คนแคระทั้งเจ็ด...การผจญภัยสุดป่วน

คนแคระทั้งเจ็ด…การผจญภัยสุดป่วน

#อักษราลัย

 

ณ กระท่อมเล็ก ๆ กลางป่าลึก อันเป็นที่อยู่อาศัยด้วยกันของคนแคระทั้งเจ็ด แต่ละคนมีบุคลิกที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

 

งัวเงีย เป็นคนแคระที่หลับได้ทุกที่ทุกเวลา ถึงขนาดครั้งหนึ่งเคยหลับขณะกำลังตัดต้นไม้ และยังโค่นต้นค้างไว้ไม่เสร็จ เขาก็หลับไปทันทีแบบไม่รู้ตัว

 

จามใหญ่ มีจมูกไวต่อทุกกลิ่น และเมื่อเขาจาม ทุกคนในรัศมีสามเมตรจะต้องเอามือปิดหูเพราะเสียงดังราวกับฟ้าผ่า และแรงจากการจามมักก่อความเดือดร้อนกับคนอื่นทุกครั้งไป

 

บูดบึ้ง ชอบบ่นไปเรื่อย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอาหาร อากาศ หรือแม้แต่วิธีการที่เพื่อน ๆ ของเขาหายใจก็ยังไม่ถูกใจ

 

ร่าเริง มีรอยยิ้มติดใบหน้าตลอดเวลา แม้แต่ตอนเหยียบตะปูหรือกำลังถูกไล่ล่าโดยหมีป่า เขาก็ยังคงยิ้มได้

 

อายเจียม เป็นคนแคระที่เวลาพูดกับใครต้องซ่อนใบหน้าไว้หลังหมวกแหลมของตัวเอง ใบหน้าจะแดงเป็นลูกมะเขือเทศทุกครั้งที่มีคนพูดด้วย

 

ฉลาดล้ำ มักจะอวดความรู้และสติปัญญา ชอบใช้คำศัพท์ยาก ๆ ที่ไม่มีใครเข้าใจ และมีแว่นตาที่ใหญ่กว่าใบหน้าของเขาเอง

 

สุขภาพดี แข็งแรงที่สุดในบรรดาคนแคระทั้งหมด สามารถยกก้อนหินที่มีน้ำหนักมากกว่าตัวเขาเองได้สบาย ๆ แต่กลับกลัวแมลงวันเข้ากระดูกดำ

 

##วันวุ่นวายของคนแคระ##

 

ทุกเช้า กระท่อมของคนแคระทั้งเจ็ดจะวุ่นวายไปด้วยกิจวัตรประจำวันที่ชวนปวดหัว

 

"ตื่นได้แล้ว งัวเงีย!" บูดบึ้งตะโกน พลางเขย่าเตียงอย่างแรง "นี่มันสิบโมงเช้าแล้วนะ!"

 

งัวเงียลืมตาขึ้นครึ่งหนึ่ง กะพริบตาช้า ๆ แล้วพูดว่า "ให้ตายเถอะ ฉันฝันว่ากำลังทำงานอยู่ในเหมือง..." ก่อนจะหลับตาลงไปอีกครั้งในทันที

 

"ฮั่ก...ฮั่ก...ฮา...เช้ย!!!" เสียงจามสนั่นของจามใหญ่ดังสะท้านทั้งกระท่อม ทำให้จานชามร่วงจากชั้นวางของ งัวเงียผงะตื่นขึ้นอีกครั้ง

 

"ขอโทษครับ" จามใหญ่เอ่ยเสียงเบา พลางเช็ดจมูกด้วยผ้าเช็ดหน้าขนาดเท่าผ้าปูโต๊ะ

 

"ประโยคนี้เป็นตัวอย่างของการแสดงความสำนึกผิดภายหลังการก่อเหตุวิบัติ ซึ่งไม่ได้ช่วยบรรเทาความเสียหายที่เกิดขึ้นแล้วแต่อย่างใด" ฉลาดล้ำพูดขึ้น พลางขยับแว่นตาที่ใหญ่เกินหน้า

 

อายเจียมซ่อนตัวอยู่หลังผ้าม่าน กระซิบเบา ๆ "อาหารเช้าพร้อมแล้วนะครับ..."

 

ไม่มีใครได้ยินเขาพูด

 

ร่าเริงกระโดดลงมาจากบันได ด้วยรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า "อรุณสวัสดิ์วันใหม่ที่แสนสดใส! วันนี้ฝนตกหนักแน่ ๆ เลย น่าสนุกมาก!"

 

"ฝนตก? สนุก? นายจะบ้าไปแล้ว" บูดบึ้งบ่น "ฝนตกหมายถึงโคลน หมายถึงเปียก หมายถึงหวัด หมายถึง..."

 

ฉลาดล้ำเริ่มนับถอยหลัง "สาม สอง หนึ่ง..."

 

"อา-ชู้วววว!!!" จามใหญ่จามอีกครั้ง ทำให้หน้าต่างกระท่อมสั่นสะเทือน

 

สุขภาพดีกำลังยกโต๊ะอาหารทั้งใบเพื่อเช็ดฝุ่นใต้โต๊ะ ด้วยมือข้างเดียว ทันใดนั้น แมลงวันตัวจิ๋วบินผ่านหน้าเขา

 

"กรี๊ดดดด!!!" สุขภาพดีกรีดร้องเสียงสูง ปล่อยโต๊ะตกลงพื้นด้วยความตกใจ จานชามทั้งหมดกระเด็นไปคนละทิศละทาง

 

##ภารกิจที่ไม่คาดฝัน##

 

วันหนึ่ง ขณะคนแคระทั้งเจ็ดกำลังทำงานในเหมืองแร่ พวกเขาพบกับม้วนกระดาษเก่าแก่ที่มีแผนที่ขุมทรัพย์วาดอยู่

 

"ดูเหมือนว่านี่จะเป็นแผนที่นำไปสู่สมบัติที่ซ่อนอยู่ในถ้ำห่างออกไปสามกิโลเมตร" ฉลาดล้ำวิเคราะห์ หลังจากศึกษาแผนที่อย่างละเอียด

 

"สมบัติเหรอ? ไม่มีทาง มันต้องเป็นกับดักแน่ ๆ" บูดบึ้งแย้งทันที "หรือไม่ก็เป็นแค่กระดาษเปล่า ๆ ที่มีคนวาดเล่น"

 

"ผมว่าเราไปดูกันเถอะ! จะต้องสนุกมากแน่ ๆ!" ร่าเริงกระโดดไปมาด้วยความตื่นเต้น

 

"ถ้า...ถ้าทุกคนไป...ผมก็จะไปด้วย..." อายเจียมพึมพำเบา ๆ จากมุมห้อง

 

จามใหญ่เริ่มรู้สึกคันจมูก ทุกคนรีบวิ่งไปหลบอยู่หลังก้อนหิน "ฮั่ก...ฮั่ก...ฮ่าเช้ย!!!" เสียงจามดังสนั่นทำให้ฝุ่นจากเพดานถ้ำร่วงลงมา

 

"ขอบคุณมากสำหรับพายุฝุ่นในอุโมงค์แคบ ๆ นี่" บูดบึ้งบ่น พลางปัดฝุ่นออกจากหมวก "ฉันยังไม่ได้อาบน้ำวันนี้ แต่คงไม่จำเป็นแล้ว เพราะตอนนี้ฉันเหมือนได้อาบฝุ่นทั้งตัวแล้ว"

 

งัวเงียผล็อยหลับไปท่ามกลางความวุ่นวาย โดยยังคงยืนถือขวานอยู่

 

"เอาล่ะ ทุกคน" สุขภาพดีพูดขึ้น ก่อนจะตักงัวเงียขึ้นพาดบ่า "เราจะออกไปตามหาสมบัติกัน!"

 

##การผจญภัยเริ่มต้น##

 

คนแคระทั้งเจ็ดเดินทางผ่านป่าลึก โดยมีฉลาดล้ำเป็นผู้นำทาง จามใหญ่เดินอยู่ท้ายแถว เพื่อให้แน่ใจว่าการจามของเขาจะไม่พัดเอาเพื่อน ๆ ปลิวไปกับลม

 

"มีใครรู้ไหมว่าสมบัติที่ว่านั่นคืออะไร?" ร่าเริงถามด้วยความสงสัย

 

"ตามตำนานโบราณที่มีการบันทึกไว้ในคัมภีร์แห่งคนแคระ บทที่ 723 หน้า 1,422 บรรทัดที่ 37 ได้กล่าวไว้ว่า..." ฉลาดล้ำเริ่มอธิบายอย่างยืดยาว

 

สองชั่วโมงต่อมา

 

"...และนั่นคือเหตุผลที่ฉันเชื่อว่าสมบัตินั้นคือแหวนวิเศษที่ทำให้ผู้สวมใส่มองเห็นอนาคต" ฉลาดล้ำสรุป

 

"เขาพูดอะไรน่ะ?" งัวเงียถามด้วยอาการงัวเงีย หลังจากตื่นขึ้นมาเพราะเดินชนต้นไม้

 

"คือ...เอ่อ...เขาพูดถึงสมบัติ...ผมคิดว่า..." อายเจียมพยายามตอบ แต่เสียงเบาเกินกว่าจะได้ยิน

 

"เฮ้! พวกนายดูนั่นสิ!" สุขภาพดีชี้ไปยังปากถ้ำขนาดใหญ่ตรงหน้า "เรามาถึงแล้ว!"

 

"สิบห้านาทีเร็วกว่าที่ฉันคำนวณไว้" ฉลาดล้ำพูดพลางดูเงาพระอาทิตย์ "น่าสนใจมาก"

 

พวกเขาเดินเข้าไปในถ้ำมืด โดยมีคบไฟส่องทาง บูดบึ้งบ่นไม่หยุดเรื่องความชื้นในถ้ำ ความมืด และความเป็นไปได้ที่จะมีค้างคาวอาศัยอยู่

 

"ค้างคาวเหรอ? ที่ไหน!?" สุขภาพดี ผู้กลัวสัตว์ตัวเล็กทุกชนิด เริ่มมองไปรอบ ๆ อย่างตื่นตระหนก

 

"ฉันไม่เคยเจอค้างคาวตัวไหนที่น่ากลัวเท่ากับลูกบอลที่พุ่งมาใส่หน้าเลย" ร่าเริงพูดพร้อมรอยยิ้ม

 

"ลูกบอล? ในถ้ำ? นายเพ้อเจ้อไปแล้ว" บูดบึ้งส่ายหน้าอย่างรำคาญ

 

"ไม่นะ เขาหมายถึงลูกบอลนั่น!" จามใหญ่ชี้ไปที่ก้อนหินกลมขนาดใหญ่ที่กำลังกลิ้งมาทางพวกเขาอย่างรวดเร็ว!

 

"วิ่งเร็ว!!!" สุขภาพดีตะโกน พลางคว้างัวเงียที่กำลังยืนหลับไว้ใต้แขน

 

##จุดหักเหของเรื่อง##

 

คนแคระทั้งเจ็ดวิ่งสุดชีวิต จนกระทั่งพวกเขามาถึงห้องโถงขนาดใหญ่ภายในถ้ำ ในห้องโถงนั้น มีหีบสมบัติวางอยู่กลางห้อง

 

"สมบัติ! เราพบมันแล้ว!" ร่าเริงกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ

 

"รอก่อน" ฉลาดล้ำยกมือห้าม "นี่อาจเป็นกับดัก เราควรระวังไว้"

 

"ฉันรู้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น" บูดบึ้งกอดอก "พวกเราจะเปิดหีบนั่น แล้วมันจะว่างเปล่า หรือไม่ก็มีงูพิษอยู่ข้างใน หรือไม่ก็..."

 

"ผม...คิดว่า...เราควรเปิดดู..." อายเจียมเสนอเสียงเบา จากหลังหมวกแหลม

 

"เฮ้อ ข้าจะทำเอง" สุขภาพดีเดินไปที่หีบ แล้วยกมันขึ้นมาอย่างง่ายดาย เขาเปิดฝาหีบอย่างระมัดระวัง...

 

และแล้ว พวกเขาก็พบกับ...

 

"นี่มันกล้องถ่ายรูปนี่!" ร่าเริงอุทานด้วยความประหลาดใจ

 

"กล้องถ่ายรูป? ในถ้ำโบราณ?" ฉลาดล้ำขมวดคิ้ว "นี่มันผิดปกติอย่างชัดเจน"

 

กล้องตัวนั้นมีโน้ตเล็ก ๆ ติดอยู่ ฉลาดล้ำอ่านมันดัง ๆ

 

"ถึงผู้พบกล้องนี้ ยินดีต้อนรับสู่รายการเรียลลิตี้โชว์ 'คนแคระผจญภัย' ซีซั่น 7! พวกคุณเป็นดาราในรายการโทรทัศน์ยอดนิยมมา 6 ปีแล้ว โดยไม่รู้ตัว! แผนที่ขุมทรัพย์ถูกวางไว้โดยทีมงานของเรา และทุกการเคลื่อนไหวของพวกคุณถูกบันทึกไว้ด้วยกล้องซ่อนที่ติดตั้งทั่วป่าและในกระท่อมของพวกคุณ! ขอบคุณสำหรับเรตติ้งอันดับ 1 ถึง 6 ซีซั่นที่ผ่านมา!"

 

สีหน้าของคนแคระทั้งเจ็ดเปลี่ยนไปทันที

 

"นี่หมายความว่า... ทุกอย่างที่เราทำ..." บูดบึ้งพูดอย่างตะลึง

 

"ทุกครั้งที่ฉันจาม..." จามใหญ่หน้าซีด

 

"ทุกครั้งที่ฉันหลับขณะทำงาน..." งัวเงียกลืนน้ำลาย

 

"ทุกครั้งที่ฉันกรีดร้องเพราะแมลงวัน..." สุขภาพดีกุมหัว

 

"ทุกครั้งที่ฉันซ่อนตัว..." อายเจียมแทบจะหายเข้าไปในหมวกของตัวเอง

 

ฉลาดล้ำขยับแว่นตา "นี่มันเป็นการละเมิดความเป็นส่วนตัวอย่างร้ายแรง!"

 

ทุกคนเงียบลง ก่อนที่จะหันไปมองร่าเริงที่ยังคงยิ้มกว้าง

 

"นี่มันเยี่ยมมาก!" ร่าเริงตะโกนด้วยความตื่นเต้น "หมายความว่าเรามีแฟน ๆ ทั่วประเทศ! เราดังแล้ว!"

 

"ดังเพราะเป็นตัวตลก" บูดบึ้งถอนหายใจ

 

ทันใดนั้น ไฟส่องสว่างทั้งห้องโถง มีเสียงปรบมือดังขึ้น และชายในชุดสูทเดินเข้ามาพร้อมไมโครโฟน

 

"สวัสดีครับ คนแคระทั้งเจ็ด! ผมชื่อซันนี่ ไบรท์ ผู้กำกับรายการ 'คนแคระผจญภัย'! พวกคุณได้สร้างความบันเทิงให้กับผู้ชมหลายล้านคนมาหลายปีแล้ว และตอนนี้ เราอยากเชิญพวกคุณมาเป็นพิธีกรรายการใหม่ของเรา 'เซเลบริตี้คนแคระ'!"

 

คนแคระทั้งเจ็ดมองหน้ากัน

 

"จะมีค่าตัวไหม?" บูดบึ้งถามอย่างสงสัย

 

"แน่นอนครับ! แต่ละคนจะได้รับเงินหนึ่งล้านเหรียญต่อซีซั่น!"

 

คนแคระทั้งเจ็ดอ้าปากค้าง

 

"หนึ่ง...ล้าน...เหรียญ...?" อายเจียมพึมพำอย่างไม่เชื่อหู

 

"เราจะมีบ้านหลังใหม่ไหม?" สุขภาพดีถาม "ที่ไม่มีแมลงวัน?"

 

"แน่นอนครับ! บ้านหรูพร้อมคนรับใช้!"

 

"เราจะมีห้องสมุดไหม?" ฉลาดล้ำถามอย่างสนใจ

 

"ใหญ่ที่สุดในประเทศเลยครับ!"

 

"แล้วเตียงล่ะ? ผมอยากได้เตียงนุ่ม ๆ" งัวเงียถามพลางหาวนอน

 

"นุ่มที่สุดในโลกเลยครับ!"

 

"ผมจะได้จามโดยไม่มีใครรำคาญไหม?" จามใหญ่ถามอย่างหวัง

 

"เราจะสร้างห้องเก็บเสียงพิเศษสำหรับคุณเลยครับ!"

 

คนแคระทั้งเจ็ดปรึกษากันเบา ๆ แล้วหันมามองซันนี่

 

"ตกลง!" พวกเขาพูดพร้อมกัน

 

## หกเดือนต่อมา##

 

คนแคระทั้งเจ็ดกลายเป็นเซเลบริตี้ระดับโลก มีรายการทีวีของตัวเอง ละครบรอดเวย์ และแม้กระทั่งภาพยนตร์ฮอลลีวูด พวกเขาอาศัยอยู่ในคฤหาสน์หรู มีคนรับใช้คอยดูแล และมีทุกสิ่งที่พวกเขาต้องการ

 

ร่าเริงกลายเป็นพิธีกรรายการวาไรตี้ยอดนิยม

บูดบึ้งมีพอดแคสต์การบ่นที่มีผู้ฟังหลายล้านคน

ฉลาดล้ำเขียนตำราขายดีหลายเล่ม

สุขภาพดีกลายเป็นเทรนเนอร์ส่วนตัวให้กับดาราฮอลลีวูด

จามใหญ่มีรายการตลกของตัวเอง

อายเจียมกลายเป็นนักแสดงที่ได้รับรางวัลออสการ์

และงัวเงียมีแบรนด์หมอนและที่นอนของตัวเอง

 

"บางครั้งฉันคิดถึงชีวิตเรียบง่ายในป่า" บูดบึ้งพูดขณะที่พวกเขานั่งจิบแชมเปญอยู่ริมสระว่ายน้ำของคฤหาสน์

 

"ฉันไม่คิดถึงเลย!" ร่าเริงหัวเราะ พลางจิบเครื่องดื่ม "ชีวิตนี้สนุกกว่าเยอะ!"

 

"ตามหลักสถิติแล้ว โอกาสที่คนแคระทั้งเจ็ดจะกลายเป็นเซเลบริตี้ระดับโลกมีเพียง 0.0000001% เท่านั้น" ฉลาดล้ำอธิบาย

 

"พวกเราโชคดี...มาก ๆ" อายเจียมพูดเบา ๆ ซึ่งตอนนี้เขาสามารถพูดโดยไม่ต้องซ่อนหลังหมวกแล้ว (แม้ว่าบางครั้งเขาจะยังทำอยู่ก็ตาม)

 

สุขภาพดียกแก้วแชมเปญขึ้น "ขอดื่มให้กับจุดเปลี่ยนที่ดีที่สุดในชีวิตพวกเรา!"

 

ทุกคนชนแก้ว ยกเว้นงัวเงีย ที่กำลังนอนหลับสบายบนเก้าอี้ริมสระ

 

ทันใดนั้น จามใหญ่รู้สึกคันจมูก...

 

"ทุกคน! ระวัง!" เขาตะโกน "ฮั่ก...ฮั่ก..."

 

ทุกคนวิ่งหนีกระจัดกระจาย

 

"ฮ่าเช้ย!!!"

 

เสียงจามดังสนั่นหวั่นไหว ทำให้น้ำในสระกระเพื่อมเป็นคลื่น แก้วแชมเปญแตก และงัว

เงียตกจากเก้าอี้ลงน้ำ "เฮือก! อะไรนะ!? ผมกำลังทำงานอยู่!"

 

ทุกคนมองหน้ากัน แล้วหัวเราะออกมาพร้อมกัน