แชร์ เรื่องราวของดิฉันที่เคยเป็นคนยึดติดวัตถุนิยม/อวดรวย/บลา บลา บลา

วันนี้ จขกท ตัดสินใจเขียนเรื่องนี้ หลังจากคิดอยู่นานเพราะไม่อยากโดนด่า 55
แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจเขียน เพราะอยากให้เพื่อนๆได้อ่าน

แต่เดิม จขกท เป็นผู้หญิงวัตถุนิยมค่ะ ชอบอวดรวย คือต้องใช้ของแบรนด์เนมเท่านั้น ชอบซื้อแล้วถ่ายภาพอวดชาวบ้านลงโซเชียล
ชอบใช้ชีวิตหรูหราไฮโซ เหมือนสาวๆทั่วไป แบบต้องไปกินร้านอาหารดีๆ แล้วcheck in 
คุยกะเพื่อนก็แบบว่าชั้นอยากจะถอยแบรนด์นี้ๆ
ความรู้สึกเวลาเราใช้ของแพงแล้วเดินไปมาให้คนอื่นมอง หรือจิบไวน์ในร้านสุดฮิปไฮโซย่านทองหล่อ มันรู้สึกเหมือนตัวเองดูไฮโซ และรวยกว่าชาวบ้าน พนักงานตามร้านในห้างต่างๆก็ดูจะดูแลเราดี 
ครอบครัวเราอยู่ในฐานะปานกลางถึงดี แต่ไม่ใช่ขั้นเจ้าของธุรกิจมีเงินร้อยล้าน พันล้าน นะคะ
คือมีเงินซื้อของแพงโดยไม่เดือดร้อนและไม่เป็นหนี้
สรุปคือ จขกท ดูเป็นผู้หญิงน่าหมั่นไส้อ่ะค่ะ 55 

ความคิดเราเปลี่ยนไป เมื่อมีโอกาสได้ไปเรียนที่เมกาอยู่หลายปี
ตอนแรกๆ ดิฉันก็ขนกระเป๋าแบรนด์เนมไปเรียนค่ะ กะว่าให้ฝรั่งมันรู้ไปสิ ว่าชั้นไม่ใช่กะเหรี่ยงธรรมดา ชั้นรวยนะยะ ไรงี้
แต่งตัวก็เว่อๆ แบบฝรั่งเขาไม่แต่งกัน (แต่ถ้าอยู่บ้านเราก็คงจะดูปกติเพราะิดี๋ยวนี้สาวๆบ้านเราก็แต่งตัวจัดเต็มเหลือเกิน)
แต่พูดเลยว่า บ้านเมืองเขาไม่ค่อยมีใครมาใช้แบรนด์เนมเดินถือรุ่ยร่ายแบบเมืองไทยนะคะ. แต่งตัวก็เรียบๆ
นักศึกษาส่วนใหญ่ก็ หิ้วแนวสปอร์ต อาจารย์ที่สอน(เรารู้ว่าพวกเขารวยมากๆ) ก็ไม่ใช้กันค่ะ
อาจารย์ฝรั่งเราเคยทักเพื่อนคนไทยอีกคนที่เรียนที่เดียวกันว่า ยูจะใส่รองเท้าแพงๆไปทำไม (เพื่อนใส่แบรนด์แพง)

แต่กระนั้นเองเราก็ไม่แคร์

เราชอบมองเหยียดนักเรียนต่างชาติจากประเทศเพื่อนบ้านเรา
แบบว่าเราไม่ค่อยอยากไปคบกับพวกนั้น แถมหลายๆครั้งเพื่อนฝรั่งก็ชอบมองเราเหมารวมกับคนเขมร เวียดนาม ลาว พม่า. ว่าคล้ายคลึงกัน. แบบว่าพวกยูน่าจะสนิทกันนะ พวกยูประเทศเพื่อนบ้านกัน
เราก็แบบ ไม่จริ๊ง!! อย่าเอาคนไทยไปเหมารวมได้ป่ะ ชาติไทยเจริญกว่าเยอะ! (หรอ!? ได้ข่าวว่าบ้านอื่นเขาเจริญแซงหน้าเราแล้ว)

มีวันนึงเราเจอกลุ่มนักเรียนประเทศกัมพูชา นั่งกินข้าวกันอีกโต๊ะ (เราไม่รู้หรอกค่ะว่าเขากัมพูชารึป่าว แต่ดูจากหน้าตาไม่เขมรก็เวียดนามไรงี้) เขาคุยเป็นภาษาฝรั่งเศสกันค่ะ คนนึงในกลุ่มเป็นตุ๊ดแบบแต่งตัวเว่อๆใช้แบรนด์เนม 
เราก็มอง เรารู้สึกว่าแต่งตัวไม่ดูหน้าเลย ใช้ของแพงก็ดูเขมรอยู่ดีแหละ เราแบบเหยียดเขามากๆ
จนเรากลับมามองตัวเราเองว่า

อ้าว! เราแม_่ง ก็ไม่ต่างจากเขาเลยนี่หว่า ฝรั่งอาจจะมองเราเป็นเขมรก็ได้!!  แถมเราlow. กว่าเขาเพราะเราคุยกับเพื่อนเป็นภาษาไทย ภาษาฝรั่งเศสยังพูดไม่ได้แบบเขาเลย

แถมเวลาเดินตามท้องถนน หรือไปร้านขายกระเป๋าแบรนด์ แบบคนที่หิ้ว/คนที่ซื้อ ไม่เป็นคนจีน ก็พี่ไทย หรือชาติเพื่อนบ้านเราทั้งนั้น!! ฝรั่งรวยๆเขาก็ไม่ใช้กันรุ่ยร่ายเรื่อยเปื่อยค่ะ เขาไม่ค่อยมีใครมานั่งอวดรวย เขาหิ้วเป้สปอร์ตใส่ของได้เยอะและทน

เราเคยมองคนจีนที่หิ้ว Celine ว่า สงสัยของก๊อบชัวร์ เพราะเมืองจีนของก๊อบเยอะ!
แล้วกลับมามองตัวเองอีกครั้ง

อ้าว! เราแม_่งก็หิ้ว Celine! ฝรั่งเขาก็คงมองว่าเราหิ้วของก๊อปเหมือนกัน เพราะเมืองไทยก็ของก๊อปเยอะ!!

สรุปได้ดังนั้น เลิกเลยค่ะ 
หลังจากนั้นปลงตกทันที
คือไม่รู้จะอวดรวยไปทำไม คนรวยจริงๆเขาไม่อวด คนรวยไม่จริงนี่สิอวด
แถมเริ่มมองว่ากระเป๋าแพงก็ไม่ได้ทำให้ตัวเองดูแพงขึ้น ใช้อะไรที่มันสวยและทน ดีกว่า
หลังจากนั้นมาไม่ซื้อของแบรนด์อีกเลย หิ้วเป้สปอร์ตใส่หนังสือ คือมันเป็นอะไรที่สบายมากๆ ไม่ต้องมาเมื่อยแขน จะกระโดดขึ้นรถบัสก็ง่าย 

จากเดิมอยู่เมืองไทยต้องกินร้านหรูเท่านั้น ไปอยู่เมืองนอก แค่ร้านธรรมดาก็แพงกว่าร้านหรูบ้านเราแล้ว กินทุกวันจนพอดี ต้องมากินร้าน veryธรรมดา หรือทำเองซะเลย ประหยัดดี

แล้วก็ไม่เหยีดคนประเทศเพื่อนบ้านอีก หลังจากได้คบกับเขา ก็รู้เลยว่าเด็กนักเรียนบางคนรวยกว่าเราอีก และพูดภาษาอังกฤษไฟแล่บ แถมประเทศเค้าดูมีอะไรมากมายกว่าประเทศเราอีกค่ะ 
เด็กไทยยังพูดอังกฤษผิดๆถูกๆกันอยู่เลย ไอ้พวกพูดว่า "โน พรอมแพรม" ยังมีอยู่ค่ะ ไม่เคยคิดจะพูดให้ถูกเลย

หลังจากเรียนจบ กลับมาอยู่เมืองไทยเหมือนเดิม
ก็มีวิถีชีวิตเปลี่ยนไปค่ะ ไม่รู้จะวัตถุนิยมไปทำไม ไอ้ของใช้ที่เราคิดว่าเราใช้แล้วดูรวย ถามจริงๆ คนอื่นเขาไม่ได้มองเราแบบนั้นหรอกค่ะ มีแต่เรานั่นแหละที่มองตัวเองแล้วจะพอใจกับตัวเองหรือเปล่า
แล้วก็เลิกเหยียดคนแล้ว บางทีเราเห็นคนใช้กระเป๋า 199 แต่มันสวยดี เราก็ชอบค่ะ เราว่าแทนที่จะเอาเงินไปซื้อของแพงๆเป็นหมื่น สู้เก็บไว้ลงทุน เก็บไว้ไปเที่ยว หรือทำอย่างอื่นที่มันได้อะไรมากกว่าแค่กระเป๋าใบเดียวดีกว่าค่ะ

อยากฝากหลายๆคนที่เคยเป็นอย่างเราหรือเป็นอยู่ หรือบางคนเงินเดือนไม่มากแต่ใช้ชีวิตติดหรู ทำให้มีปัญหาการเงินหรือเป็นหนี้บัตรเครดิต เหมือนหลายๆกระทู้ที่เคยตั้งมาก่อนหน้านี้ บางกระทู้แฟนมาบ่นแทนว่าสาวเจ้าใช้เงินเกินตัวนู่นนี่นั่นเพราะต้องใช้ของดี อะไรงี้ เราอยากให้เปลี่ยนความคิด อย่าตัดสินตัวเองที่วัตถุที่เราใช้ เรามีความสุขได้จากความพอเพียงจ้ะ

ปล ตอนนี้ จขกท ทำงานแล้ว แต่ก็ไม่เคยคิดจะซื้อแบรนด์เนมอีกเลย