วิญญาณพลัดร่าง ตอน3

ความเดินตอนที่แล้ว>>>>> https://board.postjung.com/1006197.html

ผมขับรถออกจากโรงพยาบาลมุ่งไปที่บ้าน

ขณะขับรถมาระหว่างทาง อยู่ๆก็รู้สึกมือไม้สั่น หัวใจเต้นแรงราวกับกินกาแฟไปหลายถ้วย มันหวิวๆ วูบๆวาบๆ
แสงสีขาวสองข้างทางมันแยงเข้ามาที่นัยตาทั้งสองข้างจนรู้สึกอึดอัดไม่อยากมองไปข้างๆถนนเลย
ใจก็จดจ่อที่อยากจะกลับบ้านเร็วๆ ผมเลยขับรถมองไปแต่ตรงกลางถนนอย่างเดียวไม่มองด้านข้าง  
สักพักใหญ่ ช่วงที่ครุ่นคิดถึงเรื่องต่างๆอยู่นั้น
อยู่ๆก็มีเสียงกระแทกมาจากข้างฝั่งที่ผมขับเสียงดังสนั่นหวั่นไว ตัวผมรู้สึกเหมือนตัวเบาหวิว หัวนี่หมุ่นจับทิศจับทางไม่ถูก
มองไปข้างหน้าเป็นแสงสว่างจ้า จนต้องหลับตา สักพักก็รู้สึกเหมือนอะไรหนักๆมาทับที่ข้างหลัง แล้วก็วูบหลับไป

ผมมารู้ตัวมีสติอีกครั้ง ก็ตอนรู้สึกว่าตัวเองเบา รู้สึกสบายเหมือนอยู่ในความฝัน  
ลืมตามาก็เห็นว่าตัวเองยืนอยู่ริมถนน ตรงแยกที่เกิดอุบัติเหตุ ผมมองรถตัวเองล้อชี้ฟ้าครึ่งคันจมน้ำอยู่ในคลอง
แล้วก็พยายามนึกว่าผมออกมาจากรถได้อย่างไร
แต่ก็นึกไม่ออก ผมก้มลงมองดูที่เท้าผมเพื่อจะสำรวจว่าผมได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า แต่ก็ต้องตกใจเมื่อผมไม่เห็นเท้าตัวเอง
แถมยังมองทะลุมือตัวเองเห็นพื้นถนนด้านล่างอีก  ผมตกใจมากทำไรไม่ถูก

เราตายแล้วหรือนี่ ผมนึกในใจ  รู้สึกเสียใจมาก 
จะทำยังไงต่อไปดี ผมถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมา ช่วงนั้นนึกอะไรไม่ออกเลย อยู่ๆก็มีร่างเป็นเงาสีดำมาประกบที่ผมซ้ายขวา
จับแขนผมไว้ ผมพยายามสบัดแขนให้หลุดจากเงาดำนั้น แต่กลับรู้สึกอ่อนแรง
เหมือนตอนที่เราตื่นตอนเช้าแล้วเราพยายามกำหมัดให้แน่นๆ แต่เราก็เหมือนหมดแรง ที่จะบีบหมัดให้แน่น
ความรู้สึกผมเหมือนแบบนั้นเลย พยายามดิ้นรนแต่ก็อ่อนแรงทุกที
แต่อยู่ๆพอคิดว่านี่คือความตาย ก็ทำให้ผมนึกถึงพ่อหมอคนนั้นขึ้นมา  
แว๊บเดียว  ความรู้สึกผมก็เหมือนกับจะงวย งง  ผมไปยื่นอยู่ตรงหน้าบ้านพ่อหมอ หลังที่ผมเคยไปหา ได้อย่างไร

ตอนนั้นมองไปรอบตัว ท้องฟ้าเริ่มสว่าง ลมพัดเบาๆ แล้วก็มีเสียงสุนัขเริ่มหอนพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย
ผมยืนอยู่ตรงหน้าบ้าน โดยไม่รู้ว่าจะเอายังไงดี ช่วงที่กำลังคิดอยู่นั้น อยู่ๆก็มีควันสีขาวลอยออกมาจาก ประตูบ้านพ่อหมอ
รวมกลุ่มกันเป็นรูปร่างคล้ายคนสองคน
มาประกบที่ตัวผม แล้วก็พาผมลอยผ่านประตูเข้าไปข้างใน
เห็นพ่อหมอ กำลัง งัวเงีย สาระวนกับเครื่องแต่งกาย คงไม่นึกไม่ฝันว่าจะมีอาคันตุกะมาหาตั้งแต่เช้าตรู่
สักพัก พ่อหมอก็เริ่มจุดเทียน แล้วเริ่มทำพิธีกรรมบ้างอย่าง  
สักพักไม่นาน ก็มี เงาดำใหญ่รูปร่างประหลาดโผล่ขึ้นกลางห้อง ลักษณะดูคล้ายๆนกฮูกยืนสองขาเหมือนคน ที่หัวมีหูยาวตั้งขึ้นทั้งสองข้าง
แต่ตรงใบหน้าไม่มีหน้าตา  กลับเป็น กลุ่มควันสีขาวรวมตัวเป็นก้อนเท่าลูกฟุตบอล
สิ่งนั้นลอยเข้ามาใกล้ๆผม   ผมก็ได้แต่จังงังกับสิ่งที่ไม่เคยพบไม่เคยเห็นมาก่อน
ผมรู้สึกว่า ยิ่งเงาดำประหลาดเข้ามาใกล้ผมมากเท่าไหร่  ผมก็รู้สึกหนาวมากขึ้นมากขึ้น ราวกับว่าอยู่ในห้องแช่แข็ง
พอเงาดำประหลาดนั้นมาประชิดตัวผม อยู่ๆผมก็เห็นทุกอย่างสว่างจ้าขึ้น แล้วก็ค่อยๆมืดลง
ผมพยายามเพ้งมองไปข้างหน้า ปรากฏว่าผมไปโผล่ที่เตียงผู้ป่วยที่น้านอนอยู่ในพริบตา
มองไปที่ตัวน้า เห็นดวงวิญญาณน้าเรืองแสงอยู่ภายในตัวน้า  เป็นสีส้มๆ เหมือนเปลวเทียน
มันวูบวาบวูบวาบเหมือนจะดับแหล่ไม่ดับแหล่

ผมนึกในใจว่า จะช่วยน้าได้อย่างไร ไม่ทันถามอะไร  ดวงวิญญาณที่พาผมมาก็เหมือนรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่
อยู่ๆก็พาร่างทิพย์ผมหายวับไปอีกที่ที่หนึ่ง ที่นั่น ดูคุ้นตา แต่นึกไม่ออกว่าที่ไหน เหมือนเคยเห็นมาก่อน มีต้นไม้ใหญ่ มีป่า มีทุ่งนา
มันคุ้นแต่มันก็เปลี่ยนแปลงไปมาก

พอผมค่อยๆเคลื่อนเข้าไปใกล้ๆ บริเวณต้นไม้ใหญ่นั้น ก็เริ่มนึกออกว่า ที่นั้นก็คือที่ที่ น้าวิลัยแกเสียชีวิตนั้นเอง
ไม่นาน อยู่ๆก็เห็นควันสีฟ้าๆออกน้ำเงิน
ลอยจับกลุ่มกันเป็นก้อน   เดี๋ยวก็ลอยต่ำ เดี๋ยวก็ลอยสูง  เดี่ยวก็หยุดอยู่กับที่  เคลือนที่ไปมาอยู่รอบๆบริเวณนั้น ราวกับว่ากำลังรอคอยอะไรบางอย่างอยู่

ผมนึกในใจขึ้นมาทันที ว่านั้นคือน้า วิญญาณอีกซีกของน้า  ใช่ๆ  อยู่ๆความคิดหนึ่งก็แว๊บขึ้นมา “ขวัญของน้า”  
ใช่มันเป็นขวัญของน้านั้นเอง คิดได้เท่านั้นแหละ ก็เริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวต่างๆ ประมวลทุกอย่างที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว
ดวงวิญญาณของวิลัยไม่ได้ทำร้ายน้า แต่ที่น้าป่วย เพราะขวัญของน้าออกจากร่างแล้วไม่ได้กลับคืน

พอนึกได้ดังนั้น ผมก็คิดว่ายังไงก็ต้องพาน้ากลับมาที่จุดนี้ให้ได้  เหมือนดวงวิญญาณที่มากับผม รู้ว่าผมได้คำตอบที่ต้องการแล้ว
อยู่ๆร่างผมก็หายวับจากที่นั่น มารู้สึกตัวอีกที เหมือนตัวเองลอยอยู่บนอากาศ ไหล่สองข้างเหมือนมีอะไรมาบีบแน่น
ผมมองขึ้นไปดูเหนือศรีษะผม เห็นเงาที่ว่าคล้ายนกฮูก กำลังใช้กงเล็บจิกมาที่ไหล่ทั้งสองข้างของผม กางปีกบิน
พาผมทะยานตรงไปข้างหน้าอย่างแรง ราวกับนั่งรถไฟเหาะตีลังกา

ผมมองไปข้างหน้าเห็นแยกที่ผมประสบอุบัติเหตุ
มีรถจอดอยู่หลายคัน มีแสงไฟวับๆหลากสีบนถนน ผมถูกพาตัวให้ลอยเข้าไปใกล้ๆแยกนั้นอย่างเร็ว
พอถึงกลุ่มคน ที่มุงอยู่ตรงแถวแยกนั้น กงเล็บยักษ์ก็เหวียงผมลอยไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและแรง 
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองพุ่งด้วยความเร็วสูงไปที่กลุ่มคนพวกนั้น จนทำให้ผมต้องร้องออกมาด้วยความหวาดเสียว

หลังจากนั้นก็รู้สึกเหมือนมีอะไรดูดผม เหมือนผมตกลงไปในท่ออะไรสักอย่าง แสงสว่างจ้าก็ปรากฏขึ้นมา  แว๊ปหนึ่ง
ทุกอย่างก็มืดลง ผมลืมตาดู ก็ปรากฏว่าเห็น ชายคนหนึ่งกำลังปั้มหัวใจผมอยู่
ผมรู้สึกเหมือนคนกลั้นหายใจมานาน แทบจะขาดใจ รีบสูดอากาศเข้าไปจนเต็มปอด อย่างเร็ว

ผมร้องโฮออกมาอย่างดัง พร้อมทั้งจับหัวไหล่ชายคนที่อยู่ต่อหน้าผมไว้แน่  
ผมตะโกนร้องราวกับว่านี้คือชัยชนะ อารมณ์ตอนนั้น มันทั้งซะใจ ทั้งดีใจ ทั้งบ้าคลั่ง
ชายคนนั้นไม่ทันได้ตั้งตัว ก็พลอยตกใจร้องเสียงหลงตามผมไปด้วย
จนเขาตั้งสติได้ ก็ค่อยๆกดตัวผมให้นอนลงไปช้าๆ
ผมค่อยๆสำรวจตัวเอง ตัวผมเปียกไปทั้งตัว มีเลือดตามเสื้อผ้าไม่มากนัก ดูภาพรวมๆแล้วไม่มีอะไรแตกหัก  
ชายคนที่ปั้มหัวใจผมเขาบอกผมว่า พี่รู้ไหมว่าพี่หยุดหายใจไปแล้วเกือบยี่สิบนาที
ผมพยักหน้า ผมบอกว่าผมไม่เป็นไร ขอผมลุกเดินได้ไหม เขาก็ค่อยๆพยุงผมลุกนั่ง แล้วก็ให้ผมลุกขึ้นยืน
ตอนนั้นผมได้ยินเสียงคนที่มายืนมุงอยู่ ปรบมือกันใหญ่ คู่กรณีที่ชนรถผมตกคลอง เขาไม่ได้บาดเจ็บอะไรนอกจากตกใจ
แต่รถเขาเสียหายด้านหน้ายุบไปทั้งแถบ

ผมบอกกับตำรวจว่า ผมจะไปตกลงความที่โรงพัก แต่ตอนนี้ขอไปโรงพยาบาลก่อน
ผมให้รถอาสาสมัครไปส่งผมที่โรงพยาบาลที่น้าผมอยู่
ไปถึงก็ถูกล้างเนื้อล้างตัว พยาบาลจับทำแผล พยาบาลสงสัยเล็กน้อยว่ามีเลือดเต็มเสื้อเลย
แต่ทำไมไม่มีแผลใหญ่ ที่ต้องได้เย็บอะไรเลย มีแต่แผลถลอกทั้งนั้น พยาบาลเอาเสื้อผ้ามาให้ผมใส่เป็นชุดของคนไข้ทั่วไป    
ทำแผลใส่ยาอยู่พักใหญ่ เขาก็ให้ไปรอรับยา   ก็อาศัยช่วงนี้ ปลีกตัวไปหา ลูกน้าที่มาเฝ้าอาการน้าอยู่ทั้งคืน
เขาเห็นผมก็ตกใจ ถามว่าทำไมแต่งตัวชุดนี้ ผมบอกว่ารถผมคว่ำลงคลอง แต่โชคดีไม่เป็นอะไรมาก ไม่ต้องห่วง
ดูเขาตกใจอยู่เหมือนกัน  ผมก็เลยบอกให้เขากลับไปเอาเสื้อผ้ามาให้ผมเปลี่ยนหน่อย ส่วนผมจะเฝ้าน้าอยู่ทางนี้เอง
แล้วลูกน้าก็ออกไปเอาเสื้อผ้ามาให้ผมเปลี่ยน

หลังจากนั้นผมครุ่นคิดหาหนทางจะทำยังไงถึงจะพาน้าไปยังบ้านเกิดของแกให้ได้
บ้านยายที่ต่างจังหวัดเป็นบ้านที่น้าอาศัยอยู่ตั้งแต่เด็ก ห่างจากที่นี่ราวๆ สี่-ห้าชั่วโมง
ถ้าไม่มีออกซิเจนน้าอาจจะเสียชีวิตระหว่างทางก็ได้  
ผมก็เลยไปถามพยาบาลว่าถ้าจะให้รถโรงพยาบาลไปส่งที่ต่างจังหวัด จะต้องติดต่อที่ไหนครับ
พยาบาลถามว่าจะส่งตัวต่อไปยังโรงพบายาบาลอะไรค่ะ
ผมก็บอกว่า อ๋อพอดีผู้ป่วยเขาอาการหนักมากแล้ว เขาอยากจะกลับไปที่บ้านเกิดเขาครับ แต่กลัวระหว่างทางอาจจะมีอาการอะไรไม่ดีขึ้นมา
ก็เลยอยากจะให้รถโรงพยาบาลไปส่ง  
พยาบาลเขาก็พยักหน้า แล้วก็บอกว่า เดี๋ยวหนูถามให้ค่ะ ต้องการพยาบาลไปด้วยไหมค่ะ ผมก็บอกว่าก็ดีครับ
พยาบาลคนนั้นหายไปครู่หนึ่ง แล้วก็เอาแบบฟอร์มมาให้กรอก
พร้อมกับบอกว่า ราคานี้ยังไม่รวมค่าจ้างพยาบาลติดตามอีกต่างหากนะค่ะ
ผมรับเอกสารนั้นมากรอกแล้วก็ไปจองรถตามที่พยาบาลแนะนำ

สักครู่ใหญ่ๆ หมอมาตรวจอาการน้าของผม  
ผมก็บอกคุณหมอไปว่า จะขอพาตัวคนไข้กลับวันนี้ เพราะทางญาติตกลงกันแล้วว่าอยากให้เขาไปเสียที่บ้าน ไม่อยากให้เสียที่โรงพยาบาล
หมอก็บอกว่าแล้วแต่ญาติคนไข้นะ ถ้าคิดว่าเป็นความต้องการของคนไข้  หมอก็ไม่ขัดข้องอะไร

หลังจากคุยกับหมอเสร็จ ไม่นานลูกน้าก็เอาเสื้อผ้ามาให้ผมเปลี่ยน
ผมก็โกหกลูกน้าไปว่า เมื่อกี้หมอมาตรวจ แล้วบอกว่าคนไข้คงจะไม่พ้นคืนนี้  
ผมโกหกลูกน้าไปอีกว่า น้าบอกกับผมว่าอยากกลับไปเสียที่บ้าน  
ลูกหน้าก็เชื่อผม รีบโทรไปหาพ่อเขา   ว่าแม่ไม่ไหวแล้วนะ แม่อยากกับไปที่บ้าน  
เสียงปลายสายดังมาว่า ให้รีบพาแม่กลับมา เดี๋ยวพ่อจะไปเจอที่บ้าน

หลังจากดำเนินการเรื่องจ่ายค่าอะไรทุกอย่างเสร็จสับ เวลาก็เกือบเทียงแล้ว  
ผมกับลูกคนโตของน้า ก็พาน้าออกมาจากโรงพยาบาลด้วยรถของโรงพยาบาล
โดยมีพยาบาลมาค่อยดูอาการด้วย   รถขับเลยผ่านออกไปทางแยกเลี่ยงเมือง ลูกน้าก็ทำหน้าตกใจ
ถามคนขับรถว่าจะไปไหน คนขับเขาก็ชะลอรถ แล้วก็ถามว่าอ้าวไม่ได้ไปจังหวัดนี้หรอกหรือ ผมก็เลยบอกกับลูกน้าว่า น้าอยากกลับไปบ้านยายแต่ที่บอกว่าให้กลับบ้านพ่อของเอง เพราะกลัวว่าพ่อเองจะไม่ยอมให้ไป  

ลูกน้าฟังเหตุผลแล้วก็ทำหน้าเลิกลักเลิกลัก
กระอักกระอ่วนใจ จะโทรไปบอกพ่ออย่างไรดี ผมเข้าใจความรู้สึกนั้นดี
ก็เลยปลอบเขาไปว่า แม่เองเขาจะไปสบายแล้ว เป็นสิ่งสุดท้ายของชีวิตเขาที่เขาต้องการขอ ก็ทำให้เขาเถอะ
ลูกน้าก็เลยค่อยๆสงบลง ทำใจอยู่สักพัก ก็โทรไปบอกพ่อเขาว่า   พ่อตกลงแม่จะกลับบ้านยายนะ ตอนนี้กำลังจะไปบ้านยาย
เสียงตะวาดก็ดังออกมาจากโทรศัพท์ทันที ว่า จะพาไปทำไม จะตายห่าอยู่แล้ว จะเอาไปทรมานทำไม
แล้วลูกน้าก็ยื่นโทรศัพท์มาให้ผมพูด ผมพยายามบอกให้สามีน้าใจเย็นๆ
นี่เป็นการข้อครั้งสุดท้ายขอชีวิตน้า เสียงปลายสายสวนมาว่า ถ้าไปเสียระหว่างทางจะทำยังไง เขายังคงโมโหอยู่
ผมรีบตัดบทว่า ให้เขาขับรถตามมาเจอที่บ้านยาย  แล้วก็วางหูไป

รถขับไปได้สักพัก ผมเผลองีบหลับไปครู่หนึ่ง รู้สึกตัวอีกที เห็นคนขับกำลังขับรถเข้าข้างทาง ผมถามว่าเกิดอะไรขึ้น
คนขับตอบว่า รถฉลามบอกให้เขาไล่ทาง  พอรถจอดได้ ตำรวจเข้ามาสอบถามว่า จะไปไหนกัน คนขับก็ตอบไปตามจริง
ว่าจะไปส่งคนไข้กลับบ้าน  ตำรวจเชิญคนขับรถลงไป ผมนึกในใจ มีจับความเร็วรถโรงพยาบาลด้วยหรือวะ  
คนขับรถลงไปคุยกับตำรวจ ตำรวจขอดูใบขับขี่ พอคนขับยื่นใบขับขี่ให้ตำรวจ
ตำรวจเอามาดู แล้วก็พูดสื่อสารในวิทยุสื่อสาร ว่า เจอรถต้องสงสัยแล้ว ขณะนี้สกัดไว้ได้แล้ว  
เท่านั้นแหละผมรีบกระโดดไปที่เบาะคนขับ รีบขับรถออกทันที
ผมไม่คิดเลยว่าเขาจะแจ้งความจับผมแบบนี้