อ่ะ มาอีกแล้วครับ มีคนหวังดีแนะนำว่าอย่าเอาลงในนี้เลย ผมเข้าใจแล้วครับ ว่าทำไม(5555555) แต่ขอโทษที่ผมยังเอามาลงอีกนะครับ เพราะในนี้มีอาจารย์ที่ดีๆอยู่ ขอคำแนะนำและติชมด้วยครับ

ปล.กลอนโบราณ วาดแบบออกแนวไทยเดิมนะครับ ผมยังเด็กแต่แก่แล้วครับ 55555//เคี้ยวหมาก 

"ผู้พ่าย"

ขอเถิดเจ้า เข้าว่า ข้าขอขาน

ยามแพ้พาน รานรบ จบครั้งไหน

ขอเพียงเจ้า เอาเถิด จงร้องไป

อย่าถอดใจ ในความหวัง ดังบทกลอน

 

ความพ่ายแพ้ แย่หรือ คือเจ้าคิด

ความพ่ายแพ้ ยึดติด เป็นครูสอน

ความพ่ายแพ้ มีค่า อย่าริดรอน

ความพ่ายแพ้ จะสอนเจ้า เฝ้าเป็นครู

 

ยามเจ้าแพ้ แน่นอน ริดรอนจิต

แต่จงคิด เข้าว่า อย่าอดสู

ให้ความแพ้ แก้ไข ให้เป็นครู

เจ้าจงสู้ รู้ทาง รางเรืองรอง

 

ให้น้ำตา เป็นยา พาเจ้าแกร่ง

ให้เรี่ยวแรง แห่งเจ้า เข้าเป็นสอง

ให้กลอนนี้ พาเข้า เข้าใจปอง

ให้ใจเจ้า ลองดู สู้ต่อไป

 

ไม่ชนะ ใช่ว่า ไร้ค่าหรือ

ใจเจ้าคือ ที่หนึ่ง แม้ทางไหน

ขอเจ้าเถิด ข้าขอเพียง สู้ต่อไป

แล้ว"ดวงใจ ไร้พ่าย" จะกรายกรำ

 

"เหนื่อย"

ความเหนื่อยยาก ตรากตรำ จำเป็นบท

คือสิ่งทด- สอบคน ผลดังหวัง

ขอเพียงเจ้า เฝ้าทน ดิ้นรนรัง

แม้กายพัง ขอรั้ง อย่าพังใจ

 

หยาดเหงื่อเอ๋ย เลยไหล ไปทั้งร่าง

น้ำตาเอ๋ย เชยพลาง ดั่งน้ำใส

หยาดเหงื่อเอ๋ย ชะโลม โน้มดวงใจ

น้ำตาเอ๋ย มีใคร ให้กำลัง

 

เหนื่อยเพียงใด ให้ใจ เจ้ายังสู้

แล้วจึงรู้ ผู้ชนะ จะมีหวัง

แล้วความเหนื่อย จักตอบแทน แม้นโรยรัง

ขอเพียงฟัง กำลังใจ ในตัวตน

 

ดวงใจเจ้า เรามิใช่ ใบกระดาษ

ที่จะขาด โดนพลาด หยาดน้ำฝน

หัวใจเจ้า ทนได้ แม้ไร้คน-

ข้างเคียงตน ขอกำลัง อย่าพังใจ

 

ครั้งนี้อาจจะกุกๆกักๆกว่าทุกครั้งนะครับ(และที่ผ่านมาก็กุกๆกักๆเป็นทุนเดิม) ขอโทษด้วยครับ แหะๆๆๆ

เอ้า ยังไงก็ขอฝากตัวและฝีมืออันอ่อนหัดของผมไว้พิจารณาและติชมนะครับ

ขอบคุณครับ