อย่ารอเวลา อยากทำอะไรให้ทำ เพราะเวลาไปเคยรอใคร
อยากทำอะไรให้ทำ ก่อนไม่มีโอกาสให้ทำ
ตอนก่อนป๊าผมเสีย ตอนนั้นผมกำลังวุ่นๆกับการเรียนจบ ป.ตรี และสอบเข้า ป.โท ในเดือนพฤษภาคม ทางบ้านไม่อยากให้ผมคิดมากเลยไม่ได้บอกผม แค่บอกว่าช่วงนี้ป๊าผมต้องไปโรงพยาบาล(ก่อนหน้านั้นคือป๊ามีอาการไอเป็นเลือด) ผมก็กึ่งทำใจไว้แล้วและวางแผนว่ากลับบ้านไปช่วงกรกฎาหลังจากเคลียร์ทุกอย่างเสร็จ
ทันที่ที่ผมกลับถึงบ้าน สิ่งหนึ่งที่ผมรับไม่ได้เลยคือ ป๊าผมไม่ปกติแล้ว พูดไม่ได้ เคลื่อนไหวไม่ได้ แต่ฟังได้แต่ก็ไม่รู้ว่ารู้เรื่องหรือเปล่า ผมก็ได้บอกป๊าไปหลายๆอย่างรวมทั้งขอโทษด้วย แต่ยังไม่ได้บอกลา เพราะจะกลับไปเรียน+เตรียมตัวเรื่องรับปริญญา และสอบเข้าทำงานด้วย คิดว่าเดือนตุลาจะกลับมาลาและจะเอาใบปริญญามาให้ด้วย
จนช่วงรับปริญญา ป๊าผมอาการทรุด ทำให้ทางบ้านไม่สามารถมาร่วมงานรับปริญญาผมได้(มีแค่พี่สาวที่มาคนเดียว) หลังจากรับปริญญาผมก็มีสอบปลายภาค ป.โท กะว่าจะกลับบ้านหลังสอบ
วันก่อนสอบป.โท ทางบ้านบอกว่าป๊าผมไม่ไหวแล้ว ให้ทำใจไว้เลย แต่ไม่ต้องคิดมากนะ ให้ผมตั้งใจสอบให้ดี ป๊าผมเสียวันที่ผมสอบวันสุดท้ายพอดี สรุปคือผมกลับไปลาป๊าไม่ทัน ยังรู้สึกเสียใจมาถึงทุกวันนี้เลยครับ
ทุกวันนี้ผมยังจำคำป๊าตอนที่ขอเรียนป.โทได้ว่า "เรียนไปเถอะ ไม่ต้องทำงานหรอก เดี๋ยวป๊าส่งเอง ตั้งใจเรียนให้ดี"
ที่ จขกท. ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาก็เพื่อเป็นเเรงกระตุ้นให้ใครก็ตามลุกขึ้นมาทำสิ่่งที่ตั้งใจเอาไว้ อย่ารอเวลา เพราะเวลาไปเคยรอใคร
"ตอนที่ฉันตายแล้ว"
อย่ากอดฉัน เพราะฉันไม่รู้สึก
อย่าเอาสิ่งที่ฉันอยากได้มาให้ เพราะฉันไม่ได้ใช้แล้ว
อย่าตอบคำถามที่ฉันเคยอยากรู้ เพราะฉันไม่ได้ยิน
อย่าพูดคำว่าขอโทษ เพราะฉันตื่นขึ้นมาให้อภัยคุณไม่ได้...