บันทึกฝันที่ 404 ตอนที่ 8 ประตู ความฝัน และความจริง

มินนั่งนิ่งอยู่หน้าจอโน้ตบุ๊ก ข้อความจาก Macha407 ที่เพิ่งโพสต์เมื่อคืนยังคงก้องอยู่ในหัว

“ฉันเห็นนายในฝันด้วย…นายยืนอยู่ตรงนั้น”

เขาอ่านข้อความนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า รู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบแรงขึ้นทุกครั้งที่เห็นคำเหล่านั้น
ความหนาวเหน็บแผ่ซ่านไปทั่วร่าง แม้ในห้องจะอุ่นด้วยแดดยามเช้า แต่ภายในอกกลับเย็นเยียบจนแทบหายใจไม่ออก

 

---

คืนนั้น เขาข่มตาหลับอีกครั้งด้วยความหวาดกลัวปนอยากรู้อยากเห็น
และเหมือนทุกครั้ง ความมืดดึงร่างเขาลงไปสู่ที่ที่ไม่ควรไป

มินยืนอยู่กลางโถงยาวของตึกเก่า กลิ่นอับชื้นและฝุ่นจับหนาแน่นเหมือนเคย
ไฟบนเพดานกระพริบติด ๆ ดับ ๆ คล้ายใกล้หมดอายุ
เบื้องหน้า—ประตูสีดำหมายเลข 404 ยืนตระหง่านเหมือนสัตว์ร้ายที่รอจะกลืนกินเขา

เสียงสะท้อนของฝีเท้าไม่ใช่เพียงของเขาอีกต่อไป
จากเงามืดด้านใน โครงร่างสูงโปร่งค่อย ๆ ก้าวออกมา
ชายผู้นั้นสวม ชุดสูทสีขาวสะอาดตัดกับความหม่นมัวรอบกาย
ก้าวเดินของเขาไร้เสียง แต่แรงกดดันกลับมหาศาลจนยามินทร์แทบหายใจไม่ออก

ชายชุดขาว
ใบหน้าขาวซีดจนเกือบโปร่งใส ดวงตาลึกสงบแต่น่าหวาดหวั่น
รอยยิ้มบางที่มุมปากไม่ได้มีความอบอุ่น—แต่คือรอยยิ้มที่เหมือนคนรู้อะไรบางอย่างที่เขาไม่รู้

เขาหยุดตรงหน้า ไม่เอ่ยคำใดนานจนบรรยากาศหนาวเหน็บขึ้นเรื่อย ๆ
ก่อนในที่สุด เสียงทุ้มต่ำแหบพร่าก็ดังขึ้น

“มีเงื่อนไข…”
ชายชุดขาวเอื้อมมือชี้ไปที่ประตู 404
“หากนายเปิด นายต้องเลือก”

เลือกระหว่างอะไร?
มินอยากถาม แต่เสียงติดอยู่ในลำคอ ร่างกายแข็งทื่อเหมือนถูกตรึงกับพื้น

ทันใดนั้น เสียงกระแทกดัง ตึง! ตึง! ตึง! จากประตู
แรงสั่นสะเทือนส่งขึ้นมาถึงฝ่าเท้าเหมือนจะดึงเขาเข้าไป
เสียงกระซิบแว่วมาเบา ๆ จากด้านใน—เสียงที่เขาคุ้นเคย

“อย่า…เปิด…”

เป็นเสียงของชัชวาล
มินเบิกตาโพลง น้ำเสียงเพื่อนที่จากไปแล้วดังขึ้นราวกับอยู่ตรงนั้นจริง ๆ

ชายชุดขาวไม่พูดอีก ก้าวถอยกลับช้า ๆ ราวกับปล่อยให้เขาเผชิญการตัดสินใจ
แล้วร่างนั้นก็เลือนหายไปกับเงามืด ทิ้งไว้เพียง เงื่อนไขที่ยังไม่สมบูรณ์

มินยืนตัวสั่น ใจเต้นแรงเหมือนจะทะลุออกมา
เขารู้…นี่ไม่ใช่ความฝันธรรมดาอีกต่อไป
นี่คือ การทดสอบ

---

รุ่งเช้า มินตัดสินใจติดต่อกับ พลบ พี่ชายของอุษา เจ้าของยูสเซอร์ AUSA389
ข้อความที่อุษาเคยทิ้งไว้ก่อนหายตัวไปยังคงตามหลอกหลอนเขา

เขานัดเจอกับพลบที่ร้านกาแฟเล็ก ๆ แห่งหนึ่งใกล้มหาวิทยาลัย
พลบนั่งรออยู่แล้ว ใบหน้าซีด เครางามรกรุงรังเหมือนคนไม่ได้นอนหลายวัน
แววตาที่มองยามินทร์เต็มไปด้วยความกังวลและระแวง

“มินใช่ไหม?” พลบถามเสียงแหบ
“ใช่ครับ” ยามินทร์ตอบสั้น ๆ

หลังจากนั่งเงียบอึดใจ พลบก็พูดขึ้น
“นายต้องฟังสิ่งที่ฉันจะเล่าให้ดี…ก่อนที่มันจะสายเกินไป”

มินกลืนน้ำลาย ความตึงเครียดทำให้เสียงรอบร้านเหมือนหายไปหมด

พลบเอามือกุมหน้าผาก สูดลมหายใจเข้าลึกก่อนพูดต่อ
“อุษา…หายตัวไปหลังจากเล่าความฝันให้ฉันฟัง” พลบจ้องเข้าไปในดวงตายามินท์เหมือนพยายามค้นหา
“เขาบอกว่าเห็นนาย…ยืนอยู่ที่หน้าประตู”

มินสะดุ้งเหมือนถูกกระชากจากความฝันอีกครั้ง ก่อนที่พลบจะพูดต่อ

“อุษาบอกว่าเขาอยู่ หลังประตู 404 น่าจะเป็นฝันแรกของนาย…และอุษานี่แหละที่เป็นคนคอมเมนต์แรกในบล็อกของนาย”

พลบวางสมุดปกดำเล่มหนึ่งลงบนโต๊ะ ผลักมันไปตรงหน้ามิน
“นี่คือสิ่งที่อุษาทิ้งไว้ สมุดบันทึกความฝัน…ทุกคืนที่เธอฝันซ้ำ ๆ เธอเขียนไว้หมด”

มือของยามินทร์สั่นเทาเล็กน้อยเมื่อหยิบสมุดขึ้นมา
ในใจเขารู้สึกเหมือนถูกโยนกลับเข้าสู่ความฝันอีกครั้ง ทั้งที่ยังอยู่ในโลกจริง

พลบมองตรงเข้ามาในตาเขา พูดเสียงต่ำเหมือนคำเตือนสุดท้าย
“อุษาพูดกับฉันก่อนหายไป…เขาบอกว่า กลัวว่านายจะเป็นคนต่อไป”

 

---

 

มินก้มลงมองสมุดในมือ
แรงกดดันถาโถมเข้ามาอย่างไม่หยุดยั้ง
โลกฝันและโลกจริงเริ่มซ้อนทับกันอย่างอันตราย
และเขารู้แล้วว่า ประตูที่เห็นในฝัน…ไม่ใช่เพียงภาพหลอน แต่คือการตัดสินใจที่อาจพรากชีวิตใครไปตลอดกาล

มินนั่งนิ่ง มือยังวางอยู่บนสมุดปกดำที่พลบผลักมาให้
บรรยากาศในร้านกาแฟที่ควรจะผ่อนคลาย กลับอึดอัดจนหายใจไม่ทั่วท้อง

เขาเปิดหน้าสมุดช้า ๆ กลิ่นหมึกผสมกลิ่นกระดาษเก่าแตะจมูก
ลายมือหวัด ๆ ของอุษาปรากฏขึ้นอย่างชัดเจน

 

---

บันทึกหน้าแรก

“เมื่อคืน…ฉันฝันเห็นทางเดินยาวเหมือนโรงแรมร้าง
ที่ปลายทางมีประตูสีดำหมายเลข 389
ฉันได้ยินเสียงคนกรีดร้องจากอีกฝั่ง…เสียงผู้หญิง
ฉันไม่รู้จักเธอ แต่เสียงนั้นเต็มไปด้วยความกลัวจัง”

มินขมวดคิ้วทันที
เสียงผู้หญิง? …ไม่ใช่เขาหรอกหรอ
 

---

บันทึกหน้าที่สอง

“ ฉันฝันซ้ำอีกแล้ว
ครั้งนี้ฉันเอื้อมมือไปจับลูกบิด แต่มีบางอย่างกระซิบข้างหูว่า
อย่าเปิด…
ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมา เหงื่อท่วมทั้งตัว
แต่หัวใจกลับเหมือนถูกผูกให้กลับไปหาประตูนั้นอีก”

มินอ่านแล้วรู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบรัด
ทุกคำเหมือนเป็นประสบการณ์เดียวกับที่เขาเจอ

 

---

 

บันทึกหน้าที่สาม

“ฉันเห็นนักศึกษาชายเดินไปตามทางเดิน
เขาไม่พูด แต่เอาแต่ทุบประตูห้องอื่น ๆ
และเมื่อเขาหันหน้ามา ฉันเห็นเขาร้องไห้—
เขา

เหมือนกำลังขอให้ใครสักคนช่วย”

มินนึกถึงคำในไดอารีของชัชวาลทันที
“พี่พนักงานโรงแรมมาในฝันอีกแล้ว…”
ตัวละครในฝันของทั้งสามคนเริ่มทับซ้อนกันอย่างน่าขนลุก

 

---

 

บันทึกหน้าที่สี่

ลายมือของอุษาเริ่มสั่นไหวเหมือนเขียนด้วยความกลัว
“เมื่อคืน…ฉันเห็น เขา—ชายในชุดขาว
เขาเดินออกมาจากเงามืด เหมือนรอฉันอยู่
เขาบอกแค่ว่า…
‘ประตูนี้จะเปิดได้ ก็ต่อเมื่อมีคนยอมเลือก’
แล้วเขาก็ยิ้ม—ยิ้มที่ทำให้ฉันหนาวไปทั้งตัว”

มินกำมือแน่น
ชายชุดขาว…เงื่อนไข…ทุกอย่างวนกลับมาเหมือนกันหมด

 

---

 

บันทึกหน้าที่ห้า

ลายมือของอุษาสั่นไหวเหมือนเขียนด้วยความกลัวมากกว่าเดิม

“ฉันเจอแล้ว ประตูบ้านั่นมันมีจริง ข้างในมีแต่สมุดบันทึกสีดำเต็มไปหมด คอม คอมพิวเตอร์ตัวหนึ่งเปิดทำงานอยู่ แต่ฉันเห็นเหมือนผู้ชายคนนั้น ชายชุดขาว ฉันกลัว เลยหนีออกมา......หรือฉันไม่ควรไปที่นั่นนะ”
 

---

 

บันทึกหน้าที่หก

“คืนนี้…ฉันเห็นนักศึกษาคนเดิม เขาเอาแต่ยืนมองฉันพวกเราอยู่ด้วยกันในห้อง ...หลังประตู389”

 

---

บันทึกหน้าสุดท้าย

“ฝันของฉันเมื่อ คืนฉันยังอยู่ในห้องกับนักศึกษาคนเดิม เขาดู...มีชีวิต...ต่างจากคนอื่นๆ ในห้อง แต่วันนี้หน้าเขาดูหวาดกลัว แล้วก็นักศึกษาอีกคน เขาอยู่หน้าประตู แปลกนี่มันไม่ใช่ห้องเดิมประตูนั่นห้อง404”

 

“ฉันเจอบล็อกของเขา.....ผู้ชายห้อง404...เขามีอยู่จริง... พอกันที่.........วันนี้ฉันจะจบเรื่องทุกอย่าง”

 

---

 

ยามินทร์อ่านจนจบ มือสั่นจนกระดาษแทบขาด
เหงื่อซึมเต็มแผ่นหลัง แม้ในร้านจะเปิดแอร์เย็นฉ่ำ

เขาเงยหน้าขึ้นสบตาพลบ
ดวงตาของพี่ชายอุษาเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

“มิน…นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญแล้ว” พลบพูดเสียงแผ่ว
“ฝันของนาย…มันเชื่อมกับฝันของอุษา และฝันของคนอื่น ๆ ด้วย”

มินพยายามกลืนน้ำลาย แต่คอแห้งผาก
ภาพในบันทึกของอุษาซ้อนทับกับความฝันของเขาเมื่อคืน
ชายชุดขาว…เสียงเพื่อนที่ตายไปแล้ว…ประตู 404 และ 407
ทุกอย่างกำลังมุ่งหน้าไปสู่บางสิ่งที่เขายังไม่อาจเข้าใจ

ก่อนที่ความเงียบจะกลืนกินบทสนทนา พลบก็ก้มตัวมาข้างหน้า
พูดเสียงต่ำจนแทบเป็นกระซิบ

“อุษาทิ้งอีกอย่างไว้ให้ฉัน…”

“เธอบอกว่า—ถ้านายฝันถึงประตูอีกครั้ง ให้ฉันมาบอกนาย…"จงตัดสินใจเลือกให้ดี"”