เวรกรรมจากการไปเบืยดเบืยนคนอื่น

สวัสดีครับ ผู้อ่านทุกท่าน วันนี้ผมใคร่อยากจะเล่าเรื่องเวรกรรมที่เกิดขึ้นจริงของผมนั้น ซึ่งเวรกรรมครั้งนี้ อาจเป็นบทเรียนสำคัญของผมเลยก็ว่าได้ และสิ่งที่สำคัญที่ผมได้รู้จากบทเรียนครั้งนี้ คือเรื่องของ"เวรกรรม"ที่ได้ตามสนองผมแล้ว

ณ ปัจจุบัน ผมเป็นเด็กนักเรียนม.ปลายของรร.แห่งหนึ่งในจังหวัดกรุงเทพฯ ในสมัยม.ต้นนั้น ผมเคยทำกรรมไว้มาก กรรมที่มีเจตนาก่อ และกรรมที่ไม่มีเจตนาก่อ 
ในช่วงม.ต้น เป็นช่วงที่สนุกสนานที่สุดเลยก็ว่าได้ เพราะมีแต่เพื่อนที่เฮฮาเข้ามา และรู้สึกว่าชีวิตช่วงนั้นเป็นช่วงที่มีค่ามากทีเดียว ได้ไปเที่ยวอย่างอิสระเสรี (โดยเพื่อนในกลุ่มส่วนมากมักจะเป็นผู้หญิงนะครับ) โดยเพื่อนส่วนมากนั้น ก็จะตั้งใจเรียนมากๆ แต่มีเพื่อนคนนึงที่ผมเห็นเป็นคู่แข่งทางการเรียนมาโดยตลอด เราสนิทกันมาก แต่ในใจผมก็แอบอิจฉาน้อยๆที่เขาก็เรียนเก่งพอๆกับเรา

จนกระทั่งวันนึง เพื่อนคนนั้นเขาก็ได้หยุดเรียนไปวันนึง วันต่อมาเขาขอยืมหนังสือเรียนของผมกลับไปลอกที่บ้าน ผมก็ได้ให้ไป หลังจากนั้นเขาก็ได้หยุดบ่อยขึ้น และยืมหนังสือของเพื่อนคนอื่นกลับไปอ่านบ้าน จนเพื่อนหลายคนเกิดความโมโหและมองว่าเพื่อนคนนี้เห็นแก่ตัวมากไปแล้ว (เนื่องจากคิดว่า เอาหนังสือกลับบ้านไป แล้วคนอื่นจะเอาอะไรอ่าน) รวมถึงผมด้วยที่คิดเช่นนั้น และด้วยความที่เป็นคู่แข่งกัน จึงทำให้เกิดอคติในใจที่เกิดขึ้น มากขึ้นๆ จนกลายเป็นความเกลียดชัง พวกผมจึงรุมแบนอย่างเงียบๆ จนเรื่องมันบานปลายเข้า แม่ของเขาก็ได้มาที่รร.แล้วต้องการเคลียร์ให้เรื่องมันจบๆ โดยที่ผมก็เหมือนกับเป็นเสมือนหัวโจก (เพราะเป็นผู้ชายคนเดียวในกลุ่ม) ก็ยอมให้อภัย แต่ในใจลึกๆ นั้นก็ยังเคืองและอยากจะแก้แค้นเป็นธรรมดาของสัตว์โลก ผมก็นัดกับเพื่อนในกลุ่มไม่ให้คุยด้วย ไม่ให้สนใจ หรือใส่ใจว่าจะเป็นยังไง ซึ่งทุกคนก็ให้ความร่วมมือ โดยที่เพื่อนคนนี้ ก็เหมือนโดนปล่อยเกาะ ไม่มีใครใส่ใจ อยู่โดดเดี่ยวเรื่อยมา เวลากินข้าวเขาก็นั่งคนเดียว ไปไหนมาไหนก็คนเดียว ซึ่งทุกคนก็ต่างไม่สนใจว่าจะเป็นอย่างไร แต่ทุกคนนั้นก็รู้สึกสะใจที่เขาจะต้องรู้รสชาติของความเห็นแก่ตัวบ้าง

ซึ่งสิ่งที่เพื่อนผมเขาเป็นอยู่ ณ ขณะนั้น มันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตม.ปลายของผมครับ ด้วยการที่ม.ปลาย ก็จะต้องมีการเปลี่ยนห้องกันใหม่ แยกสายกันเรียน ในช่วงแรกนั้นผมก็มีกลุ่มเพื่อนใหม่ (แต่เราอยู่คนละห้องกัน) ที่มีเพื่อนเก่าคนนึงอยู่ในกลุ่มนั้นด้วย โดยผมก็มีความสุขมากในช่วงนี้ รู้สึกว่าช่วงม.ปลายนี้ มีความสุขมากกว่าม.ต้นเสียอีก แต่ความคิดนี้ก็พังทลายลงอย่างราบคาาบ ในวันนึง ผมเกิดความขัดแย้งกับเพื่อนเก่าในกลุ่มนี้โดยที่ผมเองก็ไม่ทราบสาเหตุว่าเป็นมาอย่างไร ด้วยความที่ผมเป็นคนเฉยๆ จึงไม่ได้เข้าไปพูด ด้วยสาเหตุนี้ การไม่ได้พูดนานๆ จึงเป็นเหมือนการงอนกัน เมื่อต่างคนต่างไม่ง้อก็เหมือนโกรธกัน และเมื่อนานๆเข้า มันก็เกลียดกันและเป็นศัตรูกันโดยปริยาย

ในช่วงแรกนั้น ผมนั้นเหมือนกับเพื่อนที่โดนทิ้งในช่วงม.ต้นเลย ผมนั่งกินข้าวคนเดียว ไปไหนมาไหนคนเดียว กลับบ้านคนเดียว มันเป็นเวลาที่แย่ที่สุดเลยก็ว่าได้ มองไปทางไหน เห็นคนมีเพื่อนและเพื่อน แต่เรากลับโดดเดี่ยวไม่มีใครสนใจ ด้วยความที่เป็นคนแข็ง จึงไม่เคยร้องไห้สักครั้ง แต่ในใจนั้นมันช้ำจนรู้สึกว่า น้ำตามันไหลจนท่วมภายในใจแล้ว ความรู้สึกของผมคือมันอึดอัด มันทรมาน เหมือนตกนรกทั้งเป็นเลยก็ว่าได้ มันจุกมาก ซึ่งผมก็ได้เห็นและได้รู้ด้วยตนเองว่า "เวรกรรมมันมีจริง"และพร้อมที่จะสนองให้เห็นผลของการกระทำว่า คนอื่นเขาเป็นอย่างไร เราก็จะต้องได้รับรู้รสชาติของการกระทำของเรา

ช่วงเวลานี้เป็นเวลาที่ทุกข์มากที่สุดของผม ตั้งแต่เกิดมาเลยก็ว่าได้ ผมใช้เวลาถึง 7 เดือนในการทำใจต่อกรรมที่ตอบสนองในครั้งนี้ ทุกสิ่งที่เลวร้ายมันผ่านเข้ามาในชีวิตผมในช่วงนี้ทั้งสิ้น ผมมืดแปดด้านมาก มองไปทางไหนก็ไม่เห็นแสงสว่าง

ผมได้พบกับเพื่อนคนนั้น (ซึ่งได้คืนดีกันนานแล้ว) ผมได้เล่าถึงผลกรรมทั้งหมด ซึ่งเพื่อนคนนั้นก็เข้าใจ และได้อโหสิกรรมให้ผม ผมมีความรู้สึกเสียใจที่เคยกระทำกรรมไม่ดีไว้กับเพื่อนคนนี้เป็นอย่างมาก และผมก็ยอมรับความผิดที่ผมได้ก่อเอาไว้ ซึ่งทำให้คนอื่นต้องทุกข์ใจ จนในที่สุดผมก็ได้ตัดสินใจสวดมนต์ทุกคืน นั่งสมาธิ พึงมีสติอยู่เสมอ ซึ่งเสียงสวดมนต์และพระธรรมก็สามารถเยียวยาสิ่งเลวร้ายต่างๆ ให้มันคลี่คลายให้เบาบางลงไปได้

ถึงแม้ว่า ณ ปัจจุบัน ผมกับเพื่อนกลุ่มนั้นก็ยังไม่ได้คืนดีกัน แต่สิ่งเลวร้ายเหล่านั้นได้เบาบางลงไป และได้ผ่านมาแล้ว 2 ปี ซึ่งผมก็ยังถือว่ามันเป็นบทเรียนสอนใจอันสำคัญ ให้มีสติระลึกอยู่เสมอ ว่าเราไม่ควรที่จะเบียบเบียน ควรทำแต่ความดี และทุกคนที่ได้ทำให้ผมทุกข์ใจนั้น ผมก็ขออโหสิกรรมให้ทั้งสิ้น ยกถวายพระพุทธเจ้าเป็นอภัยทาน เพื่อจะได้ไม่มีเวรกรรมต่อไป


ครับ สุดท้ายนี้ ก็ขอให้ชาวพลังจิตทุกท่านหมั่นรักษาศีลธรรม หมั่นทำความดี และเข้าสู่พระนิพพานนะครับ สวัสดีครับ