เขากำลังวิ่งอยู่ในชุดออกกำลังกาย ท่ามกลางแดดยามเช้า

มีเสียงนกร้องกระจิบกระจาบ เขาวิ่งตัดผ่านสวนสาธารณะ ลัดสนามหญ้าที่ร้างไร้ผู้คน พลางมองไปบนผืนฟ้าสีครามที่แสนโหยหา เขายังคงเสียบหูฟังตลอดการวิ่งในตอนเช้า เขากำลังฟังเสียง

...เสียงที่เตือนให้เขารู้ว่า เขาอยู่ที่ไหน? เขากำลังทำอะไร? และทำไปเพื่ออะไร?

เมื่อเขากลับมาถึงห้อง เขาออกคำสั่งเปลี่ยนเสื้อผ้า ทันใดนัันเสื้อผ้าของเขาก็เปลี่ยนกลายเป็นเสื้อยืดกางเกงขาสั้น เขาเหลือบมองไปที่นกปีกสั้นสีน้ำเงินที่ยังคงเกาะคอนอย่างสงบ

เขาพ่นลมดัง'เฮ่อ'อย่างไม่พอใจนัก ก่อนจะนั่งลงบนโซฟา และเปิดดูสิ่งที่อยู่บนจอหนังทั้งๆที่ยังเสียบหูฟังอยู่

เขาเปิดเจอข่าวประจำวันที่กำลังรายงานยอดผู้ติดเชื้อทั่วโลกและสถานการณ์บ้านเมืองที่กำลังกลับสู่สภาวะปรกติ เขารู้เรื่องที่ช่องข่าวพยายามกรอกหูเรื่องโรคระบาดมาสักพักหนึ่งแล้ว

พวกมันอยากให้ทุกๆคนอยู่หาความสุขส่วนตัวไปวันๆก่อน เพื่อที่จะได้ลืมๆไป ลืมเรื่องที่พวกมันได้ทำไว้ ลืมสิ่งที่พวกมันต้องรับผิดชอบ

เขาหงุดหงิดเมื่อได้ฟังข่าวจำพวกนั้น ข่าวจำพวกที่เสกสรรค์ปั้นแต่งเรื่องราวให้ดูดีเกินจริง เขารับรู้ เขาเข้าใจความจริงดีอยู่แล้ว แต่ถึงอย่างนัันเขาก็ยังต้องมีเครื่องย้ำเตือนให้คอยระลึกถึงอยู่เป็นระยะ

เขาเปิดไปเจอหนังสยองขวัญชื่อดังเรื่องหนึ่ง ที่มีปีศาจถูกขังไว้ในห้องแยกมากมาย แบ่งตามหมวดตามประเภทเพื่อให้นักวิทยาศาสตร์ปล่อยออกมาใช้งาน

เขาจำได้ว่า มันเป็นหนังเสียดสีภาพยนตร์สยองขวัญ แต่พวกเขาจะรู้บ้างไหมว่า พวกปีศาจที่ถูกขังมันไม่ได้มีความสุขนักหรอก เขากดข้ามไปดูตอนที่ตัวเอกปลดปล่อยให้ปีศาจเหล่านั้นเป็นอิสระแล้วความวุ่นวายครั้งใหญ่ก็เกิดขึ้น

เขาหัวเราะออกมาอย่างไม่อาจห้ามได้ มันเป็นการหัวเราะแบบตลกร้าย แต่ไม่นานนักเขาก็เปิดดูอย่างอื่นแทน

เขาเหลือบมองดูนกปีกสั้นสีน้ำเงินเป็นระยะราวกับคาดหวังบางสิ่งอยู่

เสียงสัญญาณความถี่เฉพาะดังขึ้นจากปลายทางสู่หูฟัง จากหูฟังสู่สมองของเขา มันทำให้เขาเกิดความรู้สึกเจ็บแปลบที่ปลายประสาท แต่ก็โล่งขึ้นในหัว

พวกเขาเรียกมันว่า เสียงปลุก และเขาก็ได้ฟังเสียงปลุกทั้งที่ยังไม่หลับจึงสบถออกมาคำหนึ่งด้วยความรำคาญ ก่อนจะเปิดจอต่อไป

จอภาพมีคลื่นแทรกเล็กน้อย ภาพดับวูบลงไปเสีัยววินาทีก่อนจะโผล่ขึ้นมาใหม่พรัอมกับเรื่องใหม่บนจอ

มันเป็นภาพของสภาในวันที่มีการผ่านร่างประชามติใหม่ เขาฟังเนื้อหายาวเหยียด ซ้ำซากและวกไปวนมาอยู่นาน

เขาลากนิ้วไปใช้โปรแกรมตัดต่อให้สั้นลง ทอนให้เหลือแต่รายละเอียดสำคัญ ย่อเป็นสารที่เข้าใจง่ายในเวลาไม่เกินหนึ่งนาที เพื่อสรุปจุดมุ่งหมายของเหล่าชาวสูทในสภา

เขาหัวเราะแบบขื่นๆเฝื่อนๆเมื่อนึกขึ้นได้ว่า ตนกำลังทำหน้าที่คล้ายโฆษกของพวกมัน

เมื่อทำจนเสร็จเขาก็เริ่มชิ้นต่อไปทันที

แต่ก่อนจะเริ่มลงมือ มีช่องใหม่เลื่อนขยายขึ้นจอภาพหลัก

เขาจับจ้องมันด้วยความลุ้นระทึก เขามองอะไรไม่เห็นนอกจากเงาตะคุ่มๆท่ามกลางหมอกสีขาวหนา ทัศนวิสัยอันเลวร้าย

เงาตะคุ่มใกล้ๆเผยกายให้เห็นเป็นชุดป้องกันอากาศสีดำสนิทที่กำลังเดินทางไปด้วยกัน

มุมมองเปลี่ยนไปเป็นมุมสูงทันทีที่เขาพูดถึง'โดรน'

มุมมองที่สูงขึ้นก็ยังคงไม่สามารถมองทะลุทะเลหมอกไปได้ แต่จากเงาทรงเหลี่ยม ทำให้พอมองออกว่า น่าจะเป็นย่านชุมชน ไม่มีความเคลื่อนไหว ไม่มีเสียงใดแทรกขึ้นมา เมืองทั้งเมืองดูรกร้าง แม้จะมีตึกอยู่มากมายจนน่าอึดอัดก็ตาม และทีมสำรวจยังคงทำหน้าที่ต่อไป

ภาพบนจอเปลี่ยนไปเป็นภาพ จรวดกระสวยที่ถูกยิงขึ้นภายใต้โปรเจค SRAM ที่เป็นโปรเจคส่งคนจำนวนหนึ่ง จำพวกนั้น ไปยังดาวเคราะห์ที่บอกกันว่า น่าอยู่ ดวงใหม่

เขาเหลือบมองดูกรงนกก่อนจะกลับมาดูเหตุการณ์ต่อไป มันเป็นเหตุการณ์ที่คนในจอต่างกำลังตื่นเต้นดีใจกับการเดินทางไปยังดาวดวงใหม่

เขายิ้มที่มุมปากเล็กน้อย เขาไม่ได้ดีใจกับผู้คนที่จะได้ไปดาวดวงใหม่ หากแต่ดีใจที่พวกเขาจะได้ไปโลกใหม่ต่างหาก

หลังกระสวยจรวดถูกปล่อยออกไป ก็กลับเกิดความผิดพลาดขึ้นจากจุดรั่วรอยปริขนาดเล็ก ไม่มีใครรู้ว่า มันเกิดขึ้นที่ตรงตำแหน่งไหน และเกิดขึ้นได้อย่างไร

การแก้ปัญหานั้นมันไม่ทันการณ์เสียแล้ว และภาพบนจอก็ฉายให้เห็นประกายแสงสะท้อนกลับมาให้คนบนโลกต้องสั่นสะพรึง

เขารู้สึกหิวน้ำ จึงเลื่อนแถบคำสั่งเพื่อหาเครื่องดื่ม เขารู้อยู่แล้วว่า ไม่ว่าจะเลือกเครื่องดื่มใด เขาก็จะได้น้ำแบบเดียวกัน

เพียงแค่ยิงสัญญาณบางอย่างที่แตกต่างกันเพื่อหลอกสมองเท่านั้น ดังนั้นเขาจึงเลือกน้ำเปล่า

เขาถามใส่ปลายสายของหูฟังว่า

'ได้หรือยัง?'

ปลายสายตอบกลับสั้นๆว่า

'ยัง'

เขานั่งดูต่อจนภาพบนจอเป็นภาพของทีมสำรวจที่เดินทางผ่านเมืองร้างที่เต็มไปด้วยตึกมากมาย ฝ่ากองขยะอย่างทีวี ตู้เย็น โซฟา เครื่องใช้ไฟฟ้าและขยะอิเล็คทรอนิกส์มากมาย คนในจอได้พูดให้กำลังใจกันเอง

'กลั้นใจไว้ทุกคน! อีกนิดเดียว พวกเราใกล้จะถึงแล้ว! '

เขาอมยิ้มอย่างพึงพอใจและชายตามองกรงนกอีกครั้ง ซี่กรงเริ่มดูบางลง เจ้านกปีกสั้นสีน้ำเงินจ้องมองระหว่างช่องว่างที่ขยายกว้างขึ้นอย่างใจจดใจจ่อ

เขามองเห็นแววตาอันปลาบปลื้มแม้จะถูกซ่อนไว้ใต้กระจกหน้ากากแก๊สสีขุ่น

เขารู้...เขารู้อยู่แล้วว่า ทีมสำรวจจะต้องไปถึงที่แห่งนั้นได้แน่ ที่แห่งนั้นอันเป็นดินแดนแห่งความหวัง

ดินแดนที่ใครบางคนเรียกว่า เป็นแผ่นดินศักดิ์สิทธิ์ ผืนดินแห่งพันธสัญญา ณ ปลายยอดเขา ปลายทางแห่งความยากลำบาก ฝ่าฟันอุปสรรคนานับประการ

เสียงเรียกจากปลายทางดังขึ้นด้วยความตื้นตันใจ

'พันตรี! พันตรี! พวกเราเห็นแล้ว พวกเราเห็นท่านแล้ว! พันตรีเห็นท่านไหม!?'

เขาตอบกลับไปเต็มเสียงว่า

'เราเห็นแล้ว เราเห็นท่านผู้ให้กำเนิดแล้ว'

เมื่อเขาเหลือบมาครั้งนี้ กรงนกหายไปแล้ว นกตัวนั้นบินออกไปแล้ว แต่ภารกิจของเขายังไม่จบสิ้น

เขายังมีพันธกิจที่สำคัญอีกอย่างที่ต้องทำให้ลุล่วง มันเป็นภารกิจที่สำคัญไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าการสำรวจ

ภาพตัดสลับไปเป็นโปรแกรมอื่นๆ เขาลงมือตัดต่อภาพเหตุการณ์เรื่องราวต่างๆให้กระชับเข้าใจง่าย เขาอัดบันทึกคำแถลงการณ์ชี้แจงเพื่อบอกกล่าวสหายทางวิญญาณทั้งหลายผู้ยังหลับไหล

เมื่อไฟล์[ปลุกให้ตื่น]แล้วเสร็จ

เขาได้ตรวจสอบความเรียบร้อยอีกสักพักใหญ่ก่อนจะทำไป'เผยแพร่'ทันที

เขาอันตรธานไปจากห้องนั้นในทันที แต่โดยแท้แล้ว เขาไม่เคยอยู่ในห้องนั้นตั้งแต่แรก ไม่มีใครอยู่ในห้องนั้น ไม่มีคน ไม่มีนก มีแต่เพียงกรงมายา ภาพลวงตาและระบบไฟฟ้าเชิงประสาทวิทยาเท่านั้น

วิดีโอภาพที่บันทึกเรื่องราวและเหตุการณ์ทั้งหมดถูกนำส่งเข้าสู่เครือข่าย

มันถูกฉายไปยังห้องนับล้านๆห้องที่มีกรงนกนับล้านๆกรง มันถูกส่งไปพร้อมเสียงปลุกที่จะดังขึ้นเพื่อปลุกสหายผู้ถูกทำให้หลับไหลได้เบิกตาตื่นขึ้น

การเชื่อมต่อกับคุกมายาถูกตัดขาด กรงมลายสลายไป นกปีกสั้นสีน้ำเงินทั้งหลายเป็นอิสระและโบยบินออกไปมากมายโดยไม่ต้องใช้หน้าต่าง

ผู้คนที่กำลังจมอยู่ในโฮโลแกรมลวงตากลับสะดุ้ง เมื่อได้รับรู้สัมผัสถึงความเป็นจริง จิตของพวกเขาที่เคยถูกคุมขังอยู่ในคุกได้กลับคืนสู่ร่าง ร่างที่หลงลืมการหายใจตามธรรมชาติกลับมาทำงานอีกครั้งตามปกติ

แม้จะยากลำบากในช่วงแรกแต่ก็ได้คืนสู่สมดุลในท้ายที่สุด

ภาพสุดท้ายที่ทิ้งไว้ใจคุกมายา เป็นภาพสวยสดงดงาม เป็นภาพตัวแทนของชีวิตที่ยิ่งใหญ่ เป็นภาพตัวแทนความจริง และความหวังท่ามกลางม่านหมอกมลภาวะ ไม่มีใครสามารถทานทนต่อความสะเทือนสะท้อนใจที่เกิดขึ้นในระดับจิตวิญญาณได้

แม้ร่างที่ถูกแช่ไว้ของพวกเขาจะนานจนต้องใช้เวลาฟื้นฟูและยังไม่อาจไปยังดินแดนศักดิ์สิทธิ์ได้ในขณะนี้

แต่ภาพภาพนั้น ภาพโดรนจากเนินเขาลูกนั้น แจ่มชัดและผลิบานในหัวใจของทุกคนแล้ว ทุกคนต่างได้เห็นภาพเดียวกัน ทุกคนต่างมีจินตนาการแห่งอนาคตสดใสเช่นเดียวกัน

แม้ทีมสำรวจและพันตรีเคยได้ไปถึง ได้ไปเห็นก่อนแล้วแต่ครั้งนี้จะเป็นคราวที่ทุกคนจะได้เห็นภาพนั้นด้วยกันอย่างชัดเจนเพื่อย้ำซ้ำปณิธานร่วมกันอีกครั้ง

ภาพไม้ใหญ่ต้นหนึ่งที่ตั้งตระหง่านอยู่เพียงลำพังบนเขาหัวโล้น

กองพะเนอห้อมล้อมไปด้วยซากวัตถุและเทคโนโลยีต่างๆ ลำต้นที่ตั้งตรงและกว้างกว่า4คนโอบ

เปลือกสีน้ำตาลไหม้ที่ปกคลุมเนื้อไม้ชั้นใน

กิ่งก้านที่เคยขยายสาขาและเคยมีใบให้ร่มเงา

ทีมสำรวจยังคงมีความหวังเสมอท่ามกลางอากาศอันเลวร้าย และแล้วความหวังของพวกเขาก็เป็นจริง เมื่อกล้องของโดรนจับภาพและซูมให้เห็นถึง ตาเล็กๆที่กำลังแตกออกมาจากลำต้นแก่และปลายกิ่ง

ผู้คน ณ ที่แห่งนั้น ทรุดลงทั้งกายและใจให้กับชีวิตและความยิ่งใหญ่ตรงหน้า

อนาคตของพวกเขาได้เปิดเบิกออกเช่นเดียวกับตาของต้นไม้

อนาคตที่มีนกปีกสั้นสีน้ำเงินโบยบินไปเกาะกิ่งไม้ที่เขียวขอุ่มร่มรื่นไปด้วยใบมากมาย…