หุบเขาแสงจันทร์ ตอนที่ 18 (คลื่นแห่งความหลัง)

เมื่อคณะทั้งหมดเดินกลับมาถึงบริเวณหน้าหาด  ตรงที่ซายอและชาวบ้านกำลังจัดเตรียมงานพิธีฉลอง  คุณหมออาทิตย์ก็เป็นคนเปิดบทสนทนาอีกครั้ง

“ผมแวะไปดูอาการป่วยของแม่ซายอ  ท่าทางเป็นไข้ป่าอาการหนัก  พรุ่งนี้ผมจะให้เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลเอาเรือมารับเข้าฝั่งเมืองแต่เช้า  ลองรักษาด้วยยาสมัยใหม่  อาจได้ผลกว่าที่ทำอยู่”

หมออาทิตย์บอกกล่าว  อย่างไม่อยากก้าวล่วงไปถึงการรักษาด้วยพิธีกรรมแบบชนเผ่า

ซายอฟังคำบอกของหมออาทิตย์อย่างตรึกตรอง  

และได้แต่จ้องหน้าคุณหมอ..  

จนดุจเดือนต้องเอ่ยความสนับสนุนหมออาทิตย์อีกแรง  “จริงๆนะซายอ  ยาชุดที่ฉันจัดให้เมื่อสี่วันก่อนมันแค่ประคองอาการให้ทรงตัว  ถ้าซายอไม่ขัดข้อง  ลองทำตามที่คุณหมออาทิตย์แนะนำ  อาจทำให้แม่คืนเป็นปรกติ  หรือซายอจะว่ายังไง”

คำของคุณดุจเดือน  ไม่รู้ว่ามีอะไรดลใจ  ทำให้หนุ่มมอแกนคนนี้คล้อยตามได้อีกเป็นหนที่สอง  สิ่งดลใจเพราะความเป็นคนดีที่สัมผัสได้  กระนั้นหรือ..

“ก็ได้ แต่กูจะให้อีละมอน้องสาวกูติดตามไปด้วย จนกว่า..”

ซายอหยุดนิ่งคิดหาคำพูดชั่วครู่..   “แม่กูจะหายดี  ตามที่พวก...คิดว่าจะทำได้จริง”

สีหน้าของคณะพัฒนาพื้นที่ทั้งกลุ่มโล่งใจเป็นปลิดทิ้ง  โดยเฉพาะสีหน้าของหมออาทิตย์ที่เหมือนรู้สึกว่า  กำแพงปิดกั้นตัวเอง ของคนทะเลกลุ่มนี้  เริ่มแตกลงทีละน้อยได้อย่างที่เขาเองก็ต้องการให้เป็นแบบนั้น

หมออาทิตย์ยินยอมตามที่ซายอร้องขอ  และก่อนกลับไปนายอำเภอน้ำนิ่งเป็นคนบอกกล่าวส่งท้ายว่าคณะพัฒนาพื้นที่น่านน้ำอันดามันของเขา  จะเริ่มเข้ามาพัฒนาพื้นที่ตรงนี้ราวกลางสัปดาห์หน้า  เริ่มด้วยการตรวจสุขภาพของชาวบ้านบนเกาะ  โดยการนำของคุณดุจเดือนเจ้าหน้าที่สถานีอนามัยเชิงทะเล

ก่อนกลับไปซายอยังไม่ได้ให้คำตอบตกลงอะไรแก่นายอำเภอน้ำนิ่ง  มีแต่การนิ่งรับฟังคำบอกล่าว  เขาคิดอยู่แค่ว่าพอถึงเวลานั้นค่อยมาคิดอีกที

คณะของนายอำเภอน้ำนิ่งเดินทางกลับไปแล้ว.. ..

ซายอและชาวบ้านมอแกนน้อยใหญ่  ต่างกลับมาสนใจเรื่องราวความเป็นตัวตนของพวกเขาต่อ    

และเมื่อรัตติกาล..คืบคลานเข้ามา 

พระจันทร์ทอแสงเต็มดวง.. 

เริ่มกระจ่างขอบฟ้าด้านทิศตะวันออกของเกาะแสงจันทร์  

ความรื่นเริงบันเทิงดั่งงานฉลองก็เริ่มต้น

ความเชื่อแต่ครั้งบรรพกาล  ความตายของพวกเขาคือการพ้นทุกข์  คนที่ตายไม่ต้องมาลำบากเหมือนคนที่ยังมีชีวิตอยู่  ทุกครั้งที่มีการตายจึงมีแต่งานรื่นเริงเฉลิมฉลอง  มันเป็นความเชื่อที่สืบทอดกันมายาวนาน

นานและนานจนถึงแม้วันคืนนี้..

แต่ความเชื่อ  กับความรู้สึกของการจากไปของคนอันเป็นที่รัก  สำหรับมอแกนบางคนนั้น  มันไม่อาจทำให้ข่มใจมีความรื่นเริงนั้นได้เลย  มันเป็นเหมือนความคิดที่แปลกแยกของชนเผ่า  แต่มันก็เป็นความแปลกแยกที่เกิดจากความรู้สึกของใจโดยแท้   หรือว่าจริงๆแล้ว  ลึกๆในใจของมอแกนผู้สูญเสียคนอื่นๆ  ก็อาจมีความรู้สึกทุกข์ร้าวใจแบบเดียวกันนี้  หากแต่ไม่อาจแสดงความอ่อนแอนั้นออกมาได้  เพราะขนบทางวัฒนธรรมบอกย้ำให้ทำแบบนั้น  ให้เป็นแบบนั้น

ทั้งๆที่ความจริง อาจทุกข์ร้าวใจปานจะตาย  เหมือนยิปซีสาวอย่างบูงอ.. ..

อ่านต่อในครั้งหน้า

หุบเขาแสงจันทร์ / ตรีวิทย์ นฤดม

สำนักพิมพ์บ้านทะเลล้อม 2008