรกและขาดรุ่งริ่ง  ผมเผ้าหนวดเครารกรุงรัง  หากคนภายนอกเห็นคงจำไม่ได้

ไม่มีญาติมิตรหรือลูกเมียของอดีตอธิบดีหนุ่มมาเยี่ยมเยียนถามไถ่เลยสักคน  บ้านก็ไม่กลับ  ญาติมิตรก็ห่างหาย  กลายเป็นคนไม่มีหัวนอนปลายตีนไปเสียแล้ว  ท่านประธานกรุคนใหม่ได้แต่ส่ายหน้าด้วยความเสียดายความรู้ความสามารถของอดีตอธิบดีหนุ่ม ทว่าช่วยเหลืออะไรไม่ได้เลย

 

เช้าวันวันหนึ่งกลางฤดูร้อน  ขณะที่อดีตอธิบดีคนที่สามสิบเอ็ดเดินผ่านประตูทางเข้ากรุ  และกำลังจะเดินผ่านสนามหญ้า ภาพที่ปรากฏในสายตา คือร่างอดีตอธิบดีหนุ่มไฟแรงแขวนอยู่บนต้นหูกวางต้นที่อดีตอธิบดีคนที่สามสิบสองชอบป่ายปีน  ในสภาพลิ้นจุกปากใบหน้าเขียวคล้ำ

 

 พิมพ์ครั้งแรก

                                                        

สยามรัฐสัปดาหวิจารณ์ ๘-๑๔ มิถุนายน ๒๕๖๑