ตื่ น เ ถ อ ะ

ตื่ น เ ถ อ ะ

       "เด็ดเดี่ยว" เป็นน้องของโรงเรียนแห่งนี้ เขาเพิ่งสอบเข้าเรียนชั้นม.4 ได้สำเร็จ เขารู้สึกภูมิใจที่สามารถสอบเข้าที่นี่ได้ เพราะที่นี่เป็นโรงเรียนที่เขาไปฝันจะเข้ามานานตั้งแต่ยังเป็นเด็ก และที่ที่เด็ดเดี่ยวชอบมากที่สุดในโรงเรียนแห่งนี้ก็คือ ห้องสมุด

        ด้วยความที่ห้องสมุดของโรงเรียนเป็นอาคารสูง 3 ชั้น ไม่กว้างขวางนัก แต่ก็มีหนังสือเยอะแยะมากมายหลากหลายประเภทตามที่เขาต้องการ

        สิ่งที่เด็กๆชอบทำเป็นประจำเมื่อมาที่นี่ก็คือขึ้นไปอ่านหนังสือที่ชั้น 3 ชั้นบนสุด เพราะนอกจากเงียบสงบแล้ว ยังมีลมโกรกอ่อนๆ ตลอดเวลา เขามีมุมของตัวเองอยู่ที่ริมหน้าต่างด้านในสุด

        วันหนึ่งหลังจากเลิกเรียนแล้ว เด็ดเดี่ยวก็ขึ้นไปอ่านหนังสือเหมือนเคยและด้วยความเพลียจากการเตะบอลมาก่อนหน้านี้ทำให้เขาพูดหลับอยู่กับโต๊ะที่ห้องสมุดนั่นเอง

        "น้องงงง...ตื่นเถอะ ห้องสมุดจะปิดแล้ว" เสียงใสๆ ดังขึ้น

        เด็ดเดี่ยวสะดุ้งตื่นทันที เขางัวเงียมองไปรอบๆ แล้วก็คบกับต้นเสียงนั้น เธอเป็นผู้หญิงสาวสวยอายุประมาณ 20 กว่าๆ คงจะเป็นบรรณารักษ์ เด็ดเดี่ยวคิดในใจ

        "ขอโทษครับ ผมเผลอหลับไป" ผมรีบบอก

        "รีบกลับบ้านเถอะ พี่จะอยู่จัดหนังสือก่อน" เธอยิ้มออกมาแล้วก็เดินจากไป

        เด็ดเดี่ยวเดินลงมาชั้นล่าง เขาพบบรรณารักษ์ผู้ชายคนหนึ่งกำลังจะปิดห้องสมุด

        "อ้าว! ยังมีคนอีกเหรอเนี่ย รีบกลับเถอะ พี่จะปิดประตูแล้วนะน้อง" พอเด็ดเดี่ยวจะก้าวออกจากประตูห้องสมุด เขาก็นึกได้ว่าผู้หญิงที่มาปลุกเขาเมื่อกี้ยังอยู่ในนั้น ด้วยความที่เขาเป็นห่วงเธอ เด็ดเดี่ยวจึงรีบบอกบรรณารักษ์ชายคนนั้นไปว่า

        "เดี๋ยวครับพี่...พี่ครับ...ยังมีที่บรรณารักษ์ผู้หญิงอีกคนครับอยู่ที่ชั้น 3 เดี๋ยวผมจะไปตามพี่คนนั้นลงมาให้นะครับ" ว่าแล้วเขาก็รีบวิ่งขึ้นไปข้างบนทันที ปล่อยให้บรรณารักษ์ชายคนนั้นยืนงงอยู่ที่เดิม

        เมื่อขึ้นบันไดมาถึงชั้น 3 เด็ดเดี่ยวรีบสอดส่องมองหาบรรณารักษ์หญิงคนนั้นทันที แต่เขาก็ไม่เจอเธอ จนกระทั่งพบว่าเธอกำลังจัดหนังสือเข้าชั้นอยู่ เด็ดเดี่ยวรีบเดินเข้าไปหาเธอทันที

        "พี่ครับ...เขาจะปิดประตูแล้วนะครับ พี่รีบลงไปเถอะครับ"

        เธอหันมามองเขาแล้วยิ้มพร้อมกับตอบว่า

        "พี่ไม่กลับหรอก บ้านของพี่อยู่ที่นี่"

        จากนั้นเธอก็เดินหายเข้าไปในชั้นวางหนังสือต่อหน้าต่อตาเด็ดเดี่ยว เขารีบวิ่งลงมาข้างล่างทันทีด้วยความตกใจสุดขีดกับภาพที่เห็นเมื่อสักครู่

        เด็ดเดี่ยววิ่งจนเหนื่อยหอบลงมาถึงชั้นล่าง เขารู้สึกว่าแข้งขาของตัวเองอ่อนยวบไปหมด หวิวๆเหมือนจะเป็นลม บอกไม่ถูกเหมือนกัน แล้วเขาก็พบว่าบรรณารักษ์ชายคนนั้นยังยืนรอเขาอยู่ตรงประตู แล้วเขาก็เล่าเรื่องต่างๆให้เด็ดเดี่ยวฟังว่า

        "ตอนนี้พี่เป็นบรรณารักษ์อยู่คนเดียว คนอื่นเขากลับไปกันหมดแล้วนะน้อง" บรรณารักษ์ชายคนนั้นพูดด้วยความเงียบขรึม แล้วก็ยังบอกเด็ดเดี่ยวอีกว่า

        "เมื่อ 3 ปีก่อนมีบรรณารักษ์หญิงของที่นี่ตายไปด้วยโรคหัวใจในขณะที่เธอกำลังทำงานอยู่ ว่ากันว่าเธอเป็นคนที่รักการอ่านหนังสือมาก และก็ผูกพันกับห้องสมุดแห่งนี้มาก เธอชอบห้องสมุดแห่งนี้และชอบจัดหนังสืออยู่เป็นประจำ เมื่อตายไปแล้ววิญญาณของเธอจึงยังวนเวียนอยู่ที่ห้องสมุดแห่งนี้ นานๆ ครั้งก็จะมีคนพบเธออย่างที่น้องเจอ พี่เองก็เคยเจอเหมือนกัน เห็นแวบๆตามชั้นหนังสือ หรือตรงมุมบันไดบ้าง"

        ตั้งแต่นั้นมาเด็ดเดี่ยวไม่เคยหลับในห้องสมุดอีกเลย กลับกันคราวนี้คนยิ่งมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งอ่านหนังสืออย่างเป็นสุขมากเท่านั้น....

ปล.เรื่องเล่าเรื่องนี้ได้นำมาจากหนังสือ โรงเรียนเฮี้ยน : เพชรสีน้ำเงิน