เอลเดอร์ไม้กายาสิทธิ์มฤตยู ตอน 5

ตอนที่ 1-4  https://diary.postjung.com/tycoon

ความเดิมจากตอนที่แล้ว

       แสงแดดอ่อนๆส่องผ่านตามรูตามใบไม้และกิ่งไม้ ใต้ต้นไม้ต้นนั้น อลิส เธอนั่งเล่นอยู่ตรงนั้น สีหน้าเธอดูเศร้าๆ ราวกับคนสิ้นหวัง เพราะเธอกังวลและเป็นห่วง คามิลา เพราะเธอมีส่วนช่วยให้ อริส รอดตายจากพวกนักต้อนหลายครั้ง เอลิน่า เดินเข้าไปหา อริส และนั่งลง เธอเอ่ยขึ้น
เอลิน่า : เป็นยังไงบ้าง อริส เธอ OK มั้ย
อริส : คะหนู OK เพียงแต่หนูเป็นห่วง คามิลา ป่านนี้เธอจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ หนูเป็นห่วงเธอ หนูจะไปช่วยเธอ
เอลิน่า : พวกเธอยังไม่พร้อมที่จะสู้กับคนพวกนั้น พวกเธอยังต้องฝึกกันอีกมากและอีกอย่างพวกเธอยังเด็ก จะเอาอะไรไปสู้กับคนทั้งกองทัพ เอาหล่ะ อริสในเมื่อเธอตั้งใจที่จะไปช่วย คามิลา ให้ได้แล้วพรุ่งนี้ฉันจะพาพวกเธอไปพบกับคน คนนึง
อริส : คะ
       เธอตอบด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไปเธอมีหวังขึ้นอีกครั้ง ต่อมาทุกคนร่วมกันทานอาหารเย็นร่วมกัน อริส และ แดเนียล รู้สึกจะอร่อยกับอาหารที่ เอลิน่า ทำมาก ทุกคนทานไปคุยกันไป
จากนั้น อริส ได้เอ่ยถาม เอลิน่า ว่าใครคือคนที่เอลิน่าจะพาเธอไปพบพรุ่งนี้ และเขาคนนั้นเป็นใคร จากนั้น ด๊อก โดปี้จึงเอ่ยขึ้น

ด๊อกโดปี้ : ฮอเรส คือพ่อมดผู้ พิทักษ์ป่า แห่ง เซนโทเปียร์ ฮอเรสคือผู้ปกครองที่นี่เค้าเคยต่อสู้ในส่งคราม เอล์ฟ มาแล้วมันเกิดขึ้นเพราะ ลิมเบอร์ก กษัตริย์แห่งเอล์ฟ ผู้มีความมุงมั่นที่จะเป็นใหญ่ในดินแดนแห่งเวทมนต์ทั้งหมด เขาได้รวบรวมเหล่าพ่อมด แม่มด ที่เก่งกาจที่สุดในแต่ละเมือง มาเป็นพรรคพวก และรวบรวมของวิเศษหลายอย่าง อีกทั้งยังตามหา ไม้กายาสิทธิ์ในตำนาน ทั้งสามอันด้วย อย่างใดก็ตามสงครามนี้จะไม่เกิดขึ้นหาก ลิมเบอร์ก ไม่รู้ว่า ไม้กายาสิทธิ์ หนึ่งในสาม อยู่ที่ ฮอเรส มันเป็นจุดเริ่มต้นสงครามระหว่าง สองอาณาจักร

แต่ ดูรอล์ฟ พระราชาแห่งเซนโทเปียร์ ก็ไม่ได้เกรงกลัวต่อส่งครามในครั้งนั้น พระองค์ได้ส่งทหารร่วมทำสงครามเคียงข้างกับ ฮอเรส ด้วย ทั้งสองฝ่ายต่างสูญเสียกำลังและล้มตายกันมากเหมือนกัน พวกเอล์ฟมันไม่ได้มาคนเดียวพวกมันพา พวกยักษ์มาด้วย พวกมันเกรงกลัวอำนาจของ ลิมเบอร์ก พวกมันจึงรับใช้เค้า สงครามเกิดขึ้นไม่นานมาก พวก เอล์ฟก็ต้องล่าถอยทัพกลับบ้านไป เพราะสู้ ฮอเรส ไม่ได้ ราชาของเอล์ฟ ขนอาวุธวิเศษมามากมายนักแต่ก็ไม่มีอาวุธใดเอาชนะไม้กายาสิทธิ์ เรดเมเปิล ได้ ราชาเอล์ฟก็บาดเจ็บไม่น้อยและยังประกาศออกมาว่า ข้าจะกลับมาทำลาย แผ่นดินเซนโทเปียร์ให้สิ้นซาก และยึดไม้กายาสิทธิ์ เรดเมเปิล มาเป็นของตนให้ได้ และได้ยกทัพกลับไป จากนั้น ฮอเรส และเหล่าพ่อมด ก็ได้เสกคาถาป้องกันปราสาท โบธเวลล์ จากพวกที่ไม่หวังดี พวกชั่วร้าย ก็มิอาจจะผ่านเข้าไปในปราสาทได้ ฮอเรส เขารู้ตัวว่า อายุมากแล้วจึง มอบไม้กายาสิทธ์ ให้กับ ลูกศิษย์ของเขา นั่นก็คือ ทอมเนอร์เทนรี่ ทหารเอก ของราชา รูดอล์ฟ และเป็นหน้าที่ของ ทอม ที่ต้องปกป้องอาณาจักร ต่อไป วันเวลาผ่านไป อาณาจักรอยู่ด้วยความสงบสุข และ ทอม ก็ได้ขออนุญาต พระราชา เพื่อออกสำรวจอาณาจักรและสร้างสัมพันธภาพกับเมืองอื่นๆ จากวันนั้นถึงวันนี้เป็นเวลากว่า 20 ปี อาณาจักร เซนโทเปียร์ ก็อยู่อย่างสงบตลอดมา
ด๊อก โดปี้ : เรื่องก็เป็นแบบนี้แหละ

        เช้าวันรุ่งขึ้นเป็นวันที่อากาศเย็นสบายไม่มีแสงแดด พวกคนแคระ เตรียมของใส่รถม้าเพื่อออกเดินทางไปยัง วิหารซันทาร่า ฮอเรส อยู่ที่นั่นกับเหล่าพ่อมด ผู้ทรงวิชาและคาถาเวทมนต์ ที่วิหารแห่งนั้น อริส จะได้เรียนวิชาเวทมนต์และคาถา ต่างๆ เพื่อเตรียมตัว ก่อนที่จะเดินทางไปช่วย คามิลา ที่คุก อัซคาบัน ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยที่จะทำเช่นนั้น แต่เธอก็มีความมุ่งมั่นที่จะไปช่วย คามิลา ให้จงได้เธอไม่กลัวในสิ่งที่ต้องเจอเลย ระหว่างทางพวกคนแคระก็ได้ร้องเพลงกันอย่างสนุก จนทำให้อริส รู้สึกลืมความเศร้าไปชั่วขนาด

กลับมาทาง คฤหาสน์ แมคทิว ธีโอดอรา เธอยืนอยู่นอกระเบียงและมองออกไปยังริมแม้น้ำหน้าบ้านของเธอ มีเสียงเดินขึ้นมาทางบันได มีมากกว่าหนึ่งคนที่กำลังเดินขึ้นมา

วีนัทแบทเชอร์ : นายหญิง เออ...คือ คนของเราที่ตามนางเด็กนั่นไป ตายหมดเลยครับ เออ.....พวก ผู้คุมวิญญาณ มันไปที่นั่นและไล่ฆ่าทุกคน
ธีโอดอรา : บัสซบ พวกมันกล้าดียังไง ถึงได้ทำร้ายคนของเรา แล้วนางเด็กนั่นเป็นยังบ้าง ตายหรือยัง
วีนัท เขาตอบแบบไม่มั่นใจมากนักเพราะกลัว ธีโอดอรา โกรธ สีหน้าของเขาซีดไปชั่วขณะ
วีนัท : เออ...ข้าคิดว่าเด็กนั่นมันน่าจะรอด เพราะมีคนมาช่วยมัน พวกเราไม่เห็นศพของพวกมันแม้แต่คนเดียว เราพบแต่รอยเลือด ที่ผ่านไปทาง เซนโทเปียร์ ครับนายหญิง

ธีโอดอราเธอโกรธมาก เหมือนพลาดในสิ่งที่กำลังจะเอื้มมือไปจับ

ธีโอดอรา : พวกแกโง่มาก ที่ฆ่าเด็กนั่นไม่ได้แล้ว ฉันจะเป็นใหญ่ในดินแดนแห่งนี้ได้ยังไง พวกแกปล่อยให้นางเด็กนั่นหลบไปอยู่ในที่ๆ มีพ่อมดเก่งกาจ ปกป้องอยู่ แล้วฉันจะได้ครอบครองไม้กายาสิทธิ์ เรดเมเปิล ได้ยังไง

วีนัท : นายหญิงของข้า ท่านลืมไปแล้วรึ ว่ายังมี ไม้กายาสิทธิ์ อีกตั้งสองอันที่มีพลังไม่แพ้กันเลยทีเดียว และเรายังมีคนนำทาง ที่จะพาเราไปยังเกาะมรณะ แห่งนั้นอีกด้วย เออ….แต่เรายังไม่มีวิญญาณ หนึ่งพันดวง ไปแลก กับไม้กายาสิทธิ์ เดทธอร์ แล้วเราจะไปหาดวงวิญญาณมาจากใหนถึงหนึ่งพันดวงหล่ะ นายหญิง
ธีโอดอรา : เราจะไปเขต คอนวอล ที่นั่นมีพวกเร่ร่อนจำนวนมาก

     ตกเย็นวันนั้นพวกของธีโอดอราและนักต้อนรวมกลุ่มกันถึงสามสิบกว่าคนและเดินทางด้วยไม้กวาดวิเศษ

และกลางดึกวันนั้น พวกนักต้อนได้ทำการสังหารหมู่ผู้คนที่อยู่ในหมู่บ้านทั้งหมดไม่ว่าจะเป็น เด็ก คนชราพวกเขารวบรวมวิญญาณได้มากพอสมควร จากนั้นได้เผาหมู่บ้านทิ้ง
เมื่อแสงแดดสาดส่องก็เผยให้เห็นซากหมู่บ้านที่ถูกทำลาย ไฟไหม้ทุกอย่างเกือบหมด

      กลับมาดูทาง อริส
ถึงแล้ว วิหารที่สวยงามและตั้งตระง่าอยู่บนเขาสูง วิหารแห่งนี้มองเห็นวิวของทั้งเมืองและ พระราชวัง โบสเวลล์ได้อย่างชัดเจน ส่วนทางเข้าวิหารนั้นเป็นสะพานหินขนาดใหญ่และทางเข้ามีรูปปั้น ผู้พิทักษ์ เป็นม้ายูนิคอน ตัวผู้สง่างามมีเขายาวและปีกที่ใหญ่แสดงถึงอำนาจ
มันคือ ราชาแห่งเหล่า ยูนิคอน พวกเขาเดินผ่านหน้าประตูเข้าไปอริสรู้สึกตื่นเต้นมาก และด้านหนึ่งของวิหารมีหอสูงอยู่ข้างบนมันดูคล้ายกับหอนาฬิกา แต่มีเลนกระจกอันใหญ่ มันมีไว้ยิงและสะท้อนคาถาเพื่อเสกเกราะให้กับ พระราชวังและปกป้องอานาจักร หอแห่งนี้ถูกสร้างพร้อมกับวิหารมันมีอายุหลายร้อยปีแล้ว มันเป็นอีกเหตุผลที่ทำให้ศัตรูไม่สามารถเอาชนะและบุกเข้าเมืองได้ และวิหารแห่งนี้ยังเป็นที่ฝังศพของเหล่า พ่อมอ-แม่มด ที่มีฝีมือในสมัยก่อน อีกทั้งยังเป็นที่เก็บอาวุธและของวิเศษของพวกเขาเหล่านั้นอีกด้วย
อริสและเหล่าคนแคระมาถึงยังที่หมายแล้ว เอริน่า พาอริสเข้าพบ ฮอเรส พวกเขาเดินผ่านประตูบานใหญ่ ข้างพนังมีภาพวาด พ่อมด-แม่มด มากมายล้วนแต่เป็นคนสำคัญในสมัยก่อน
ขณะที่ทุกคนกำลังเดินดูของวิเศษที่อยู่ในตู้กระจกอยู่นั้น ก็มีเสียงพูดขึ้นจากด้านหลัง

ฮอเรส : ผู้วิเศษเหล่านั้นคือผู้ปกป้องอณาจักรแห่งนี้
เอริน่า : ฮอเรส
ฮอเรส : สบายดีเอริน่า เจ้ามีธุระอะไรเป็นพิเศษกับข้าหรือเปล่าถึงได้มาถึงที่นี่ แล้วเจ้าพาใครมาด้วยหล่ะนั้น
เอริน่า : นี่คืออริส ลูกสาวของทอมหลานสาวคนเดียวของข้า
อริส : สวัสดีคะ
เอริน่า : พ่อของเธอตายแล้วที่เมืองแบล๊คเบิร์น เมื่อ 12 ปี ก่อนและตอนนี้เธอกำลังถูกพวกชั่วร้ายตามล่า พวกมันต้องการไม้กายาสิทธิ์ของทอม อริสกำลังตกอยู่ในอันตราย ข้าอยากให้ท่านช่วยอริส
ฮอเรส : ทอมเป็นคนดี ฉันเสียใจด้วยนะเด็กน้อย

      จากนั้น ฮอเรสได้เชิญทุกคนไปที่ห้องนั่งเล่น ชั้น 3 ของวิหาร ห้องนี้มีระเบียงยื่นออกมาด้านนอกและมองเห็นเมืองอย่างชัดเจน ทุกคนนั่งกินขนมปังและน้ำชา จากนั้นเอริน่าได้เล่าถึงเรื่องที่เกิดขึ้นกับอริส ในห้องนั้นทุกคนต่างกำลังอร่อยกับขนมและน้ำชา แต่มีเพียงฮอเรสคนเดียวเท่านั้นที่รู้สึกเป็นกังวนและเขารู้สึกถึงส่งครามที่กำลังคืบคานเข้ามาในไม่ช้า
จากนั้นทุกคนก็ได้แยกย้ายกันพักผ่อนเพราะพรุ่งนี้ ฮอเรสจะพาทุกคนไปเข้าเฝ้า พระราชา ดูรอล์ฟ แห่ง เซนโทเปียร์ ที่พระราชวัง โบสเวลล์

         กลับมาที่ชายป่าเขตชายแดนของเมือง เซนโทเปียร์ พวกของ ธีโอดอรา ได้เดินทางเข้าใกล้เขตของเมือง พวกเขาพักผ่อนและตั้งแค้มกันข้างลำธานมีพวกนักต้อนคอยเดินดูรอบๆ ตลอด บ้างก็ก่อกองไฟและดื่มเหล้ากัน วีนัท นั่งให้ลูกน้องตรวจตราเวณยามอย่างแน่หนา จากนั้นเขาได้เดินเข้าไปที่แค้ม เพื่อปรึกษาหารือกับคนอื่นๆ
ทันใดนั้นมีเสียงคล้ายคนถูกลูกธนูยิง และล้มลงท่ามกลางเพื่อนๆที่นั่งดื่มเหล้ากันอยู่ พวกนักต้อนตกใจและตะโดกนร้องว่ามีผู้บุกรุก และทุกอย่างก็วุ่นวายไปหมด มีการยิงคาถาใส่กันจากทั้งสองฝ่าย ไปมา วีนัท วิ่งออกมาดูและตะโกนสั่งให้ลูกน้องคุ้มกันนายหญิง
วีนัทเสกคาถา ส่องสว่างขึ้น เผยให้เห็นผู้บุกรุก มันคือพวก เอล์ฟ
       

        เอล์ฟพวกนี้คือทหาร สอดแนมที่แฝงตัวอยู่ตามชายแดนพวกมันคอยสอดส่องติดตามข่าวของเมือง เซนโทเปียร์ เพื่อจะเอาข่าวไปรายงาน ลิมเบอร์ก กษัตริย์แห่งเอล์ฟ
ทั้ง 2 ฝ่ายต่อสู้กันอย่างดุเดือด จากนั้น ธีโอดอรา ได้ตะโกนออกมาให้ทั้ง 2 ฝ่ายหยุดต่อสู้กัน
ไม่มีใครสนใจในสิ่งที่เธอบอก เธอจึงเสกคาถา ทำลาย ต้นไม้ล้มลงมาตรงกลางวงที่ทั้ง2 ฝ่ายกำลังต่อสู้กัน และทั้ง 2 ฝ่ายต่างกระโดดหนีเอาตัวรอดจากต้นไม้ใหญ่ที่กำลังล้มลงมากลางวง
เมื่อต้นไม้ล้มลงแล้ว ทุกคนมองหน้ากันอย่างงง และหันหน้าไปดู ธีโอดอรา
และวอล์นอนหัวหน้า ทหารของเอล์ฟ ก็ตะโกนถามขึ้นว่า
 

วอล์นอน : พวกเจ้าแกคือคนของ เซนโทเปียร์ ใช่มั้ย
ธีโอดอรา : ฉันคือ โอดอรา รัฐมนตรีกระทรวงเวทมนตร์ แล้วพวกเจ้าเป็นใครถึงกล้ามาบุกทำร้ายคนของเรา
วอล์นอน : พวกข้าคือทหารของราชา ลิมเบอร์ก กษัตริย์แห่งเอล์ฟ งั้นเราก็ไม่ใช่ ศัตรูกัน แล้วพวกท่านมาทำอะไรแถวนี้
     

และธีโอดอราก็ตอบแบบเอาตัวรอด

ธีโอดอรา : พวกเรามาตามนักโทษคนสำคัญ พวกมันหนีมากบดานที่เมือง เซนโทเปียร์

          ในใจ วอล์นอน คิดแผนออกทันทีพวกนี้อาจจะเป็นกำลังที่จะใช้ไปตายแทนตนเองได้ เขาจึงเสนอให้ ธีโอดอรา และพวกเข้าเมือง เอล์ฟ เพื่อไปพบ ลิมเบิร์ก ทางด้านธีโอดอราก็คิดวางแผนหวังใช้กำลังของพวกเอล์ฟตามล่า อริส อีกแรง ทั้งหมดจึงตกลงกันและเก็บของเดินทางเข้าเมือง เอล์ฟ
วันรุ่งขึ้น วอล์นอนพาพวก ธีโอดอราเดินทางมาถึง พระราชวังลิมเบิร์ก เขาพาแขกไปพักที่ห้องรับรอง และขอตัวไปแจ้งข่าว แก่ ลิมเบิร์ก เมื่อ ลิมเบิร์ก ได้ฟังที่วอล์นอนพูด ก็รู้คิดแผนออกทันทีเขาจึงให้ วอล์นอนไปเชิญ ธีโอดอรา มาที่ห้องรับรองใหญ่
วอล์นอนได้ไปเชิญ ธีโอดอราและลูกน้องไปพบ ลิมเบิร์กที่ห้องรับรองใหญ่พวกเอล์ฟอยู่กันอย่างมั่งคั่งเพราะพวกเขามีนักโทษจำนวนมากที่ทำงานเหมืองทองและเพชร ในหุบเขาด้านใต้ของเมือง จึงไม่แปลกใจที่พวกเอล์ฟจะมีกองทัพที่น่ากลัวจำนวนมากเพราะ หัวเมืองเล็กๆแถวนั้นต่างตกเป็นเมืองขึ้นของ อาณาจักร เอล์ฟเกือบทั้งหมด เว้นแต่ เซนโทเปียร์ เมืองใหญ่ที่
ลิมเบิร์กยังยึดครองไม่ได้
         

      พวกเขาเข้ามาถึงห้องรับรองที่สวยงามและใหญ่สมกับชื่อห้อง ลิมเบิร์กรออยู่และเมื่อ ธีโอดอรามาถึง ลิมเบิร์กได้กล่าวต้อนรับ
ลิมเบิร์ก : เป็นเกียรติอย่างสูง ธีโอดอรา ที่พวกท่านได้เดินทางมาหาข้าในวันนี้อาณาจักรเอล์ฟ ของข้าขอต้อนรับทุกคน

ธีโอดอรา : เช่นกันคะ ดิฉันรู้สึกเป็นเกียรติอย่างสูงเช่นกันที่พระองค์ ต้อนรับ ดิฉัน
จากนั้น ลิเบิร์กได้สั่งให้ ทหารนำอาหารชั้นดีและเหล้ามาเลี้ยงแขกในห้องรับรอง
ทุกคนกินอาหารกันอย่างอร่อย และคุยกันไป ลิมเบิร์กจุงเอ่ยถามธีโอดอราขึ้น

ลิมเบิร์ก : แล้วพวกท่านเดินทางมาแถวชายแดดเมือง เซนโทเปียร์ ทำไมกัน
ธีโอดอรา : พวกเราตามนักโทษมา พวกมันขโมยของสำคัญของ ดิฉันมา
ลิมเบิร์ก : แล้วมันคืออะไรกัน สำคัญมากถึงกับต้องตามมาถึงที่นี่เลยรึ
ธีโอดอรา : มันคือ ไม้กายาสิทธิ์ เรดเมเปิล
ลิมเบิร์กได้ฟังแบบนั้นถึงกับยืนขึ้นและทุบโต๊ะอาหาร และทำสีหน้าโมโหอย่างมาก เขาจึงพูดขึ้น
ลิมเบิร์ก : ไม้กายาสิทธิ์ เรดเมเปิล คือสิ่งที่ข้ายอมทำสงครามกับ เซนโทเปียร์ มาเป็นเวลานาน เพราะข้าต้องการที่จะครอบครองมัน ถ้าข้ามีมันข้าจะเอาชนะ พระราชา ดูรอล์ฟ และยึดเมือง เซนโทเปียร์ ได้แน่ ข้าต้องการไม้นั่น ข้าจะให้ทองแกพวกท่านหานำไม้กายาสิทธิ์ มาให้ข้าได้

       ธีโอดอราได้ฟังแบบนั้นจึงคิดถึงแผนที่จะนำดวงวิญญาณไปแลกกับไม้กายาสิทธิ์ เดทธอร์
เธอจึงกล่าวออกมา

ธีโอดอรา : ดิฉันขอแค่ดวงวิญญาณอีก 300 ดวง แล้วดิฉันจะนำไม้กายาสิทธิ์ เรดเมเปิล มาให้พระองค์เอง ในเมื่อเรามีศัตรูคนเดียวกันแล้ว เราควรร่วมมือกันดีกว่านะ คะ
ลิมเบิร์ก : ได้เราจะให้ตามที่ท่านขอ
เขากำลังหลงในอำนาจที่ไม้กายาสิทธิ์จะมอบให้ โดยที่ไม่สนอะไรเลยและยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มันมา

แล้วอ่านต่อตอนที่ 6 ครับ บายยยยย   

 ขออภัยที่ห่างหายไปนาน