มนต์ขลังอักษรรูน จากอดีตสู่แรงบันดาลใจร่วมสมัย

อักษรรูน อักษรโบราณที่เชื่อมโยงกับเวทมนตร์ตะวันตก ปรากฏในเรื่องราว ภาพยนตร์ และเกมที่เราคุ้นเคย ตั้งแต่แฮร์รี่ พอตเตอร์ไปจนถึง The Witcher และยังเป็นแรงบันดาลใจให้เกิดอักษรประดิษฐ์ใน WandaVision หรือ Cirth Script ใน Lord of the Rings ความหมายลึกลับของมันทำให้เป็นที่นิยมในการนำมาสัก

ในอดีต ผู้คนเชื่อว่าอักษรรูนมีพลังวิเศษ ใช้เขียนเพื่อหวังผลลัพธ์ต่างๆ ตามตำนาน โอดิน เทพเจ้าสูงสุดของนอร์ส เป็นผู้ค้นพบอักษรรูนจากการเสียสละตนเองแขวนอยู่บนต้นอิกดราซิล แม้จะเป็นตำนาน แต่ในทางประวัติศาสตร์ อักษรรูนมีความเชื่อมโยงกับวัฒนธรรมไวกิ้ง ราวศตวรรษที่ 1-3 คาดว่าพัฒนาจากอักษรโบราณอื่น

คำว่า "rune" เองหมายถึงความลับ ทำให้เชื่อว่าอักษรรูนถูกใช้และส่งต่อในกลุ่มคนเฉพาะ ต่อมาจึงถูกเชื่อมโยงกับเวทมนตร์ แม้จะมีการถกเถียงว่าสร้างขึ้นเพื่อเวทมนตร์โดยเฉพาะหรือไม่ แต่หลักฐานการใช้งานก็พบในหลากหลายบริบท ทั้งการตกแต่ง สลักชื่อ หรือบันทึกเหตุการณ์สำคัญ รวมถึงบนหินรูนเพื่อระลึกถึงผู้เสียชีวิต ลักษณะเหลี่ยมของอักษร สันนิษฐานว่ามาจากการสลักบนวัสดุแข็ง

การตีความอักษรรูนบางครั้งซับซ้อน ต้องอาศัยความเข้าใจเชิงลึก ทำให้เกิดผู้เชี่ยวชาญที่เรียกว่า "รูนมาสเตอร์" อักษรรูนมีการพัฒนาแบ่งเป็นสามช่วงหลัก: Elder Futhark (24 ตัว), Younger Futhark (16 ตัว), และ Anglo-Saxon runes (33 ตัว) การแพร่กระจายเป็นไปตามการเดินทางของชาวไวกิ้ง

คำว่า "Futhark" มาจากหกตัวอักษรแรกของ Elder Futhark เช่นเดียวกับ "Alphabet" ที่มาจากอักษรกรีก อักษรรูนเสื่อมความนิยมลงในยุคกลางเมื่อศาสนาคริสต์มีอิทธิพล แต่ก็ถูกนำกลับมาใช้เป็นสัญลักษณ์ในยุคต่างๆ เช่น ยุคนาซี และยังคงเป็นแรงบันดาลใจในปัจจุบัน แม้แต่ตัวอักษรภาษาอังกฤษบางตัวก็มีลักษณะคล้ายคลึง

สัญลักษณ์ "บลูทูธ" ที่เราใช้กันทุกวัน ก็มีที่มาจากอักษรรูน H และ B ซึ่งเป็นอักษรย่อของกษัตริย์ฮารัลด์ บลูทูธ ผู้รวมชาติไวกิ้ง สะท้อนแนวคิดการเชื่อมต่อของเทคโนโลยีเช่นเดียวกับการรวมชาติของกษัตริย์องค์นั้น