ความรัก..ไม่จำเป็นต้องพูดพร่ำเพรื่อ(อ่านแล้วน้ำตาซึม!!)

 

ขอให้ชั้นดูหน้าลูกหน่อยได้มั๊ยคะ”

คุณแม่คนใหม่เอ่ยขึ้น เมื่อห่อผ้าน้อย ๆ อยู่ในอ้อมกอดเธอ

เธอค่อย ๆ คลี่ผ้าที่ห่อออกเพื่อมองใบหน้าเล็ก ๆ

เธอกรีดร้อง!!! หมอต้องอุ้มเด็กออกไปอย่างรวดเร็ว

เด็กทารกที่เกิดมาไม่มีใบหู

…กาลเวลาพิสูจน์ว่าการได้ยินของเจ้าหนูไม่มีปัญหา

ปัญหามีเฉพาะสิ่งที่มองเห็นภายนอก คือใบหูที่หายไป

หลายครั้งที่เจ้าหนูกลับจากโรงเรียนแล้ววิ่งมาซบอกแม่

เธอรู้ว่าหัวใจลูกปวดร้าวแค่ไหน

เจ้าหนูพูดโพล่งออกมาอย่างน่าเศร้า

“พวกเด็กตัวโต พวกมันล้อผมว่านายตัวประหลาด”

เจ้าหนูเติบโตขึ้น หล่อเหลา เป็นที่รักของเพื่อน ๆ

เค้ามีพรสวรรค์ในด้านอักษรศาสตร์ วรรณคดี และดนตรี

เค้าอาจได้เป็นหัวหน้าชั้น แต่เพราะเจ้าสิ่งนั้น…

“ลูกต้องพบปะกับผู้คนบ้างนะลูก” แม่กล่าวด้วยความสงสาร

พ่อของเด็กชายปรึกษากับหมอประจำครอบครัว

“ผมสามารถปลูกถ่ายใบหูได้ครับ ถ้ามีผู้บริจาค

แต่ใครล่ะจะเสียสละใบหูเพื่อเด็กน้อยคนนี้” คุณหมอกล่าว

 

2 ปีผ่านไป พ่อบอกกับลูกชาย

“ลูกเตรียมตัวไปโรงพยาบาลนะ

พ่อกับแม่หาคนบริจาคใบหูที่ลูกต้องการได้แล้ว แต่นี่เป็นความลับ”

การผ่าตัดสำเร็จด้วยดี

คนคนใหม่เกิดขึ้นเค้ากลายเป็นผู้มีพรสวรรค์

เป็นอัจฉริยะในโรงเรียน ในวิทยาลัย จนเป็นที่กล่าวขานกันรุ่นต่อรุ่น

ต่อมาเขาได้แต่งงานและทำงานเป็นข้าราชการในสถานทูต

วันหนึ่งชายหนุ่มถามผู้เป็นพ่อ “พ่อครับใครเป็นคนมอบใบหูให้ผม

ใครช่างให้ผมได้มากมายแต่ผมไม่เคยทำอะไรเพื่อเค้าได้เลยสักนิด”

“พ่อไม่เชื่อว่าลูกจะตอบแทนเค้าได้หมดหรอก

เรื่องนี้เป็นความลับ เราตกลงกันแล้ว” พ่อตอบ

หลายปีที่มันยังคงเป็นความลับ

…..แต่แล้ววันหนึ่ง วันที่มืดมิดที่สุดผ่านเข้ามาในชีวิตลูกชายเค้ายืน

ข้างพ่อใกล้หิบบศพของแม่

พ่อค่อย ๆ ลูบผมแม่อย่างช้า ๆ และนุ่มนวล

ผมสีน้ำตาลแดงถูกเสยขึ้นจนมองเห็น

..แม่ไม่มีใบหูใบหูของแม่ถูกตัดไป..

พ่อกระซิบผ่านลูกชาย “แม่บอกพ่อว่า เธอดีใจที่ได้ทำอย่างนี้

เธอไม่เคยตัดผมอีกเลยไม่มีใครมองเห็นว่าเธอไม่สวย จริงมั๊ย”

“จงจำไว้ สิ่งมีค่าที่แท้จริง ไม่ได้อยู่ที่การมองเห็น

หากแต่อยู่ที่สิ่งที่เรามองไม่เห็นความรักที่แท้จริง

ไม่ได้อยู่ที่เราได้ทำอะไรแล้วมีคนรับรู้

หากแต่อยู่ที่สิ่งที่เรากระทำแล้วไม่มีใครรับรู้ความรัก

บางครั้งไม่จำเป็นต้องพูดพร่ำเพรื่อ”