เรื่องเล่าการเมืองในฮาเล็ม ราชวงค์โมกุล

สามีที่ตายไปของนางเคยมาทำงานเป็นทหารของพระจ้าอัคบาร์เขามี ความสามารถในการล่าเสือโคร่งและไดฝากให้มีห์รุนนิซ่ามาทำงานเป็นนางสนองพระ โอษฐ์ของ มเหสี รูไกย์ญ่า เบกัม แม่เลี้ยงของชาร์ฮันเกียร์ที่ตำหนัก เมื่อแรกเห็นชาฮันเกียร์บุตรชายของพระนางโชธาก็หลงรักในความงามของนางทันที ว่ากันว่านางเป็นคนที่สวยมากขนาดที่ว่าเจ้าชายทรงเพิกเฉยต่อปัจจัยที่ไม่ เหมาะไม่ควรต่างๆทางสถาณะภาพของนาง พระองค์ให้พระนามใหม่แก่นางว่า นูร์ มาฮาล ซึ่งแปลว่าแสงสว่างแห่งราชสำนักและต่อมาคือ นูร์ จาฮาล แสงสว่างของโลก .......

และแม้ว่ามเหสีแรกชาวฮินดูของพระองค์ซึ่งเป็นหลานของพระมาร ดาโชธา ไพ จะทรงเล็งเห็นถึงฐานอำนาจที่ถูกย้ายไปสู่พระนางนูร์ สตรีเปอร์เซียซึ่งสวยกว่า จึงเป็นแม่ซื่อแม่ชักจัดแจงให้พระสวามีอภิเษกกับราชกุมารี มัณมาตี ไพ น้องสาวของพระนางที่อายุน้อยกว่า พระนาง นูร์ มาฮาล หรือ เมห์รูนนิซ่า หลายเท่าแต่ก็ไม่เป็นผล...... พระนางเมห์รูนนิซ่าก็ยังคงครองความเป็นที่โปรดปรานของกษัตริย์ ในช่วงกลางคน ชาร์ฮันเกียร์พระองค์เป็นชายขี้เมาและติดฝิ่นกัญชายาสูบเป็นอย่างยิ่ง ในที่สุดภรรยาที่ท่านโปรดปรานที่สุด พระนาง นูร์ จาฮานก็ได้เข้ามามีบทบาทางการปกครองและราชการแทนพระองค์ เสน่ห์สาวเปอร์เซียนในตัวนางยังไม่หยุดอยู่เพียงแค่นี้แต่ยังถ่ายทอดต่อไป ถึงหลานของนางซึ่งเป็นลูกสาวแท้ๆของพี่ชายนาง คือ ท่านหญิงอาร์จูมัน Arjumand

ซึ่งภายหลังได้รับฉายาว่า มุมตัส มาฮาล Mumtaz Mahal เพราะพระเจ้า ชาห์ จาฮาน Shar Jahan หลานของพระนางโชธาก็ทรงหลงรักสาวเปอร์เซียอีกเช่นกัน  มุมตัส มาฮาล หญิงผู้เป็นต้นกำเนิดตำนาน รักอำมตะ ทัช มาฮาล ......เจ้าชายคูรัม Khurrum หรือ ชาห์ จาฮาน เมื่อวัยเด็กนั้นทรงได้รับการเลี้ยงดูโดยพระนางรูไกย์ญ่า มเหสีที่หนึ่งของพระเจ้าอัคบาร์ซึ่งไม่มีบุตรธิดา อัคบาร์กลัวนางจะเหงาจึงได้ไปขอยืมตัวเจ้าชายน้อย ชาห์ จาฮาน หลานของพระองค์ที่เกิดกับสายภรรยาชาวฮินดูคือโชธา ไพ มาให้รูไกย์ญ่าเลี้ยงแก้เหงา ครั้นเมื่ออายุครบ 13 เจ้าชายจึงกลับไปอยู่ในความดูแลของพระมารดาชาวฮินดูซึ่งก็กระตือรือล้นจะให้ ท่านได้เมียฮินดู แต่พระองค์ก็กลับไปหลงรักสาวเปอร์เชีย อาร์จูมัน หลานป้าของพระนางนูร์ จาฮาน ศัตรูคู่แข่งขันของแม่และป้าของพระองค์มากกว่าสาวฮินดู

ในขณะที่มเหสีแต่งอันดับหนึ่งของชาห์จาฮานเองก็เป็นเจ้าหญิงจากเปอร์เซียแท้ๆของราชวงค์ ซาฟาวิด คือพระนางกันดาฮารีแต่บุคคลที่พระองค์รักที่สุดคือพระนางมุมตัส..... บรรดามเหสีเอกของท่านนั้นเป็นสาวเปอร์เซียทั้งหมด

นักเดินทางชาวยุโรปได้บันทึกเรื่องความงามและแฟชั่นของพวกโม กุลในแต่ละยุค และเล่าว่า สตรีราชวงค์โมกุลนั้นแต่งตัวมากและการแต่งกายก็ถือได้ว่าเป็นประเพณีอย่าง หนึ่งทีเดียว หนึ่งนักเดินทางเล่าว่าพวกนางประดับร่างกายทุกส่วนตั้งแต่หัวจรดเท้าไม่มี ว่างเว้นทีจะไม่ประดับ พวกนางสวมกระโปรงฟูๆพองใต้ lehenga เป็นชุดที่ประสมระหว่างแบบแขกขาวหรือแบบตะวันตกเข้ากับอินเดีย ภาพวาดเจ้าหญิงเซ็พอุนนิซ่าZebunniza ราชธิดาองค์โปรดของพระเจ้าออรังเซ็พ Aurungzeb ผู้เครงอิสลามเป็นตัวอย่างที่ดีของชุดกระโปรงแบบอนากาลีที่ได้รับอิทธิพลแบบ สาวเปอร์เชียหรือแขกขาว คือเป็นชุดกระโปรงยาวแคบช่วงเอวและบานๆที่ปลายกะโปรง

พวกโมกุลทุกคนล้วนเป็นมุสลิมที่มีหัวก้าวหน้าทันสมัยในการ ศึกษาหาวามรู้ไม่ว่าจะ ฮูมายูน อักบาร์ ชาร์ฮันเกียร์ ชาห์ จาฮาน และ ออรังเซ็พ ล้วนสนับสนุนให้นางในวังมีการศึกษาโดยเฉพาะอย่างยิ่งบรรดาลูกสาวของตัวเอง ผู้หญิงในราชวงค์ล้วนมีความสามารถเช่น เจ้าหญิงรูไกย์ญ่าทรงพูดได้หลายภาษา ไม่ว่าจะ เติร์ก ฟาร์ซี่ อาหรับ อุรุดู ชางกาไต หนึ่งในบรรดาผู้หญิงของโมกุลที่ได้รับการศึกษาเป็นอย่างดีจนบางครั้งแลดู นิ่งสงบประดุจชายก็คือเจ้าหญิงเซ็พอุนนิซซ่า ลูกสาวที่ พระเจ้าออรังซ็พทรงภูมิใจสูงสุด เธอเก่งและชอบเรื่องการแต่งกลอน ลัทธิซูฟี่ ดาราศาสตร์ คณิตศาสตร์ และอีกมากมาย แต่หลายครั้งเธอก็กวนประสาทพระองค์แบบดื้อเงียบ เป็นทีรู้ดีว่า พระเจ้าออรางเซ็พท่านเป็นมุสลิมสายหัวรุนแรง และ

เคยสั่งต้มชีคชาวซิกข์ทั้ง เป็นแต่ลูกสาวของพระองค์กลับแต่งกลอนและหนังสือสะท้อนมุมมองทางศาสนาที่ไม่ ถูกต้องตามพ่อของเธอและเรื่องการเมืองกับความรัก ที่เป็นที่ซุบซิบนินทาว่าจริงๆแล้าเจ้าหญิงนั้นทรงเป็นทอม นางเป็นสตรีเพียงคนเดียวในราชวงค์ที่เป็นโสด ว่ากันว่าเจ้าหญิงหลงรักนางทาสที่ชื่อว่า เมียน ไพ Mian Bai ทรงทำพินัยกรรมยกสวนดอกไม้ให้แก่นางทาส และสวนนั้นก็ถูกตั้งเป็นชื่อของนางทาส....

การ์พกลอนของเจ้าหญิงนั้นมีแต่แนวความรัก ที่เขียนถึงสตรี นอกจากนี้เธอยังพยามแย้งชิงบัลลังคมาจากพี่ชายของเธออีกด้วย และผลลัพท์คือเธอโดนจับขังคุกและตายในคุก

มีตำนานอันโด่งดังเล่าถึงคำสาปแช่งที่ทำให้พระเจ้าอัคบาร์ต้องทรงย้ายออกจาพระราชวังฟาเตห์ปุระ สีครี Fatehpur Sigri ภาย ในเวลาอันสั้น เรื่องราวมีอยู่ว่าหลังจากการย้ายเมืองมาอยู่ที่สีครี จักรพรรดิอักบาร์ได้มีส่วนร่วมในการออกแบบและก่อสร้างสถานที่แห่งนี้โดย ตั้งใจที่จะชุบชีวิตอันหรูหราของราชสำนักเปอร์เซียโบราณ โดยการวางแผนนั้นรับรูปแบบตามราชสำนักเปอร์เซีย แต่มีการปรับโดยใส่รายละเอียดแบบอินเดีย การก่อสร้างนั้นใช้หินทรายสีแดงที่มีแหล่งอยู่ใกล้เคียงกับฟาเตห์ปุระสีครี ดังนั้นสิ่งก่อสร้างหลัก ๆ นั้นจะมีสีแดง บริเวณหมู่ราชมนเทียรประกอบด้วยตำหนักหลายหลังเรียงต่อกันอย่างเรียบร้อยและ สมมาตรบนฐานเดียวกัน เป็นลักษณะพิเศษที่นำมาจากการก่อสร้างแบบอาหรับ และเอเชียกลาง โดยองค์รวมแล้ว ถือได้ว่าพระองค์นั้นทรงพระปรีชาสามารถยิ่งในการผสมผสานสถาปัตยกรรมต่าง ๆ เพื่อเป็นสถาปัตยกรรมในแบบของพระองค์เอง

นครฟาเตห์ปุระสีนั้นถูกทิ้งร้างในปี ค.ศ. 1585 ภายหลังจากการเสร็จสิ้นเพียงไม่กี่ปีเนื่องจากการขาดแคลนแหล่งน้ำมีตำนานอัน โด่งดังเล่าถึงคำสาปแช่ง ว่า ครั้งหนึ่งพระองค์ทรงเรียกตัว นางระบำสาววัย19ปี นามว่า ซารีน่า Zarina ที่เรื่องชื่อว่ารำเก่งของเมืองนี้เข้ามาแสดงในราชสำนักของพระองค์ แต่มเหสีฮินดูโชธาและสาวใช้ของนางนามว่า มัดเทวี Madhdevi ไม่พอใจและเกรงว่าซารีน่าจะเป็นที่โปรดปรานของอักบาร เพราะทุกคนในราชสำนักหลงรักเธอ เธอเป็นคนสวยน่ารัก จึงวางแผนขโมยสร้อยคอของพระนางโชธาเอาไปซ้อนในห้องนอนของซารีน่า และเมื่อมเหสีโจธาประกาศว่าสร้อยหายไปจึงมีการค้นหากันเกิดขึ้นและซารีน่า ถูกใส่ความว่าเป็นขโมย ก่อนการจะลงโทษและตัดมือของหญิงสาว เธอได้หายตัวไปจากวังไม่ว่าจะหาเท่าไรก็ไม่พบ

ชายชราผู้เป็นพ่อของซารีน่าปรากฏตัวขึ้นและกล่าวกับอัคบาร์ ว่า การให้ร้ายซารีน่าในครั้งนี้พวกท่านทำให้นางเสียใจมากและพวกท่านจะต้องชดใช้ มันด้วยฟาเตห์ปุระ หลังจากนั้นันรุ่งขึ้นก็ เกิดเรื่องประหลาดที่ทำให้น้ำบาดาลที่เอาไว้ใช้เลี้ยงผู้คนในวังเหือดแห้งไป จนหมดจึงต้องมีการอพยพย้ายเมืองเกิดขึ้น