Dawn of the Night (รุ่งอรุณแห่งรัตติกาล) บทที่ 1 พันธสัญญา

             ชั่วโมงของวิชาศิลปะ มีเพียงเสียงของอาจารย์วิชาศิลปะเท่านั้นที่กำลังสอนอย่างเป็นกันเอง ฉันหันกลับมามองอาจารย์ศิลปะ ที่ตอนนี้กำลังขยับแว่นขึ้นลง เพื่อให้เข้ากลับจมูก แต่แค่นั้นยังไม่ทำให้ฉันสงบนิ่งได้เท่ากับสิ่งที่อยู่ในตัวอาจารย์ ฉันเห็นปีศาจที่ตอนนี้กำลังค่อยๆ กัดกินความเป็นตัวตนของอาจารย์

             ฉันในตอนนั้นลุกขึ้นยืน แล้วมองอาจารย์ศิลปะด้วยสายตาเยือกเย็น ก่อนเอยถามอาจารย์

             “อาจารย์ ชื่ออะไร” คำถามของฉันทำเอาทุกคนหันมามองเป็นตาเดียวกัน ก่อนที่อาจารย์จะเอยปากพูด

             “อาคาซากิ เรียว”คำตอบสั่นๆ แต่แฝงไปด้วยความน่าขยะแขยง

             “อาคาซากิ คุณพร้อมจะตายรึยัง ถ้าแกยังไม่ออกมาภายใน 3 นาที แกได้ขาดเป็น 2 ท่อนแน่ๆ” ฉันพูดคำๆนั้นออกมาทำให้ทุกคนในห้องต่างไม่พอใจ และเริ่มเดินตรงมาที่ฉัน แต่ทว่าถ้าฉันกลัวฉันคงไม่พูดแบบนั้น แววตาของฉันตอนนี้กำลังเปลี่ยนไปเลือดทุกส่วนไหลเวียน ตาที่เคยเป็นสีดำสนิททั้งสองข้าง ตอนนี้ตาข้างซ้ายของฉันกลายเป็นสีแดงเพลิง มันบ่งบอกว่าตอนนี้ฉันกำลังกลายเป็นครึ่งมนุษย์ครึ่งปีศาจ

              ฉันเงยหน้ามองพวกมนุษย์หน้าโง่ที่กลังต่อต้านการจัดการปีศาจของฉัน ก่อนสบทเบาๆ

            “ไสหัวไปซะเจ้าพวกมนุษย์หน้าโง่  ถ้ายังไม่อยากกลายเป็นศพ บอกไว้ก่อนฉันฟันไม่เลี้ยงแน่นอน”

            หลังจากที่ทุกคนเห็นแววตานี้ ทุกคนก็ส่งเสียงกรีดร้องเพราะหวาดกลัว แต่ทว่าปีศาจตัวนั้นพุ่งทะยานออกนอกหน้าต่างไปแล้ว ฉันรีบกระโดนลงหน้าต่างที่มีความสูง 2 ชั้น พร้อมกับวิ่งไล่เจ้าปีศาจนั้นจนมาถึงลานกว้างของสนามโรงเรียน

            “ฮึ"!!! คิดว่าจะหนี้คนอย่างฉันพ้นงั้นสิ เจ้าปีศาจชั้นต่ำ”

           “แกก็ไม่ต่างจากข้าหรอก เจ้าครึ่งปีศาจ วันนี้แหละข้าจะขอดูดกลืนวิญญาณของแก”

            ฉันไม่รอให้ปีศาจสวะนั้นพูดจบ วิ่งตรงเข้าใส่ทันที ในขณะเดียวกันฉันดึงดาบออกจากฝัก  และตวัดมันออกไปด้วยดาบเดียวทำให้ปีศาจตัวนั้น ได้รับบาดเจ็บและหลุดออกจากร่าง อาคาซากิ มันทำให้ฉันฉีกยิ้มที่มุมปากอีกครั้ง

           “แกพลาดแล้วไอ้ปีศาจสวะ การที่แกออกจากร่างมนุษย์ที่อ่อนแอนั้นถือว่าแกพลาด”

            ทันใดนั้นเองฉันกระโดนไปขว้างทางเจ้าปีศาจนั้น ฉันเดินเข้าไปด้วยใบหน้าที่เย็นชาก่อนตวัดดาบอีกครั้ง ทำให้ปีศาจนั้นสลายไป

            ฉันเดินกลับมาที่ อาคาซาอิ ก่อนลากหมอนั้นไปห้องพยาบาล ฉันมองใบหน้าของหมอนั้นที่สลบมันเหมือนกับนายนี้กำลังนอนหลับ ผมสีน้ำตาลของหมอนี้มันรับกับใบหน้า คิ้วหน่าๆ ปากบาง มันช่างเป็นอะไรที่สมบูรณ์แบบ แต่ทว่าฉันคงไม่ได้เจอหมอนี้เป็นครั้งที่สอง

            “แอ๊ะ ทำไมฉันรู้สึกว่าจะไม่ได้เจอหมอนี้อีกนะ ทั้งๆที่หมอนี้ก็เป็นอาจารย์สอนศิลปะ” ฉันหมุนตัวกลับก่อนมองหมอนั้นด้วยห่างตาอีกครั้ง ในขณะที่ฉันกำลังก้าวเดินมือของใครบางคนก็คว้ามือฉันไว้ มันทำให้ฉันเสียหลัก ฉันล้มลงจูบหมอนั้น ฉันรีบยันตัวเองขึ้น ก่อนที่หมอนั้นจะพูด

            “ขะ ขะ ขอโทษ” ฉันได้แต่เงียบและยืนมองหน้าหมอนั้น ก่อนเอยน้ำเสียงเย็นชาออกไป

            “เนี้ยเหรอคนที่จะมาเป็นนายของฉัน มีนายที่เป็นมนุษย์อ่อนแอนี้มันลำบากสุดๆ”

           “พูดอะไรของเธอเนี้ย ใครเป็นนายใคร” ฉันเงียบและมองหมอนั้นด้วยสายตาแบบเดิม

           “หุปปากนาย แล้วฟัง ฉันเกิดในตระกูลที่ต้องปกป้องพวกมนุษย์อ่อนแออย่างนาย และการทำพันธสัญญา ก็คือหากฉันจูบกับใคร คนนั้นจะกลายเป็นนายฉันทันที หากไม่ทำตามพันธสัญญา ฉันก็จะตายภายใน 30 วัน นั้นเป็นคำสาปของตระกูลฉัน” ฉันบอกหมอนั้นเรื่องพันธสัญญาแต่ฉันไม่ได้บอกหมอนั้นว่าฉันเป็นครึ่งปีศาจ เพราะฉันรู้ว่าหมอนนี้ต้องกลัวฉันแน่ๆ แต่ทว่าหมอนั้นกลับหัวเราะดังลั่น

            “เธอเนี้ยนะ ถ้าเธอเป็นยังงั้นก็ดีสิ เพราะเธอจะได้เป็นของฉันคนเดียว” คำพูดของหมอนั้นทำฉันเงียบไปพักใหญ่ก่อนหันหลังเดินออกจากห้องโดยที่ไม่แม้แต่จะหันหลังไปฟังเสียงของหมอนนั้นอีกเลย

             ในระหว่างทางที่กลับจากโรงเรียนฉันเฝ้าบอกตัวเองว่าฉันไม่มีทางมีคนสำคัญและไม่อยากมีเพื่อนเพราะฉะนั้น ตอนนี้การปกป้องนายมันคือหน้าที่เท่านั้นและอีกอย่างเมื่อภารกิจสิ้นสุดลง ฉันก็จะหายไปและนายก็จะลืมไปเองในที่สุด