เสียงของหญิงสูงวัยเอะอะโวยวาย  หล่อนละความสนใจจากตัวของนีลอเสียสิ้น  สิ่งที่เกิดขึ้น ณ วินาทีนี้  เหมือนเป็นเรื่องใหญ่  หล่อนรีบตามสามีออกไปข้างนอก  ขณะที่ไต๋กงเชาว์ตะโกนเรียกคนงานชายให้รีบไปตามจับเอาตัวผู้ที่แอบเข้ามาภายในบริเวณบ้านให้จงได้

แม้จะร่วงหล่นจากที่สูงไม่ทันตั้งตัว

แต่ความชำนาญของบูงอก็ทำให้หล่อนรู้วิธีกระแทกตัวลงพื้นได้อย่างดี  หญิงสาวรีบลุกขึ้น  เมื่อมองเห็นชายฉกรรจ์สองคนจากเรือนหลังใหญ่  กำลังวิ่งตรงมาที่หล่อนเพื่อหมายจับตัวเป็นแน่  บูงอรีบวิ่งไปตามทางเดิมยังเรือนหลังเล็กเหมือนที่ตอนเข้ามา..

หญิงสาวไม่มีเวลาคิดถึงสิ่งใด  หล่อนรู้แต่เพียงว่าจะต้องรีบปีนขึ้นไปบนหลังคาของเรือนหลังเล็กที่อยู่ชิดติดขอบรั้วทางด้านหลัง  แล้วกระโดดออกจากรั้วสีขาวสูงใหญ่นี้ให้ได้โดยเร็ว

เสียงตะโกนโหวกเหวกไล่หลัง  ยิ่งทำให้หล่อนไม่คิดสิ่งใด  นอกจากเร่งวิ่งและวิ่ง  วินาทีนั้น  ร่างของบูงอวิ่งไปกระแทกกับร่างของใครบางคนเต็มแรง  จนร่างหญิงสูงวัยใครคนนั้นเกือบล้มคะมำ.. 

บูงอตระหนกกับสิ่งที่เกิดขึ้น  แต่หล่อนไม่มีเวลาที่จะคิดอะไรนอกจากการหนี

หญิงสูงวัยที่เกือบเสียหลักล้มลงจากโดนกระแทก   รีบเอาผ้าฮิญาบที่หลุดร่วงกลับมาปิดบังใบหน้าทันที  วินาทีของเสี้ยวที่บูงอเหลียวหลังกลับไปมอง  แม้หญิงสูงวัยคนนั้นจะอยู่ในชุดอาบายะห์เรียบร้อย  แต่กิริยาทีท่าก็บ่งบอกถึงความเป็นคนไม่เต็มเต็ง

เสี้ยววินาที..ของสายตาชราที่จ้องมองออกมา

ผ่านผ้าฮิญาบปิดบังซ่อนเร้นใบหน้านั้น  

มันคือความคุ้นเคยบางอย่าง  ที่บูงอไม่ทันสังเกต..

 

“อีบ้า  -ึงรีบกลับเข้าไปในเรือนเดี๋ยวนี้”

ชายฉกรรจ์ที่วิ่งตามไล่หลังบูงอมา  ตะโกนใส่อย่างเห็นเป็นความผิดมหันต์  ที่หญิงสูงวัยออกมาเดินเผ่นผ่านข้างนอก  เสียงแว่วๆตะโกนด่าหญิงสูงวัยของชายฉกรรจ์ทั้งสอง  แม้จะสร้างความสงสัยนิดๆให้แก่บูงอ  แต่หล่อนไม่มีเวลาจะคิด  นอกจากเร่งวิ่งและวิ่ง  หนีและหนี  ให้รอดจากการถูกไล่ล่า

บูงอปีนป่ายขึ้นไปบนหลังคา  

กระโดดออกนอกรั้วไปอย่างคล่องแคล่ว 

แต่ชายฉกรรจ์ทั้งสอง  ยังคงติดตามหล่อนไปไม่ลดละ

ปล่อยทิ้งหญิงชราสูงวัยในชุดอาบายะห์สีดำ

จ้องมองเหตุการณ์อย่างมึนงง.. 

แต่สักพักเมื่อไต๋กงเชาว์ที่ตามออกมาดูเหตุการณ์  พบเห็นหล่อนเข้า  ความบ้าไม่สมประดีก็เกิดขึ้นอีกครั้ง

“กูไม่รู้  กูไม่เห็น”

เสียงตะโกนโหวกเหวกของหญิงสูงวัย

ทำให้ไต๋กงเชาว์อารมณ์หงุดหงิดขึ้นมาทันที

“-ึงกลับเข้าไปในเรือนพักของ-ึงเดี๋ยวนี้  ไปๆ”

ไม่เพียงแค่พูดไล่  แต่ไต๋กงเชาว์ทั้งผลักทั้งดันและดึงร่างของหล่อนให้กลับเข้าไปในเรือนอย่างเร่งรีบ  เหมือนกลัวใครจะมาพบเห็นเข้าเสียก่อน  แต่เสียงโวยวายไม่สมประดีของหญิงวัยชราก็ยังดังลั่น  พอจะให้ได้ยินเข้าไปถึงที่เรือนหลังใหญ่

“นั่นมันเสียงของใครเหรอ”

ฮารีถามขึ้น  ท่ามกลางความสงสัยของมอแกนทั้งสาม

“เออ..”

ทีท่าคุณสมศรีครุ่นคิดคำตอบอยู่นิดๆ   “เออ.. ไม่มีอะไรหรอก  อีเป็นผู้หญิงบ้า  อั๊วกับผัวไปเจอเข้าที่ตลาดท่าเรือเมื่อหลายปีก่อง เห็นสงสารก็เลยพามาอยู่ล้วย แค่นั้งเอง”

คำตอบของคุณสมศรี  ทำให้คนทั้งสามคลายความสงสัย  วกกลับมาคิดเรื่องคนที่แอบเข้ามาในบริเวณบ้านแทน  ภาพไหวๆที่มองเห็นจากทางหน้าต่าง  ร่างไหวๆที่วิ่งหนีไปทางเรือนหลังเล็กตรงสุดริมรั้วด้านโน้น..  

ไม่มีใครเห็นต่างเลยว่า ..คือร่างของผู้หญิง

“ป่านงี้  คงของอั๊วจะตามไอ้ผู้ร้ายนั้งทังหรือเปล่า อา..”

คุณสมศรีเปลี่ยนมาสนใจเรื่องราวตรงหน้าแทน  ด้วยวุ่นวายในจิตใจอยู่มากว่า  อีคนนั้นมันแอบเข้าในบริเวณบ้านของหล่อนทำไม แล้วนี้ถ้าคนของหล่อนไปตามจับอีคนนั้นมาไม่ได้  การจะรู้ความจริงก็คงยาก

 

และแม้จะยากเย็น..  

แต่ชายฉกรรจ์ทั้งสองก็ยังคงวิ่งไล่ตามบูงออย่างไม่ลดละ   แม้ความคล่องแคล่วของทั้งสองจะไม่ปราดเปรียวเหมือนยิปซีสาว  แต่ความวุ่นวายตลอดเส้นทางที่บูงอมุ่งหนี  ก็ทำให้พอตามกันทันอยู่บ้างในบางช่วง

บูงอบ่ายหน้าตรงไปยังชายหาด ที่เรือของหล่อนจอดรอท่าอยู่

เมื่อวิ่งตรงลิ่วมาถึงตรงทางแยกที่แสนจะวุ่นวายไปด้วยพ่อค้าแม่ค้าและคนเดินตลาด  อุบัติเหตุก็เกิดขึ้นอีกครั้ง  เมื่อร่างบูงอไปกระแทกใส่หญิงสาวอีกคน

“เอะ”

เสียงอุทานแทนที่จะเป็นคำตกใจที่ถูกชนกระแทก  กลับเป็นคำประหลาดใจแทน  หญิงสาวในชุดเจ้าหน้าที่สาธารณสุข  จ้องหญิงสาวที่มาชนหล่อนอย่างคุ้นตา

“นี่เธอ..”

คุณดุจเดือนเรียกหญิงสาว  อย่างนึกไม่ถึงว่าเธอคนนี้ขึ้นมาทำธุระอะไรถึงที่นี่

บูงอหันขวับกลับไปมองเจ้าของเสียงที่บูงอไปชนกระแทกใส่.. ..

 

อ่านต่อในครั้งหน้า

หุบเขาแสงจันทร์ / นฤดม

สำนักพิมพ์บ้านทะเลล้อม 2008

ความเดิม ตอนที่ 46  https://board.postjung.com/1100258.html