ในวันที่ยังมีลมหายใจ

ในวันที่ยังมีลมหายใจ

โดย อักษราลัย

 

ไม่ใช่ทุกชีวิตจะเริ่มต้นด้วยต้นทุนที่งดงาม

แต่ในทุกลมหายใจที่ยังไม่จางหาย

ยังมีโอกาสให้พวกเขาลุกขึ้น… และเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง

 

🔆

 

ฟ้ารุ่งเช้าฉาบไล้เรือนแสงจางจาง เหมือนจะอุ่นแต่ไม่ถึงกับปลอบประโลม ใต้เงาไม้ใหญ่ริมถนนเลียบคลองสายเก่า ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังจัดเรียงกล่องพลาสติกใส่ของจุกจิกวางเรียงกันอย่างเรียบร้อย บางกล่องมีที่หนีบผ้า บางกล่องเป็นสร้อยข้อมือถักแบบงานแฮนด์เมด อีกหลายกล่องมีของเล่นไม้ราคาถูกที่เด็ก ๆ มักเดินผ่านโดยไม่หยุดดู

 

เขาชื่อ...นที

ไม่มีใครเรียกชื่อเขาดัง ๆ บนถนนเส้นนี้ นอกจากเสียงลมพัดกับฝุ่นที่เต้นรำรอบตัว

 

นทีขายของมาแล้วแทบทุกอย่าง—เสื้อยืดกองใหญ่ที่เคยแบกจากโรงเกลือจนไหล่ล้า หมูย่างไม้ละห้าบาทที่เคยยืนปิ้งจนตาแดงกับควัน และกะละมังปลาร้าสูตรยายที่ตอนนั้นเชื่อเต็มหัวใจว่าจะเปลี่ยนชีวิต

 

ทุกครั้งที่ล้มเหลว เขาก็แค่เงียบ ทบทวน แล้วพับฝัน ใส่ถุงกลับบ้าน

 

ไม่มีเสียงตะโกนว่า "สู้ ๆ" ไม่มีใครมาจับไหล่แล้วบอกว่า “ยังไหวอยู่ไหม”

แต่เขาก็ยังตื่นมาในตอนเช้า ยังล้างหน้าด้วยน้ำเย็นจัดจากก๊อก ยังหิ้วของออกมาวางเรียงริมทางตามที่เคยทำ

ยังยิ้มให้ลูกค้าที่เพียงแค่เดินผ่านโดยไม่หันมามอง

 

เพราะเขารู้ดีว่า…บางความหวัง ไม่ต้องมีเสียงปรบมือ ก็ยังเติบโตได้

 

---

 

วันหนึ่ง เขานั่งอยู่ใต้เงาไม้เดิม เสียงฝนพรำลงมาอย่างเงียบงัน ละอองเล็ก ๆ กระทบกล่องพลาสติก ทำให้ของด้านในพร่าเลือนไปในม่านน้ำ

 

เด็กหญิงคนหนึ่งวิ่งหลบฝนเข้ามาหา พลางยิ้มกว้างให้ชายแปลกหน้า

 

“คุณลุงขายอะไรเหรอคะ”

 

เสียงใสใสแบบนั้น ไม่ได้เรียกเขาว่า "คุณลุง" มานานแล้ว

นทีชะงักก่อนจะหัวเราะเบา ๆ

 

“ขายความพยายาม…ที่ยังไม่หมดไปง่าย ๆ จ้ะ” เขาไม่ได้พูดมันออกไปหรอก เสียงที่พูดออกไปแค่ว่า “ของเล่นเด็ก อยากดูไหม”

 

เด็กหญิงหยิบกล่องที่ใส่ตุ๊กตาไหมพรมขึ้นมาดู และพึมพำกับตัวเองว่า "น่ารักจัง"

 

นั่นไม่ใช่คำพูดที่ยิ่งใหญ่

แต่เป็นคำพูดที่ทำให้นทีรู้สึกว่า ตัวเองยังไม่สูญเปล่า

 

🔆

 

ตอนกลางคืน เขานั่งนับเหรียญในกระปุกที่เต็มไปด้วยเศษเหรียญห้าบ้าง สิบบ้าง บางเหรียญมีคราบสนิม บางเหรียญดำจนแทบมองไม่เห็นเนื้อเหรียญ

 

เขาไม่ได้ยิ้มเพราะมันมากพอ 

ไม่ได้ร้องไห้เพราะมันน้อยไป

เขาแค่รับรู้ว่า...วันนี้ก็ผ่านไปอีกวัน

 

ข้างเตียงเก่า มีสมุดปกแข็งเล่มหนึ่งวางอยู่ เขาเปิดไป.หน้าสุดท้ายที่เขียนไว้เมื่อคืนก่อนว่า

 

"ฉันยังอยู่ ฉันยังขายของไม่ดี แต่...ฉันยังไม่เลิกฝัน"

 

เขายังไม่เป็นใคร เขายังไม่ชนะ

แต่เขายังลุกขึ้นมาเสมอ

 

🔆

 

วันต่อมา นทีเปลี่ยนที่ขายไปอีกซอยหนึ่ง ซอยที่มีผู้คนพลุกพล่านกว่าหน่อย มีต้นไม้ให้นั่งใต้ร่มเหมือนเดิม

เขานั่งลง หยิบของเรียงใส่ผ้าใบที่ขึงตึงพอให้ดูไม่สิ้นหวังนัก

 

หญิงสาววัยกลางคนคนหนึ่งหยุดยืนตรงหน้า หยิบสร้อยข้อมือเส้นหนึ่งขึ้นมา พลิกไปมาแล้วพูดว่า

 

“สวยดีนะ ทำเองเหรอ”

 

นทีพยักหน้า

 

“สวยแบบนี้ ทำไมไม่เอาไปขายออนไลน์ล่ะ”

 

“เคยแล้วครับ แต่ขายไม่ได้เลย”

 

หญิงสาวหัวเราะเบา ๆ ก่อนพูดว่า “อย่าเพิ่งเลิกนะ บางทีอาจยังไม่ถึงวันของคุณก็ได้”

 

เขายิ้ม และพูดขอบคุณเบา ๆ 

ไม่ใช่เพราะคำพูดนั้นจะเปลี่ยนโชคชะตา

แต่เพราะมันทำให้เขารู้ว่า 

ความพยายามไม่เคยไร้เสียง

แม้จะเบา

แม้จะเงียบงัน

แต่ก็ยังสะท้อนในหัวใจที่ไม่ยอมล้ม

 

🔆

 

ดวงอาทิตย์คล้อยต่ำลงอีกวัน เหมือนเดิม

แต่นทีไม่เหมือนเดิม

เขาแข็งแรงขึ้น แม้จะยังไม่ประสบความสำเร็จ

เขาไม่หวังรางวัลใหญ่ หรือโชคลาภที่ฟ้าจะโยนมาให้

เขาแค่หวังให้พรุ่งนี้...ยังมีแรงพอจะลุกขึ้นมาอีกครั้ง

 

และหากวันหนึ่งข้างหน้า

มีใครสักคนถามเขาว่า

“คุณไม่เหนื่อยบ้างเหรอ”

 

เขาจะตอบอย่างมั่นใจว่า

 

“เหนื่อยสิ...แต่ฉันยังมีลมหายใจ”

 

🔆

 

หากคุณกำลังล้มเหลว

หากคุณรู้สึกเหมือนสิ่งที่ทำไม่มีใครเห็นค่า

จงจำไว้ว่า คนชื่อ นที ก็เคยรู้สึกแบบนั้น

แต่เขาเลือกที่จะไม่ยอมแพ้

เพราะความฝันของคนธรรมดา อาจดูเล็กน้อยในสายตาใคร

แต่ในใจของเขา มันยิ่

งใหญ่พอจะพาเขาผ่านวันยาก ๆ ได้อีกครั้ง… และอีกครั้ง…

 

แค่คุณยังไม่ล้มเลิก

คุณก็ยังไม่ล้มเหลว

 

🔆🔆🔆🔆🔆